โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในค่ำคืนนั้น

ฟีไลร่าฝันไปว่าได้เดินไปตามทางอันมืดมิด

มีเพียงตะเกียงอันเล็กที่ใช้ส่องนำทาง  

 

ไร้ผู้คนไร้จุดหมาย

แม้สรรพเสียงใดๆ ก็ไม่ปรากฏให้ได้ยิน

 

หมอกมืดมัวรอบกายชวนให้หวาดวิตก

สองข้างทางล้วนแต่เงามืดของแนวป่าทึบ

 

เด็กหญิงผมสีเงินแห่งเมืองไอโอเนียได้แต่ตื่นกลัวต่อฝันประหลาดนี้

ไม่ว่าจะมองไปทางใดก็ไร้ที่พึ่ง

 

ที่ปลายสุดของแสงตะเกียง

มีร่างหนึ่งเดินอยู่ห่างออกไปข้างหน้า

 

คนผู้นั้นแลดูสูงโปร่งอยู่ในชุดคลุมดำคุ้นตาเป็นที่สุด

ฟีไลร่าไม่รอช้ารีบวิ่งตามไป

 

แต่เหมือนยิ่งตามยิ่งห่าง

เด็กหญิงได้พยายามอย่างไม่ลดละ

 

จนมาถึงสี่แยกแห่งหนึ่ง

ร่างนั้นจึงหยุดท่ามกลางหมอกหนาขมุกขมัว

 

เด็กหญิงผมสีเงินจึงไล่ตามมาทัน

และเมื่อร่างนั้นหันกลับมา

 

เมื่อหมอกค่อยๆ จางหาย

สตรีนางหนึ่งก็ยืนอยู่ตรงหน้า

 

งดงามไร้ที่ติ

ดวงตาคมวาวริมฝีปากอิ่มสีสด

กับรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้มเชิญชวนที่ให้ความหวังบางอย่างแก่ผู้ได้พบเห็น

 

เด็กหญิงคนนั้นต้องสะดุดกึก

สตรีทรงเสน่ห์ตรงหน้าชวนให้สงสัย

นางต้องเคยพบมาก่อนอย่างแน่นอน

 

ด้วยอาภรหรูหราสีแดงดูโดดเด่น

แม้กิริยาท่าทางนั้นจะอ่อนโยนและเป็นมิตร

 

แต่เด็กหญิงตัวน้อยก็ยังสัมผัสถึงพลังอำนาจที่ร้ายกาจคุกคาม

ที่ซ่อนอยู่ในแววตาคู่สวยนั้น

 

“ แม่หนูน้อยหลงทางอย่างนั้นหรือ ”

 

รอยยิ้มว่าหวานแล้วน้ำเสียงกลับหวานเสียยิ่งกว่า

แต่ฟีไลร่าตอบสนองการทักทายนั้นด้วยการก้าวถอยหลัง

 

“ ตายจริงขี้ตื่นหรือนี่   โถน่าสงสารจริงเด็กเอ๋ยเด็กน้อย   เจ้าคงโดดเดี่ยวล่ะสิมารดาของเจ้าไม่เคยกอดเจ้าหรือไร   ว้าเหว่หรือเปล่าเงียบเหงาหรือเปล่า   มานี่มาข้าน่ะสามารถปลอบใจเจ้าได้นะ ”

 

เด็กหญิงผมสีเงินส่ายหัว

ดวงตากลมโตจ้องหญิงตนนั้นแทบไม่กระพริบ

นางเริ่มจำสตรีตรงหน้าได้แล้ว

 

“ นี่จะกลัวข้าไปใย   พวกเราเคยพบกัน   ข้าให้ที่พักหลบลมหนาวแล้วก็ขนมแสนอร่อย ”

 

“ ไม่จริง   นี่คือความฝันนางไม่มีอยู่จริง ”

 

ฟีไลร่าเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก

ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

 

