โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในค่ำคืนนั้น
ฟีไลร่าฝันไปว่าได้เดินไปตามทางอันมืดมิด
มีเพียงตะเกียงอันเล็กที่ใช้ส่องนำทาง  
 
ไร้ผู้คนไร้จุดหมาย
แม้สรรพเสียงใดๆ ก็ไม่ปรากฏให้ได้ยิน
 
หมอกมืดมัวรอบกายชวนให้หวาดวิตก
สองข้างทางล้วนแต่เงามืดของแนวป่าทึบ
 
เด็กหญิงผมสีเงินแห่งเมืองไอโอเนียได้แต่ตื่นกลัวต่อฝันประหลาดนี้
ไม่ว่าจะมองไปทางใดก็ไร้ที่พึ่ง
 
ที่ปลายสุดของแสงตะเกียง
มีร่างหนึ่งเดินอยู่ห่างออกไปข้างหน้า
 
คนผู้นั้นแลดูสูงโปร่งอยู่ในชุดคลุมดำคุ้นตาเป็นที่สุด
ฟีไลร่าไม่รอช้ารีบวิ่งตามไป
 
แต่เหมือนยิ่งตามยิ่งห่าง
เด็กหญิงได้พยายามอย่างไม่ลดละ
 
จนมาถึงสี่แยกแห่งหนึ่ง
ร่างนั้นจึงหยุดท่ามกลางหมอกหนาขมุกขมัว
 
เด็กหญิงผมสีเงินจึงไล่ตามมาทัน
และเมื่อร่างนั้นหันกลับมา
 
เมื่อหมอกค่อยๆ จางหาย
สตรีนางหนึ่งก็ยืนอยู่ตรงหน้า
 
งดงามไร้ที่ติ
ดวงตาคมวาวริมฝีปากอิ่มสีสด
กับรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้มเชิญชวนที่ให้ความหวังบางอย่างแก่ผู้ได้พบเห็น
 
เด็กหญิงคนนั้นต้องสะดุดกึก
สตรีทรงเสน่ห์ตรงหน้าชวนให้สงสัย
นางต้องเคยพบมาก่อนอย่างแน่นอน
 
ด้วยอาภรหรูหราสีแดงดูโดดเด่น
แม้กิริยาท่าทางนั้นจะอ่อนโยนและเป็นมิตร
 
แต่เด็กหญิงตัวน้อยก็ยังสัมผัสถึงพลังอำนาจที่ร้ายกาจคุกคาม
ที่ซ่อนอยู่ในแววตาคู่สวยนั้น
 
“ แม่หนูน้อยหลงทางอย่างนั้นหรือ ”
 
รอยยิ้มว่าหวานแล้วน้ำเสียงกลับหวานเสียยิ่งกว่า
แต่ฟีไลร่าตอบสนองการทักทายนั้นด้วยการก้าวถอยหลัง
 
“ ตายจริงขี้ตื่นหรือนี่   โถน่าสงสารจริงเด็กเอ๋ยเด็กน้อย   เจ้าคงโดดเดี่ยวล่ะสิมารดาของเจ้าไม่เคยกอดเจ้าหรือไร   ว้าเหว่หรือเปล่าเงียบเหงาหรือเปล่า   มานี่มาข้าน่ะสามารถปลอบใจเจ้าได้นะ ”
 
เด็กหญิงผมสีเงินส่ายหัว
ดวงตากลมโตจ้องหญิงตนนั้นแทบไม่กระพริบ
นางเริ่มจำสตรีตรงหน้าได้แล้ว
 
“ นี่จะกลัวข้าไปใย   พวกเราเคยพบกัน   ข้าให้ที่พักหลบลมหนาวแล้วก็ขนมแสนอร่อย ”
 
“ ไม่จริง   นี่คือความฝันนางไม่มีอยู่จริง ”
 
ฟีไลร่าเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก
ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
 
