โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ดารีลพาเด็กชายตัวน้อยชาวซีนาร์ยลัดเลาะไปตามทางแคบๆ ที่เปียกชื้นและมืดมิด   หนุ่มน้อยคนนั้นเดินเร็วมากทั้งที่ฟื้นถนนเต็มไปด้ายโขดหินลื่นๆ ต่างจากฟิโลโซเฟอร์ที่ล้มแล้วล้มอีกจนต้องคว้าไหล่เพื่อนร่วมทางเอาไว้   ความไม่เคยชินทำให้ระยะทางดูยาวไกลทั้งที่ความจริงมันใกล้ที่สุดแล้ว   พวกเขาได้มุดอุโมงค์และไต่ขึ้นบันไดเหล็กอันสูงชัน

 

หนุ่มน้อยเปิดประตูแทรกตัวออกไปจังหวะเดียวกับที่ผีร้ายร้ายพุ่งเข้าใส่   เขาทิ้งตัวลงกับพื้นกลิ้งลอดร่างของมันออกไปแล้วยังคว้าขาหลังผีร้ายร้ายตนนั้นลากออกมาจนพ้นประตู   มันล้มคะมำแต่ก็ยังพยายามจิกเล็บลงกับพื้นเพื่อฝืนแรง  

 

ฟิโลโซเฟอร์พุ่งตามออกมาตัดหัวมันขาดกระเด็นทันที

 

“ ใช้ได้นี่ว่าที่ผู้พิทักษ์หน้ากากทอง ”  

 

ดารีลเอ่ยชม

พลางยืดกายขึ้นปัดฝุ่นออกจากมือ

 

“ ไม่เป็นไรนะ   เจ้าตัวนี้ทำอันตรายเจ้าหรือเปล่า ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

แม้เขาจะตอบสนองไว

แต่ความจริงคือยังตกใจกับการจู่โจมเมื่อครู่ที่แทบไม่ทันตั้งตัว

 

“ อ้อนี่หรือ ”

 

เขาชี้ไปยังผีร้ายตนนั้น

ซึ่งตอนนี้นอนแน่นิ่ง

 

“ เทียบกับเจ้าที่ฟันเฉียดคอหอยข้าไปหน่อยหนึ่ง   ข้าว่าอยู่ใกล้ตัวประหลาดนี่สบายใจโขเลยทีเดียว ”

 

ฟิโลโซเฟอร์เก็บดาบ

แล้วยื่นคืนไปให้

 

“ ล้อเล่นหรอกน่าอย่าทำใจน้อยไปหน่อยเลย   เป็นถึงนักฆ่ามือหนึ่งแล้วมาตายง่ายๆ ด้วยน้ำมือของเจ้า   น่าขายหน้าออก ”

 

“ ข้าอยากให้เจ้าถือไว้เพราะตอนนี้เจ้าไร้อาวุธ ”

 

เด็กชายบอก

 

“ เหลวไหล ”

 

ดารีลว่า

เขาเอื้อมือไปคว้าไอหมอกสีดำ

ดวงตาของแหวนงูส่องประกายจางๆ

 

หมอกนี้สร้างความรู้สึกแสบร้อนบนผิวหนัง

แต่ก็ไม่เป็นภัยไปมากกว่านั้น

 

“ นี่มันอะไรกัน ”

 

หนุ่มน้อยพึมพำกับตนเอง

 

“ ใช่เขตค่ายมนต์ดำหรือเปล่า ”

 

เด็กชายถาม

 

“ ไม่ใช่หรอกแต่   ส่งมีดให้ข้าที ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นบอก

 

ฟิโลโซเฟอร์จึงยื่นไปให้

พลางนึกสงสัยว่า

มีดพกของดารีลเองก็มีมิใช่หรือ

 

เขารับมีดมากรีดฝ่ามือตนเอง

แล้วนั่งลงค่อยๆ วาดวงแหวนเวทรูปดาวหกแฉกลงบนแผ่นหินอ่อน

ด้วยเลือด

 

“ เจ้าทำอะไรน่ะ ”

