โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

รุ่งสางพอเห็นแสงสว่างลำไรพวกเขาก็ออกเดินทางอีกครั้ง   ถึงแม้จะเกรงกลัวกับสิ่งที่อาจจะรออยู่ข้างหน้าแต่อาเธอร์ก็ไม่อยากรั้งรออยู่นาน   เมื่อคืนเขามั่นใจว่าตัวประหลาดนั่นมิได้หวนกลับมาที่รังของมัน   แต่ไม่แน่ว่าอาจมีมังกรดำหลงเหลืออยู่ในนี้   พวกเขาเดินลัดเลอะไปเรื่อยๆ บางครั้งก็ไต่ขึ้นไปตามขอบหินที่ยื่นออกมาเป็นขั้นบันไดบางครั้งก็ต้องไต่ลงตามเงื้อมผา   อาเธอร์เม้มปากแน่นเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อฟื้นความทรงจำในอดีตว่าเคยผ่านช่องเขาตรงไหนบ้าง
 
            พวกเขาไต่ขึ้นไปตามทางลาดชัน   ต่างพยายามหลีกเลี่ยงหินก้อนเล็กๆ เพราะอาจทำไห้ลื่นตกลงไปได้   และแล้วพวกเขาก็มาถึงลานหินอีกแห่งหนึ่ง   ดวงอาทิตย์ลอยเด่นเป็นสง่าบนท้องฟ้าที่ไร้เมฆ   ฟิโลโซเฟอร์วิ่งเหยาะๆ นำหน้าไปก่อนด้วยความที่เขายังเป็นเด็กซุกซน
 
“ อย่าวิ่งเลยลูกเดี๋ยวจะเหนื่อยเปล่าๆ ”
 
คาโลไรน์ร้องบอก
 
เด็กชายหันมายิ้มให้มารดา  
ชั่วขณะนั้นดูเหมือนเขาจะลื่นไปข้างหลังแล้วก็หายวับไปจากสายตาของทุกคน   
อาเธอร์วิ่งไปถึงเป็นคนแรกที่ตรงนั้นเป็นรอยแยกของแผ่นหิน
ฟิโลโซเฟอร์ถอยไม่ระวังจึงร่วงหล่นลงไป
 
“ ฟิโลโซเฟอร์ ”
 
คาโลไรน์ตะโกนลงไปอย่างร้อนรน
เบื้องล่างมองลงไปเห็นแต่ความมืดมิด
อาเธอร์จุดคบเพลิงเตรียมโยนลงในรอยแตกนั้น
 
“ ลูกแม่อย่าทำอย่างนี้สิ   ตอบแม่มาว่าไม่เป็นไร ”
 
“ ข้าปรอดภัยดีข้างล่างนี่เป็นน้ำ ”
 
เสียงฟิโลโซเฟอร์สะท้อนขึ้นมาสร้างความโล่งใจแก่ทุกคน
 
“ เจ้าบาดเจ็บหรือเปล่าข้าจะหย่อนเชือกลงไปเจ้าพอจะปีนขึ้นมาได้หรือเปล่า ”
 
อาเธอร์ถามบ้าง
 
“ คงไม่ได้น่ะ   ผนังมั่นลื่นมากและเชือกอาจจะยาวไม่ถึง ”
 
อาเธอร์นิ่งคิดอยู่ชั่วครู่
 
“ เจ้าสังเกตดูน้ำสิว่ามีการเคลื่อนไหวหรือไม่ ”
 
เงียบไปเป็นครู่แล้วเด็กชายก็ร้องตอบ
 
“ น้ำในนี้ไหลเอื่อยๆ และข้างล่างนี่อาจเป็นถ้ำ   ข้ารู้สึกว่าอากาศหมุนเวียนดี   หายใจสะดวก ”
 
“ ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็รออยู่ตรงนั้นแหละพวกเราจะตามลงไปเอง ”
 
“ อะไรนะ   เราไม่หาอะไรมาทำเชือกแล้วดึงเขาขึ้นมาหรือ ”
 
คาโลไรน์ตกใจ
 
“ ข้าเคยได้ยินมาว่าภายในหุบเขามีอุโมงค์ขุดเชื่อมไปยังเขาแต่ละลูก   มันถูกสร้างขึ้นในสมัยที่ซาเหวจหลอดเรืองอำนาจ   บางทีเราอาจหาทางเดินทะลุออกไปได้โดยไม่ต้องปีนเขา ”
 
ถ้าไม่เจอกับรังมังกรเข้าซะก่อน
อาเธอร์ไม่กล้าต่อประโยคให้จบ
 
“ ฟิโลโซเฟอร์เจ้าเห็นไฟนี่ไหม ”
 
เขาว่าพลางยื่นคบเพลิงลงไป
 
“ รับเอาไว้นะ ”
 
เด็กชายตัวน้อยวิ่งไปรับคบเพลิงที่บิดาปล่อยลงมาได้ทันก่อนมันจะร่วงลงน้ำ
 
“ ว้าว   ท่านพ่อข้าทำได้ ”
 
เสียงหัวเราะสดใสดังแว่วขึ้นมา 
 
“ เจ้าทำดีมาก   เอาหล่ะหลบไปข้างๆ ”
 
เขาร้องบอกบุตรชายก่อนที่จะพาคาโอเรียไถลลงไปตามหินที่เรียบลื่น  
พวกเขาหล่นโครมลงในน้ำที่เย็นเฉียบ   
คาโอเรียพยุงตัวเองลุกขึ้นลูปีนป่ายขึ้นไปอยู่บนไหล่ของนาง
 
“ นี่มีใครอยู่ตรงไหนบ้าง ”
 
