โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )
เขียนโดย shilen
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 18.27 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 20.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
186) ไร้พิษสง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความนี่คือคำทำนายที่ไม่อยากให้เกิด วันหนึ่งพวกเขาจะหันปลายดาบเข้าหากัน และเข่นฆ่ากันเองดารีลเคยเตือนไว้เช่นนี้ สตรีชุดแดงจะล่อลวงไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิพวกเขาไม่ได้มีเรื่องผิดใจกันดารีลแค่เสียใจมากเกินไปก็เท่านั้นเอง หากว่าดารีลเกลียดชังเขาต้องการให้เขาตายเขาก็พร้อมยินยอมตามนั้น แต่นี่ไม่ใช่ มันไม่ควรเป็นเช่นนั้น
ฟิโลโซเฟอร์ได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ หวังว่าหนุ่มน้อยคนนั้นจะคืนสติได้โดยเร็ว ก่อนที่ความสูญเสียจะมากไปกว่านี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
ดารีลยังยืนนิ่งไม่นำพาต่อคำอ้อนวอนใด และยังคงท่าทีของความมุ่งร้ายเอาไว้เอาไว้อย่างเหนียวแน่น เด็กชายรู้สึกถึงพลังในดาบอีกครั้งคราวนี้มันหนาวเยือกอย่างร้ายกาจ เขาเหลือบไปเห็นดวงตางูของแหวนวงนั้นส่องประกายขึ้นมาอีกครั้ง เด็กชายใจหาบวาบรู้ว่าดารีลกำลังจะร่ายคำสาป
“ ตรงนี้อันตรายหาที่หลบเร็วเข้า ”
เขาร้องเตือนเพื่อนๆ
แต่แทนที่คนอื่นๆ จะวิ่งหนีไป
ทั้งหมดกลับหมอบลงเบื้องหลังเขา
ฟิโลโซเฟอร์ตกใจมาก
ไม่รู้จะทำเช่นไร
จึงปักดาบลงพื้น
ขวางกั้นระหว่างพวกเขากับดารีล
แล้วหมอบลงไปพร้อมกับเพื่อนๆ
มีไอเย็นเหมือนน้ำแข็งพัดผ่านพวกเขาไปวูบหนึ่ง
จากนั้นทุกอย่างก็ยุติลง
แม้แต่อัญมณีที่ประดับตรงด้ามดาบก็หยุดเปล่งแสง
พวกเขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ จึงได้เห็นสภาพห้องที่ฉาบไปด้วยน้ำแข็ง
ขาวโพลนและเงียบงัน
ดารีลยังยืนอยู่ตรงหน้า
สงบนิ่งไร้พิษสง
“ ดารีล ”
เด็กชายร้องเรียกพลางวิ่งเข้าไปหา
โดยไม่สนเสียงเตือนของผู้ใด
“ ข้าขอโทษ ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้เจ้าไม่เป็นไรนะ ”
เขารั้งร่างนั้นเข้ามากอด
ดารีลที่ตัวเย็นเฉียบยิ่งทำให้เด็กชายหวั่นใจ
แต่ลมหายใจอุ่นๆ และแผ่วเบาช่วยให้ใจชื้นขึ้นมาได้
“ เขาตั้งใจจะสาปพวกเราให้เป็นน้ำแข็ง ”
อีเลียสอ้าปากเหวอ
มองฟิโลโซเฟอร์ตาค้าง
“ เจ้าหยุดคำสาปได้อย่างไรฟิโลโซเฟอร์ เจ้าเป็นพ่อมดหรือตั้งแต่เมื่อไหร่กันใยข้าไม่รู้ เจ้าคนบ้านนอกเจ้าตัวประหลาด แท้จริงแล้วเจ้าเป็นใครกันแน่ ”
เด็กชายร่างผอมแห้ง
พ่นทั้งหมดออกมาด้วยความตื่นตระหนก
เขาเชื่อว่าตนเองคือผู้รอบรู้ตัวน้อยๆ มีสายข่าวมากมาย
และมั่นใจว่าทุกอย่างล้วนอยู่ในตำรา
เมื่อมีสิ่งใดอยู่เหนือความคาดหมาย
มันก็เหมือนโลกล่มสลายดีๆ นี่เอง
“ ดารีลเป็นอย่างไรบ้างคงไม่กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้วนะ ”
ฟีไลร่าถามขึ้นบ้าง
“ เขายังไม่ตายแต่เราต้องหาคนมาช่วย ”
เด็กชายตอบ
เขายังวุ่นวายกับดารีลที่ยืนตัวแข็งทื่อ
ลนลานจนตัดสินใจไม่ถูกว่าควรทำเช่นไร
