โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )
เขียนโดย shilen
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 18.27 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 20.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
152) สอบสวน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความดารีลยังคงนั่งหลังตรงแววตาสุดเย็นชาจับนิ่งบนโถใส่น้ำใบหนึ่ง ห้องนี้ถูกใช้เป็นที่สอบสวนชั่วคราวคนที่นั่งตรงหน้าเขาคือที่ปรึกษาเบรนทรัส วาลานนั้นยืนพิงกรอบหน้าต่างส่วนผู้ใช้เวทมนตร์และผู้มีส่วนร่วมคนอื่นๆ กระจายอยู่ทั่วห้อง เด็กหญิงผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม้เล็กๆ
“ เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไรกันดารีลวันนี้ไมใช่วันที่เจ้าต้องออกลาดตระเวนไม่ใช่หรือ ”
เสียงที่ปรึกษาแห่งวาลานพูดขึ้นเขามองที่ดารีลแล้วมองที่ศพ
“ ใช่แล้วเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้ว่าอย่างไร”
พ่อมดเฒ่าเคียดันผู้มีหลังงอคดถามขึ้นบ้าง
แต่ดารีลก็ยังคงตีสีหน้าเฉยเมย
ไม่นำพาต่อคำถามใด
“ เจ้าไม่พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร หรือไม่มีสิ่งใดจะแก้ตัวแล้ว ”
ครูฝึกดาบเฮอร์เมสสำทับ
“ หุบปากคนที่มีอำนาจสอบถามเขาในตอนนี้มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น ”
เบรนทรัสกล่าวเรียบๆ
แต่แววตานั้นตึงนัก
“ เจ้าต้องตอบแล้วดารีลความเงียบไม่อาจช่วยเจ้าได้ ถ้าขืนยังทำเฉยไม่ตอบคำถามของข้า วันนี้ของเจ้าจบไม่สวยแน่ ”
“ พอดีข้าชอบใช้กำลังไม่ได้ถนัดงานศิลปะ จบไม่สวยนี่มันอย่างไรกัน ท่านคงไม่ได้คิดชวนข้าไปทำงาน แกะสลักอะไรที่ไหนหรอกนะ ถ้าเป็นดังนั้นคงไม่สวยจริงอย่างว่า ”
หนุ่มน้อยคนนั้นกล่าว
ด้วยท่าทียั่วโมโหน้อยๆ พอน่าเอ็นดู
แต่บางคนไม่ได้คิดอย่างนั้น
“ เห็นหรือยังเขาตอบคำถามง่ายๆ แค่นี้ไม่ได้ นี่มันหมายความว่าอย่างไร ใช่อย่างที่พวกเราคิดกันหรือเปล่า ”
โธรินว่าบ้าง
“ ดารีลเจ้าจะทำตัวแบบนี้ไม่ได้นะ ”
จอมเวทวาลานถึงกับต้องกล่าวเตือนออกมา
หนุ่มน้อยรูปงามจึงยืดกายขึ้นนั่งหลังตรง
แต่แววตายังพร้อมยั่วโทสะ
“ ข้าไม่ได้ถูกกักบริเวณนี่นา อยู่ที่ไหนมันแปลกด้วยหรือ ”
“ จะไม่แปลกได้อย่างไร ในเมื่อทุกที่ๆ เจ้าอยู่ล้วนแต่มีคนตาย ”
พ่อมดโธรินว่า
“ โอ้ ถ้าเช่นนั้นคืนนี้ข้าขอยืนข้างๆ ท่านทั้งคืน เพื่อพิสูจน์คำพูดเมื่อครู่ ”
คำกล่าวนั้นทำเอาโธรินหน้าถอดสี
“ ท่านวาลานช่วยข้าด้วย เจ้าเด็กบ้านี่มีจิตใจคิดร้ายต่อข้าเสียแล้ว ”