“ เพ้อเจ้อแล้วฝันที่ไหนกัน   นี่คือจริงที่สุด   จับมือข้าสิเดินมากับข้า   เจ้าเหน็บหนาวและว้าเหว่ข้าเองที่รู้ ”

 

นางว่าพลางนั่งลงและอ้าแขนออก

 

“ มาหาข้าให้ข้าได้กอดเจ้า   ข้าจะเป็นดังมารดาของเจ้ารักเจ้าและเข้าใจเจ้าให้มากกว่าบิดาของเจ้า ”

 

คำพูดนั้นล้วนเต็มไปด้วยความหวัง

และหนทางที่ดูเป็นไปได้

 

ฟีไลร่านั้นมีปรารถนามากมาย

ที่ไม่อาจเป็นจริงได้สตรีนางนี้คือหนทางเดียว

ที่จะนำมาซึ่งทุกสิ่ง

 

ตำนานสตรีรูปงามแห่งโอรีเวียวิ่งผ่านเข้ามาในหัว

ผู้ซึ่งทุกคนต่างอยากพบเจอ

 

เพื่อปรารถนาจะบรรลุผล

แม้ต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

 

เด็กหญิงแห่งไอโอเนียก้าวขาเข้าไปหา

แม้ความคิดจะสับสนวุ่นวาย

 

ทั้งความกลัวและหวาดระแวง

แต่ความต้องการเบื้องลึกนั้นมีมากกว่า

 

ก่อนจะเอื้อมมือไปถึงนาง

ภาพของสตรีนางหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในใจ

 

ทั้งขาวซีดและเศร้าหมอง

แววตาสิ้นหวังนั้นจ้องมองมา

 

“ เจ้าต้องอดทนและคิดถึงส่วนรวมให้มาก ”

 

สตรีนางนั้นกระซิบเสียงแผ่ว

 

“ และจงจำไว้   ข้านั้นรักเจ้าและจะรักเจ้าไปตราบนานเท่านาน ”

 

รอยยิ้มบางๆ จับที่ริมฝีปาก

ราวกับกำลังเอ่ยคำลาที่ยากแสน

 

ฟีไลร่าสะดุ้งตื่นจากภวังค์

สตรีชุดแดงตรงหน้ายังคงอยู่

 

งดงามอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยเล่ห์กล

กิริยาอ่อนหวานเจือด้วยการเสแสร้ง

แม้คำเชิญชวนก็ยังมีอำนาจแห่งการบังคับ

 

“ ข้าไม่หลงเชื่อเจ้าหรอก ”

 

เด็กหญิงว่า

 

“ แล้วกันยังไม่ทันไรก็หาว่าข้าคิดร้ายเสียแล้ว ”

 

สตรีนางนั้นตัดพ้อ

 

“ เจ้ามาหาข้าต้องการอะไรแน่ ”

 

ฟีไลร่าทำเสียงแข็ง

 

“ ข้าอยากให้เจ้าเป็นสุขทำไมล่ะผิดด้วยหรือ ”

 

นางตัดพ้อ

 

“ ต่อหน้าเจ้าไม่มีใครเป็นสุขได้ ”

 

“ เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ ”

 

นางกล่าวพลางยืดกายขึ้น

 

สูงสง่าและข่มขวัญ

 

เด็กหญิงตัวน้อยแห่งไอโอเนียกลั้นหายใจ

แต่ไม่ยอมถอยหลังไปอีก

 

“ ใช่ ”

 

นางว่า

 

“ ข้ารู้จักสตรีเช่นเจ้า   หญิงแพศยาแห่งโอรีเวีย ”

 

จบคำพูดนั้นเสียงกรีดร้องก็ดังก้องขึ้นในความมืด

ทั้งเจ็บแค้นและสิ้นหวัง

 

กรีดลึกลงในใจของผู้ได้ยิน

 

ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง

 

และ

 

เด็กหญิงตัวน้อยได้ลืมตาขึ้น

บนเตียงนุ่มๆ ที่อบอุ่น

ของหอนอนหญิง

 

แห่งโอรีเวีย