โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ครูฝึกนักดาบเฮอร์เมสถูกพาเข้ามาในห้องที่เกิดเหตุด้วยอาการงุนงง   เพราะไม่มีใครแจ้งให้รู้ว่าด้วยเหตุผลใด   แต่เมื่อมองเห็นดารีลกำลังถือดาบสุดรักสุดหวงของตน   ก็เกิดอารมณ์เกรี้ยวกราด

 

“ เจ้าคนชั่วกล้าดีอย่างไรขโมยดาบของข้า   ชิชะจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้   ฝ่าบาทท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้านะ   ผู้ใช้เวทมนต์ทำตัวเยี่ยงนี้น่ารังเกียจยิ่งนัก   เป็นเพราะมีท่านคอยให้ท้ายจึงได้เกิดเหตุขึ้น   ขอท่านจงลงโทษให้หนักไม่เช่น… ”

 

คำพูดของเขาสะดุดลง

เมื่อหันไปเห็นร่างอันไร้วิญญาณ

ของอาจารย์โดเฮเกน

 

อารมณ์ขุ่นมัวก็เปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกโดยพลัน

 

“ นั่นๆ นั่นมันอะไรกัน ”  

 

เฮอร์เมสกลัวลนลาน

เขาเพิ่งสังเกตเห็นดาวหกแฉกที่วาดบนผนัง

 

เป็นเพราะในตอนแรก

เขาพุ่งเป้าไปที่ดารีลมากเกินไป

 

เลยมองข้าม

สิ่งแปลกปลอมเหล่านี้

 

“ แปลกใจอะไรเล่าเฮอร์เมส   เจ้าคนสองหน้าสุนัขป่าแปลงโฉม   เจ้าลงมือคนเดียวหรือมีใครคอยช่วยเหลือ   เชื้อสายชาวคาเลคนสุดท้าย   คิดหรือจะตบตาข้าได้ ”

 

โธรินว่าพลางย่างสามขุมเข้ามา

แต่ดารีลเอาตัวเข้ามาขวางไว้เสียก่อน

 

“ ดาบของท่านหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่   หายยังไงที่ไหน  ท่านจำได้หรือไม่ ”

 

หนุ่มน้อยถาม

 

ในตอนแรกครูนักดาบคนนั้นทั้งหวาดกลัวทั้งลนลาน

แต่เมื่อตั้งสติได้เขาก็ตอบว่า

 

“ เมื่อสามวันที่แล้วข้าตื่นขึ้นมาก็พบว่าดาบหายไปทั้งๆ ที่วางอยู่ข้างเตียงแท้ๆ แล้วดาบนี่เกี่ยวข้องกับเหตุร้ายหรือไม่อย่างไร ”

 

เมื่อได้ยินคำตอบดารีลก็ถามต่อ

 

“ ที่ไหนล่ะ   ท่านยังไม่ตอบว่าหายจากที่ไหน ”

 

“ นี่เจ้าโง่หรือแกล้งโง่กันแน่   ข้าก็บอกแล้วไงว่าอยู่ข้างเตียงมันก็ต้องเป็นห้องนอนสิ ”

 

“ ในหอนอนของปราสาทขาวนี่นะ ”

 

ดารีลถามต่อ

เขายังสามารถทำใจเย็นต่อไปได้อยู่

 

“ ก็ใช่น่ะสิ   ผู้คุมกฎแห่งปราสาทขาวเช่นเจ้าด้อยสามารถนัก   ปล่อยคนชั่วเข้ามาขโมยของสำคัญของข้าเสียได้   ถ้าเกิดมันหายสาบสูญไปจริงๆ น้ำหน้าอย่างเจ้ารับผิดชอบได้หรือ ”

 

“ คงจริง   เรื่องหละหลวมข้าคงแย้งไม่ไหว   แต่แน่ใจนะว่าท่านไม่ได้พาดาบเล่มนี้ไปหายที่อื่น ”

 

“ พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร   คิดว่าข้าเป็นคนแบบไหนกัน ”

 

เฮอร์เมสขึ้นเสียง

 