“ ข้าจะแบกเขาลงไปหาพวกผู้ใช้เวทมนตร์ในค่ายต้องมีคนจัดการเรื่องนี้ได้ ”
โลธอร์เสนอ
แต่ก่อนที่จะได้ตัดสินใจทำอะไร
เหล่าคนของสภาพ่อมดก็มาถึง
“ ที่นี่แหละ ข้ารู้สึกถึงสิ่งผิดปรกติร้ายแรงที่นี่ ”
เคียดันพ่อมดชราหลังงองุ้มเดินนำเข้ามา
“ นี่มันเรื่องอะไรกัน ใยห้องนี้กลายเป็นแบบนี้ ”
พ่อมดโธรินกล่าว
ด้วยท่าทีตื่นตะลึงราวกับพบสิ่งประหลาด
“ มีคนร่ายคำสาป และคนผู้นั้นต้องทรงพลังเป็นอย่างมาก ดูสิเราพบอะไรในห้องนี้ดารีลที่ควรจะอยู่ในคุกใต้ดินมาทำอะไรตรงนี้ แล้วเด็กพวกนั้นล่ะ ”
เคียดันว่า
เขาหันไปทางกลุ่มเด็กๆ
ฟิโลโซเฟอร์รีบซ่อนดาบสีเงินเอาไว้ใต้เสื้อคลุม
“ แค่เด็กฝึกหัด เสียมารยาทจริงมายืนเกะกะได้ ยังไม่ใสหัวไปอีก ”
เบรนทรัสเสียงขุ่น
เมื่อได้ยินเช่นนั้น
อีเลียสก็ลากเพื่อนๆ ออกไปทันที
“ ดารีลเจ้าจะยืนนิ่งแบบนี้อีกนานเท่าใดข้าอยากฟังคำแก้ตัวของเจ้าแล้ว ”
โธรินทำเสียงเย้ย
“ เขาโดนคำสาปน่ะ ”
จอมเวทวาลานตอบเบื่อๆ
“ หรือพูดให้ถูกคือเขาโดนคำสาปสะท้อนกลับ ”
ที่ปรึกษาเบรนทรัสต่อให้
“ เขาสู้กับใครอยู่หรือ อย่าบอกนะว่าผู้ใช้มนต์ดำพลาดขนาดนี้ใยไม่ถูกสังหารอีก ”
เคียดันสงสัย
“ ทุกท่านมาตรงนี้สิ ”
ครูฝึกดาบเฮอร์เมสร้องเรียก
“ ศพตรงนี้ดูคุ้นๆ นะ ”
วาลานไปถึงก่อนเขานั่งลงข้างๆ ศพ
“ เขาคือครูใหญ่วีแกนของเรานี่เอง แต่เหตุใดจึงมีสภาพเช่นนี้ ถูกสะกดเอาไว้ด้วยพลังของดารีล ”
เขาเปิดเปลือกตาวีแกนดูภาพสุดท้าย
แล้วถอนหายใจยาว
“ และสุดท้ายถูกตัดหัวด้วยมือของดารีลอีกเช่นกัน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ”
“ ข้ารู้ๆ ”
โธรินร้อง
“ สองคนนี่ต้องมีเรื่องขัดแย้งกันอย่างรุนแรง เจ้าเด็กบ้านี่คงพลั้งมือฆ่าวีแกนแล้วแกล้งสาปตัวเองเพื่อหนีความผิด โถวีแกนที่น่าสงสารแม้เขาจะเป็นคนโง่ที่ไม่มีราคา แต่ต้องมาตายเช่นนี้ข้าสลดใจนัก ”
ครูฝึกดาบเฮอร์เมสชักดาบออกจากฝัก
“ ข้าบอกแล้วเจ้านี่เป็นคนชั่ว เป็นปีศาจร้ายตอนนี้เห็นตัวตนของเขาชัดเจนแล้วจะเก็บเอาไว้ใย สู้สังหารเสียตอนนี้ไม่ดีกว่าหรือ ”
แต่ก่อนที่จะไปถึง
เบรนทรัสก็คว้าตัวของเขาจับทุ่มลงพื้น
“ เป็นแค่มนุษย์ธรรมดากล้าตัดสินผู้ใช้เวทมนตร์ได้อย่างไร เทียบชั้นกันแล้วเจ้าก็แค่เศษสวะ เห็นข้าละเลยไม่ถือสาหน่อยก็ก้าวร้าวใหญ่โต เรื่องนี้สภาจะเป็นคนตัดสิน ”
“ แต่ท่านๆ เขาๆ ”
ครูฝึกดาบเฮอร์เมส
ตกใจลนลานกับท่าทีแข็งกร้าวของท่านที่ปรึกษา
“ จริงๆ แล้วที่เฮอร์เมสพูดก็มีเหตุผล ”
พ่อมดโธรินว่า
“ หุบปาก ”
จอมเวทวาลานตวาด
ทำเอาโธรินถึงกับตื่นตกใจ
“ ท่านๆ ต้องมีเหตุผลนี่มันเรื่องใหญ่ ”
เขายังพยายามต่อ
“ แน่นอนเรื่องนี้ใหญ่มาก ข้าจึงให้พวกปัญญานิ่มก้าวก่ายไม่ได้ ”
วาลานกล่าวเสียงเย็น
“ เรื่องนี้ต้องเปิดประชุม ”
เคียดันกล่าว
“ ใช่ จริงแท้แน่นอน ”
เบรนทรัสว่า
พลางอุ้มดารีลขึ้นมาเหมือนอุ้มเด็กๆ
“ คืนนี้ข้าจะดูแลเขาเอง เชื่อว่าทุกอย่างต้องเรียบร้อยได้ไม่ยาก ”
“ ดี ”
จอมเวทแห่งโอรีเวียว่า
แล้วเดินนำออกไปจากห้องนั้น
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