โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในความมืดมิดแห่งโอรีเวีย   แม้ดวงอาทิตย์ยังคงสาดแสงแต่ไอชั่วร้ายได้เข้าครอบงำเมืองแห่งนี้มาเนิ่นนานแล้ว   โดยไม่มีผู้ใดรู้ตัว   ทุกคนต่างใช้ชีวิตเป็นปรกติผ่านไปวันแล้ววันเล่า   ในขณะที่สิ่งหนึ่งเติบโตขึ้นเรื่อยๆ และคอยกัดกินพวกเขาไปทีละน้อย

 

ดารีลล่วงรู้ถึงความดำมืดที่กำลังก่อตัวขึ้น   แต่เขาเย็นชาเกินกว่าจะใส่ใจสิ่งเหล่านั้น   เฝ้ามองและปล่อยให้มันเป็นไป   เพราะเขาเป็นดังเงามืดที่ไร้ตัวตน

 

การมาถึงของเจ้าหญิงลูเซียน่าเป็นดังแสงสว่างที่ส่องลงมา   ให้เขามีชีวิตและความหวัง   พระนางสร้างตัวตนใหม่ให้กับเขาเหมือนกองไฟเล็กๆ ในค่ำคืนที่มืดมิดและเหน็บหนาว

 

บัดนี้ความสว่างเดียวของเขาได้ดับลง   ตลอดกาล   หัวใจที่เคยโลดโผนกลับมาสงบนิ่งเช่นที่เคยเป็นเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว   ใบหน้านิ่งขรึมดังฉาบด้วยน้ำค้างแข็ง

 

ดารีลอุ้มร่างเจ้าหญิงไปวางไว้ในที่เหมาะสม   เกลี่ยไรผมออกจากใบหน้างดงามด้วยปลายนิ้ว   ริมฝีปากของนางยังคงอาบยิ้มบางๆ ราวกับว่าอยู่ในห้วงฝันที่แสนหวาน   เขาหยิบสร้อยเส้นหนึ่งออกมามันประดับด้วยอัญมณีสีแดง   สวมคืนให้กับพระนางด้วยอาการอันสงบมือไม่สั่นแม้สักน้อย   จ้องมองเจ้าหญิงอยู่เป็นครู่ราวกับจะสลักภาพนี้ในความทรงจำให้แน่นนานเท่าที่จะทำได้   จูบลาอย่างอ้อยอิงและสุดอาวรณ์เป็นครั้งสุดท้ายแล้วถอยห่างออกมา

 

หนุ่มน้อยคนนั้นก้มลงเก็บดาบแล้วเดินออกไป   ไม่สนใจผู้ใดราวกับคนทั้งหลายในห้องนั้นเป็นเพียงอากาศ   เหมือนว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่เดินอยู่ลำพังในสุสานอันเปล่าเปลี่ยว

 

“ ตกลงทีนี้เราลงไปที่สนามได้หรือยัง ”

 

อีเลียสถามอย่างมีความหวัง

แต่ไม่มีเสียงตอบจากผู้ใด

และดารีลก็เดินผ่านหน้าพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว

 

“ ดารีล ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ตะโกน

แต่ไร้การตอบสนองใดจากหนุ่มน้อยคนนั้น

ไม่แม้จะหยุดชะงักหรือชำเลืองตามอง

 

เด็กชายตัวน้อยจึงวิ่งไปคว้าแขนไว้

ปากก็พร่ำเรียกเขาอยู่อย่างนั้น

 

“ ข้าไม่เป็นไร ”

 

ดารีลกล่าวคำนั้นด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา

ดังว่ากำลังเอ่ยเตือนสติตนเอง

 

“ เป็นสิเจ้าเป็นแน่ๆ อย่าไปไหนเลยนะอยู่กับข้าให้ข้าได้ปลอบใจเจ้า ”

 

เด็กชายว่า

 

“ ข้าไม่เป็นไร ”

 

