โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

จอมเวทวาลานได้ใช้พลังลบคราบเลือดรูปดาวหกแฉกนั้น   เมื่อค้นทั้งห้องอย่างละเอียดแล้วไม่พบอะไรเพิ่มเติม   ทั้งหมดจึงมารุมล้อมร่างอันไร้วิญญาณของโดเฮเกนอีกครั้ง
 
“ ดูบาดแผลสิ   ลักษณะแบบนี้เขาต้องตัดคอเหยื่อด้วยมือซ้ายแน่ ”
 
พ่อมดเคียดันกล่าว
 
“ หมายความว่าคนร้ายถนัดมือซ้ายหรือ ”
 
ผู้พิทักษ์หน้ากากทองถาม
 
“ ผู้ที่ใช้มือซ้ายข้าเห็นมีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ”
 
เฮอร์เมสหันมาทางดารีล
 
“ เขาผู้นี้เกือบสังหารเด็กนักเรียนของข้านามว่าดัลลัจ   โชคดีที่ข้าช่วยไว้ทัน   และแน่นอนเขาถือดาบด้วยมือซ้าย ”
 
พริบตานั้นดารีลก็เคลื่อนไหว
เขาหมุนตัวอย่างรวดเร็วเกินกว่าใครจะคาดคิด
 
คว้าเอาดาบบาเรียนไปจากมือของเฮอร์เมส
จ่อคมดาบตรงลำคอของเขา
 
ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นต่างตะลึงงัน
หนุ่มน้อยใช้ดาบบังคับอาจารย์เฮอร์เมสให้ถอยไปใกล้ๆ ร่างผู้ตาย
 
“ นั่งลง ”
 
เสียงสั่งนั้นเฉียบขาด
เฮอร์เมสถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงหน้าตาซีดเผือด
 
“ ตกใจอะไรกัน   ข้าก็แค่จะแสดงให้เห็นว่าหากถูกตัดคอด้วยมือซ้าย   บาดแผลจะเหมือนกับของผู้ตายจริงหรือเปล่า ”
 
ได้ยินดังนั้นคนที่คุกเข่าอยู่
ถึงกับอ้าปากค้างเนื้อตัวสั่นเทา
 
หนุ่มน้อยนั้นยกยิ้มเบาๆ ที่มุมปาก
เขาย้ายดาบไปถือด้วยมือขวา
 
“ ไม่ดีกว่า ”
 
เขาว่าพลางเอียงคอน้อยๆ
พร้อมกับสายตาแห่งความอยากรู้อยากเห็น
 
“ เอาเป็นว่า   ด้วยมือขวาข้าจะสามารถสร้างบาดแผลแบบเดียวกันได้หรือไม่   มีใครสนใจจะพนันกันบ้าง ”
 
เฮอร์เมสรู้สึกหน้ามืด
อยากร่ำร้องขอชีวิต
 
แต่ด้วยดวงตาที่พร่าลาย
ทำให้เห็นทุกใบหน้านั้นดูบิดเบี้ยวน่ากลัวไปจนหมด
 
จอมเวทวาลานจับดาบเล่มนั้น
ค่อยๆ ดึงออกมาจากมือของดารีล
 
จับยัดเข้าในฝัก
แล้วโยนคืนให้แก่เจ้าของ
 
“ ดารีลฝึกใช้อาวุธทั้งสองมือ   สิ่งที่น่ากลัวที่สุดเวลาเผชิญหน้ากับเขาคือดาบคู่   บาดแผลดังกล่าวก็ไม่จำเป็นต้องเกิดจากมือซ้าย   ด้วยมือขวาของข้าก็สร้างสิ่งนี้ได้เช่นกัน ”
 
วาลานว่า
 
“ เฮอร์เมสเจ้าออกไปจากห้องนี้เสียก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน ”
 
เมื่อโดนผู้เป็นนายสูงสุดไล่
ครูฝึกนักดาบก็รีบลนลานออกไป
 
“ ความหวาดระแวง ”
 
เบรนทรัสว่า
เพียงเท่านั้นแล้วไม่ได้กล่าวสิ่งใดต่อ
 
เขายกมือขึ้นลูบหนวดเครายาวสีขาว
สายตาจ้องดารีลแทบไม่กระพริบ
 
“ มีใครเห็นวีแกนบ้าง ”
 
เคียดันเอ่ยถาม
พลางมองหาไปทั่ว
 
“ นี่มันเรื่องภายในปราสาทขาว   เหตุเกิดกับครูในโรงเรียนเสียด้วย   หน้าที่ของเขาโดยตรงเลย   เรื่องใหญ่เช่นนี้ยังกล้าหายหัว   แบบนี้มันใช่หรือ ”
 
