โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

พ่อมดดีมีนเดินทางมาถึงในเย็นวันถัดมา   เขาได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในปราสาทขาวด้วยความวิตกกังวล   เมื่อรู้ว่าดารีลถูกกักขังก็ยิ่งทำให้วิตกหนัก   แต่พ่อมดน้อยคนนั้นก็ปฏิเสธการขอเจรจาจากเขา   ทำให้จนปัญญาที่จะช่วยแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น   และดูเหมือนหนุ่มน้อยดารีลจะไม่สนใจทางออกหรือความช่วยเหลือใดๆ ไม่สนแม้คำร้องขอของลอร์ดเดเวอร์ลอสผู้เป็นปู่
 
เมื่อผิดหวังจากดารีล   พ่อมดดีมีนได้เข้าไปพบกับเด็กชายชาวซีนาร์ยถึงในหอนอน   ซึ่งสร้างความตื่นตะลึงให้กับเพื่อนๆ ร่วมห้องเป็นอย่างมาก
 
“ เจ้ายังรู้สึกปลอดภัยดีหรือเปล่า ”  
 
พ่อมดคนนั้นถาม
เขานั่งลงบนเตียงเดียวกับเด็กชายตัวน้อย
ความห่วงใยนั้นมีมากมายนัก
 
“ ไม่รู้สิ   แต่ข้าก็ไม่ได้กลัวขนาดนั้น   ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง ”
 
“ น่ากลัวว่าความวิตกกังวลในข่าวลือต่างๆ ได้แผ่ขยายไปทั่วทุกที่เสียแล้ว   ผู้คนล้วนหวาดระแวงยากที่จะใช้ชีวิตอย่างปรกติสุข   แต่ถ้าคำถามของเจ้าหมายถึงซีนาร์ย   ข้ายังไม่มีโอกาสได้ย้อนกลับไปเลย ”
 
ดีมีนตอบตามตรง
 
“ แล้วข่าวลือที่ว่าดารีลถูกคุมขังนั้นจริงแท้แค่ไหน ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามถึงสิ่งที่รบกวนใจเขาในตอนนี้
 
“ เขาก็แค่อยากพิสูจน์ตนเอง   แย่หน่อยที่หนุ่มน้อยคนนั้นไม่ยอมฟังความคิดเห็นของใครเลย ”
 
“ แสดงว่าเป็นเรื่องจริงน่ะสิ   ข้ารับรองได้เขาไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้น   ท่านต้องช่วยเขาแล้วล่ะ   ท่านดีมีน ”
 
“ แม้แต่วาลานยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเขา   เขาปฏิเสธทุกอย่าง   มุ่งหน้าไปทางเดียวที่ได้เลือกแล้ว   ยากนักที่ใครจะเข้าถึงความคิดของเขา ”
 
 
            คืนนั้นฟิโลโซเฟอร์นอนไม่หลับ   เขาร้อนใจเกี่ยวกับเรื่องของดารีล   หนุ่มน้อยท่าทางบอบบางคนนั้นว่าจะอยู่อย่างไรในคุกใต้ดิน   ที่ๆ ผู้คนต่างล่ำลือกันว่าน่ากลัวยิ่งนัก
 
เมื่อทนความวิตกกังวลไม่ไหว   เด็กชายตัวน้อยจึงแอบย่องจากเตียงในเวลาเที่ยงคืนนั้น   ปีนลงจากหน้าต่างหอนอนหลุดพ้นจากสายตาของยามทั้งหลายลงสู่พื้นดิน   คืนนี้ช่างมืดมิดแต่แสงไฟจากตะเกียงโคมหลายจุดก็ส่องสว่างพอให้เห็นทาง
 
ไอหมอกหนาแผ่กว้างทำให้บรรยากาศดูลึกลับไม่น่าไว้วางใจ   เด็กน้อยเดินตัดผ่านสวนหย่อมอย่างเงียบเชียบ   หวังว่าจะหาทางเล็ดลอดออกไปนอกกำแพงปราสาทสีขาวได้อย่างปลอดภัย  
 
แต่แล้วเขาก็ต้องชะงัก   ที่ใจกลางสวนหย่อม   ตรงที่ทางเดินเล็กๆ ตัดผ่านกันสองสาย   ร่างสูงสง่าในชุดคลุมดำกำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มเล็กๆ อยู่บนม้านั่ง   ทั้งที่แสงสว่างตรงนั้นน้อยเกินกว่าที่จะอ่านหนังสือได้  
 
