โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ฟิโลโซเฟอน์นั้นถูกดารีลมัดไว้ด้วยเงื่อนประหลาด   เขาใช้เวลาอยู่นานก็ไม่สามารถแก้มัดได้   แต่ด้วยการปรายตาเพียงครั้งเดียวของปีศาจร้ายตัวนั้น   สิ่งที่พันอยู่รอบกายเขาก็ได้หลุดออก

 

เด็กชายตัวน้อยรู้ดีว่ามันไม่ปรกติ   ริ้วผ้าสีทองผืนนี้ไม่ได้บังเอิญหลุดเอง   หากแต่มันหลุดอย่างมีเป้าหมาย   ถึงจะคิดได้ดังนั้นเด็กชายตัวน้อยก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

 

เขาก้มลงหยิบดาบเปื้อนเลือดที่วางทิ้งอยู่ตรงนั้น   เพราะเจ้าของเดิมไม่อยู่ในสภาพจะถือมันต่อไปได้   แล้วพุ่งเข้าใส่ปีศาจร้ายตรงหน้า

 

ดาบเปื้อนเลือดฟาดเปรี้ยงลงบนแขน   กลับไม่ได้สร้างรอยขีดข่วนแม้แต่น้อย   กลายเป็นดาบเล่มนั้นที่แตกยับ   เคอร์คารอลหันมาทางเขาแล้วเงื้อดาบสีดำของมันขึ้น  

 

ดารีลพุ่งเข้ามาขวางอีกครั้ง   เขาเหวี่ยงคทารับดาบเล่มนั้น   และกลายเป็นว่าคทาของเขาต้องขาดเป็นสองท่อน   แหวนรูปงูบนนิ้วมือได้เรืองแสงขึ้น   เมื่อเขาร่ายคาถาสร้างม่านน้ำแข็ง  

 

แต่ก็ถูกตบแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย   ดารีลสะบัดเสื้อคลุมปิดทับร่างเด็กชายไว้   เพื่อกันไม่ให้โดนสะเก็ดน้ำแข็งที่หล่นลงมา  

 

ตอนนี้พวกเขาทั้งสองได้ตกอยู่ในมุมอับแล้ว   ด้านหลังคือผนังหนาและด้านหน้าคือความตาย   ลำพังดารีลคนเดียว   ด้วยความรวดเร็วของเขานั้นสามารถหลบออกมาจากตรงนั้นได้ไม่ยาก   แต่เมื่อมีเด็กชายชาวซีนาร์ยอยู่ด้วย   เขาจึงทำได้เพียงยืนแข็งทื่อ

 

เคอร์คารอลนั้นยืนจังก้า   มองคนทั้งคู่อย่างสาสมแก่ใจ   ดาบเล่มใหญ่ก็กวัดแกว่งอยู่ในมือ

 

ฟิโลโซเฟอร์สลัดเสื้อคลุมออก

 

“ ไม่บาดเจ็บนะ ” 

 

เขาถามลนลาน

 

“ บาดเจ็บน่ะเรื่องเล็ก   ตอนนี้นับถอยหลังเตรียมตัวตายได้เลย   อยู่ดีไม่ว่าดีวิ่งเข้ามาติดกับดักเสียได้   เจ้าเด็กโง่ข้าถึงบอกให้ถอยไปห่างๆ อย่างไรล่ะ   สุดท้ายเจ้าก็ไม่ฟัง ” 

 

เสียงของดารีลนั้นเดือดดาลไม่น้อย

 

ตอนนี้ปีศาจร้ายลดความแข็งกร้าวลงแต่ก็ยังมีท่าทีคุกคามอยู่

มันค่อยๆ ต้อนคนทั้งสองให้ถอยหลังไปเรื่อย

 

“ ดารีลข้ามีเรื่องสำคัญจะบอก   คืนนี้ต้องมีคนตายคนหนึ่ง   บิดาของข้าเคยเล่าให้ฟัง   เคอร์คารอลชอบสร้างรอยด่างขึ้นในจิตใจของมนุษย์   มันจะไม่ฆ่าเราแต่จะบีบให้คนผู้หนึ่งแสดงความเห็นแก่ตัวออกมา   และคนผู้นั้นจะมีชีวิตรอด ”