นางถามเสียงสั่น
 
“ ทางนี้ข้าอยู่ทางนี้ ”
 
เสียงฟิโลโซเฟอร์ดังขึ้นเบาๆ จากด้านหลังเขายื่นมือไปไขว่คว้าน้องสาวเอาไว้
มือข้างหนึ่งชูคบเพลิงไว้เหนือหัว
น้ำในนี้ลึกอยู่เหมือนกัน
 
“ คาโลไรน์เจ้าพร้อมหรือยัง ”
 
อาเธอร์ร้องถามมีเสียงอะไรบางอย่างหล่นโครมลงใกล้ๆ
ชายหนุ่มรีบคว้าขึ้นมาทันทีเพราะรู้ว่านั่นคือคาโลไรน์ผู้เป็นสุดที่รักของเขานั่นเอง
 
“ ดูสิน้ำทั้งนั้นเราคงไม่ต้องห่วงว่าจะอดน้ำไปอีกนาน ”
 
คาโลไรน์พูด
 
อาเธอร์รับคบเพลิงมาจากบุตรชาย  
แสงสว่างขับไล่ความมืดให้ถอยห่างออกไปทำให้มองเห็นผนังถ้ำที่เต็มไปด้วยเมือกเขียวคล้ำ   
พวกเขากำลังติดอยู่ในอุโมงค์น้ำ
 
“ ไปทางนั้น   เราจะเดินทวนน้ำขึ้นไป ”
 
อาเธอร์บอก
เขาเดินนำไปอีกครั้งแสงจากคบเพลิงสะท้อนกับพื้นน้ำทอประกายระยิบระยับ
 
“ ที่นี่เป็นถ้ำใช่ไหมคะ ”
 
คาโอเรียสงสัยนางกวาดตามองไปตามพื้นผนัง
 
“ จะว่าอย่างนั้นก็ได้หรือบางทีมันอาจจะเป็นแค่อุโมงค์ขุด   หุบเขาแห่งนี้มีถ้ำอยู่มากมายสมัยก่อนซาเหวจหลอดได้สร้างอุโมงค์เชื่อมต่อกันไว้เพื่อซ่องสุมกองทัพปีศาจ   หุบเขาแห่งนี้ในสมัยนั้นเกรียงไกรมากแต่หลังจากจอมมารถูกโค่นอำนาจ   หุบเขาแห่งนี้ก็ทิ้งร้างเพราะไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้ามา   ตำนานอันสยดสยองของยุคซาเหวจหลอดก็ปิดฉากลงเท่านี้ ”
 
อาเธอร์เล่า
 
“ ตำนานของซาเหวจหลอดเป็นเรื่องจริงหรือนี่ข้าไม่รู้มาก่อนเลย   สำหรับซีนาร์ยแล้วมันเป็นเหมือนนิทานหลอกเด็กไม่ให้ซุกซน   ถ้าอย่างนั้นของวิเศษทั้งเจ็ดที่ว่าก็มีจริงน่ะสิ ”
 
คาโลไรน์พูดขึ้นบ้าง
 
“ ตำนานนั้นมีทั้งเรื่องจริงและเรื่องแต่งผสมปนเป   บางทีของวิเศษที่ว่าอาจจะถูกเสริมเข้ามาเพื่อให้ตำนานน่าสนใจขึ้น ”
 
“ ถ้านี่เคยเป็นฐานทัพของซาเหวจหลอด   แล้วทำไมเราไม่เคยได้ยินข่าวว่ามีนักล่าสมบัติมาบุกที่นี่ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์สงสัย
 
“ ไม่รู้สิ   แต่ตามตำนานกล่าวว่าภายในนี้มีสิ่งชั่วร้ายอาศัยอยู่   อีกทั้งคำเล่าลือถึงนักสำรวจหลายคนเคยเข้ามาในนี้แต่ไม่ได้กลับออกไป   เมื่อไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงเกิดเรื่องเล่าน่ากลัวมากมาย   แต่ถ้าเป็นไปตามที่ผู้เฒ่าชาโคลเล่าในนี้อาจไม่มีอะไรเลย ”
 
“ อ้อ   สรุปคือทั้งหมดยังเป็นเรื่องเล่าซึ่งอาจจะจริงหรือไม่จริงก็ได้   ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วใช่ไหมคาโอเรีย ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่าพลางหันไปมองน้องสาวที่เดินอยู่ข้างๆ
นางไม่มีความเห็นสำหรับเรื่องนี้
ส่วนอาเธอร์ที่เดินอยู่หน้าสุดนั้นแอบยิ้มอย่างฝืดเฝื่อน
 
“ พูดถึงท่านชาโคลข้าได้ยินเขาเรียกพวกมันว่ามังกรไฟ ”
 
เด็กชายหมายถึงสิ่งที่บินอยู่เหนือกัลป์ทีลอท
 
“ แล้วมันต่างจากมังกรดำอย่างไร ”
 
“ มีมังกรบางสายพันธุ์สามารถพ่นไฟได้   มังกรดำมีเกราะที่แข็งแกร่งที่สุดแต่พ่นไฟไม่ได้   แต่เจ้าจงรู้เอาไว้สิ่งที่เห็นว่าพ่นไฟได้อาจไม่ใช่มังกร ”
 
อาเธอร์ว่า
 
“ แล้วมันคือตัวอะไรล่ะ ”
 
เด็กน้อยถามด้วยความอยากรู้
 
“ ช่างมันเถอะ   ไม่ว่าจะเป็นตัวอะไรเอาเป็นว่าเราไม่ควรพบมันจะดีที่สุด ”