“ เพ้อเจ้อแล้วฝันที่ไหนกัน   นี่คือจริงที่สุด   จับมือข้าสิเดินมากับข้า   เจ้าเหน็บหนาวและว้าเหว่ข้าเองที่รู้ ”
 
นางว่าพลางนั่งลงและอ้าแขนออก
 
“ มาหาข้าให้ข้าได้กอดเจ้า   ข้าจะเป็นดังมารดาของเจ้ารักเจ้าและเข้าใจเจ้าให้มากกว่าบิดาของเจ้า ”
 
คำพูดนั้นล้วนเต็มไปด้วยความหวัง
และหนทางที่ดูเป็นไปได้
 
ฟีไลร่านั้นมีปรารถนามากมาย
ที่ไม่อาจเป็นจริงได้สตรีนางนี้คือหนทางเดียว
ที่จะนำมาซึ่งทุกสิ่ง
 
ตำนานสตรีรูปงามแห่งโอรีเวียวิ่งผ่านเข้ามาในหัว
ผู้ซึ่งทุกคนต่างอยากพบเจอ
 
เพื่อปรารถนาจะบรรลุผล
แม้ต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
 
เด็กหญิงแห่งไอโอเนียก้าวขาเข้าไปหา
แม้ความคิดจะสับสนวุ่นวาย
 
ทั้งความกลัวและหวาดระแวง
แต่ความต้องการเบื้องลึกนั้นมีมากกว่า
 
ก่อนจะเอื้อมมือไปถึงนาง
ภาพของสตรีนางหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในใจ
 
ทั้งขาวซีดและเศร้าหมอง
แววตาสิ้นหวังนั้นจ้องมองมา
 
“ เจ้าต้องอดทนและคิดถึงส่วนรวมให้มาก ”
 
สตรีนางนั้นกระซิบเสียงแผ่ว
 
“ และจงจำไว้   ข้านั้นรักเจ้าและจะรักเจ้าไปตราบนานเท่านาน ”
 
รอยยิ้มบางๆ จับที่ริมฝีปาก
ราวกับกำลังเอ่ยคำลาที่ยากแสน
 
ฟีไลร่าสะดุ้งตื่นจากภวังค์
สตรีชุดแดงตรงหน้ายังคงอยู่
 
งดงามอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยเล่ห์กล
กิริยาอ่อนหวานเจือด้วยการเสแสร้ง
แม้คำเชิญชวนก็ยังมีอำนาจแห่งการบังคับ
 
“ ข้าไม่หลงเชื่อเจ้าหรอก ”
 
เด็กหญิงว่า
 
“ แล้วกันยังไม่ทันไรก็หาว่าข้าคิดร้ายเสียแล้ว ”
 
สตรีนางนั้นตัดพ้อ
 
“ เจ้ามาหาข้าต้องการอะไรแน่ ”
 
ฟีไลร่าทำเสียงแข็ง
 
“ ข้าอยากให้เจ้าเป็นสุขทำไมล่ะผิดด้วยหรือ ”
 
นางตัดพ้อ
 
“ ต่อหน้าเจ้าไม่มีใครเป็นสุขได้ ”
 
“ เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ ”
 
นางกล่าวพลางยืดกายขึ้น
 
สูงสง่าและข่มขวัญ
 
เด็กหญิงตัวน้อยแห่งไอโอเนียกลั้นหายใจ
แต่ไม่ยอมถอยหลังไปอีก
 
“ ใช่ ”
 
นางว่า
 
“ ข้ารู้จักสตรีเช่นเจ้า   หญิงแพศยาแห่งโอรีเวีย ”
 
จบคำพูดนั้นเสียงกรีดร้องก็ดังก้องขึ้นในความมืด
ทั้งเจ็บแค้นและสิ้นหวัง
 
กรีดลึกลงในใจของผู้ได้ยิน
 
ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง
 
และ
 
เด็กหญิงตัวน้อยได้ลืมตาขึ้น
บนเตียงนุ่มๆ ที่อบอุ่น
ของหอนอนหญิง
 
แห่งโอรีเวีย