โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เด็กชายตัวน้อยแห่งแดนซีนาร์ยได้ต่อสู้กับผีร้ายภายในตัวปราสาทเมืองแพสทรูแลนด์   พวกมันออกันที่หน้าประตูเมื่อเด็กชายถอยร่นเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง   ในที่สุดเขาจึงตัดสินใจกระโดดหนีออกทางหน้าต่างชั้นสาม   ด้วยพื้นด้านนอกที่เป็นโขดหินไม่ราบเรียบอย่างที่คิด   ฟิโลโซเฟอร์จึงสะดุดทำตะเกียงหลุดมือกระเด็นไป   เขาล้มกลิ้งไปตามพื้น  
 
แสงจากตะเกียงสะท้อนให้เห็นเงาประหลาดรูปร่างบิดเบี้ยวยืนค้ำอยู่เหนือหัว   ด้วยความรวดเร็วอย่างใจนึกเด็กชายตัวน้อยตวัดดาบตัดคอมันขาดกระเด็น   เขาดีดตัวลุกขึ้นแล้วหันปลายดาบเข้าใส่ด้วยความประหลาดใจ   หัวของมันหลุดไปแล้วแต่ร่างของมันยังยืนนิ่ง   ไม่ล้มลงดิ้นทุรนทุรายอย่างที่ควรจะเป็น
 
เด็กชายตัวน้อยค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปหาตะเกียง   สายตายังจับจ้องที่ร่างประหลาดนั้น   ทันใดก็เกิดความเคลื่อนไหวสองอย่างพร้อมกัน   หัวปีศาจตนนั้นกลิ้งกลับมาหาเขา   พร้อมกับร่างเงาสีดำเคลื่อนตามหลังมาติดๆ เด็กชายไม่รอช้ากระโดดข้ามหัวปริศนานั้นพุ่งเข้าฟาดฟันทันที   เงาดำไถลตัวหลบปลายดาบไปด้านข้างแล้วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขา
 
“ ดารีล ”
 
ฟิโลโซเฟอร์อุทานออกมา
 
“ เจ้านี่อย่างไรกันนะ   เจอหน้ายังไม่ทันพูดจาก็จ้องจะฟันข้าเสียแล้ว ”
 
“ เจ้า  เจ้า ”
 
เด็กน้อยเอ่ยตะกุกตะกัก
ทั้งดีใจและตกใจปนเปกันไปหมด
 
“ ใยไม่ส่งเสียงเตือนเกือบไปแล้วไหมล่ะ ”
 
เด็กชายประท้วง
 
“ ก็นึกว่าเจ้ามองเห็นแล้ว   เดินออกมาทื่อๆ ต่อหน้าต่อตาแท้ๆ ยังคิดว่าข้าเป็นภูตผีปีศาจอยู่หรือ   และที่เคยเตือนเจ้าไม่เคยจำบ้างหรือไร   ว่าอยู่เมืองศิวิไลซ์มีผู้คนมากมายอย่าเที่ยววิ่งแหกปากร้องไปทั่ว ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นยังบ่นยืดยาว
แล้วก็ชะงักเมื่อรู้สึกตัวว่าได้พูดบางอย่างผิดไป
 
“ ข้าหมายรวมถึงเมืองเก่าแก่ที่คลาคล่ำไปด้วยผีร้ายด้วย ”
 
“ ข้ารู้หรอกน่าแต่จะให้ทำอย่างไรล่ะ   ก็ข้าร้อนใจนี่นา   มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายข้างบนนั่นข้าหมายถึงในปราสาทขาว   แล้วเจ้ายังมาหายตัวไปอีก ”
 
เด็กชายว่า
 
“ ถ้าเจ้าตกอยู่ในอันตรายก็สั่นกระดิ่งเรียกข้าได้นี่   แต่คงไม่   ว่าแต่เจ้าไปซุกซนที่ไหนมาสภาพถึงดูไม่จืดได้ขนาดนี้   โอรีเวียไม่ใช่ลานวิ่งเล่นเจ้าควรมีขอบเขตบ้าง ”
 
