โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เด็กชายตัวน้อยแห่งแดนซีนาร์ยได้ต่อสู้กับผีร้ายภายในตัวปราสาทเมืองแพสทรูแลนด์   พวกมันออกันที่หน้าประตูเมื่อเด็กชายถอยร่นเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง   ในที่สุดเขาจึงตัดสินใจกระโดดหนีออกทางหน้าต่างชั้นสาม   ด้วยพื้นด้านนอกที่เป็นโขดหินไม่ราบเรียบอย่างที่คิด   ฟิโลโซเฟอร์จึงสะดุดทำตะเกียงหลุดมือกระเด็นไป   เขาล้มกลิ้งไปตามพื้น  

 

แสงจากตะเกียงสะท้อนให้เห็นเงาประหลาดรูปร่างบิดเบี้ยวยืนค้ำอยู่เหนือหัว   ด้วยความรวดเร็วอย่างใจนึกเด็กชายตัวน้อยตวัดดาบตัดคอมันขาดกระเด็น   เขาดีดตัวลุกขึ้นแล้วหันปลายดาบเข้าใส่ด้วยความประหลาดใจ   หัวของมันหลุดไปแล้วแต่ร่างของมันยังยืนนิ่ง   ไม่ล้มลงดิ้นทุรนทุรายอย่างที่ควรจะเป็น

 

เด็กชายตัวน้อยค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปหาตะเกียง   สายตายังจับจ้องที่ร่างประหลาดนั้น   ทันใดก็เกิดความเคลื่อนไหวสองอย่างพร้อมกัน   หัวปีศาจตนนั้นกลิ้งกลับมาหาเขา   พร้อมกับร่างเงาสีดำเคลื่อนตามหลังมาติดๆ เด็กชายไม่รอช้ากระโดดข้ามหัวปริศนานั้นพุ่งเข้าฟาดฟันทันที   เงาดำไถลตัวหลบปลายดาบไปด้านข้างแล้วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

 

“ ดารีล ”

 

ฟิโลโซเฟอร์อุทานออกมา

 

“ เจ้านี่อย่างไรกันนะ   เจอหน้ายังไม่ทันพูดจาก็จ้องจะฟันข้าเสียแล้ว ”

 

“ เจ้า  เจ้า ”

 

เด็กน้อยเอ่ยตะกุกตะกัก

ทั้งดีใจและตกใจปนเปกันไปหมด

 

“ ใยไม่ส่งเสียงเตือนเกือบไปแล้วไหมล่ะ ”

 

เด็กชายประท้วง

 

“ ก็นึกว่าเจ้ามองเห็นแล้ว   เดินออกมาทื่อๆ ต่อหน้าต่อตาแท้ๆ ยังคิดว่าข้าเป็นภูตผีปีศาจอยู่หรือ   และที่เคยเตือนเจ้าไม่เคยจำบ้างหรือไร   ว่าอยู่เมืองศิวิไลซ์มีผู้คนมากมายอย่าเที่ยววิ่งแหกปากร้องไปทั่ว ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นยังบ่นยืดยาว

แล้วก็ชะงักเมื่อรู้สึกตัวว่าได้พูดบางอย่างผิดไป

 

“ ข้าหมายรวมถึงเมืองเก่าแก่ที่คลาคล่ำไปด้วยผีร้ายด้วย ”

 

“ ข้ารู้หรอกน่าแต่จะให้ทำอย่างไรล่ะ   ก็ข้าร้อนใจนี่นา   มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายข้างบนนั่นข้าหมายถึงในปราสาทขาว   แล้วเจ้ายังมาหายตัวไปอีก ”

 

เด็กชายว่า

 

“ ถ้าเจ้าตกอยู่ในอันตรายก็สั่นกระดิ่งเรียกข้าได้นี่   แต่คงไม่   ว่าแต่เจ้าไปซุกซนที่ไหนมาสภาพถึงดูไม่จืดได้ขนาดนี้   โอรีเวียไม่ใช่ลานวิ่งเล่นเจ้าควรมีขอบเขตบ้าง ”

 