 

“ ไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดีกว่าข้า ”  

 

พ่อมดน้อยสวน

 

“ แสดงว่าเจ้ารู้อยู่ก่อนแล้วว่าเรื่องต้องเป็นแบบนี้   ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย   ฟังนะไม่ว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น   ข้าอยากให้เจ้าคือผู้ที่รอดออกไป ” 

 

เด็กชายบอก

 

“ ความคิดเห็นของเจ้ามันเห่ยสิ้นดี ”

 

ดารีลว่าพลางก้าวถอยหลัง

แต่ยังไม่ลืมดึงเอาเด็กชายตัวน้อยให้ถอยตามไปด้วย

จนในที่สุดพวกเขาก็ไม่มีที่ให้ถอยอีกต่อไปแล้ว

 

ปีศาจร้ายตนนั้นคำรามลั่นจนพื้นสะเทือน

เศษอิฐเศษหินหล่นกระจาย

 

เด็กชายตัวน้อยถูกกดลงแนบพื้น

โดยที่ดารีลคร่อมร่างไว้ด้านบน

เพื่อปกป้องเขาจากอันตรายทั้งปวง

 

“ ข้ามาช่วยเจ้านะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์แยกเขี้ยว

พลางจับหนุ่มน้อยคนนั้นพลิกลงด้านล่าง

 

“ อย่างเจ้าน่ะช่วยตัวเองยังไม่รอดเลย ”

 

ดารีลตวาดแล้วกลิ้งตัวกลับ

 

“ แต่ข้าตายแทนเจ้าได้   มันต้องการแค่นั้น   แค่หนึ่งชีวิต ”

 

เด็กชายว่า

 

“ สำคัญตนเองมากเกินไปแล้ว   คิดว่าเป็นใครกันจึงจะตายแทนข้าได้ ”

 

“ ข้าบอกเจ้าแล้ว   เจ้าไม่ฟังหรือไม่เข้าใจกันแน่ ”

 

คนทั้งสองต่างทุ่มเถียงและยื้อยุดกัน

เพื่อที่ตนเองจะได้ยืนหยัดอยู่ต่อหน้าปีศาจร้าย

ที่ขึ้นชื่อว่าน่ากลัวที่สุด

 

โดยไม่ทันได้สังเกต

ว่าสหายอ้วนผอมพยายามเข้ามาช่วย

แต่ถูกฟาดกระเด็นไป

 

ไม่นำพา

ต่อเคอร์คารอลที่ทั้งขู่คำราม

หรือตั้งท่าจะพุ่งเข้าใส่

 

นานเท่าไดไม่รู้

กว่าทั้งสองจะโดยลากออกจากกัน

ด้วยมือของเพื่อนผู้กล้าทั้งหลาย

 

“ หยุดทะเลาะกันเสียที   ป่านนี้ปีศาจร้ายตัวนั้นกลับเข้าบ้านนอนไปแล้วมั๊ง ”

 

โลธอร์ตวาด

เขาโอบแขนรอบไหล่ของพ่อมดน้อยแล้วลากออกมา

 

“ ไปแล้วหรือ   ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน   เหตุใด   อย่างไรกัน ”

 

ฟิโลโซเฟอร์สงสัย

 

“ ตั้งแต่พวกเจ้าพยายามสารภาพรักกันแล้วมั๊ง   ให้ตายสิบ้าระห่ำอะไรเยี่ยงนี้   อยู่ต่อหน้าความตายแท้ๆ ยังกัดกันไม่เลิก   เหลือเชื่อจริงๆ ”

 

อีเลียสว่า

 

“ มันจากไปเฉยๆ น่ะหรือทำไมกัน   แล้วจุดประสงค์ที่มันมาที่นี่ล่ะ ”

 

