โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ทั้งคู่ยังเดินไปไม่พ้นห้องก็ได้ยินเสียงต่อสู้โหวกเหวกโวยวาย   ฟิโลโซเฟอร์ชักดาบออกจากฝักอีกครั้งแม้แต่ดารีลก็ยังจับธนูในท่าเตรียมพร้อม

 

“ แหม่   ผีบางตัวไม่กลัวแดดด้วยล่ะดื้อด้านจริง ”

 

เด็กชายว่า

 

“ ตอนนี้มันบ่ายคล้อยด้วยไง ”

 

ดารีลบอก

เขาเอาเท้าเขี่ยประตูให้เปิดออก

 

หมอกที่จางหายไป

ทำให้เห็นว่าปราสาทนั้นเละเทะเพียงใด

 

“ ครั้งแรกในชีวิตเลยนะที่ข้าเห็นอะไรแบบนี้   ดูทรงท่านวาลานคงเจอของแข็งเข้าแล้ว ”

 

พ่อมดน้อยว่า

 

“ จริงสิ   เวลานี้เจ้าควรไปหาจอมเวทวาลานมิใช่หรือ   บางทีเจ้าหญิงลูเซียน่าอาจอยู่ที่นั่น ”

 

ฟิโลโซเฟอร์แนะนำ

 

“ อยากไปก็ไปสิข้าจะเดินดูอะไรแถวนี้หน่อย ”

 

คนอายุมากกว่าตอบกลับมา

 

“ เจ้าไม่ไปข้าจะไปได้อย่างไรกัน ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ทำหน้ามุ่ย

จ้องมองไปทางเสียงเอะอะที่ใกล้เข้ามา

เขารู้สึกว่าเสียงเหล่านั้นคุ้นหูมาก

 

เพียงเวลาไม่นานทั้งหมดก็ปรากฏให้เห็นต่อหน้า

ทั้งหมดคือกลุ่มเพื่อนของเขานั้นเอง

 

“ คนเมืองเขาไม่วิ่งวุ่นวายส่งเสียงดังรบกวนชาวบ้านแบบนี้หรอกจริงไหมอีเลียส ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ทักขึ้นก่อน

รู้สึกประหลาดใจที่คนพวกนี้ตามมาถูก

 

“ หุบปากไปเลยเจ้าคนบัดซบพวกเราจะรอดกันอยู่แล้วเจ้ายังแส่หาเรื่องไม่เลิก ”

 

เด็กร่างผอมคนนั้นพูดพลางหอบพลาง

 

“ เจ้าเรียกชื่อเขาผิดน่ะหมอนี่ชื่อฟิลาซุส   ฟิลา...เอิ่ม ”

 

ก่อนที่โลธอร์จะพูดจบอีเลียสก็สวนขึ้นว่า

 

“ ช่างฟิลอสฟิลาของเจ้าเถอะข้ายังด่าไม่จบ ”

 

ดารีลเอานิ้วจิ้มขมับพลางนึกว่า

ชื่อฟิโลโซเฟอร์นี่จำยากขนาดนั้นเลยหรือ

 

“ พวกเจ้าเห็นสมาชิกสภาผู้ใช้เวทมนตร์หรือไม่พวกเขาทำอะไรอยู่ ”

 

พ่อมดน้อยเอ่ยถามเด็กๆ

 

“ พวกเขาตั้งค่ายอยู่ในลานอนุสาวรีย์ ”

 

ฟีไลร่าเป็นคนตอบ

นางยังโอบไหล่คาโอเรียไม่วาง

และเด็กหญิงผมทองคนนั้นก็กำลังมองพี่ชายด้วยอารมณ์ขุ่น

 

“ พวกเจ้ามาทำอะไรในนี้ไม่อยู่ในเขตค่ายของผู้ใช้เวทมนตร์ล่ะแล้วรู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ถามบ้าง

 

“ ตอนไปถึงเขตค่ายคุ้มภัยที่เหล่าผู้ใช้มนต์ขาวสร้างขึ้นแล้วไม่เห็นเจ้าตามมา   พวกเราก็พอจะเดาออกแล้วว่าเจ้าไปที่ไหน   ตอนแรกตั้งใจจะไปห้องเก็บของเดิมแต่อีเลียสบอกว่ามาทางนี้ใกล้กว่า   ดีเท่าไหร่แล้วที่หาพบไม่คลาดกันเสียก่อน   ให้ตายสิทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะจะไปไหนก็ชวนเพื่อนก่อน   ใครๆ เขาเป็นห่วงไม่รู้ตัวหรือไร   ทำคนอื่นวุ่นวายมันใช่เรื่องหรือ ”  