ดารีลว่า

เขาก้มหยิบตะเกียงแล้วเดินเข้าไปหา

เมื่ออยู่ใกล้ชิดหนุ่มน้อยคนนั้นถึงกับถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

เพราะกลิ่นกำยาน

 

“ รสนิยมด้านเครื่องประทินร่างของเจ้านี่น่าสะพรึงนัก   คนทั่วไปเขาใช้น้ำมันหอมชโลมผมกัน   นี่เจ้าทำอะไร   คงไม่ได้เอาหัวไปมุดกระถางเผากำยานมาหรอกนะ   แบบนี้ไปเดินเที่ยวกลางถนนผู้คนคงได้เหลียวหลังมองจนคอหัก ”

 

คนอายุมากกว่ายกมือปิดจมูก

ทั้งขำทั้งอนาถกับสิ่งที่ปรากฏบนตัวเด็กน้อย

 

“ คิดว่าข้าชอบใจหรือไร   มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นต่างหากล่ะ ”

 

เด็กชายสะบัดผงกำยานออกจากหัว

แล้วฉวยเอาตะเกียงคืนมา

 

“ ข้าลืมเรื่องกระพรวนไปเลย   แต่ถึงนึกได้ข้าก็ไม่แน่ใจว่าเจ้าเป็นอย่างไรในเวลานี้   จะสามารถไปหาข้าได้หรือเปล่า ”

 

“ ข้าไม่ใช่คนยึดมั่นถือมั่น   หากเจ้าเรียกหาไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ข้าก็จะไป   หรืออย่างน้อยข้าก็จะทำให้เจ้ารู้ว่าข้าได้ยิน   เว้นแต่ข้าจะตายไปแล้วเท่านั้น ”

 

ดารีลว่า

 

พอได้ยินคำว่าตายเด็กชายก็ตกใจ

เขายื่นดาบสีเงินให้พ่อมดน้อย

 

“ ถือนี่ไว้เจ้าต้องใช้มัน ”

 

“ ทำไมล่ะ   ข้ายังไม่จำเป็นต้องใช้อีกอย่างข้าพบนี่ ”

 

ดารีลยกธนูให้ดู

 

“ เป็นของชาวเมืองแพสทรูแลนด์เดิม   เก่าแก่แต่ยังพอใช้ได้   ว่าแต่เจ้าว่างมากหรือไรจึงเที่ยววิ่งไปมาแบบนี้   แล้วยังมีปัญหากับกากอยอีก   มันกวนใจอะไรนักหนา ”  

 

หนุ่มน้อยคนนั้นถาม

พลางยกหัวที่หล่นกลิ้งบนพื้นกลับไปวางที่เดิม

 

เด็กชายเพิ่งสังเกตเห็นว่ามันเป็นเพียงรูปสลักหินเท่านั้นเอง

เขาเงยหน้าขึ้นไปบนปราสาท

แล้วต้องประหลาดใจที่เหล่าผีร้ายไม่แห่กันตามมาอีก

 

“ ดารีลเจ้ารู้จักผู้ใช้มนต์ดำหรือไม่ ”

 

คำถามนั้นทำเอาพ่อมดน้อยสะดุดกึก

 

“ ถ้านับรวมสตรีชุดแดงเข้าไปด้วยข้าก็คงต้องยอมรับ   เจ้าจะอยากรู้ไปทำไมกัน ”

 

“ ข้าต้องมอบดาบให้เจ้าแล้ว ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่าท่าทางกลัดกลุ้ม

 

“ บอกแล้วไงว่ายังไม่จำเป็นข้ามีหลายเล่มให้เจ้ายืมนานเท่าไดก็ไม่เดือดร้อน   อีกอย่างผู้ใช้เวทมนตร์ใช้คทาเป็นหลัก   ดาบพวกนั้นเอาไว้ถือเล่นแก้เบื่อเท่านั้น   เจ้าจะกังวลไปใย ”

 

“ หมายถึงดาบโบราณที่ข้านำออกมาจากหุบเขาต้องสาปต่างหาก ”  

 

เด็กชายแย้ง

 

“ ให้มันอยู่กับเจ้า   อย่างน้อยก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร   ตามมานี่เถอะเราหยุดนิ่งกับที่นานเกินไปแล้ว ”

