โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ทั้งคู่ยังเดินไปไม่พ้นห้องก็ได้ยินเสียงต่อสู้โหวกเหวกโวยวาย   ฟิโลโซเฟอร์ชักดาบออกจากฝักอีกครั้งแม้แต่ดารีลก็ยังจับธนูในท่าเตรียมพร้อม
 
“ แหม่   ผีบางตัวไม่กลัวแดดด้วยล่ะดื้อด้านจริง ”
 
เด็กชายว่า
 
“ ตอนนี้มันบ่ายคล้อยด้วยไง ”
 
ดารีลบอก
เขาเอาเท้าเขี่ยประตูให้เปิดออก
 
หมอกที่จางหายไป
ทำให้เห็นว่าปราสาทนั้นเละเทะเพียงใด
 
“ ครั้งแรกในชีวิตเลยนะที่ข้าเห็นอะไรแบบนี้   ดูทรงท่านวาลานคงเจอของแข็งเข้าแล้ว ”
 
พ่อมดน้อยว่า
 
“ จริงสิ   เวลานี้เจ้าควรไปหาจอมเวทวาลานมิใช่หรือ   บางทีเจ้าหญิงลูเซียน่าอาจอยู่ที่นั่น ”
 
ฟิโลโซเฟอร์แนะนำ
 
“ อยากไปก็ไปสิข้าจะเดินดูอะไรแถวนี้หน่อย ”
 
คนอายุมากกว่าตอบกลับมา
 
“ เจ้าไม่ไปข้าจะไปได้อย่างไรกัน ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ทำหน้ามุ่ย
จ้องมองไปทางเสียงเอะอะที่ใกล้เข้ามา
เขารู้สึกว่าเสียงเหล่านั้นคุ้นหูมาก
 
เพียงเวลาไม่นานทั้งหมดก็ปรากฏให้เห็นต่อหน้า
ทั้งหมดคือกลุ่มเพื่อนของเขานั้นเอง
 
“ คนเมืองเขาไม่วิ่งวุ่นวายส่งเสียงดังรบกวนชาวบ้านแบบนี้หรอกจริงไหมอีเลียส ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ทักขึ้นก่อน
รู้สึกประหลาดใจที่คนพวกนี้ตามมาถูก
 
“ หุบปากไปเลยเจ้าคนบัดซบพวกเราจะรอดกันอยู่แล้วเจ้ายังแส่หาเรื่องไม่เลิก ”
 
เด็กร่างผอมคนนั้นพูดพลางหอบพลาง
 
“ เจ้าเรียกชื่อเขาผิดน่ะหมอนี่ชื่อฟิลาซุส   ฟิลา...เอิ่ม ”
 
ก่อนที่โลธอร์จะพูดจบอีเลียสก็สวนขึ้นว่า
 
“ ช่างฟิลอสฟิลาของเจ้าเถอะข้ายังด่าไม่จบ ”
 
ดารีลเอานิ้วจิ้มขมับพลางนึกว่า
ชื่อฟิโลโซเฟอร์นี่จำยากขนาดนั้นเลยหรือ
 
“ พวกเจ้าเห็นสมาชิกสภาผู้ใช้เวทมนตร์หรือไม่พวกเขาทำอะไรอยู่ ”
 
พ่อมดน้อยเอ่ยถามเด็กๆ
 
“ พวกเขาตั้งค่ายอยู่ในลานอนุสาวรีย์ ”
 
ฟีไลร่าเป็นคนตอบ
นางยังโอบไหล่คาโอเรียไม่วาง
และเด็กหญิงผมทองคนนั้นก็กำลังมองพี่ชายด้วยอารมณ์ขุ่น
 
“ พวกเจ้ามาทำอะไรในนี้ไม่อยู่ในเขตค่ายของผู้ใช้เวทมนตร์ล่ะแล้วรู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามบ้าง
 
“ ตอนไปถึงเขตค่ายคุ้มภัยที่เหล่าผู้ใช้มนต์ขาวสร้างขึ้นแล้วไม่เห็นเจ้าตามมา   พวกเราก็พอจะเดาออกแล้วว่าเจ้าไปที่ไหน   ตอนแรกตั้งใจจะไปห้องเก็บของเดิมแต่อีเลียสบอกว่ามาทางนี้ใกล้กว่า   ดีเท่าไหร่แล้วที่หาพบไม่คลาดกันเสียก่อน   ให้ตายสิทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะจะไปไหนก็ชวนเพื่อนก่อน   ใครๆ เขาเป็นห่วงไม่รู้ตัวหรือไร   ทำคนอื่นวุ่นวายมันใช่เรื่องหรือ ”  
 
