โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

หลังจากทุกอย่างสงบลง   เด็กๆ ต่างจับกลุ่มกันพูดคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น   และบางคนได้ไปตามหาผู้ที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องต่างๆ

 

สภาพภายในห้องโถงนั้นพังพินาศ   เมื่องานรื่นเริงกลายเป็นลานสังหาร   เด็กหลายคนเสียขวัญบางคนรู้สึกสนุกที่ได้ฆ่าฟัน   แต่ยังมีคนที่เฉยเมยกับเหตุดังกล่าว

 

ดารีลผละออกจากกลุ่มไปเงียบๆ เขาก้าวออกจากตัวปราสาท   เพื่อสำรวจความเสียหายภายนอก   เสียงอึกทึกโกลาหลเงียบลงแล้ว   เมื่อสิ่งชั่วร้ายได้จากไป   เหลือเพียงความเสียหายที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง

 

พ่อมดน้อยนั่งลงในสวน   ท้องฟ้าเบื้องบนค่อยๆ ใสกระจ่างแสงจันทร์สาดลงมาอาบร่างของเขาทำให้ดูขาวซีด   ถ้าไม่มองไปทางปราสาทอีกหลังที่กำลังลุกไหม้   คืนนี้ก็ดูปรกติดี

 

อีเลียสก้าวมายืนข้างๆ เขาพร้อมกับส่งคทาที่หักเป็นสองท่อนคืนให้

 

“ เสียใจด้วยนะสำหรับเรื่องนี้ ”

 

“ เจ้าก็เห็นแล้วนี่ว่าข้ามีหลายอัน   พังไปสักอันข้าก็ไม่เดือดร้อน ”

 

ถึงจะกล่าวเช่นนั้นแต่เขาก็รับคืนมา

 

“ ดารีลข้ามีเรื่องอยากขอร้องท่าน ”

 

เด็กร่างผอมมีท่าทีอ้ำอึ้ง

 

“ ว่ามาสิ   เจ้าขอมาถ้าข้าทำได้ก็คือได้   ถ้าไม่ได้ก็จบแค่นั้น   ไม่เห็นต้องกังวล ”  

 

“ เป็นไปได้หรือเปล่าถ้าข้าอยากได้ปลายหอกเล่มนั้น ”

 

อีเลียสพูดอย่างเร็ว

เหมือนกับว่าถ้ารอช้าไปกว่านี้เขาอาจไม่กล้าพูดออกมา

 

ดารีลขมวดคิ้ว

สุดท้ายเขาก็เข้าใจ

 

“ มันเป็นสมบัติของโอรีเวีย ”

 

เขาว่า

 

“ ได้วางอยู่ตรงนั้นประวัติคงดีไม่น้อย   ข้ารู้เจ้าคิดอะไร   เตือนไว้ก่อนเคอร์คารอลน่ะเป็นอมตะ   ไม่มีใครสามารถฆ่ามันได้   อย่างมากก็แค่ส่งกลับนรก   แต่เอาเถอะข้าจะลองถามท่านวาลานดู ”

 

“ ขอบคุณ ” 

 

เด็กคนนั้นบอก

 

“ ขอบคุณตอนนี้ไม่เร็วไปหน่อยหรือ ”

 

คำพูดนั้นทำให้อีเลียสหัวเราะแห้งๆ

 

“ ไม่นึกว่าหลังจบเรื่องสยองเจ้าจะอารมณ์ดีได้เร็วขนาดนี้ ”

 

เสียงของโลธอร์ดังขึ้น

พวกเขาได้ออกตามหาคนทั้งคู่จนพบ

 

ฟิโลโซเฟอร์ส่งสัญญาณให้เพื่อนๆ ออกไปก่อน

แล้วเขาก็นั่งลงข้างๆ ดารีล

 

ที่ตอนนี้ทำเป็นนิ่งเงียบ

ไม่นำพาต่อสิ่งใด

 

“ ข้าทำเจ้าโกรธอีกแล้วสิ ”

 

“ เปล่า ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นตอบสั้นๆ แล้วเงียบไปอีก

 

เด็กชายเห็นดังนั้นจึงไม่พูดอะไร

เขาไม่อยากขัดใจดารีลมากไปกว่านี้

 

ทั้งสองอยู่ด้วยกันโดยปราศจากคำพูดใด

สุดท้ายกลายเป็นดารีลเองที่เอ่ยปาก

 

“ ข้าขอโทษเจ้า ”

 

“ เรื่องอะไรล่ะ ”

 

เด็กชายตัวน้อยประหลาดใจ

 

“ ดาบเล่มนั้นบิดาของเจ้าซื้อให้มิใช่หรือ   ข้าไม่สมควรโยนมันเข้ากองไฟ   แต่ดูเหมือนว่าจะมือไวเกินไปหน่อย ”

 

