โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

มันเป็นการเผชิญหน้าที่ฟิโลโซเฟอร์ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย   สัตว์ปีศาจแสนอันตรายที่ยังหาทางกำจัดไม่ได้   เด็กผู้หญิงสามคนที่ต้องปกป้อง   กับดารีลที่เขาห่วงสุดชีวิต   มันคือฝันร้ายในโลกจริงไม่อาจลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อหลบหนีจากความหวาดกลัวนี้   ทำได้เพียงตั้งมั่นและสู้ต่อไป
 
เจ้าหมาป่ามีเขาตนนั้นละสายตาจากเด็กๆ เปลี่ยนเป้าหมายไปยังพ่อมดน้อยรูปงาม   ที่ยืนจ้องมันเช่นเดียวกัน   ปีศาจร้ายตัวนั้นส่งเสียงครางต่ำๆ และเมื่อเห็นเขายกดาบขึ้นมันก็แยกเขี้ยวทันที
 
ดารีลถือดาบคู่แม้เป็นเพียงดาบธรรมดาที่หยิบมาจากร่างของคนที่ตายแล้ว   แต่เมื่ออยู่ในมือของเขามันก็ไม่ธรรมดาอีกต่อไป
 
สัตว์ปีศาจกระโจนใส่เขา   หนุ่มน้อยคนนั้นก็พุ่งสวนเข้าไปเช่นกัน   เมื่อเห็นว่ามันกางเล็บตะปบเขาก็ทิ้งร่างกลิ้งลอดใต้ท้องของมันไป
 
หมาป่าตัวใหญ่ล้มคว่ำในขณะที่ดารีลลุกขึ้นยืน   ดาบเล่มหนึ่งมีหัวใจสีดำที่ยังเต้นตุบๆ เสียบคาอยู่   เขาชำเลืองมองสิ่งนั้นเพียงชั่วครู่ก่อนจะสลัดมันออก   แล้วกระทืบจนบี้แบนติดพื้น
 
“ เขาลือกันว่าดารีลลงมือไวฆ่าได้โดยไม่คิดลังเลดูท่าแล้วจริงทีเดียว ”
 
อีเลียสกระซิบกับโลธอร์
พลางทำท่าจมูกย่น
 
น่าแปลกที่หมาป่าปีศาจตนนั้น
แม้จะถูกควักหัวใจออกไปแล้วกลับยังไม่ตาย
 
มันตะกุยตะกายพยายามลุกขึ้น
ปากก็ส่งเสียงร้องลั่น
 
ดารีลเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้
เขาวางปลายดาบกับพื้นเดินลากเป็นวงกลม
ล้อมรอบปีศาจตนนั้น
 
เสียงดาบที่กรีดลงบนพื้นหินอ่อนดังสะท้อนเสียดหู
ชวนขนลุกอยู่ไม่น้อย
 
แล้วความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น
ขนหนายาวหยาบกระด้างของหมาป่าเริ่มหลุดร่วง
ร่างกายหดเล็กลงจนปรากฏเค้าโคลงของมนุษย์
 
ดารีลหยุดเดินตรงหน้ามันพอดี
เขาจ้องความเปลี่ยนแปลงเหล่านั้น
และเป็นเขาเองที่ตกตะลึง
จนใบหน้าซีดเผือด
 
ร่างเดิมของมันค่อยๆ เผยขึ้น
ครูใหญ่วีแกนในสภาพโชกเลือด
นอนกลิ้งเกลือกอยู่กับพื้น
 
หนุ่มน้อยคนนั้นค่อยๆ ถอยหลังออกมาทีละก้าว
ดวงตาเบิกกว้าง
ริมฝีปากสั่นระริกจนไม่อาจเอ่ยอะไรได้
 
ครูใหญ่วีแกนหันมาเห็นเข้า
จึงพยายามคลานมาหา
เอื้อมมือหมายจะคว้าเอาเท้าของเขา
 
ดารีลถดถอยหนี
ด้วยท่าทีรังเกียจแกมสยดสยอง
 
“ ปิ...ปีศาจร้าย ”
 
ครูใหญ่พยายามพูดอะไรบางอย่าง
ด้วยปากที่ล้นทะลักด้วยเลือดสีเข้ม
 
“ ปีศาจร้ายหน้ากากเหล็ก ”
 
พูดเท่านั้นเขาก็อาเจียนออกมา
แต่ก็ยังพยายามต่อ
 
“ สีดำเจ้า เจ้า เจ้ารู้ๆ ผล ”
 
“ ข้านึกว่าท่านเป็นเพื่อน   เชื่อมาตลอดว่าท่านคือเพื่อนที่ไว้ใจได้ ”
 
ดารีลกล่าวสวนขึ้น
 
“ ตอนนี้แน่ชัดแล้วว่าไม่ ”
 
เขากำดาบแน่น
แหวนที่ประดับบนนิ้วสว่างวาบ
และดาบกลายเป็นสีดำในทันใด
 
ดารีลหมุนตัวอีกครั้ง
หัวของครูใหญ่ก็ขาดกระเด็นเป็นสองท่อน
 
ท่ามกลางเสียงหวีดร้องด้วยความตกใจของเด็กๆ
แม้ครูใหญ่จะยกมือห้าม
และร้องขอชีวิต
แต่ไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งเขาได้
 
เลโอน่าปิดตาเด็กหญิงทั้งสองเอาไว้
อีเลียสหลับตาห่อไหล่
ฟิโลโซเฟอร์กับโลธอร์ต่างอ้าปากเหวอ
 
พวกเขาเข่นฆ่าปีศาจมามากก็จริง
แต่นี่คือคน
คนที่มีชีวิต
และพวกเขาต่างรู้จักดี
 
การที่ได้เห็นคนตัวเป็นๆ ถูกสังหารต่อหน้า
จึงร้างความตกตะลึงไม่น้อย