โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ดารีลนั้นไม่ได้ฟังคำเตือนของผู้ใดเขามุ่งไปในทางที่เขาเลือกแล้ว   รวดเร็วและมั่นคง   เพียงเวลาไม่นานก็ลับหายไปจากสายตาของเด็กๆ ที่ต่างยืนอึ้งไม่รู้จะทำประการใด
 
“ ยังไงล่ะทีนี้ ”
 
โลธอร์เป็นผู้เอ่ยขึ้นก่อน
 
“ ดารีลบอกให้พวกเราหนีไปมิใช่หรือ   งานนี้คงมิใช่หน้าที่ของเราแล้วอยู่ไปก็เกะกะเสียเปล่า   เราออกไปข้างนอกกันเถอะ ”
 
คู่หูร่างผอมของเขาเสนอ
 
“ ใช่เราควรออกไป ”
 
เลโอน่าเห็นด้วย
 
“ แต่ดารีลคนเดียวจะรับมือหมาป่าปีศาจตัวนั้นได้หรือ ”
 
ฟีไลร่าแย้ง
 
“ เขาไม่ได้ตัวคนเดียว   ยังมีทหารเกราะทองและพวกผู้พิทักษ์แห่งโอรีเวียนั่นอีก   พวกเราต่างหากล่ะที่อาการน่าเป็นห่วง ”
 
อีเลียสว่า
 
ฟิโลโซเฟอร์ยืนเงียบอยู่นาน
เขาได้แต่จ้องมองดาบสีเงินในมือ
 
ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ
มุ่งหน้าไปทางเสียงแห่งการต่อสู้
 
“ เฮ้! เจ้าคนโง่ทำอะไรตามอำเภอใจอีกแล้ว   ไม่เข้าใจเสียงส่วนมากหรือไง   คิดอยากไปไหนก็ไปได้หรือ ”
 
โลธอร์ร้องขึ้น
ด้วยน้ำเสียงที่เริ่มมีโมโห
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยไม่ตอบโต้อะไร
แต่ยังคงมุ่งหน้าไปทางเดิมโดยไร้ซึ่งความลังเล
 
เพื่อนๆ จึงไม่มีทางเลือกอื่น
ได้แต่วิ่งตามเขาไป
 
“ เจ้าอยู่กับหมอนั่นนานเกินไปแล้ว   จนติดนิสัยงี่เง่ามาด้วย ”  
 
อีเลียสประณาม
 
“ ใครใช้ให้ตามมาล่ะข้าไม่ได้ชวนสักนิด ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
 
“ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา   จะปล่อยเจ้าไปตายโดยไม่คิดทำอะไรคงเป็นไปไม่ได้ ”
 
เด็กชายร่างอ้วนบอก
 
“ ใช่   และหากมีใครเป็นอะไรก็ยกความผิดให้เจ้าคนเดียวเลย ”
 
อีเลียสกล่าวสำทับ
 
เด็กๆ วิ่งไปด้วยกันเป็นกลุ่ม
แม้ไม่มีใครรู้ว่าพ่อมดน้อยคนนั้นไปทางไหนแน่
ก็พอเดาออกว่าเขาต้องไปยังที่ๆ มีการต่อสู้
 
แต่เมื่อถึงระเบียงทางโค้ง
พวกเขาก็เห็นดารีลยืนอยู่ที่นั่นกับใครคนหนึ่ง
 
มองเผินๆ เหมือนว่าทั้งคู่กำลังกอดกัน
ฟิโลโซเฟอร์จำผมยาวสีแดงเข้มนั้นได้
 
เด็กชายรู้สึกโล่งใจที่ในที่สุดคนทั้งคู่ก็หากันจนพบ
เรื่องร้ายๆ จะได้จบเสียที
 
แต่ความโล่งใจก็คงอยู่ไม่นาน
เมื่อได้เห็นความจริง
 
เจ้าหญิงลูเซียน่าทรุดลงในอ้อมแขนของดารีล
หนุ่มน้อยคนนั้นถนอมวางร่างคนรักนอนราบลงกับพื้น
 