 

เด็กชายอ้าปากค้าง

 

“ ข้าแค่สงสัย ”

 

ดารีลตอบ

 

เมื่อเส้นที่ลากบรรจบกันทั้งหมดแล้ว

หมอกสีดำก็หายไป

พร้อมกับเสียงกรีดร้องของผีร้ายบางตัว

ที่ไม่อาจทนต่อแสงแดด

 

มันลนลานหนีไป

สู่ที่ซ่อนอันมืดมิด

 

มีเพียงจำนวนน้อยนิดที่ยังยืนหยัดอยู่ได้

ท่ามกลางแสงสว่างยามกลางวัน

 

“ ความสงสัยของเจ้านี่สยองแท้ ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยว่า

เขาฉีกเศษผ้ามาพันแผลให้ดารีล

 

แต่หนุ่มน้อยคนนั้น

ยังให้ความสนใจกับวงแหวนเวทที่ตนเพิ่งเขียนไป

 

“ จำเป็นต้องใช้เลือดหรืออย่างไร   เจ้าบอกข้าได้นี่ไม่สมควรต้องลงมือกับตนเองเลย ”

 

เด็กชายบ่น

เขาจัดการผูกปมผ้าพันแผลจนเรียบร้อย

 

“ เลือดของข้าเพียงเท่านั้นที่ถอนคำสาปได้ ”

 

ดารีลตอบเรียบๆ

 

“ ใครบางคนนำบางสิ่งของข้าไปเป็นส่วนประกอบในการสร้างม่านหมอกมนต์ดำนี้   จึงเป็นข้อบังคับให้ข้าเพียงเท่านั้นที่ถอนคำสาป ”

 

“ งั้นถ้าเขตเวทมนตร์กว้างกว่านี้เลือดเจ้าจะไม่หมดตัวเลยหรือ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ท้วง

 

“ บ้าจริงเล่นแบบนี้ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย   แผนคนขี้ขลาดชัดๆ ”

 

“ แผลเล็กน้อยแค่นี้เจ้าด่าคนอื่นว่าขี้ขลาดเลยหรือ ”

 

ดารีลส่งมีดคืนให้เด็กน้อยแล้วลุกขึ้น

 

“ แต่ข้าคิดว่านี่คือคำบอกใบ้   ที่ไหนสักแห่งมีไอหมอกคล้ายแบบนี้แต่รุนแรงกว่า   เหมือนว่าที่นี่คือแบบจำลองถ้าสามารถจัดการที่นี่ได้ก็สามารถจัดการที่นั่นได้ ”

 

“ ไม่ว่าที่นั่นคือที่แห่งใดเจ้าอย่าคิดอยากไปเลยนะถึงเจ้าจะจัดการที่นี่ได้ก็ตามที ”

 

ฟิโลโซเฟอร์เตือน

 

“ มันพูดยาก   แท้จริงข้าไม่อาจอยู่ในที่ๆ อยากอยู่ได้ไปในที่ๆ อยากไป   เหมือนว่าชีวิตนี้ถูกกำหนดโดยผู้อื่นและข้าไม่สามารถเป็นอิสระได้เลย ”

 

“ ดารีล ”

 

เด็กชายเรียกชื่อนั้น

ด้วยความรู้สึกสงสารปนเศร้า

 

“ ช่างเถอะ   อย่างน้อยเจ้าก็เลือกได้ว่าจะเดินวุ่นวายในปราสาท   หรือจะหนีลงทางหน้าต่างอย่างที่เคยทำ   ไปหาเพื่อนๆ ในที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ ”

 

เด็กชายคว้ามือข้างที่มีผ้าพันแผลเปื้อนเลือดขึ้นมาถือไว้

 

“ ข้ามาที่นี่เพื่อปกป้องเจ้า ”

 

ดารีลชักมือกลับ

 

“ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ”

 

เขาหมุนตัวแล้วออกเดินไป

แต่ถึงจะพูดไปแบบนั้น

ตรงมุมปากก็ปรากฏรอยยิ้มจางๆ