เขากล่าว

 

“ อ้อ   เช่นนั้นเอง   เจ้าไม่เห็นต้องกังวลมันเป็นแค่ดาบไม้   และข้าทำหักไปหลายอันแล้ว ”

 

“ จนป่านนี้แล้วเหตุใดเจ้ายังถือดาบไม้อยู่ล่ะ ”

 

“ บิดาของข้าคงไม่อยากให้ข้าเดินทางสายผู้กล้า   ถึงเขาจะไม่เคยห้ามปรามหรือพูดออกมาตรงๆ แต่การกระทำหลายอย่างก็พอจะเข้าใจไปแบบนั้นได้ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

“ จริงๆ มันเป็นความคิดที่ดีไม่น้อย   ถ้าข้าเลือกได้   ป่านนี้ข้าหนีเข้าป่าลึกไปแล้ว ”

 

“ เหตุใดเจ้าจึงเลือกไม่ได้ล่ะ ”

 

“ เพราะข้าโดนหมายหัวแล้วเจ้าเองก็เช่นกัน ”

 

ดารีลบอก

 

“ ข้าไม่เข้าใจ ”

 

“ เคอร์คารอลเป็นปีศาจร้ายที่ไม่ได้มุ่งฆ่าคนเพียงอย่างเดียว   มันจะสร้างเงามืดขึ้นในจิตใจของเหยื่อ   เพื่อการันตีว่าคนผู้นั้นต้องลงนรกอย่างแน่นอน   ข้านั้นชั่งใจอยู่นานว่าสมควรให้เจ้าเข้ามาเกี่ยวของกับเรื่องนี้หรือไม่   แต่เจ้าถูกหมายหัวมาก่อนหน้านั้นแล้ว   หากจะถูกเพ่งเล็งอีกรอบก็คงไม่ต่างกัน   ถึงอย่างไรข้าต้องขอชื่นชมเจ้าคืนนี้ทำได้ดีมาก   อย่างน้อยก็ได้ช่วยชีวิตข้าและปกป้องหัวใจของผู้อื่นเอาไว้   ช่างกล้าหาญนัก   ถึงจะโง่ไปหน่อยก็ตามที   ผู้กล้าน่ะเจ้าเป็นได้อยู่แล้วหากเจ้าคิดจะเลือกทางนั้น ”

 

“ จริงหรือ   ไม่ใช่ข้าทำเจ้าโกรธแทบตายหรอกนะ ”

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ดารีลชมเขาตรงๆ

จึงชวนให้ประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

 

“ เมื่อปีศาจร้ายตนนั้นได้ปรากฏกายขึ้นตรงหน้า   ข้านั้นก็มีทางเลือกแค่สองทาง   หนึ่งคือหนีไปแล้วปล่อยให้ทุกคนถูกฆ่าตาย   ผลคือความรู้สึกผิดบาปจะติดตามข้าไปจนตลอดชีวิต   สองคือข้าต้องสู้จนตัวตายแล้วคนที่ยืนมองข้าตายโดยไม่เข้ามาช่วย   คนที่แสดงความเห็นแก่ตัวออกมา   คนนั้นก็จะรอด ”

 

“ เจ้าเลยเลือกที่จะตายคนเดียว   แล้วปล่อยให้คนที่เหลือต้องมีตราบาปไปตลอดชีวิต ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ตกใจ

 

“ ข้าบอกแล้วอย่างไรล่ะว่ามันไม่ง่ายเลย   เรามีเวลาไม่มากนักสำหรับเหตุการณ์นั้น   ข้าจึงหวังในทางเลือกที่สามซึ่งก็คือเจ้านั่นเอง ”

 

พ่อมดน้อยบอก

 

“ ข้าหรือ   อย่างไรกัน ”

 

“ ความซื่อสัตย์   ความรัก   ความดี   ความเสียสละเคอร์คารอลเกลียดชังสิ่งเหล่านี้ที่สุด   มันจะไม่ทำลายชีวิตของผู้ที่มันได้เลือกแล้ว   แต่มันจะใช้เล่ห์กลทำให้จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ต้องพังทลายลง   ในคืนนี้เจ้าได้แสดงความเสียสละให้มันได้เห็น   ความเกลียดชังทำให้มันหน้ามืดจนลืมคิดว่าคืนนี้ตั้งใจมาทำสิ่งใด   เป็นเหตุให้มันต้องถอยร่นกลับไปเพื่อวางแผนอีกครั้ง   โดยไม่ได้ฆ่าใครแม้แต่คนเดียว   จะบอกว่าเจ้าไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็เป็นไปไม่ได้แล้ว   ในวันนี้เจ้าพยายามจะตายแทนข้า   แต่ในวันข้างหน้าเคอร์คารอลจะทำให้เจ้าต้องหันปลายดาบมาที่ข้าด้วยความเคียดแค้น ”