แก้มของเขาแนบกับจมูกของนาง
เพื่อฟังเสียงลมหายใจซึ่งขณะนี้หยุดนิ่งไปแล้ว
 
มือข้างซ้ายกำมีดสีเงิน
ค่อยๆ ดึงออกมาจากกลางอกของเจ้าหญิง
 
มันเป็นมีดเล่มเล็กประดับเพชรพลอยล้ำค่า
สลักลวดลายอ่อนช้อยงดงามราวกับเครื่องประดับสตรี
 
ทันใดนั้นดัลลัจนักรบฝึกหัดที่หลงรักเจ้าหญิงลูเซียน่ามาเนิ่นนาน
ก็โผล่พรวดพราดออกมาจากอีกฝากหนึ่ง
เขาตะลึงงันกับสิ่งที่เห็น
 
แต่ดารีลไม่สนใจสิ่งอื่นใดแล้ว
ปล่อยมีดเล่มนั้นร่วงหล่นจากมือ
 
กอดแนบหญิงคนรักไปเสียทุกส่วน
เรียกร้องหาไออุ่นจากกายนางก่อนที่มันจะเลือนหายไปตลอดกาล
เหลือเพียงร่างที่เย็นเยือกไร้สีสันแห่งชีวิต
 
“ เจ้า เจ้า ดารีลเจ้า ”
 
ดัลลัจเอ่ยตะกุกตะกัก
 
“ เจ้าฆ่านาง   ทั้งที่นางรักเจ้ายิ่งกว่าชีวิตแต่เจ้ากลับฆ่านาง   เพราะอะไรกันเจ้าคนชั่วเจ้าปีศาจร้าย ”
 
ดารีลไม่ได้ตอบโต้ถ้อยคำเผ็ดร้อนนั้น
เขาเพียงแต่ซบหน้าลงบนเกศาของเจ้าหญิง
 
นักรบฝึกหัดหายจากอาการตกตะลึง
ความเกี้ยวกราดก็เข้าแทนที่
 
“ ตอบข้ามาสิเจ้าทำอะไรลงไป   เจ้าทำแบบนี้เพื่ออะไร ”
 
หนุ่มน้อยกล้ามแน่นคนนั้นพุ่งเข้าใส่ดารีล
ที่กำลังทำตัวไม่สนโลกอยู่
 
แต่ฟิโลโซเฟอร์นั้นไวกว่า
พุ่งเข้าไปขวาง
 
“ หยุดนะดัลลัจ ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยตะโกนก้อง
เขาคว้าผมของหนุ่มคนนั้นกระชากจนหงายหลังตึง
 
ดัลลัจงุนงงพยายามตะกายลุกขึ้น
แต่ก็โดนเตะซ้ำจนกลิ้งไปสองตลบ
 
“ ใจเย็นก่อนดัลลัจมันไม่ใช่อย่างที่เจ้าเห็น ”
 
ฟิโลโซเฟอร์บอก
เขาพุ่งเข้าไปคร่อมหนุ่มน้อยคนนั้นที่พยายามคลานหนี
กระทืบไม่ยั้งจนหลับไป
 
โลธอร์กับอีเลียสเป็นคนลากเขาออกมา
ก่อนที่ดัลลัจจะน่วมไปกว่านั้น
 
“ เจ้าสิใจเย็น ”
 
เด็กชายร่างอ้วนตวาดเรียกสติ
 
“ ใช่   ใจเย็นก่อนหมอนั่นยังไม่ได้ทำอะไร ”
 
อีเลียสเตือน
 
“ ไม่ทำบ้าสิ   ปล่อยข้า   ข้าจะห้ามเขาดัลลัจเสียสติไปแล้ว ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ดิ้น
พยายามจะพุ่งเข้าใส่อีก
 
“ เจ้าต่างหากเสียสติ   ดัลลัจสลบไปแล้ว ”
 
โลธอร์ตบกะโหลกเข้าให้
เด็กชายชาวซีนาร์ยกระพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง
สุดท้ายก็เข้าใจสถานการณ์
 
“ ตายจริงเพื่อนยาก   เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหมข้าไม่ได้ทำเจ้าบาดเจ็บนะ ”  
 
ฟิโลโซเฟอร์เข้าไปประคองหนุ่มนักกล้ามคนนั้น
พาไปนอนพักตรงมุมห้อง