โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ฟิโลโซเฟอร์ได้เล่าถึงเรื่องราวในหุบเขาต้องสาป   การพบกับดาบโบราณเล่มนั้นไล่เรียงไปถึงความฝันประหลาด   เหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้นด้านบนและในคุกใต้ดินเมื่อครู่   เขาเล่าทุกอย่างแม้เรื่องที่ไม่มีใครเคยได้รู้พยายามอธิบายว่าทั้งหลายทั้งปวงเกี่ยวพันกันอย่างไร   หนุ่มน้อยคนนั้นนิ่งฟังด้วยอาการอันสงบ   เมื่อเด็กชายเล่าจบลงเขาก็ยกมือที่สวมแหวนรูปงูขึ้นมาดู

 

“ เขตค่ายมนต์ดำ   เจ้าแน่ใจหรือใยข้าไม่รู้สึกถึงมัน   ใกล้ขนาดนี้ข้าต้องรู้สิ ”

 

ดารีลถาม

 

“ ข้าไม่รู้หรอกอีเลียสเป็นคนบอก   แม้แต่เขาก็ยังประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น   ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขตค่ายมนต์ดำคืออะไร ”

 

เด็กน้อยตอบ

 

“ มันเป็นประตูเล็กๆ ที่เชื่อมไปยังนรก   มีเพียงผู้ใช้เวทมนตร์กับอาวุธของผู้พิทักษ์หน้ากากทองเท่านั้นที่ฆ่าปีศาจร้ายจากเขตค่ายนั้นได้   หากเป็นดังเจ้าว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคงไม่ใช่อะไรที่ร้ายแรงนัก   พวกเขาจัดการได้อยู่แล้ว ”

 

“ แต่มีปีศาจร้ายตนหนึ่งที่พวกเราฆ่าไม่ตาย ”

 

“ พวกเจ้าเป็นเด็ก   เข้าไปวุ่นวายอะไรกับเรื่องพวกนั้น   ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่บาดเจ็บล้มตาย ”

 

ดารีลตำหนิ

 

“ ใครเขาอยากยุ่งกันล่ะ   พวกเราเลี่ยงไม่ได้ต่างหาก   ว่าแต่เจ้าเถอะคำก็เด็กสองคำก็เด็กตัวเจ้าเองก็ไม่ได้ใหญ่โตเท่าไหร่เลย ”

 

เด็กน้อยว่า

ทำเอาหนุ่มน้อยคนนั้นถึงกับหน้าตึง

เขาจ้องมองฟิโลโซเฟอร์ด้วยสายตาอันคมกริบ

 

“ ทำไมเกิดพิศวาสข้าขึ้นมาหรือไรจึงจ้องข้านัก   แต่วันนี้ดูท่าจะไม่เหมาะ   เอาไว้เราค่อยออกไปเดินเล่นนอกเมืองกันอีกนะข้ายังติดใจไม่หาย ”

 

เด็กน้อยแกล้งยิ้มยั่ว

พลางพยายามยืดกายขึ้นให้สูงทัดเทียมกับคู่สนทนา

 

“ เป็นเพราะคืนนั้นข้าเมาหรอกน่าอย่าเพ้อเจ้อไปหน่อยเลย ”

 

ดารีลว่า

เขาผลักไหล่เด็กชายให้ถอยห่างออกไป

แล้วเดินเลี่ยงไปทางอื่น

 

“ เจ้าโกหก ”

 

เด็กชายตัวน้อยวิ่งตามหลัง

 

“ ข้าไม่ชื่อหรอกเจ้าเมาที่ไหนกัน ”

 

“ ดูรูปวาดตรงนี้สิ ”

 

ดารีลชี้ไปที่ผนังด้านหนึ่ง

 

“ ในยุคที่เมืองแพสทรูแลนด์ยังรุ่งเรือง   ผู้คนในสมัยนั้นยังบูชาเทพและซาตานข้าก็นึกว่าเขาบูชากันอย่างลับๆ ที่ไหนได้ ”

 

เขาวาดนิ้วไปตามส่วนต่างๆ ของผนัง

 