“ มันเป็นความจริง พวกเราไม่อาจไว้ใจเขาได้อีกต่อไปแล้ว ในเมื่อเขามักเข้าไปเกี่ยวข้องในบริเวณที่มีการตายหรือแม้แต่ที่ๆ เกิดมนต์ดำ และเขาไม่สามารถอธิบายสิ่งเหล่านี้ได้ ท่านจอมเวทโปรดพิจารณาอย่างเป็นธรรม ”
เคียดันกล่าว
“ เรื่องนี้อยู่ในความรับผิดชอบของข้า ”
เบรนทรัสเสียงขุ่น
“ ความจริงน่ะมีแน่ ขอเวลาข้าอยู่ตามลำพังกับเจ้าเด็กนรกนี่ รับรองว่าเขาจะต้องคายคำพูดที่เป็นประโยชน์ออกมา ”
หนุ่มน้อยคนนั้นทำท่าขนลุก
“ เปลี่ยนเป็นสาวสวยไม่ได้หรือ แก่ชราแบบนี้ข้าทำใจรับไม่ไหวหรอก ”
ที่ปรึกษาแห่งวาลานลุกขึ้น
กระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะดังปึง
สายตาจ้องเขม็งที่ดารีลแทบไม่กระพริบ
“ ทุกท่านโปรดออกไปก่อน ขอเวลาครู่เดียวเท่านั้น แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย ”
ผู้คนในห้องต่างตะลึง
ด้วยไม่เคยเห็นเบรนทรัสในอารมณ์เช่นนี้
ดารีลเองก็ยังทำเป็นไหล่หด
แม้จะเสแสร้งก็ตามที
จอมเวทวาลานเดินเข้ามาตบไหล่ดารีล
แล้วว่า
“ นั่งลงก่อนเถิดท่านเบรนทรัส ท่านโดนเด็กหลอกให้เสียกิริยาแล้ว ส่วนเจ้าก็พอเสียที เจ้าจะอารมณ์เสียก็ได้แต่จะตอบโต้ด้วยการยั่วโมโหคนไปทั่วแบบนี้ไม่ได้ ตอนนี้เกิดเรื่องวุ่นวายเหลือเกิน อย่าได้ก่อกวนเลยนะ ”
“ ข้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ”
ดารีลว่า
“ แน่ใจ ”
“ ข้าก็รู้พอๆ กับพวกท่านนั่นแหละ พูดออกมาก็เปล่าประโยชน์ ”
“ พวกเราจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร ”
เคียดันว่า
“ เอาอย่างนี้ ขังข้าไว้ที่ไหนสักแห่ง ในระหว่างนั้นถ้ายังมีผู้ใช้มนต์ดำอยู่ข้างนอกค่อยปล่อยข้าออกมา แต่ถ้าไม่จะขังลืมเลยก็ได้ ”
“ ไม่ดีหรอก ”
วาลานค้าน
“ ดีสิท่าน ”
ครูฝึกดาบโพล่งขึ้นมาอย่างลืมตัว
“ คุกใต้ดินเลยยิ่งดี ”
“ คุกใต้ดิน ”
ดารีลกระพริบตาปริบๆ
“ น่าสนใจนี่ ตกลงข้าไป ”
เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว
ที่ปรึกษาเบรนทรัสจึงเดินมากระซิบกับวาลาน
“ ข้าว่าเขาดูกระตือรือร้นจะลงคุกใต้ดินเหลือเกินนะ ”
“ สิบวันเท่านั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องปล่อยเขา ”
ผู้เป็นนายว่า
“ ข้าไม่รู้หรอกว่าสิบวันเขาจะกลับมาไหม ดูเหมือนเขาจะรู้ความลับของคุกใต้ดิน ดูท่าคงติดใจอีกยาว เด็กบ้านี่ไม่ไหวเอาเสียเลย คิดแต่จะเล่นสนุก ไม่รู้จักแยกแยะสิ่งใดสำคัญสิ่งใดไม่ ท่านต้องสั่งสอนเขาให้หนักกว่านี้ ”
“ จริง ก็แค่เด็กคนหนึ่ง ”
วาลานเห็นด้วย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