โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในปราสาทขาวเวลานี้เหลือผู้คนไม่มากแล้วและล้วนแต่เป็นผู้มีฝีมือ   เข้ามาเพื่อสังหารผีร้าย   ฟิโลโซเฟอร์เล็ดลอดผ่านเข้าไปข้างในโดยไม่อยู่ในความสนใจของผู้ใดเลย   เขาตัวคนเดียวไร้ความวิตกกังวลจิตใจก็สงบเยือกเย็นขึ้น   ทุกอย่างดูกระจ่างชัดในหมอกมืดมัวไม่รู้สึกหวาดกลัวอีกต่อไป   เป็นเพราะความตกใจเลยมิได้สังเกต   หมอกนั้นมีกลิ่นหอมประหลาดเหมือนดารีลแต่ทว่าเจือจางกว่ามาก

 

เขาก้าวผ่านระเบียงต่างๆ กลิ่นกำยานที่คลุ้งอยู่ในผมทำให้เหล่าเกรบอคไม่อยากเข้าใกล้   อีเลียสเลือกของได้ดี   แม้มันไม่สามารถทำลายมนต์ดำ   แต่กลับขับไล่สัตว์ปีศาจจมูกดีเช่นเกรบอคได้

 

เด็กชายตัวน้อยมุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว   เป้าหมายของเขานั้นแน่นอนอยู่แล้ว   เพียงเวลาไม่นานก็ไปถึงห้องเก็บของ   ผลักกล่องต่างๆ ออกไปจนพ้นทางแล้วงัดแผ่นหินอ่อนขึ้นมาด้วยปลายดาบ

 

 

เมืองใต้ดินนั้นดูร้างผิดปรกติ   เป็นเพราะสัตว์ปีศาจและผีร้ายได้ปีนขึ้นไปข้างบนจนเกือบหมดสิ้น   ตามคำเรียกหาของผู้ใช้มนต์ดำ   เด็กชายตัวน้อยจึงผ่านไปยังที่ต่างๆ ได้อย่างรวดเร็ว   เขาจุดตะเกียงที่หยิบมาจากระเบียงทางเดินของปราสาทขาว   มันถูกกระแทกตกลงมาจนกระจกร้าวแต่ก็ยังใช้งานได้ดี

 

ในที่สุดเขาก็มาถึงคุกใต้ดิน   มันเงียบเชียบไร้ซุ่มเสียงใด   เด็กชายวิ่งไปยังกรงที่เคยขังดารีล   พบว่ามันว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง   บางทีพวกนั้นอาจพาเขาหนีขึ้นไปแล้ว   แต่ส่วนหนึ่งในความรู้สึกบอกเขาว่าหนุ่มน้อยคนนั้นยังอยู่ข้างล่างนี่   ที่ไหนสักแห่ง

 

ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกวุ่นวายใจไม่รู้จะทำเช่นไรดี   แล้วเขาจึงตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่เข้าท่า   ตะโกนเรียกชื่อดารีลออกมาทั้งอย่างนั้น

 

และได้ผลทันทีตะเกียงแขวนหน้ากรงเหล็กสว่างวาบขึ้นพร้อมกัน

พร้อมกับไอหมอกสีดำคละคลุ้งเต็มห้อง

 

กลิ่นกำยานฉุนเฉียวอย่างร้ายกาจกระแทกเข้าเต็มจมูก

มันเป็นกลิ่นที่ให้ความรู้สึกหลอกหลอนคุกคาม

 

เด็กชายตัวน้อยลดสายตามองพื้น

เห็นเงาสีดำกำลังทอดยาวตรงมาหาจากทางด้านหลัง

และตอนนี้อยู่ใกล้จนแทบเอื้อมมือไปสัมผัสถึง

 

เขาตะลึงงัน

วูบหนึ่งคิดว่าตอนนี้เวลานี้คือความฝัน

แค่ลืมตาตื่นหมอกชั่วร้ายก็จะหายไป

 

แต่เมื่อตั้งสติให้ดีเขาก็รู้ว่านี่คือความจริงอย่างที่สุด

ทั้งที่ยังไม่หันไปมอง

เขาก็แทบจะมั่นใจว่าคนข้างหลังต้องสวมชุดคลุมดำ

ในมือถือกระถางเผากำยาน

 