“ มนุษย์นี่นะ   เพื่อจะสมความปรารถนาแล้วไม่เลือกวิธีการเอาเสียเลย   รูปสลักกากอยที่เจ้าฟันหัวขาดไปเมื่อครู่ก็เช่นกัน   มันเป็นปีศาจร้ายที่เขาตั้งเอาไว้เพื่อป้องกันอำนาจมืด ” 

 

“ ฟังดูแปลกพิกล   เอาปีศาจมาข่มขวัญปีศาจนี่นะ ”

 

เด็กชายว่า

 

“ ใจคนนั้นยากแท้หยั่งถึง   มีหลายสิ่งที่พวกเขาไม่เข้าใจและอีกหลายอย่างที่พวกเขาไม่อาจแก้ปัญหาด้วยตนเองได้   การย้อนคิดถึงอำนาจสูงกว่าจึงเป็นทางเลือกหนึ่งที่ใช้ปลอบประโลมจิตใจ ”

 

ดารีลว่า

 

“ ข้ารู้   มีหลายครั้งที่พวกเราร้องขอคำอวยพรจากทวยเทพ   แต่สุดท้ายพวกเราก็ต้องก้าวข้ามมันไปด้วยตนเอง   หรือหากถึงที่สุดผู้ใช้เวทมนตร์จึงจะยื่นมือเข้าช่วย   ไม่รู้เป็นเพราะอะไรจึงอยากขอพรต่อเทพนัก   แต่ไม่เคยมีใครขอพรต่อซาตานกันหรอก   คนยุคโบราณนี่ประหลาดนัก ”

 

“ เพราะในยุคต้นเหล่าเทพและซาตานนั้นครอบครองโลกใบนี้คนละครึ่งมาเป็นเวลายาวนาน   เมื่อจากไปพวกเขาก็ทิ้งไปเฉยๆ โดยไม่แม้จะหันกลับมามอง   ในเวลาที่ยากลำบากจึงไม่แปลกหากจะหวนคิดถึงสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจดั้งเดิม   อีกทั้งในยุคนั้นผู้ใช้เวทมนตร์ส่วนใหญ่มักปลีกวิเวก   ในป่าลึกหรือตามหุบเขาเปลี่ยวร้างไร้ผู้คน   แต่มีบ้างที่ปะปนอยู่ตามเมืองใหญ่   เพิ่งจะแสดงตนชัดเจนในยุคหลังนี่เอง ” 

 

หนุ่มน้อยคนนั้นเล่า

ฝ่ามือเรียวงามลูบไล้ไปตามผนังภาพเขียนสี

 

“ และนี่คือยุคที่ซาเหวจลอร์ดปรากฏตัวขึ้นเป็นครั้งแรก   ข้ามาที่นี่เพื่อค้นหาต้นกำเนิดแห่งอัญมณีโบราณ   ก่อนที่จะกลายเป็นของวิเศษทั้งเจ็ดในภายหลัง   แต่ดูเหมือนข้าจะมาผิดที่เพราะไม่มีเรื่องราวเหล่านั้นบันทึกไว้เลย   ข้าพลาดตรงไหนไปอย่างนั้นหรือ ”

 

ดารีลเอนหลังพิงผนัง

สีหน้าเหนื่อยหน่ายเหลือทน

 

“ เจ้ากำลังตามหาของวิเศษทั้งเจ็ดเพื่อถอนคำสาป ”  

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยอุทาน

 

“ ข้ากำลังหาที่มาที่ไปของมันต่างหาก   ของอันตรายแบบนั้น   มันคือของที่แม้แต่ซาเหวจลอร์ดยังต้องยอมสยบจะผุดขึ้นมาดื้อๆ ได้อย่างไร   ในคราแรกเริ่มนั้นมันมีแค่ชิ้นเดียว   ถ้าข้าเดาไม่ผิดคงมีปัญหาเรื่องแก่งแย่งการครอบครองเกิดขึ้น   สุดท้ายจึงแบ่งออกเป็นเจ็ดชิ้นกระจายไปตามที่ต่างๆ และเงียบหายไป   แต่เวลานี้ชื่อของมันได้ย้อนคืนมาแล้วและผู้คนต่างตามหา   ไม่แน่ในมุมมืดที่โสมมซาเหวจลอร์ดเองก็อาจกำลังคืนชีพเช่นกัน ”   

