โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ดารีลนั้นไม่ได้ฟังคำเตือนของผู้ใดเขามุ่งไปในทางที่เขาเลือกแล้ว   รวดเร็วและมั่นคง   เพียงเวลาไม่นานก็ลับหายไปจากสายตาของเด็กๆ ที่ต่างยืนอึ้งไม่รู้จะทำประการใด

 

“ ยังไงล่ะทีนี้ ”

 

โลธอร์เป็นผู้เอ่ยขึ้นก่อน

 

“ ดารีลบอกให้พวกเราหนีไปมิใช่หรือ   งานนี้คงมิใช่หน้าที่ของเราแล้วอยู่ไปก็เกะกะเสียเปล่า   เราออกไปข้างนอกกันเถอะ ”

 

คู่หูร่างผอมของเขาเสนอ

 

“ ใช่เราควรออกไป ”

 

เลโอน่าเห็นด้วย

 

“ แต่ดารีลคนเดียวจะรับมือหมาป่าปีศาจตัวนั้นได้หรือ ”

 

ฟีไลร่าแย้ง

 

“ เขาไม่ได้ตัวคนเดียว   ยังมีทหารเกราะทองและพวกผู้พิทักษ์แห่งโอรีเวียนั่นอีก   พวกเราต่างหากล่ะที่อาการน่าเป็นห่วง ”

 

อีเลียสว่า

 

ฟิโลโซเฟอร์ยืนเงียบอยู่นาน

เขาได้แต่จ้องมองดาบสีเงินในมือ

 

ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ

มุ่งหน้าไปทางเสียงแห่งการต่อสู้

 

“ เฮ้! เจ้าคนโง่ทำอะไรตามอำเภอใจอีกแล้ว   ไม่เข้าใจเสียงส่วนมากหรือไง   คิดอยากไปไหนก็ไปได้หรือ ”

 

โลธอร์ร้องขึ้น

ด้วยน้ำเสียงที่เริ่มมีโมโห

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยไม่ตอบโต้อะไร

แต่ยังคงมุ่งหน้าไปทางเดิมโดยไร้ซึ่งความลังเล

 

เพื่อนๆ จึงไม่มีทางเลือกอื่น

ได้แต่วิ่งตามเขาไป

 

“ เจ้าอยู่กับหมอนั่นนานเกินไปแล้ว   จนติดนิสัยงี่เง่ามาด้วย ”  

 

อีเลียสประณาม

 

“ ใครใช้ให้ตามมาล่ะข้าไม่ได้ชวนสักนิด ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

“ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา   จะปล่อยเจ้าไปตายโดยไม่คิดทำอะไรคงเป็นไปไม่ได้ ”

 

เด็กชายร่างอ้วนบอก

 

“ ใช่   และหากมีใครเป็นอะไรก็ยกความผิดให้เจ้าคนเดียวเลย ”

 

อีเลียสกล่าวสำทับ

 

เด็กๆ วิ่งไปด้วยกันเป็นกลุ่ม

แม้ไม่มีใครรู้ว่าพ่อมดน้อยคนนั้นไปทางไหนแน่

ก็พอเดาออกว่าเขาต้องไปยังที่ๆ มีการต่อสู้

 

แต่เมื่อถึงระเบียงทางโค้ง

พวกเขาก็เห็นดารีลยืนอยู่ที่นั่นกับใครคนหนึ่ง

 

มองเผินๆ เหมือนว่าทั้งคู่กำลังกอดกัน

ฟิโลโซเฟอร์จำผมยาวสีแดงเข้มนั้นได้

 

เด็กชายรู้สึกโล่งใจที่ในที่สุดคนทั้งคู่ก็หากันจนพบ

เรื่องร้ายๆ จะได้จบเสียที

 

แต่ความโล่งใจก็คงอยู่ไม่นาน

เมื่อได้เห็นความจริง

 

เจ้าหญิงลูเซียน่าทรุดลงในอ้อมแขนของดารีล

หนุ่มน้อยคนนั้นถนอมวางร่างคนรักนอนราบลงกับพื้น

 

แก้มของเขาแนบกับจมูกของนาง

เพื่อฟังเสียงลมหายใจซึ่งขณะนี้หยุดนิ่งไปแล้ว

 