 

ดารีลว่า

พลางดันไหล่เด็กชายให้ออกเดินไปด้วยกัน

 

“ เจ้าจำเป็นต้องใช้มันแล้วดารีล ”

 

“ ไม่ถึงที่สุดข้าจะไม่ใช้ของที่ข้าไม่รู้จัก   ดาบเล่มนั้นมีอำนาจมาก   หากอยู่ในมือผู้ใช้เวทมนตร์จะสร้างความวอดวายไม่น้อยเลย   ถ้าให้ข้าถือไว้ข้าอาจกลายเป็นใครอีกคนที่เจ้านึกไม่ถึง ”

 

“ เจ้าไม่เป็นเช่นนั้นหรอก   ข้าเชื่อใจเจ้า   มีเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องบอกเจ้าดารีลแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร ” 

 

คำพูดนั้นทำให้ดารีลหยุดเดิน

เขาหันมาจ้องหน้าเด็กชาย

 

“ ก็ว่ามาสิ   ข้ามีเวลามากมายในตอนนี้   มากพอที่จะฟังเรื่องเพ้อเจ้อของเจ้า ”

 

ว่าแล้วเขาก็ยิ้มขำ

เหมือนตั้งใจแหย่เล่นเสียมากกว่า

 

“ บ้าจริง   นี่ข้าจริงจังนะดารีลเจ้าต้องหนีไปเพราะมีคนปองร้ายเจ้า ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นเงียบ

แววตานิ่งงันสุดท้ายก็หมุนตัวเดินต่อไป

เข้าสู่ปราสาทเมืองแพสทรูแลนด์

 

“ เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือเปล่า   ข้าไม่ได้ล้อเจ้าเล่นนะ ”

 

เด็กชายคนนั้นว่า

พลางวิ่งตามเขาไป

 

“ คนที่สังหารคนมามากมายก็ย่อมมีศัตรูเป็นธรรมดา ”

 

ดารีลตอบเรียบๆ

 

“ อย่าเอาอดีตมาทับถมตนเองสิอีกอย่างข้าไม่ได้หมายถึงคนพวกนั้น   ข้าหมายถึงผู้ใช้มนต์ดำต่างหากล่ะ ” 

 

เด็กชายว่า

 

“ ไปเอาความเชื่อแบบนี้มาจากไหนกัน   ว่าผู้ใช้มนต์ดำจ้องจะทำร้ายข้า ”

 

ในเวลานี้พวกเขาได้เข้ามาในปราสาทอีกครั้ง

รอบกายมีแต่ความเงียบ

ไร้การเคลื่อนไหวใดๆ

 

“ ข้าฝัน ”

 

ดารีลถึงกับเอาหน้าผากโขกกับผนังหินที่เย็นเฉียบ

 

“ ว่าอย่างไรนะ   เจ้าฝัน ”

 

น้ำเสียงนั้นฟังยากว่ากำลังหัวเราะหรือร้องให้

 

“ นี่คือทั้งหมดที่เจ้ากำลังจะบอก   เจ้าฝันแล้วเชื่อเป็นตุเป็นตะจนถึงขั้นดั้นด้นลงมาที่นี่   พระเจ้าทรงโปรดนี่ข้ากำลังคบหากับคนประเภทไหนกันแน่ ”

 

“ ดารีลมันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด    ข้าฝันถึงคนผู้หนึ่งมาตลอดนับตั้งแต่เข้ามาอยู่ในโอรีเวีย   มันเป็นไปได้อย่างไรกันที่คนเราจะฝันถึงสิ่งเดิมซ้ำๆ ทั้งที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน   ในตอนแรกข้าคิดว่าจิตที่อ่อนแอสร้างเขาขึ้นมาแต่ข้าเพิ่งจะพบเขาเมื่อครู่นี้เอง   ร้ายไปกว่านั้นข้าเห็นเขาสังหารเจ้าด้วยดาบที่ข้าพามาจากหุบเขา ”

 

เด็กชายว่า

เขารู้สึกร้อนใจที่ดารีลไม่เชื่อ