“ ข้าแค่อยากแน่ใจว่าคนร้ายเพ่นพ่านอยู่ที่ใดกันแน่   เมื่อท่านยืนยันว่าเป็นในเขตปราสาทขาว   ข้าก็พร้อมเชื่อตามนั้น ”  

 

ดารีลกล่าวเรียบๆ

 

“ เช่นนั้นแล้วข้าจึงอยากแนะนำท่าน   ถ้าจะหลับฝันดีถึงขนาดว่า   มีคนย่องเข้าถึงปลายเตียงแล้วยังไม่รู้สึกตัวล่ะก็   คราวหลังให้ย้ายที่นอนบ่อยๆ เพราะวันข้างหน้าสิ่งที่หายอาจไม่ใช่ดาบ ”

 

หนุ่มน้อยว่า

พลางชี้หัวแม่มือไปที่ศีรษะของโดเฮเกน

 

“ ข้ายอมรับเรื่องไร้ความสามารถ   ดังนั้นอย่าฝากความหวังไว้กับข้าเลย ”  

 

เฮอร์เมสมองร่างเพื่อนร่วมอาชีพแล้วรู้สึกเย็นหลังวาบ

 

เด็กหนุ่มคนนี้อาจมีวาจากวนประสาท

แต่คำพูดของเขา

เชื่อถือได้พอสมควร

 

“ เฮอร์เมส ”

 

ท่านที่ปรึกษาเรียกเขาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

 

“ ข้ารู้มาว่าท่านมีชื่อเสียงพอสมควรในแหล่งเริงรมย์   ขอเตือนท่านเป็นครั้งสุดท้าย   การโกหกผู้ใช้เวทมนตร์นั้นไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะ   ครั้งนี้ดารีลไม่ถือสาครั้งหน้าคนอื่นอาจถือสาก็ได้ ”

 

ครานี้เฮอร์เมสต้องก้มหน้า

เบรนทรัสนั้นสุขุมก็จริง

แต่มิใช่คนที่ใครจะล้อเล่นด้วยได้

 

ดาบบาเรียนถูกส่งคืนให้แก่เจ้าของ

หลังจากผู้ใช้เวทมนตร์ตรวจสอบดูแล้ว

ว่ามันไม่ได้ต้องคำสาปใด

 

ดารีลเปิดหน้าต่างออก

เขามองไปที่อนุสาวรีย์แห่งภราดรภาพ

 

ซึ่งเห็นปริแตกอย่างชัดเจน

ตั้งแต่ปลายยอดจนถึงฐาน

 

สีหน้าของเขานิ่งงัน

แต่แววตานั้นร้าวลึก

 

“ เจ้าคิดอย่างไร ”

 

เสียงเบรนทรัสเอ่ยเบาๆ จากด้านหลัง

 

“ เกี่ยวกับเรื่องอะไรล่ะ ”

 

หนุ่มน้อยนั้นถามกลับ

 

“ ข้าไม่ได้ถามหาความเห็น   แต่ถามถึงสิ่งที่เจ้ากำลังคิดอยู่ในตอนนี้ ”

 

ดารีลถอยออกมาก้าวหนึ่งแล้วก้มหน้าลง

 

“ ข้าไม่ได้อยากจะคิด ”

 

เขาบอก

 

“ เจ้าตอบคำถามของข้าไม่ได้   ทำไมกัน ”

 

คนแก่ชรายังไล่ต้อนไม่หยุด

 

ดารีลหันกลับมาเผชิญหน้ากับคู่สนทนา

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกยาว

แล้วค้างไว้อย่างนั้น

 

“ อ้อ   เจ้ากำลังกลัว ”

 

เบรนทรัสว่า

 

“ ไม่น่าเชื่อ   คนเช่นเจ้ากลัวเป็นกับเขาด้วยหรือ ”

 

กล่าวจบเขาก็เดินจากไป

โดยทิ้งดารีลเอาไว้อย่างนั้น

 

หนุ่มน้อยจ้องคทาสีเงินในมือของตน

เขาค่อยๆ ปล่อยให้มันร่วงหล่นไป

 

ร่างงดงามในชุดคลุมยาวสีดำ

ถอยร่นไปจนชิดกรอบหน้าต่าง

 

หลับตาลงอีกครั้ง

ด้วยความรู้สึกขมขื่น