โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ฟิโลโซเฟอร์เฝ้ามองหอสูงจากทางพื้นดินเบื้องล่าง   เขารู้สึกหวั่นใจอย่างประหลาดกับเสียงกระซิบกระซาบรอบด้าน   ดารีลนั้นคือผู้ต้องสงสัย   เขามีปัญหากับอาจารย์โดเฮเกนก่อนเกิดเรื่องสยองขึ้น   เด็กน้อยนั้นยังอ่อนด้อยนักจึงได้แต่หวาดกลัวปัญหาที่กำลังจะตามมา
 
วันนี้การเรียนการสอนต้องหยุดพักไปอีกวัน   มีการตรวจค้นไปทั่วปราสาทแต่ไม่พบสิ่งใด   ทั้งนักเรียนและครูผู้สอนต่างกระวนกระวายถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยเข้าไปนั่งกันในสวนหย่อม   ต่างปรึกษากันถึงเรื่องมากมาย   ทั้งข่าวลือการตายของอาจารย์โดเฮเกน   ทั้งเรื่องผู้ใช้มนต์ดำและเลยไปถึงชะตากรรมของดารีล
 
 
            เป็นเวลาบ่ายคล้อยเมื่อเด็กๆ ได้เห็นพ่อมดน้อยคนนั้นเดินผ่านไป   ฟิโลโซเฟอร์ตะโกนเรียกเขาแต่ก็ไร้การตอบรับทุกประการ   เขาทั้งนิ่งเฉยและเย็นชา 
 
ฟิโลโซเฟอร์ได้ลุกพรวดขึ้น   เขาวิ่งตามหลังไปท่ามกลางเสียงห้ามปรามของเพื่อนฝูง   เด็กน้อยตามมาทันเมื่อเกือบจะพ้นซุ้มประตูใหญ่ของปราสาทขาวออกไปแล้ว
 
“ ดารีลนี่มันอะไรกัน   เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ ”
 
เด็กน้อยถามพลางหอบพลาง
แต่คนอายุมากกว่านั้นยังนิ่งเงียบ
และไม่มีทีท่าว่าจะลดความเร็วลงเลย
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยนั้นไม่ยอมแพ้
เขากัดฟันไล่ตามไปตลอด
 
“ เจ้าจะตามข้าไปถึงเมื่อไหร่กัน ”
 
อยู่ๆ ดารีลก็หยุดเดิน
เขาถามทั้งที่ไม่ได้หันหน้ากลับมา
 
“ แล้วเจ้าล่ะกำลังจะไปไหน ”
 
เด็กชายตัวน้อยถามกลับคืนไปบ้าง
 
ดารีลเองก็ไม่ตอบเช่นกัน
เขาเดินไปโน้มกิ่งแอปเปิ้ล
 
เด็ดมาลูกหนึ่งแล้วโยนให้ฟิโลโซเฟอร์
เด็กชายตัวน้อยเพิ่งสังเกตเห็นว่า
 
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในตรอกแคบๆ
ที่เต็มไปด้วยบันไดหิน
 
กับต้นแอปเปิ้ลเก่าแก่
ที่ดูคุ้นตา
 
ในคืนหนึ่งที่ผ่านมานาน
มันเคยมีเทียนหอมมากมายวางเรียงรายอยู่ข้างใต้
 
กิ่งก้านสาขา
ที่มีผลดกเต็มต้น
 
“ ต้นไม้ต้นนี้   ข้าเคยปีนมิใช่หรือ ”
 
เด็กชายทักขึ้น
หนุ่มน้อยคนนั้นหมุนตัว
และออกเดินอีกครั้ง
 
“ นี่เดี๋ยวสิ   ใยไม่บอกข้าว่าเจ้าจะไปแห่งใด ”
 
พวกเขาเดินมาด้วยกันจนถึงสะพานหินข้ามคลอง
แล้วหยุดยืนอยู่ที่กลางสะพาน
 
ฟิโลโซเฟอร์ถึงกับก้มลงกุมท้อง
หอบเหนื่อยจนตัวโยน
 
“ นี่ดารีลข้าเหนื่อยจะแย่แล้วนะ   เจ้าเป็นอะไรไป ”
 