 

โลธอร์บ่นยืดยาว

 

“ เรื่องนี้เอาไว้ก่อนเถอะ   ค่อยสั่งสอนกันทีหลังเราออกไปจากที่นี่กัน   ปล่อยเป็นหน้าที่ผู้ใช้เวทมนตร์ดีกว่า   เมื่อครู่ยังเห็นเจ้าหมาป่ามีเขาป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้   ก่อนที่มันจะหาเราพบเราเผ่นก่อนเถอะถึงอย่างไรเราก็ได้คนครบแล้ว   ไม่มีอะไรให้กังวลแล้วนี่ ”

 

เลโอน่าเสนอ

และทุกคนต่างก็เห็นด้วย

 

แต่ดารีลกลับยังมีข้อสงสัย

 

“ เจ้าว่าอะไรนะ   หมาป่ามีเขาหรือมันเป็นตัวอะไรกัน   ไม่เห็นเคยได้ยิน ”

 

“ ช่างมันเถอะดารีล   เจ้าไม่ต้องอยากรู้ไปทุกเรื่องก็ได้   เราออกไปข้างนอกกันเถอะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์รบเร้า

 

“ คนที่ต้องออกไปคือพวกเจ้าต่างหาก   ข้าคือผู้พิทักษ์แห่งโอรีเวีย   ให้วิ่งหนีอันตรายเจ้าต้องล้อข้าเล่นแน่เลย ”

 

ดารีลว่า

 

เขาหยิบดาบสองเล่มขึ้นมาจากพื้น

เลือกขนาดที่ใกล้เคียงกัน

ลองแกว่งไปมาในมือจนพอใจแล้วเก็บเอาไว้

 

เจ้าของเดิมของมันได้สิ้นใจไปแล้ว

ตอนนี้มันอยู่ในมือดารีลนักฆ่าที่ได้ชื่อว่าเลือดเย็นที่สุด

ดาบสองเล่มก็ดูน่าเกรงขามขึ้นทันที

 

“ เจ้าคงไม่คิดจะตามหามันหรอกนะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์อ้าปากเหวอ

อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกหวั่นแปลกๆ

กลัวจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

 

“ เจ้านั่นโหดมากเลยนะเล่นพวกเราเสียสะบักสะบอม   เจ้าคนเดียวไม่เสี่ยงไปหน่อยหรือ   ดูทหารเกราะทองพวกนี้สิ   อีกอย่างดาบธรรมดาทำอะไรมันไม่ได้หรอก ”

 

อีเลียสเตือน

 

มีเสียงต่อสู้ดังขึ้นอีกฟากหนึ่งของปราสาทไกลออกไป

พวกเขาต่างหันไปมองแต่ไม่พบอะไร

เพราะมีสิ่งต่างๆ มากมายบดบังอยู่

 

“ ยังไงไม่รู้   แต่ข้าคิดว่านี่เป็นแผน   ใครบางคนจะล่อเจ้าไปติดกับข้ารู้สึกแบบนั้น   ดารีลอย่าไปเลยนะเจ้าไม่คิดหรือไม่ว่าเรื่องมันจะอีรุงตุงนังอย่างไรสุดท้ายก็พันมาที่เจ้าทุกที   ต้องมีคนชักใยอยู่แน่ ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยพยายามกล่อม

 

“ พูดจบแล้วใช่ไหม   ถ้าจบแล้วทางออกอยู่นั่น ”

 

ดารีลชี้ปลายดาบไปยังทางออกระเบียงยาว

ส่วนตัวเขาเดินไปอีกทาง

 

“ ดารีล ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ตะโกน

รู้สึกโมโหที่หนุ่มน้อยคนนี่ช่างดื้อดึงนัก

ไม่ยอมเข้าใจความเป็นห่วงของเขาเลย

 

“ ข้าเป็นผู้ใช้เวทมนตร์เจ้าลืมแล้วหรือ ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นหันกลับมาตอบ

แล้วออกวิ่งไปทางเสียงที่มีการต่อสู้วุ่นวายนั้น