 

พ่อมดน้อยอธิบาย

 

“ ที่มาของมันสำคัญมากเลยหรือ   แค่ถอนคำสาปได้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว ”  

 

“ รู้ที่มาก็รู้เป้าประสงค์ในการสร้าง   ของบางอย่างไม่ได้ใช้ก่อประโยชน์เพียงอย่างเดียว   เช่นเดียวกับมีดพกของเจ้า   คุ้มดีก็ปอกเปลือกผลไม้คุ้มร้ายก็ใช้เชือดคอคนอื่น   สิ่งนี้ก็เหมือนกัน ” 

 

“ ในสายตาของเจ้าซาเหวจลอร์ดนั้นน่ากลัวมากเลยหรือ   และเจ้ากำลังคิดว่าของวิเศษทั้งเจ็ดน่ากลัวยิ่งกว่าซาเหวจลอร์ดอย่างนั้นใช่ไหม ”

 

เด็กชายถาม

 

“ ซาเหวจลอร์ดเกิดขึ้นเพราะกลียุค   ดับไปเมื่อสิ้นกลียุค   แต่ของวิเศษที่ว่านั้นเกิดขึ้นเพื่อสิ่งใดสูญหายเพราะสิ่งใด ”

 

ดารีลเงียบไป

แววตานั้นเต็มไปด้วยความคิดที่ไม่อาจหยั่งถึง

 

“ หากข้าเกิดในยุคนั้นไม่แน่ข้าอาจยืนข้างซาเหวจลอร์ด ”

 

“ แล้วในยุคนี้ล่ะเจ้ายืนข้างใคร ”

 

เด็กชายถาม

 

“ ข้ายืนข้างตนเองโดดเดี่ยวบนเส้นทางที่มืดมิด ”

 

ดารีลตอบ

 

“ ไม่จริงหรอก ”

 

เด็กชายแย้ง

 

“ อย่าตามหาข้าเลยนะหากวันหนึ่งข้าหายไป   และในวันข้างหน้าถ้าเกิดซาเหวจลอร์ดปรากฏตัวขึ้น   ไม่ว่าเขาจะเป็นใครเจ้าต้องหยุดเขาให้ได้ ”

 

“ พูดอะไรน่ะดารีล   อย่างเจ้าก็เพ้อเจ้อเป็นกับเขาด้วยหรืออย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย   เจ้าน่ะเป็นซาเหวจลอร์ดไม่ได้หรอกความสามารถมีไม่เพียงพอ ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นถึงกับเอียงคอด้วยความสงสัย

อะไรหรือที่เขามีไม่เพียงพอ

 

“ อย่างน้อยเจ้าต้องสังหารข้าให้ได้ก่อน   หากคิดว่าตนเองเป็นปีศาจร้ายตนนั้น ”

 

คมมีดสีคำวางแนบบนลำคอเด็กชายในพริบตานั้น

แต่เขาหาได้หวาดกลัวไม่

เดินก้าวเข้ามาหวังให้มีดบาดลึกลงไป

จนดารีลต้องชักมีดกลับ

 

“ เจ้ามันเด็กสิ้นคิดไว้ใจคนอื่นมากไป   อะไรทำให้เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าลงมือเพียงแต่ข้าคิดถึงสิ่งที่จะตามมา   มันไม่ง่ายเลยที่คนคุ้นเคยของพ่อมดดีมีนหายไปอย่างไร้ร่องรอย   แล้วเรื่องจะเงียบ   ข้าคงโดนสอบสวนเป็นคนแรก   สถานการณ์ของข้าตอนนี้ยิ่งไม่สู้ดี   ข้าไม่แหย่รังแตนเล่นหรอกนะ ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นว่า

 

“ เจ้าไม่ได้กลัวท่านดีมีนหรอกสาบานได้   เจ้ากลัวใจตนเองต่างหากล่ะแต่อย่าห่วงเลยไม่ว่าเจ้าจะเป็นใครหรือเป็นอะไร   ข้าก็ไม่มีวันปล่อยมือเจ้าไปหรอก ”