เด็กชายตัวน้อยเขม้นมองแล้วต้องประหลาดใจ   ดารีลที่อยู่ในคุกใต้ดินมานั่งทำอะไรตรงนี้   ก่อนความคิดจะเตลิดไปไกลความสงสัยอย่างหนึ่งก็ผุดขึ้นมา   นี่คือดารีลจริงน่ะหรือ   เพราะแม้คนตรงหน้าจะคุ้นตาอย่างน่าประหลาด   ดูอย่างไรก็ต้องใช่พ่อมดน้อยรูปงามคนนั้นอย่างแน่นอน   แต่ทั้งที่เป็นอย่างนั้นกลับไม่คุ้นใจแม้แต่น้อย  
 
เมื่ออยู่ใกล้ดารีลเขารู้สึกอบอุ่นปลอดภัย   แต่กับคนนี้ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง   สิ่งที่มองเห็นนั้นมืดครึ้มและซ่อนเร้น   กลิ่นอันตรายก็รุนแรงนัก
 
เด็กชายตัวน้อยก้าวถอยหลัง   มือเลื่อนไปจับดาบสีเงินของดารีลน่าที่พร้อมจะชักออกมาได้ทุกเมื่อ   เจ้าของร่างงดงามนั้นเงยหน้าขึ้นจ้องมายังเด็กชาย   คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน
 
“ ดึกดื่นป่านนี้เจ้ามาทำอะไรกัน   เห็นข้าว่างมากหรืออย่างไรจึงคิดหาธุระมาให้ ”
 
เสียงขุ่นเข้มนั้นฟังอย่างไรก็เป็นเสียงดารีล
แต่ฟิโลโซเฟอร์กลับรู้สึกหนาวเยือกด้วยความหวาดระแวง
 
“ ข้าถามเจ้ายังไม่ยอมตอบอีก   เถลไถลเกินไปแล้ว   มานี่มาข้าจะไปส่งเจ้าบนห้องเวลานี้เจ้าควรอยู่บนเตียงมิใช่หรือ ” 
 
คนผู้นั้นลุกขึ้นและเดินตรงเข้ามา
 
เด็กชายตัวน้อยชักดาบออกจากฝักโดยไม่ลังเล
เขายืนมั่นเต็มสองเท้าไม่ถอยหลังอีกต่อไปแล้ว
ปลายดาบหันไปทางผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
 
“ เผยร่างจริงของเจ้าออกมาเสียไม่อย่างนั้นข้าไม่เกรงใจแล้ว ”
 
เมื่อเอ่ยเช่นนั้น
อัญมณีที่ประดับบนด้ามดาบก็เปล่งประกายขึ้น
 
“ ดารีลเคยบอกว่าข้าไม่สามารถตบตาเจ้าได้   นึกไม่ถึงว่าจะเป็นความจริง ”
 
เสียงหวานใสของสตรีนางหนึ่งตอบกลับมา
ไอหมอกสีดำม้วนตัวหนาขึ้น
แล้วสตรีแสนงามในชุดสีแดงหรูหราก็ปรากฏตรงหน้า
 
ฟิโลโซเฟอร์เก็บดาบเข้าฝักด้วยท่าทีเหนียมอาย
เขาดึงชุดคลุมยาวให้กระชับเข้า
 
“ ตกลงเด็กชายคนดีของข้ากำลังจะไปที่แห่งใดกันหรือ   คราวนี้ตอบข้าได้หรือยัง ”
 
นามถามอีกครั้งด้วยความเอ็นดู
   
“ ที่นี่แหละ   ข้าก็นึกว่าต้องออกไปไกลถึงนอกเมือง   ที่ไหนได้ใกล้กว่าที่คิดอีก ”
 
คำตอบของเด็กชายชาวซีนาร์ย
ทำเอาดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ
 
“ เจ้าตามหาข้าหรอกหรือ   ตายจริง   ข้าน่ะเฝ้ามองเจ้ามาโดยตลอดเป็นเพราะมีดารีลคอยขัดขวาง   ไม่อย่างนั้นเราคงเป็นมิตรที่ดีต่อกันตั้งนานแล้ว ”
 
