โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

สัตว์ปีศาจตนนั้นมีรูปร่างใหญ่โต   ใบหน้ายื่นยาวพร้อมกับเขี้ยวแหลมคมราวกับสุนัข   ดวงตาสีส้มแสดของมันวาวโรจด้วยความหิวกระหาย   ดูเผินๆ เจ้านี่ก็เหมือนมนุษย์หมาป่าที่พบเห็นโดยทั่วไปตามภาพวาดในตำรา   หากแต่มันกลับมีเขาคู่หนึ่ง  ทำให้มันต่างออกไป
 
“ เจ้าหมาน้อยข้าไม่ได้รักสัตว์นะอย่ามาทำก้าวร้าวกับข้า ”
 
โลธอร์คำราม
เขาพุ่งเข้าไปหามันอีกครั้งอย่างไม่กลัวเกรง
และสัตว์ปีศาจตัวนั้นก็จ้องโดดใส่เขาเช่นกัน
 
เด็กชายร่างอ้วนไถลตัวหลบอย่างเฉียดฉิว
ปีศาจร่างเหมือนหมาเอี้ยวตัวกลับจะตะปบกรงเล็บเข้าใส่
ในขณะที่เด็กชายคนนั้นยังตั้งหลักไม่ได้
 
แต่มันก็ต้องพบกับฟิโลโซเฟอร์ที่พุ่งสวนเข้ามา
พร้อมกับดาบในมือ
 
สัตว์ปีศาจจึงจำเป็นต้องเปลี่ยนเป้าหมาย
มันสะบัดเขาหวังจะแทงใส่ผู้มาใหม่
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยนั้นว่องไวไม่น้อย
ตวัดดาบฝันเขาแหลมคมขาดกระเด็น
ก่อนจะทิ้งตัวกลิ้งกลบกรงเล็บที่ตามมาติดๆ
 
สัตว์ปีศาจตนนั้นโกรธจัด
เขาของมันไม่สามารถงอกกลับออกมาอีกครั้ง
 
มันจ้องดาบที่เปล่งประกายประหลาดในมือของเด็กน้อย
ด้วยความตกตะลึง
แต่เพียงครู่เดียวก็แปรเปลี่ยน
เป็นความคลั่งแค้นอย่างที่สุด
 
มันยืดกายสูงขึ้น
แล้วคว้าสิ่งของทุ่มเข้าใส่เด็กชายทั้งสอง
 
ฟิโลโซเฟอร์พุ่งเข้าไปคว้าสหายร่างอ้วน
ลากเข้าไปหลบในซอกเล็กๆ ซอกหนึ่ง
 
“ อย่าห้ามข้าแค่จะตีหัวหมาน้อยเอง”  
 
โลธอร์ทำเป็นฮึดฮัด
 
“ ไม่อยากเอาไปเลี้ยงหรือ   คงเฝ้าบ้านได้ดีพิลึก ”
 
แต่ยังไม่วายล้อเล่นอยู่
 
“ เจ้าเล่นโจมตีแบบไม่รอโอกาสแบบนั้น   ข้าว่าคงไม่ทันได้แก่ตาย ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยตำหนิ
ไม่มีอารมณ์เล่นด้วย
 
ในเวลานี้พวกเขาต่างทำตัวลีบ
เพื่อให้พ้นจากกรงเล็บที่พยายามสอดเข้ามา
 
ฟิโลโซเฟอร์นั้นไม่กลัวสิ่งนี้เพราะคิดว่ามันคือหมาป่า  
ในเมื่อหมาป่าทั้งฝูงเขายังรอดมาได้
นี่แค่ตัวเดียว
เพียงแต่ใหญ่ไปหน่อยเท่านั้นเอง
 
“ จริงๆ เจ้าก็รักเพื่อนนะ   ข้าบอกอยากได้เขาเป็นของที่ระลึกเจ้าก็ฟันมันให้ข้า   ใยไม่ฟันคอล่ะเพื่อนฝูง ”
 
โลธอร์ว่า
เขาโยนหินก้อนหนึ่งผ่านช่องแคบเข้าไปในปากที่พยายามกัดเข้ามา
มองดูมันกลืนลงท้องแล้วหัวเราะ
 
“ ถ้าฟันถึงข้าทำไปแล้ว   เชิญขำไปเถอะอีกสักพักก็โดนทับตัวแบนแล้ว   ผนังนี่ไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้น ”
 
เด็กชายตัวน้อยกำดาบมั่นอีกครั้ง
เพื่อรอโอกาสจะพุ่งออกไป
 
ส่วนด้านนอกนั้นก็โกลาหลไม่น้อย
เลโอน่าง้างธนูยืนตระหง่านแต่ยังหาจุดยิงที่จะสร้างรอยบาดเจ็บไม่ได้
 
อีเลียสนั้นทั้งตะโกนทั้งปาก้อนอิฐเข้าใส่
จนเผลอปาสมุดสุดหวงหลุดมือไปด้วย
แต่มันก็ไม่แม้จะหันมาสนใจ
 
สัตว์ปีศาจตนนั้น
ตะกุยตะกายเอาเศษอิฐที่ขวางทางออกอย่างเอาเป็นเอาตาย
 
ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น
ก็เกิดเสียงเคร้งดังขึ้นครั้งหนึ่ง
 