ดารีลว่า
เขาก้มหยิบตะเกียงแล้วเดินเข้าไปหา
เมื่ออยู่ใกล้ชิดหนุ่มน้อยคนนั้นถึงกับถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
เพราะกลิ่นกำยาน
 
“ รสนิยมด้านเครื่องประทินร่างของเจ้านี่น่าสะพรึงนัก   คนทั่วไปเขาใช้น้ำมันหอมชโลมผมกัน   นี่เจ้าทำอะไร   คงไม่ได้เอาหัวไปมุดกระถางเผากำยานมาหรอกนะ   แบบนี้ไปเดินเที่ยวกลางถนนผู้คนคงได้เหลียวหลังมองจนคอหัก ”
 
คนอายุมากกว่ายกมือปิดจมูก
ทั้งขำทั้งอนาถกับสิ่งที่ปรากฏบนตัวเด็กน้อย
 
“ คิดว่าข้าชอบใจหรือไร   มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นต่างหากล่ะ ”
 
เด็กชายสะบัดผงกำยานออกจากหัว
แล้วฉวยเอาตะเกียงคืนมา
 
“ ข้าลืมเรื่องกระพรวนไปเลย   แต่ถึงนึกได้ข้าก็ไม่แน่ใจว่าเจ้าเป็นอย่างไรในเวลานี้   จะสามารถไปหาข้าได้หรือเปล่า ”
 
“ ข้าไม่ใช่คนยึดมั่นถือมั่น   หากเจ้าเรียกหาไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ข้าก็จะไป   หรืออย่างน้อยข้าก็จะทำให้เจ้ารู้ว่าข้าได้ยิน   เว้นแต่ข้าจะตายไปแล้วเท่านั้น ”
 
ดารีลว่า
 
พอได้ยินคำว่าตายเด็กชายก็ตกใจ
เขายื่นดาบสีเงินให้พ่อมดน้อย
 
“ ถือนี่ไว้เจ้าต้องใช้มัน ”
 
“ ทำไมล่ะ   ข้ายังไม่จำเป็นต้องใช้อีกอย่างข้าพบนี่ ”
 
ดารีลยกธนูให้ดู
 
“ เป็นของชาวเมืองแพสทรูแลนด์เดิม   เก่าแก่แต่ยังพอใช้ได้   ว่าแต่เจ้าว่างมากหรือไรจึงเที่ยววิ่งไปมาแบบนี้   แล้วยังมีปัญหากับกากอยอีก   มันกวนใจอะไรนักหนา ”  
 
หนุ่มน้อยคนนั้นถาม
พลางยกหัวที่หล่นกลิ้งบนพื้นกลับไปวางที่เดิม
 
เด็กชายเพิ่งสังเกตเห็นว่ามันเป็นเพียงรูปสลักหินเท่านั้นเอง
เขาเงยหน้าขึ้นไปบนปราสาท
แล้วต้องประหลาดใจที่เหล่าผีร้ายไม่แห่กันตามมาอีก
 
“ ดารีลเจ้ารู้จักผู้ใช้มนต์ดำหรือไม่ ”
 
คำถามนั้นทำเอาพ่อมดน้อยสะดุดกึก
 
“ ถ้านับรวมสตรีชุดแดงเข้าไปด้วยข้าก็คงต้องยอมรับ   เจ้าจะอยากรู้ไปทำไมกัน ”
 
“ ข้าต้องมอบดาบให้เจ้าแล้ว ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่าท่าทางกลัดกลุ้ม
 
“ บอกแล้วไงว่ายังไม่จำเป็นข้ามีหลายเล่มให้เจ้ายืมนานเท่าไดก็ไม่เดือดร้อน   อีกอย่างผู้ใช้เวทมนตร์ใช้คทาเป็นหลัก   ดาบพวกนั้นเอาไว้ถือเล่นแก้เบื่อเท่านั้น   เจ้าจะกังวลไปใย ”
 
“ หมายถึงดาบโบราณที่ข้านำออกมาจากหุบเขาต้องสาปต่างหาก ”  
 
เด็กชายแย้ง
 
“ ให้มันอยู่กับเจ้า   อย่างน้อยก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร   ตามมานี่เถอะเราหยุดนิ่งกับที่นานเกินไปแล้ว ”
 