นางว่าพลางนั่งลง
แล้วกวักมือเรียกเด็กชายให้ปีนขึ้นมาบนตัก
 
ฟิโลโซเฟอร์นั้นทำเพียงแค่นั่งลงใกล้ๆ
สองมือวางบนเข่าของสตรีชุดแดง
แล้วช้อนตาขึ้นจ้องมองนางดังเด็กขี้ประจบ
 
“ ต๊าย! น่าเอ็นดู ”
 
นางว่า
 
“ น่าเสียดายที่เจ้ารู้จักกับดารีลก่อน   หมอนั่นใจแคบน่าดูชมเลยทีเดียว ”
 
“ ไม่จริงหรอก   ดารีลแค่ทำเป็นปากร้ายไปอย่างนั้นเองอันที่จริงเขาชื่นชมท่านมาก   เขาบอกเสมอว่าคำแนะนำของท่านเชื่อถือได้ ”
 
“ จริงหรือ   เช่นนั้นที่ตามหาข้าเจ้าปรารถนาสิ่งใดกัน   ข้ารักเด็กทุกคนก็จริงแต่สำหรับเจ้าแล้วย่อมพิเศษอย่างแน่นอน ” 
 
“ ไม่มีอะไรหรอก   ข้าแค่เบื่อ   ดารีลหายตัวไปเลยไม่มีเพื่อนเล่น   กฎระเบียบในปราสาทขาวก็วุ่นวายข้าจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ตอบ
 
“ เด็กนอกคอกนี่นา   เวลานี้ดารีลโดนกักขังในคุกใต้ดินคิดว่าไม่เกินสิบวันเขาก็ปล่อยตัวแล้วอย่ากังวลไปเลย   จริงสิข้ายังไม่เคยให้ของขวัญแก่เจ้า   อยากได้อะไรล่ะ   สำหรับเจ้าแล้วข้าทุ่มเต็มที่ ”
 
“ ลูกกวาดสีสวยสักถุงใหญ่ๆ ” 
 
เด็กชายตอบโดยไม่ลังเล
 
“ โอ้ไม่นะ   ดารีลไม่ได้สอนเจ้าหรือต่อหน้าข้าเจ้าต้องขอสิ่งใด ”
 
สตรีชุดแดงมีท่าทีผิดหวัง
 
“ เขาบอกให้ข้าขอในสิ่งที่ต้องการมากที่สุด   ตอนนี้ข้าอยากได้ลูกกวาดสีสดสวยและรสหอมหวาน   เด็กผู้หญิงต้องพอใจแน่ถ้าข้ามอบให้พวกนาง ”
 
ฟิโลโซเฟอร์กล่าวหน้าตาเฉย
 
“ เด็กน้อยหนอเด็กน้อย ”
 
นางว่า
 
“ เจ้าอยากมีอาหารชั้นดีกับขนมเลิศรสวางรอเต็มโต๊ะในตอนเช้าหรือไม่ ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น
 
“ อยากมีหญิงงามมากมายคอยปรนนิบัติหรือไม่ ”
 
เขาก็พยักหน้าอีก
 
“ เจ้าจะได้สิ่งเหล่านี้และยิ่งกว่านี้เมื่อเจ้ามีอำนาจ ”
 
เด็กชายตัวน้อยกระพริบตาปริบๆ
แสดงออกถึงความข้องใจอย่างเต็มที่
 
“ เด็กเอ๋ยอำนาจนั้นมีพลังเป็นอย่างมาก   มันจะบันดาลทุกสิ่งที่เจ้าปรารถนา   ข้าสามารถนำอำนาจมาสู่เจ้าได้เพียงแต่เจ้าร้องขอ   แล้วเจ้าจะกลายเป็นผู้ที่แม้แต่จอมเวทวาลานยังต้องยำเกรง   สิ่งใดที่เจ้าต้องการแม้จะอยู่ในมือผู้อื่นก็ต้องเป็นของเจ้า   แบบนี้ดีหรือไม่   เอาล่ะเด็กน้อยเพียงแค่บอกข้ามาว่าเจ้าต้องการสิ่งใด ”
 
สตรีแสนงามกล่าว
ในเวลานี้นางดูเร้นลับยิ่ง
 
เด็กชายตัวน้อยอ้าปากค้างด้วยตะลึงในตัวนาง
 
“ ข้าให้โอกาสเจ้าขอใหม่อีกครั้ง   คราวนี้อย่าขอขนมหวานอีกล่ะ ”