ทุกคนต่างหยุดชะงัก
และเมื่อหันกลับไปมองก็พบว่า
เป็นคาโอเรียนั่นเองที่เอามีดทำครัวฟาดกับกระทะ
 
เหมือนจะได้ผล
เจ้าสัตว์ร้ายเกลียดเสียงโลหะกระทบกัน
มันหันกลับมาแยกเขี้ยวใส่นาง
 
“ มานี่มาเจ้ามาน้อย   หิวอยู่มิใช่หรือ ”
 
นางท้าทายพลางจับกระทะมั่นด้วยสองมือ
หมายจะฟาดให้หัวหลุด
 
เด็กหญิงผมทองผู้นี้เคยยืนอยู่ต่อหน้ามังกรดำมาแล้ว
เพียงแค่หมาป่าปีศาจจึงไม่อาจทำให้หวาดหวั่นขึ้นมาได้
 
สัตว์ร้ายตนนั้นกางกรงเล็บแล้วพุ่งเข้าใส่
แต่เลโอน่าไปถึงที่นั่นก่อน
จึงผลักนางออกให้พ้นระยะโจมตี
แล้วกลิ้งตัวกลบไปอีกทาง
 
อีเลียสพุ่งเข้ามาจากด้านข้าง
ปาผงกำยานใส่หน้ามันทั้งถุง
 
ในขณะเดียวกันฟิโลโซเฟอร์ก็ไต่ขึ้นมาบนหลังอย่างรวดเร็ว
เป้าหมายคือลำคอของปีศาจร้าย
 
สัตว์ร้ายตนนั้นไม่มีทางเลือกจึงต้องสลัดคนที่อยู่บนหลังลงมาก่อน
ทำให้ไม่มีโอกาสตบเด็กชายที่บังอาจฟาดผงกำยานใส่เต็มหน้า
จนฝุ่นผงกลิ่นฉุนฟุ้งไปทั่ว
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยทิ้งตัวลงสู่พื้น
กลิ้งตัวไปหลายตลบก่อนจะลุกขึ้นสำลัก
 
“ อีเลียสเจ้าเห็นข้าเป็นปีศาจมนต์ดำหรือไรปาผงกำยานมาได้เต็มหัวแบบนี้ ”
 
เขาตะโกนบอกด้วยอารมณ์ขันมากกว่าจะโกรธจริงจัง
มือข้างหนึ่งพยายามฟัดฝุ่นออกจากผมสีน้ำตาลเข้ม
เพราะกลิ่นมันรุนแรงเกินไป
 
“ ใครจะไปนึกล่ะ   ว่าคนที่ขี่ม้าไม่เป็น   จะทะลึ่งขึ้นไปขี่หลังหมา ”
 
เสียงเจ้าของผงกำยานตวาดกลับมา
พลางถอยร่นออกไปยืนชิดผนัง
 
“ พวกเจ้าหยุดเสียที   ให้ตายสิกัดกันไม่เลือกที่แบบนี้ได้ตายทั้งกลุ่มแน่   เจ้าตัวนี้เราคงฆ่ามันไม่ได้หาทางหนีก่อนไม่ดีกว่าหรือ ”
 
ฟีไลร่าร้องเตือน
นางกอดเด็กหญิงผมทองผู้ถือกระทะเป็นอาวุธเอาไว้
พลางนึกในใจ
 
‘ สองคนนี่เป็นลูกชาวนาจริงหรือใยเถื่อนยิ่งกว่าทหารแนวหน้าอีก ’
 
เจ้าสัตว์ร้ายสลัดหัวด้วยความมึนงง
หางที่ยาวเหมือนงูป่ายปัดสะบัดไปทั่ว
 
ด้วยผงกำยานทำให้ดวงตาพร่ามัว
จึงยังไม่สามารถ
ตั้งหลักโจมตีได้อีกครั้ง
 
สัตว์ปีศาจตนนี้ไปที่ใดก็มีแต่คนหวาดหวั่น
ไม่นึกว่าจะโดนเด็กตัวเล็กๆ รุมทึ้งได้ขนาดนี้
และดูแต่ละคน
ไม่เกรงกลัวมันแม้แต่น้อย
 
จึงทำให้มัน
รู้สึกเดือดดาลยิ่งขึ้นไปอีก
 
ขณะที่ทุกคนจดจ่ออยู่กับปีศาจสุนัขมีเขาตรงหน้า
โลธอร์ก็แอบไปโค่นเสาประดับต้นหนึ่ง
 
จนล้มกลิ้งลงไปตามบันไดหิน
กวาดเอาผีร้ายที่กำลังขึ้นมาให้ม้วนกลับข้างล่างอีกครั้ง
 
“ พวกเจ้าเล่นอะไรกันวุ่นวายจริง   ดูสิเอะอะเสียงดังจนเรียกผีดิบมาเป็นฝูงแล้ว ”
 
เขาร้องเตือน
 
“ หนีลงข้างล่างเร็ว   พวกเราต้องไปที่สนามหญ้า ”
 
เลโอน่าว่า
นางฉวยมือฟีไลร่าให้วิ่งนำไปก่อน
 
พวกเด็กๆ ต่างหนีลงบันไดกลับไปยังชั้นห้า
แต่ยังหนีไปไม่ทันไรสัตว์ปีศาจตัวนั้นก็ทุบพื้นตามลงมา
 
ฝุ่นผงพร้อมทั้งเศษอิฐเศษดินปลิวว่อน