 

“ เป็นไปไม่ได้   ให้ข้าตายดีกว่าจะคิดร้ายกับเจ้า   ข้าไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด ” 

 

เด็กชายตัวน้อยว่า

 

“ เคอร์คารอลมีความสามารถหาจุดอ่อนในใจของผู้คน   ต้องมีสักเรื่องที่จะทำให้เราขัดแย้งกันจนได้ ” 

 

ดารีลบอก

 

“ ว่ามาสิ ”

 

“ บุรุษมักมีปัญหาหัวใจ   ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับสตรีล่ะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์หัวเราะ

 

“ เจ้าไม่ได้ชอบผู้หญิงคนเดียวกับข้า   ข้าน่ะสามารถเทิดทูลเจ้าหญิงลูเซียน่าได้   แต่ไม่มีวันรักนางแบบชู้สาวแน่นอน   เพราะข้ามีคนรักอยู่แล้ว ”

 

“ แล้วถ้าเกิดว่าข้าเผลอทำคนที่เจ้ารักตายล่ะ ”

 

“ จิตใจของเจ้าเป็นอย่างไรข้านั้นรู้ดี   ถ้าเกิดเหตุแบบนั้นขึ้นจริง   สิ่งเดียวที่ข้าจะทำคือปลอบใจเจ้า ”

 

“ ตอนนี้พูดอย่างไรก็ได้อยู่หรอก   แต่เมื่อวันนั้นมาถึง   ข้าก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าผู้ใดที่ต้องเสียใจ ”

 

ดารีลกล่าว

 

“ จริงสิ   หากเจ้าหวังอยากให้ข้าช่วยอยู่แล้ว   เหตุใดจึงเกรี้ยวกราดใส่ข้านัก ”

 

“ เป็นเพราะข้าไม่แน่ใจว่ามีสายของปีศาจร้ายอยู่ในกลุ่มเราหรือไม่   จึงแกล้งออกอาการไปอย่างนั้น   ข้าไม่อยากให้มันรู้ว่ามีใครรู้ทันก็เท่านั้นเอง   เจ้าก็รู้นี่ถ้าข้าอยากให้เจ้าไปเจ้าไม่มีทางได้ยืนอยู่ตรงนั้นนานนักหรอก   แม้แต่เจ้าหญิงลูเซียน่ายังต้องเสด็จเลย ”

 

“ ข้าไม่เหมือนเจ้าหญิง   ที่ทรงรักเจ้ามาก   จนต้องทำตามคำขอของเจ้าทุกอย่างโดยไม่สนเหตุผลใด ”

 

“ อ้อ   เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ได้รักข้าเลยล่ะสิ   ถึงได้ดื้อดึงกับข้านัก ” 

 

หนุ่มน้อยคนนั้นย้อน

 

เด็กชายไม่ตอบ

แต่แกล้งมองไปทางอื่น

 

เขาแน่ใจว่าตอนเกิดเรื่องได้สารภาพความในใจออกไปแล้ว

ต่อหน้าเคอร์คารอลเสียด้วย

 

ดารีลหยิบคทาที่หักสองท่อนขึ้นมา

มันละลายเป็นไอสีเงินแล้วหลอมรวมกันอีกครั้ง

 

ดาบเล่มงามปรากฏขึ้นในมือของเขา

ฝักดาบสลักลวดลายเถาวัลย์ที่คุ้นตา

เพราะมันเป็นลายเดียวกันกับดาบโบราณเล่มนั้น

 

หนุ่มน้อยร่างบางได้ยื่นมันให้กับฟิโลโซเฟอร์

 

“ เจ้าจำเป็นต้องมีแล้วล่ะ   ดาบเล่มนี้ข้าเพิ่งตีขึ้นมาไม่นาน   แน่นอนว่ายังไม่เคยเปื้อนเลือด   ถือเอาไว้จนกว่าจะหาดาบที่เหมาะกับตนเองพบ   แล้วจึงคืนให้ข้า   ถ้าบิดาของเจ้าไม่ชอบใจก็บอกให้มาเจรจากับข้าได้ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์รับดาบมา

รู้สึกผูกพันขึ้นมาทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัส

 

ประกายสีฟ้าเข้มเรื่อเรืองของเพทายที่ประดับตรงด้ามดาบ

ส่องประกายขึ้นในมือของเขา

 

“ จริงๆ มันเป็นอาวุธเวทแต่เจ้าก็ใช้ได้อยู่หรอกแม้จะไม่เต็มอำนาจที่มีก็ตามที   อย่างน้อยก็สามารถต้านทานคำสาปบางประเภทได้   ถึงกระนั้นเจ้าก็อย่าลำพองไปจำเอาไว้ว่าเหนือกว่าข้าก็ยังมีผู้อื่น ”

 

ดารีลเตือน