เขาหันไปถามดารีล

 

แต่หนุ่มน้อยคนนั้นยังคุมสติที่เดือดพล่านไม่อยู่

เขาพุ่งเข้าไปบีบคอฟิโลโซเฟอร์

 

“ มันอยากให้ข้าสังหารเจ้าอย่างไรล่ะ   รู้ดีนักมิใช่หรือ   เจ้าเด็กพ่อแม่สั่งสอนไม่รู้จักจำ   ต้องให้บอกด้วยหรือว่าเวลาเลือกคู่ต่อสู้ต้องเลือกที่เท่าเทียม   ตัวเองเป็นกบยังคิดสู้กับงูใหญ่   ไม่ตายอย่างเขียดก็ไห้รู้ไปสิ ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยนั้นพูดก็ไม่ได้หายใจก็ไม่ออก

ทำได้แค่ดิ้นรน

จนโลธอร์ต้องเข้ามาช่วยลากคู่กรณีออกไปอีกครั้ง

 

“ โว๊ๆ   ใจเย็นสิดารีลต่อหน้าผู้คนมากมาย   ทำแบบนี้มันไม่งามนะ ”

 

เจ้าเด็กร่างอ้วนว่า

ดารีลจึงได้สติและสงบลง

 

เขาก้มลงสำรวจตนเอง

แล้วต้องตกใจกับสภาพยุ่งเหยิง

 

“ บ้าจริง   ข้าไม่เคยสู้กับใครแล้วต้องเละเทะขนาดนี้   เจ้านี่มันตัวแสบจริงๆ ยังไงล่ะทีนี้   กลับบ้านไปโดนบ่นชุดใหญ่แน่ ” 

 

พ่อมดน้อยว่า

พลางพยายามจัดชุดให้เข้าที่

 

“ ถ้าเจ้าโดนบ่นเพราะเรื่องนี้   บอกข้าได้   เดี๋ยวข้าพาหนีเอง   คนบ้านเจ้าต้องเสียสติไปแล้วอย่างแน่นอน ”

 

อีเลียสกล่าวขึ้นบ้าง

 

“ แต่ข้ายังประหลาดใจ   เหตุใดมันจากไปเฉยๆ ”  

 

โลธอร์ถาม

 

“ ข้าพอรู้มาบ้าง ”

 

สหายร่างผอมแห้งตอบ

 

“ ในบางครั้ง   เคอร์คารอลจะเลือกคนมาสองคน   ไล่ต้อนจนหมดหนทางในที่สุดใครคนหนึ่งก็จะทิ้งเพื่อน   และหนีเอาตัวรอดเพียงลำพัง   ในวันนี้   มันหวังให้คนทั้งสองเลือกผลักใครคนหนึ่งออกมาสู่ความตาย   แต่กลายเป็นว่า   พวกเขาล้วนต้องการที่จะอยู่ด้านหน้าเพื่อรอรับความตายเสียเอง   เคอร์คารอลชิงชังสิ่งนี้มันจึงไม่ลงมือใดๆ เพราะมันหวังว่าสักวันหนึ่ง   จะสามารถหาทางทำให้คนทั้งคู่แตกหักกันจนได้ ”

 

“ หมายความว่ามันจะตามราวีข้าอยู่อย่างนั้นหรือ ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยตกใจ

 

“ ใครใช้ให้เจ้าเผยความในใจให้มันเห็นล่ะ   มันเกลียดสิ่งนี้   หัวใจของคนแบบเจ้านั่นแหละ   สบายใจเถอะว่ามันจะไม่สังหารเจ้าในเร็ววัน   แต่มันจะทำให้หัวใจเจ้าแตกเป็นเสียงๆ ”

 

ดารีลว่า

 

“ ไม่มีทางหรอก   เพราะสิ่งเดียวที่จะทำให้ข้าล่มสลายได้   ข้าจะรักษาไว้ด้วยชีวิต ”

 

เสียงของฟิโลโซเฟอร์นั้นมุ่งมั่นนัก