หนุ่มน้อยยืนหลังพิงราวสะพาน
เขาหันมามองเด็กชายด้วยแววตาที่มีประกายแห่งความเศร้าหมอง
 
“ แล้วใครใช้ให้เจ้าตามมากันล่ะ ”  
 
เขาว่าแล้วก้มลงดูเรือที่ผ่านไปมาทางใต้สะพาน
เด็กชายชาวซีนาร์ยวิ่งไปยืนเคียงข้าง
แล้วเกิดความคิดหนึ่ง
 
“ พายเรือเล่นกันดีไหม ”
 
ดารีลส่ายหน้าทันที
 
“ ไม่ล่ะ   ข้ายังไม่อยากตัวเปียกน้ำ ”
 
“ แต่ข้าฝึกว่ายน้ำมาแล้วนะ ”
 
เด็กชายยังต่อรอง
 
หนุ่มน้อยไม่สนใจคำพูดนั้น
เขาก้าวเดินต่อไป
 
และเด็กชายตัวน้อยก็ยังคงไล่หลังตามมา
อย่างไม่ลดละ
 
“ ที่ประชุมวันนี้มีอะไรหรือเปล่า ”
 
นอกจากจะไม่ยอมตอบคำถามของเขา
แล้วดารีลยังก้าวเท้าเร็วขึ้น
 
จนเด็กชายตัวน้อยต้องวิ่งตาม
 
โดยปรกติดารีลนั้นเดินเร็ว
แต่ตอนนี้เกินกว่าเร็วไปอีก
 
“ ให้ตายสิดารีล   ถ้าเจ้าไม่ชอบใจก็แค่สั่งให้หุบปากไปไม่ดีกว่าหรือ   เล่นเดินหนีกันแบบนี้ข้าจะไม่ไหวเอานะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เริ่มโอดครวญ
 
อยู่ๆ พ่อมดน้อยก็หยุดเดินไปเสียดื้อๆ
ทำเอาเด็กชายที่วิ่งตามหลังมาชนโคลมเข้าให้
 
“ อะไรอีกหล่ะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์บ่นอุบ
 
เด็กหนุ่มคนนั้นยังนิ่งขรึม
สายตาจ้องเข้าไปในอาคารนั้น
 
มันเป็นตึกสูงในย่านที่โอ่อ่า
ด้านบนเปิดเป็นห้องพัก
ส่วนด้านล่างคือร้านอาหาร
 
ฟิโลโซเฟอร์จำได้
นี่คือร้านอาหารที่พวกเขาเคยมานั่งกินด้วยกัน
เป็นครั้งแรก
 
เด็กชายตัวน้อยคว้ามือเพื่อนรักเอาไว้
เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะ
ก้าวเข้าไปในนั้น
 
“ อย่าเลยนะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
 
“ ทำไมล่ะ   หรือร้านนี้ไม่อร่อย   เจ้าไม่ชอบ ”
 
คนอายุมากกว่าถาม
 
“ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก   แต่เราอย่าเข้าไปเลย ”
 
ดารีลจ้องมองพระอาทิตย์
ที่กำลังคล้อยต่ำลงไป
 
“ นี่ก็เย็นมากแล้วเจ้าไม่หิวหรือ ”
 
“ ร้านนี้แพงจะตายข้าจ่ายไม่ไหวหรอก ”
 
เด็กชายตัวน้อยว่าพลาง
ทั้งลากทั้งดึงดารีลให้เดินออกมา
 
“ ข้ามีปัญญาจ่ายเจ้าเดือดร้อนอะไรด้วยล่ะ ”
 
ดารีลแย้ง
แต่ก็ยอมตามมาแต่โดยดี
 
พวกเขาเดินไปตามถนนที่วกไปวนมาของโอรีเวีย
เหมือนว่าไม่มีจุดหมายปลายทาง
 
และไร้ที่สิ้นสุด
 
ดารีลนั้นไม่ยอมตอบคำถามใดๆ อีกเลย
เขานั้นนิ่งขรึมลงเรื่อยๆ
 
เหมือนพระอาทิตย์ในยามนี้
ที่คล้อยต่ำลง