ดารีลลากเก้าอี้ตัวหนึ่งออกมานั่ง
ชำเลืองมองพ่อมดเฒ่าเคียดัน
แล้วถอนหายใจเฮือก
 
ส่วนคนอื่นๆ เริ่มวิจารณ์
ถึงความหละหลวม
ของครูใหญ่วีแกน
 
ต่างโทษว่าเรื่องร้ายที่เกิดขึ้น
เป็นเพราะมีคนดูแลที่ไร้ความสามารถเช่นวีแกน
 
หนุ่มน้อยรูปงามได้แต่นั่งกุมขมับ
นึกหาข้อแก้ต่าง
 
แต่มาว่าจะอ้างอย่างไร
ก็ดูไม่ดีทั้งนั้น
 
ชื่อของวีแกนในช่วงเวลานี้
ชวนให้ปวดหัวไม่น้อย
 
“ ครูใหญ่วีแกนกำลังยุ่งกับการปรุงยา   ตัวยามีความซับซ้อนมาก   เขาจึงไม่อาจละจากเตามาได้เลย   แต่เชื่อเถอะ   ถ้าปรุงยานี้ได้สำเร็จ   จะเป็นประโยชน์ต่อคนหมู่มากแน่นอน ”
 
เขาเอ่ยขึ้นในที่สุด
เมื่อเห็นว่าเหล่าผู้ใช้เวทมนตร์
ยังไม่หยุดกล่าวหาวีแกน
 
“ วีแกนหาใช่พ่อมดไม่   เจ้ากล้าบอกว่าเขากำลังปรุงยาที่ซับซ้อนได้อย่างไร   แค่ยาแบบพื้นฐานเขายังทำไม่ได้   พวกเราทุกคนรู้ความจริงข้อนี้ดี ”
 
โธรินว่า
 
“ เจ้ามันก็แค่เด็กไม่มีอาจารย์สั่งสอน   คงโดนตาแก่นั่นหลอกเข้าให้แล้ว   เช่นนั้นจงบอกมาว่าเขาปรุงยาอะไร   ข้าจะช่วยสงเคราะห์ให้คำแนะนำแก่เจ้า    ว่ายาที่ว่ามา   มันซับซ้อนจริงแท้แค่ไหนกัน ”
 
ได้ยินดังนั้นดารีลถึงกับนั่งอึ้ง
ด้วยอำนาจมนต์ดำที่ประกอบอยู่ในพิธี
 
ถ้าเอ่ยถึงมันออกมา
ย่อมส่งผลเสียอย่างแน่นอน
 
“ ขออภัยด้วย   ท่านวีแกนยังไม่ตั้งชื่อยานั้น   ถ้าข้าจะถือวิสาสะเรียกมันเสียเอง   ก็ดูจะเสียมารยาทไม่น้อย   เอาไว้เขาปรุงสำเร็จแล้ว   คงมีชื่อเรียกที่ไพเราะทีเดียว ”
 
หนุ่มน้อยเอ่ยขึ้นในที่สุด
 
ทำเอาโธรินหัวเราะเสียงดัง
 
“ นั่นไงข้าเตือนเจ้าแล้ว   เด็กโง่   นึกว่าวีแกนโง่ที่สุด   เจ้ายังกล้าโดนเขาหลอกอีกหรือ   ช่างน่าขันนัก   ยังไงดีล่ะหรือข้าต้องตามไปดูว่าพวกเจ้ากำลังเล่นพิเรนทร์อะไรกัน ”
 
“ ตอนนี้คงต้องเปิดประชุมแล้ว   เรียกคนของเรามาให้มากที่สุด   ข้าจะไปรอด้านบนส่วนร่างของอาจารย์โดเฮเกนใครก็ได้ช่วยต่อหัวให้ที   ทิ้งไว้แบบนี้ออกจะดูไม่งามสักเท่าไหร่   ข้าจะไปรอข้างบน   ที่เหลือจัดการกันเองได้ใช่หรือไม่ ”  
 
จอมเวทวาลานตัดบท
ก่อนที่การพูดคุยจะบานปลายไปมากกว่านี้
 
“ ส่วนเจ้าดารีล   มากับข้ามา   เรามีเรื่องต้องคุยกัน ”
 
เขาว่าพลางดึงเอาตัวหนุ่มน้อยคนนั้นไป
ให้ก้าวไปพร้อมกับเขา
 
โดยไม่สนใจ
สายตาหลายคู่
ที่มองมาด้วยความริษยา
 
เพราะเห็นจอมเวทวาลาน
ให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าตนเอง