หนุ่มน้อยย้ำอีกครั้ง

ด้วยประกายตาที่ว่างเปล่า

 

ดึงมือเด็กชายออกช้าๆ

จนในที่สุดก็เป็นอิสระ

 

เขาสูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง

เผยอปากจะเอ่ยคำพูด

แต่เด็กชายชิงปิดมันไว้เสียก่อน

 

“ อย่าเอ่ยคำลากับข้าเพราะข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเข้าใจหรือเปล่า ”

 

ดารีลพยักหน้า

เด็กน้อยคนนั้นจึงคลายมือ

 

“ เจ้าไม่ได้โดดเดี่ยวดารีล   ข้ายืนอยู่ข้างเจ้าและจะอยู่อย่างนี้ตลอดไปไม่ว่ากาลข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ”

 

ดารีลเบือนหน้าหนีไปจากความไร้เดียงสา

และแววตาที่มุ่งมั่นของเด็กชายคนนั้น

สู่ทิศทางที่เสียงคำรามของปีศาจร้ายดังแว่วมา

แล้วผละออกไปทันที

 

ฟิโลโซเฟอร์ตั้งท่าจะตามไป

แต่ถูกเพื่อนคว้าตัวเอาไว้เสียก่อน

 

“ อย่าห้ามข้าสิ ”

 

เด็กชายท้วง

 

“ เจ้าเองก็ไม่ได้โดดเดี่ยวฟิโลโซเฟอร์ ”

 

อีเลียสเตือน

 

“ ใช่เจ้าไปไหนเราไปด้วย ”

 

โลธอร์สนับสนุนคำพูดของคู่หูร่างผอม

 

เมื่อเป็นเช่นนั้น

เด็กๆ ทั้งหลายจึงวิ่งตามกันไป

 

แต่ดารีลนั้นว่องไวกว่ามาก

เพียงเวลาไม่นานเขาก็ทิ้งห่างจนลับไปจากสายตา

 

“ หมอนี่วิ่งเร็วชะมัด ”

 

เด็กชายร่างอ้วนถึงกับบ่นออกมา

แต่เขาก็กัดฟันวิ่งตามไปไม่ลดละ

 

เสียงอึกทึกโครมครามดังหนักหน่วงขึ้น

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวน

 

ฟิโลโซเฟอร์ได้แต่หวังว่า

เมื่อดารีลไปถึงปีศาจร้ายตนนั้นจะตายแล้วด้วยน้ำมือใครสักคน

 

เขากลัวว่าดารีลที่ขาดสติ

จะรับมือการต่อสู้ครั้งนี้ไม่ได้

 

พวกเขาวิ่งขึ้นไปตามบันไดวน

สู่ห้องโถงที่มีการต่อสู้รุนแรง

 

เมื่อไปถึงก็ทันได้เห็น

หมาป่าปีศาจมีเขาสะบัดหาง

 

ปัดเอาสิ่งของปลิวกระจายว่อน

เด็กๆ หมอบหลบกันพัลวัน

 

ฟิโลโซเฟอร์ชักดาบออกมาอีกครั้ง

กวาดสายตามองหาดารีลไปทั่ว

 

แล้วจึงได้เห็นหนุ่มน้อยคนนั้นม้วนตัวไปกับพื้น

ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างสงบจนน่ากลัว

 

เด็กชายรู้สึกโล่งใจที่เขายังปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน

 

ปีศาจร้ายตัวนั้นยืนจังก้าขู่คำรามก้อง

แทบเท้าของมันล้วนแล้วแต่ร่างคนตาย

สภาพแหลกเหลว

 

ดวงตาสีส้มของมันจ้องมองเด็กๆ ทั้งหลาย

ราวกับจะกลืนกินเสียเดี๋ยวนี้

 

“ ข้าสาบานตรงนี้เลยว่า   จะไม่มาเจอมันอีกเป็นครั้งที่สาม ”

 

อีเลียสกัดฟันพูด

ด้วยอารมณ์หัวเสียพอสมควร