โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

แท้จริงแล้วดารีลเป็นคนเย็นชาหรือเป็นเพราะเขาไม่มีใครต้องใส่ใจ   เหมือนตัวตนเดียวท่ามกลางเมืองกว้างใหญ่   แต่เมื่อเริ่มมีความรักมีเพื่อนความคิดและการกระทำก็เปลี่ยนไป   ชีวิตมีเป้าหมายมากขึ้น

 

ในตอนนี้เป็นดังว่าทุกสิ่งที่เคยมีได้พังทลายลงพร้อมกัน   สิ่งที่เคยเป็นของเขากลับไม่ใช่อีกต่อไป   ดารีลนั้นเชื่อมั่นในตนเองมาตลอดเมื่อได้ลองปันใจเชื่อผู้อื่น   ผลที่ได้รับคือการถูกหักหลัง   เขายืนนิ่งงัน   จ้องมองสรรพสิ่งตรงหน้าราวกับทั้งหมดล้วนภาพลวงตา   ไม่อาจเชื่อถือได้อีกต่อไป

 

แม้ฟิโลโซเฟอร์จะเรียกชื่อเขา

หนุ่มน้อยคนนั้นกลับยังเฉยเมย

เขายืนนิ่งอยู่

 

และดาบในมือเริ่มเปลี่ยนสี

กลายเป็นสีเงินหม่นมัวดังเดิม

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยเดินเข้าไปหา

หวังจะช่วยปลอบโยน

 

แต่แล้วเขาก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปรกติ

อัญมณีที่ประดับบนด้ามดาบส่องประกายสีฟ้าประหลาด

 

พลังบางอย่างส่งผ่านฝ่ามือขึ้นมาถึงหัวใจ

ให้ความรู้สึกร้อนรนและหวาดระแวง

บ่งบอกอันตรายร้ายแรงที่อยู่ไม่ไกล

 

ปีศาจร้ายหนึ่งเดียวในห้องนี้ได้ตายลงแล้วเมื่อครู่

จะมีอันตรายใดอีก

เว้นแต่

 

เด็กชายกำดาบแน่นด้วยมืออันสั่นระริก

เขาก้าวเข้าไปหาพ่อมดน้อยคนนั้นช้าๆ

 

“ ดารีล   เจ้าไม่เป็นไรนะข้าอยู่ข้างเจ้า   มานี่มาส่งมือมาให้ข้า   ข้ารักเจ้าและจะปกป้องเจ้าเอง ”

 

เด็กชายกระซิบ

 

ดารีลหันมา

มองเด็กชายตัวน้อยด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

แต่ดวงตาลึกลับสีดำนั้นส่องประกายเยือกเย็น

 

ฟืโลโซเฟอร์ค่อยๆ ยื่นมือไปให้

มือข้างที่ไร้อาวุธ

 

“ เชื่อใจข้า   คนที่ไม่มีวันทำร้ายเจ้า   มาหาข้าอยู่กับข้า   ดารีลเชื่อข้าสิจับมือข้าแล้วเจ้าจะรู้ว่าข้าพูดจริง ”

 

เด็กน้อยยังคงพยายาม

ได้แต่หวังว่าดารีลจะไม่สติหลุดไปมากกว่านี้

แม้คนตรงหน้ามองเขาราวกับเป็นคนอื่น

 

พริบตานั้นดารีลก็ตวัดดาบฟันฉับ

แต่เด็กชายระวังตัวอยู่แล้วจึงฉากตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิว

 

การโจมตีไม่ได้หยุดเพียงเท่านั้น

ดาบสองมือยังคงฟาดฟันรวดเร็วและหนักหน่วง

ไม่สนใจเสียงห้ามปราม

ทั้งเสียงกรีดร้องของกลุ่มเด็กหญิง

 

ฟิโลโซเฟอร์ได้แต่กลิ้งหนีลนลาน

เขาล้มชั้นวางของลงมาขวางทาง

 

ด้วยการระโดดเพียงครั้งเดียว

ดารีลก็ขึ้นไปยืนบนขอบชั้นที่ล้มคว่ำ

งดงามราวกับหงส์โผบิน

 

เขาม้วนตัวลงสู่พื้น

ดาบก็ฟาดลงมาพร้อมกัน

ไม่เปิดโอกาสให้พักและไม่ยอมให้หลบหนี

 

ฟิโลโซเฟอร์จึงต้องยกดาบขึ้นรับไว้

โดยที่ไม่ได้ซักออกมาจากฝัก

 

“ หยุดนะดารีลนี่ข้าเอง ”

 

เด็กชายร้องบอก

 

“ เจ้าไม่ทำร้ายข้าหรอก   หยุดเสียทีอย่าทำแบบนี้ ”

 

ดารีลดันเขาจนไปติดผนังเพื่อปิดหนทาง

จ้องมองด้วยแววตาของเพชฌฆาต

ที่พร้อมปลิดชีพเหยื่อทุกเมื่อ

 

ดารีลหมุนตัวอีกครั้งเพื่อฟาดฟันได้แรงขึ้น

 

เด็กชายงอเข่าเอาฝ่าเท้าดันผนัง

เตรียมหาจังหวะถีบตัวพุ่งหลบออกจากที่แคบ

 