และได้แต่หวังอย่างหวาดหวั่น

ว่าเขาคนคนนั้นคงไม่ได้ถือดาบโบราณไว้ในมืออีกข้างหรอกนะ

ดาบที่ประดับด้วยอัญญมณีสีแดง

 

“ ทิ้งดาบนั่นไปเสียคุกเข่าลงแล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า ”

 

เสียงนุ่มนวลแต่เฉียบขาดดังมาจากด้านหลัง

เด็กชายตัวน้อยค่อยๆ ย่อตัวลงวางตะเกียงกับพื้น

จากนั้นวางดาบลงใกล้ๆ

 

“ ว่าง่ายดีนี่ ”

 

เจ้าของร่างนั้นเอ่ยชม

 

“ เอาล่ะค่อยๆ หันมาข้าจะดึงเจ้าขึ้น   แล้วเจ้าจะได้เป็นมือขวาของข้า   ติดตามข้าและยิ่งใหญ่ไปพร้อมกับข้า ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ลุกขึ้นพร้อมกับชักดาบออกจากฝัก

แล้วหันกลับไปฟาดฟันร่างที่อยู่ข้างหลัง

ด้วยความรวดเร็วและเกรี้ยวกราด

 

หมอกสีดำหายวับในทันที

มีเพียงเขาและความว่างเปล่า

 

เด็กชายตัวน้อยหอบหายใจจนเซไปชนเข้ากับกรง

ผีร้ายในกรงพุ่งเข้ามาจับตัวเขา

 

ฟิโลโซเฟอร์แทงสวนเข้าไปโดยไม่เสียเวลาคิด

ประกายดาบเรื่อเรืองขึ้นพร้อมกับผีร้ายที่สลายเป็นควัน

 

เขาทรุดกายลงนั่งอย่างอ่อนแรง

รู้สึกหวาดกลัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ดารีลเจ้าอยู่ไหนนะ

อย่าได้นอนจมกองเลือดอย่างที่ข้าเคยเห็นในความฝันเลย

 

บุรุษปริศนาได้ปรากฏเป็นจริงขึ้นแล้ว

แต่เจ้าอย่าเป็นดังนั้น

อย่าจากข้าไปเลย

 

 

            เด็กชายตัวน้อยพาตัวเองออกมาจากคุกใต้ดิน

ด้วยความรู้สึกสับสนวุ่นวาย

ไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นจากตรงไหนหรือควรทำอะไรกันแน่

 

การได้พบกับฝันร้ายร่างดำมืดในยามตื่นนั้น

ทำให้เขาตื่นตระหนก

 

นับตั้งแต่หนีรอดออกมาจากหุบเขาต้องสาป

ฟิโลโซเฟอร์ฝันถึงคนผู้นี้เสมอ

 

เด็กชายมักบอกตัวเองว่านี่คือภาพสะท้อนแห่งหุบเขานั่น

คนผู้นี้ไม่มีทางมีอยู่จริง

มันก็แค่ตัวแทนความหวาดกลัวที่กัดกินเขาอยู่ตลอด

 

แต่บัดนี้รู้แน่แล้วว่าไม่ใช่

เขาปรากฏตัวตรงนี้

พูดคุยกับเขาราวกับรู้จักกันดี

ได้อย่างไรกัน

 

ทันใดเขาก็คิดถึงคนอีกผู้หนึ่ง

ว่ายังปรอดภัยดีไหม

 

คนผู้นั้นแข็งแกร่งและชั่วร้าย

แต่กลับปล่อยเขามาอย่างง่ายดาย

 

แล้วเจ้าล่ะดารีล

คนผู้นั้นจะปล่อยเจ้าหรือเปล่า

 

ไม่ว่าจะอย่างไร

ข้าต้องหาเจ้าให้พบ

ก่อนคนผู้นั้นให้ได้

 

เมื่อคิดดังนั้นเขาจึงวิ่งไป

ปากก็ตะโกนเรียกหนุ่มน้อยคนนั้นไปตลอดทาง

 

เสียงของเขาเรียกเอาผีร้ายที่ยังหลงเหลืออยู่

ให้มุ่งตรงมาหา

 

แต่เด็กชายตัวน้อย

ก็ไม่ได้หวั่นไหว

พร้อมกับดาบในมือที่เปล่งแสงเรื่อเรืองขึ้น