โลธอร์บ่นยืดยาว
 
“ เรื่องนี้เอาไว้ก่อนเถอะ   ค่อยสั่งสอนกันทีหลังเราออกไปจากที่นี่กัน   ปล่อยเป็นหน้าที่ผู้ใช้เวทมนตร์ดีกว่า   เมื่อครู่ยังเห็นเจ้าหมาป่ามีเขาป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้   ก่อนที่มันจะหาเราพบเราเผ่นก่อนเถอะถึงอย่างไรเราก็ได้คนครบแล้ว   ไม่มีอะไรให้กังวลแล้วนี่ ”
 
เลโอน่าเสนอ
และทุกคนต่างก็เห็นด้วย
 
แต่ดารีลกลับยังมีข้อสงสัย
 
“ เจ้าว่าอะไรนะ   หมาป่ามีเขาหรือมันเป็นตัวอะไรกัน   ไม่เห็นเคยได้ยิน ”
 
“ ช่างมันเถอะดารีล   เจ้าไม่ต้องอยากรู้ไปทุกเรื่องก็ได้   เราออกไปข้างนอกกันเถอะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์รบเร้า
 
“ คนที่ต้องออกไปคือพวกเจ้าต่างหาก   ข้าคือผู้พิทักษ์แห่งโอรีเวีย   ให้วิ่งหนีอันตรายเจ้าต้องล้อข้าเล่นแน่เลย ”
 
ดารีลว่า
 
เขาหยิบดาบสองเล่มขึ้นมาจากพื้น
เลือกขนาดที่ใกล้เคียงกัน
ลองแกว่งไปมาในมือจนพอใจแล้วเก็บเอาไว้
 
เจ้าของเดิมของมันได้สิ้นใจไปแล้ว
ตอนนี้มันอยู่ในมือดารีลนักฆ่าที่ได้ชื่อว่าเลือดเย็นที่สุด
ดาบสองเล่มก็ดูน่าเกรงขามขึ้นทันที
 
“ เจ้าคงไม่คิดจะตามหามันหรอกนะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์อ้าปากเหวอ
อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกหวั่นแปลกๆ
กลัวจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
 
“ เจ้านั่นโหดมากเลยนะเล่นพวกเราเสียสะบักสะบอม   เจ้าคนเดียวไม่เสี่ยงไปหน่อยหรือ   ดูทหารเกราะทองพวกนี้สิ   อีกอย่างดาบธรรมดาทำอะไรมันไม่ได้หรอก ”
 
อีเลียสเตือน
 
มีเสียงต่อสู้ดังขึ้นอีกฟากหนึ่งของปราสาทไกลออกไป
พวกเขาต่างหันไปมองแต่ไม่พบอะไร
เพราะมีสิ่งต่างๆ มากมายบดบังอยู่
 
“ ยังไงไม่รู้   แต่ข้าคิดว่านี่เป็นแผน   ใครบางคนจะล่อเจ้าไปติดกับข้ารู้สึกแบบนั้น   ดารีลอย่าไปเลยนะเจ้าไม่คิดหรือไม่ว่าเรื่องมันจะอีรุงตุงนังอย่างไรสุดท้ายก็พันมาที่เจ้าทุกที   ต้องมีคนชักใยอยู่แน่ ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยพยายามกล่อม
 
“ พูดจบแล้วใช่ไหม   ถ้าจบแล้วทางออกอยู่นั่น ”
 
ดารีลชี้ปลายดาบไปยังทางออกระเบียงยาว
ส่วนตัวเขาเดินไปอีกทาง
 
“ ดารีล ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ตะโกน
รู้สึกโมโหที่หนุ่มน้อยคนนี่ช่างดื้อดึงนัก
ไม่ยอมเข้าใจความเป็นห่วงของเขาเลย
 
“ ข้าเป็นผู้ใช้เวทมนตร์เจ้าลืมแล้วหรือ ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นหันกลับมาตอบ
แล้วออกวิ่งไปทางเสียงที่มีการต่อสู้วุ่นวายนั้น