แต่ทันใดนั้นหนุ่มน้อยก็เปลี่ยนใจ

ฉากตัวหลบออกไปอีกด้าน

 

ก่อนที่ความสงสัยจะเกิดขึ้นว่านี่มันอะไรกัน

เหตุใดดารีลจึงหยุดโจมตี

 

สองสายคู่หูก็กระโดดลงมา

ท่อนไม้ในมือหวดพลาดโดนพื้นเสียงดังสนั่น

 

“ นี่กะจะฆ่ากันเลยหรือ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ท้วง

รู้สึกสะพรึงกับความรุนแรงนั้น

ถ้าโดนเข้าตรงๆ ดารีลจะเป็นเช่นไร

 

“ เปล๊า ”

 

โลธอร์เสียงสูง

 

“ กะจะตีให้สลบเท่านั้นแหละ ”

 

อีเลียสบอก

 

“ บ้าจริง   ดารีลบอบบางจะตายไม่เห็นต้องรุนแรงขนาดนั้น ”

 

ก่อนที่จะพูดจบ

ดารีลก็ถีบโต๊ะฝ่ากลางวงเข้ามา

เด็กๆ จึงต้องกระโดดหลบไปคนละทาง

 

“ บอบบางกับผีสิ   หมอนั่นล้มหมีด้วยมือเปล่าก็ยังไหว ”

 

อีเลียสร้อง

 

แล้วดารีลก็หันความสนใจไปที่เด็กชายร่างผอมแห้ง

เด็กคนนั้นหน้าขาวซีดด้วยความกลัวในทันที

 

“ ข้าไม่เกี่ยวนะ   ไม่ได้ทำอะไรเลยแค่ผ่านมาเฉยๆ ว่าจะไปหาหนังสืออ่านที่ห้องสมุดน่ะ ”

 

เขากล่าวเสียงสั่น

ทำท่าเหมือนจะร้องให้ถอยหลังลนลาน

เมื่อดารีลก้าวเข้าไปหา

เยือกเย็นและคุกคาม

 

เสียงกรีดร้องของฟีไลร่าเรียกความสนใจของพวกเขา

เด็กชายชาวซีนาร์ยทันได้เห็นเลโอน่าง้างคันธนู

โดยมีเด็กหญิงผมสีเงินพยายามหยุดนางแต่ช้าไปเสียแล้ว

 

ฟิโลโซเฟอร์ยืนค้างตัวแข็งทื่อ

ด้วยหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

 

เหมือนความวิตกนั้นจะสูญเปล่า

ดารีลเบี่ยงตัวตวัดดาบครั้งหนึ่งรวดเร็วยิ่งกว่าลมพายุ

 

ลูกธนูก็ขาดเป็นสองท่อน

ตกลงสู่พื้น

 

เขาชี้ปลายดาบไปที่เลโอน่า

ธนูในมือของนางก็ลุกเป็นไฟ

ร้อนแรงจนต้องโยนทิ้ง

 

ทันใดนั้นโลธอร์ก็พุ่งเข้ามารวบจากทางด้านหลัง

พยายามเหวี่ยงออกไปให้ห่างจากสหายร่างผอม

 

แต่โดนดารีลขัดขาจนเสียหลัก

ก่อนจะถีบลงไปกองรวมกันกับอีเลียส

เขาเหวี่ยงดาบขึ้นเตรียมจะฟันสองคนพร้อมกัน

 

ฟิโลโซเฟอร์กระโดดเข้ามาขวาง

เขาชักดาบออกจากฝัก

กลั้นใจฟันสวนออกไป

 

เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่น

เกิดประกายไฟวาบขึ้นมา

และเป็นดาบคู่ของดารีลที่ขาดสะบั้น

 

แต่ดารีลก็ยังเคลื่อนไหวต่อเนื่อง

เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วปาส่วนที่เหลือของดาบเข้าใส่

 

ฟิโลโซเฟอร์รู้อยู่แล้ว

ว่าหนุ่มน้อยคนนี่จะไม่มีทางหยุดง่ายๆ

 

เขาจึงตั้งรับการโต้กลับได้ทันที

ด้วยการทิ้งตัวหลบไปด้านข้าง

 

คมดาบพุ่งเฉียดร่างไปปักฉึกลงกับพื้น

เฉียดเท้าของอีเลียสแค่ปลายเส้นผม

 

เด็กชายร่างผอมแห่งแดนโอรีออนถึงกับร้องหาแม่

ตะกายหนีลนลาน

 

เด็กหญิงทั้งสามต่างวิ่งเข้ามาปลอบโยน

และพยุงให้เขาลุกขึ้น

 

ดารีลจ้องมองเด็กๆ สีหน้าเรียบเฉย

ไร้ซึ่งความรู้สึกโกรธเกลียดหรือแม้กระทั่งความเสียใจ

 

“ ดารีลฟังข้านะ   ในนี้มีแต่เพื่อนของเจ้าไม่มีใครคิดร้ายหรือล่อลวงเจ้าอย่างแน่นอน   ส่งมือมาให้ข้าเถอะข้าอยากช่วยเจ้า ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ยังพยายาม

เรียกสติหนุ่มน้อยคนนั้นแม้ดูจะไร้ผล