มือข้างซ้ายกำมีดสีเงิน

ค่อยๆ ดึงออกมาจากกลางอกของเจ้าหญิง

 

มันเป็นมีดเล่มเล็กประดับเพชรพลอยล้ำค่า

สลักลวดลายอ่อนช้อยงดงามราวกับเครื่องประดับสตรี

 

ทันใดนั้นดัลลัจนักรบฝึกหัดที่หลงรักเจ้าหญิงลูเซียน่ามาเนิ่นนาน

ก็โผล่พรวดพราดออกมาจากอีกฝากหนึ่ง

เขาตะลึงงันกับสิ่งที่เห็น

 

แต่ดารีลไม่สนใจสิ่งอื่นใดแล้ว

ปล่อยมีดเล่มนั้นร่วงหล่นจากมือ

 

กอดแนบหญิงคนรักไปเสียทุกส่วน

เรียกร้องหาไออุ่นจากกายนางก่อนที่มันจะเลือนหายไปตลอดกาล

เหลือเพียงร่างที่เย็นเยือกไร้สีสันแห่งชีวิต

 

“ เจ้า เจ้า ดารีลเจ้า ”

 

ดัลลัจเอ่ยตะกุกตะกัก

 

“ เจ้าฆ่านาง   ทั้งที่นางรักเจ้ายิ่งกว่าชีวิตแต่เจ้ากลับฆ่านาง   เพราะอะไรกันเจ้าคนชั่วเจ้าปีศาจร้าย ”

 

ดารีลไม่ได้ตอบโต้ถ้อยคำเผ็ดร้อนนั้น

เขาเพียงแต่ซบหน้าลงบนเกศาของเจ้าหญิง

 

นักรบฝึกหัดหายจากอาการตกตะลึง

ความเกี้ยวกราดก็เข้าแทนที่

 

“ ตอบข้ามาสิเจ้าทำอะไรลงไป   เจ้าทำแบบนี้เพื่ออะไร ”

 

หนุ่มน้อยกล้ามแน่นคนนั้นพุ่งเข้าใส่ดารีล

ที่กำลังทำตัวไม่สนโลกอยู่

 

แต่ฟิโลโซเฟอร์นั้นไวกว่า

พุ่งเข้าไปขวาง

 

“ หยุดนะดัลลัจ ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยตะโกนก้อง

เขาคว้าผมของหนุ่มคนนั้นกระชากจนหงายหลังตึง

 

ดัลลัจงุนงงพยายามตะกายลุกขึ้น

แต่ก็โดนเตะซ้ำจนกลิ้งไปสองตลบ

 

“ ใจเย็นก่อนดัลลัจมันไม่ใช่อย่างที่เจ้าเห็น ”

 

ฟิโลโซเฟอร์บอก

เขาพุ่งเข้าไปคร่อมหนุ่มน้อยคนนั้นที่พยายามคลานหนี

กระทืบไม่ยั้งจนหลับไป

 

โลธอร์กับอีเลียสเป็นคนลากเขาออกมา

ก่อนที่ดัลลัจจะน่วมไปกว่านั้น

 

“ เจ้าสิใจเย็น ”

 

เด็กชายร่างอ้วนตวาดเรียกสติ

 

“ ใช่   ใจเย็นก่อนหมอนั่นยังไม่ได้ทำอะไร ”

 

อีเลียสเตือน

 

“ ไม่ทำบ้าสิ   ปล่อยข้า   ข้าจะห้ามเขาดัลลัจเสียสติไปแล้ว ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ดิ้น

พยายามจะพุ่งเข้าใส่อีก

 

“ เจ้าต่างหากเสียสติ   ดัลลัจสลบไปแล้ว ”

 

โลธอร์ตบกะโหลกเข้าให้

เด็กชายชาวซีนาร์ยกระพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง

สุดท้ายก็เข้าใจสถานการณ์

 

“ ตายจริงเพื่อนยาก   เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหมข้าไม่ได้ทำเจ้าบาดเจ็บนะ ”  

 

ฟิโลโซเฟอร์เข้าไปประคองหนุ่มนักกล้ามคนนั้น

พาไปนอนพักตรงมุมห้อง