ดารีลว่า
พลางดันไหล่เด็กชายให้ออกเดินไปด้วยกัน
 
“ เจ้าจำเป็นต้องใช้มันแล้วดารีล ”
 
“ ไม่ถึงที่สุดข้าจะไม่ใช้ของที่ข้าไม่รู้จัก   ดาบเล่มนั้นมีอำนาจมาก   หากอยู่ในมือผู้ใช้เวทมนตร์จะสร้างความวอดวายไม่น้อยเลย   ถ้าให้ข้าถือไว้ข้าอาจกลายเป็นใครอีกคนที่เจ้านึกไม่ถึง ”
 
“ เจ้าไม่เป็นเช่นนั้นหรอก   ข้าเชื่อใจเจ้า   มีเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องบอกเจ้าดารีลแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร ” 
 
คำพูดนั้นทำให้ดารีลหยุดเดิน
เขาหันมาจ้องหน้าเด็กชาย
 
“ ก็ว่ามาสิ   ข้ามีเวลามากมายในตอนนี้   มากพอที่จะฟังเรื่องเพ้อเจ้อของเจ้า ”
 
ว่าแล้วเขาก็ยิ้มขำ
เหมือนตั้งใจแหย่เล่นเสียมากกว่า
 
“ บ้าจริง   นี่ข้าจริงจังนะดารีลเจ้าต้องหนีไปเพราะมีคนปองร้ายเจ้า ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นเงียบ
แววตานิ่งงันสุดท้ายก็หมุนตัวเดินต่อไป
เข้าสู่ปราสาทเมืองแพสทรูแลนด์
 
“ เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือเปล่า   ข้าไม่ได้ล้อเจ้าเล่นนะ ”
 
เด็กชายคนนั้นว่า
พลางวิ่งตามเขาไป
 
“ คนที่สังหารคนมามากมายก็ย่อมมีศัตรูเป็นธรรมดา ”
 
ดารีลตอบเรียบๆ
 
“ อย่าเอาอดีตมาทับถมตนเองสิอีกอย่างข้าไม่ได้หมายถึงคนพวกนั้น   ข้าหมายถึงผู้ใช้มนต์ดำต่างหากล่ะ ” 
 
เด็กชายว่า
 
“ ไปเอาความเชื่อแบบนี้มาจากไหนกัน   ว่าผู้ใช้มนต์ดำจ้องจะทำร้ายข้า ”
 
ในเวลานี้พวกเขาได้เข้ามาในปราสาทอีกครั้ง
รอบกายมีแต่ความเงียบ
ไร้การเคลื่อนไหวใดๆ
 
“ ข้าฝัน ”
 
ดารีลถึงกับเอาหน้าผากโขกกับผนังหินที่เย็นเฉียบ
 
“ ว่าอย่างไรนะ   เจ้าฝัน ”
 
น้ำเสียงนั้นฟังยากว่ากำลังหัวเราะหรือร้องให้
 
“ นี่คือทั้งหมดที่เจ้ากำลังจะบอก   เจ้าฝันแล้วเชื่อเป็นตุเป็นตะจนถึงขั้นดั้นด้นลงมาที่นี่   พระเจ้าทรงโปรดนี่ข้ากำลังคบหากับคนประเภทไหนกันแน่ ”
 
“ ดารีลมันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด    ข้าฝันถึงคนผู้หนึ่งมาตลอดนับตั้งแต่เข้ามาอยู่ในโอรีเวีย   มันเป็นไปได้อย่างไรกันที่คนเราจะฝันถึงสิ่งเดิมซ้ำๆ ทั้งที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน   ในตอนแรกข้าคิดว่าจิตที่อ่อนแอสร้างเขาขึ้นมาแต่ข้าเพิ่งจะพบเขาเมื่อครู่นี้เอง   ร้ายไปกว่านั้นข้าเห็นเขาสังหารเจ้าด้วยดาบที่ข้าพามาจากหุบเขา ”
 
เด็กชายว่า
เขารู้สึกร้อนใจที่ดารีลไม่เชื่อ