โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

การต่อสู้เหมือนว่าจะไม่มีทางสิ้นสุด   เช่นเดียวกับความช่วยเหลือที่ไม่มีวันมาถึง   สัตว์ปีศาจยังหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด   และเด็กๆ ก็เริ่มเหนื่อยอ่อน
 
ดารีลต้องเติมผงจำยานลงในกองเพลิงให้เข้มขึ้น   เพื่อตัดความสามารถในการดมกลิ่นของเกรบ๊อกให้มากที่สุด   แต่ในตอนนี้พวกเขาก็เริ่มแสบจมูกกันเองบ้างแล้ว   จนต้องหาผ้ามาปิดหน้าไว้
 
เหมือนการเวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน   เมื่อเสียงกรีดร้องได้ดังขึ้นอีก   มันหนาวเยือกบาดลึกอย่างปวดร้าว   ราวกับเสียงคร่ำครวญของผู้สิ้นหวังสะท้อนออกมา
 
ทุกอย่างหยุดนิ่ง   แม้แต่แต่ฝูงเกรบ๊อกยังค้างเติ่งราวกับต้องมนต์สะกด   พริบตาต่อมาพวกมันก็หันหลังกลับ   แล้ววิ่งผ่านประตูออกไป
 
เด็กๆ ต่างทรุดกายลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน
 
“ จบได้หรือยังข้าไม่ไหวแล้วนะ ”
 
อีเลียสว่า
นั่งลงพลางหอบเหนื่อย
 
“ ใช่   งานนี้หนักไม่น้อย   ประเดี๋ยวตอนเย็นเราไปถล่มร้านอร่อยกัน   ข้ากับฟีไลร่าจ่ายคนละครึ่งดื่มกินกันได้ไม่อั้น ”
 
คู่หูร่างอ้วนทรุดลงข้างๆ
 
“ เย็นไหน   ตอนนี้ดึกแล้วเวลาแบบนี้ใครเขาเปิดร้านกัน   อีกอย่างเจ้าเป็นคนชวน   ยังจะหวังให้สตรีช่วยจ่ายอีกหรือ   ได้อย่างไรกัน ”
 
อีเลียสท้วง 
 
“ ใครใช้ให้นางรวยล่ะ   ข้าก็หารครึ่งแล้วไง   ยังเป็นสุภาพบุรุษไม่พออีกหรือ ”
 
เด็กน้อยร่างผอมได้แต่ส่ายหน้า
 
“ ถอยออกจากหน้าประตู ”
 
ดารีลเสียงเข้ม
เขาเดินอย่างสง่าผ่าเผยไปยืนกลางโถง
 
หันหน้าออกสู่ประตูที่เปิดกว้าง
คทาสีเงินกำแน่นอยู่ในมือข้างหนึ่ง
 
เด็กๆ รีบตะกายออกจากตรงนั้นอย่างว่าง่าย
พวกเขาเข้าไปยืนเบียดกันตามขอบนอก
 
เว้นแต่ดัลลัจเขาเข้ามาขวางพ่อมดน้อยเอาไว้
 
“ คิดว่าเก่งคนเดียวหรือ   อยากจบงานนี้ด้วยตัวคนเดียวสินะ   ทั้งที่คนอื่นสู้มาแทบตายแต่เจ้าตั้งใจจะเอาความดีความชอบไปแต่เพียงผู้เดียว ”
 
“ สิ่งที่อยู่ด้านนอกนั่น   ข้าไม่คิดว่าใครจะสามารถเอาชนะได้   อย่าเพิ่งคิดถึงชื่อเสียงแค่หาทางเอาตัวรอดยังเป็นไปไม่ได้เลย ”
 
“ เช่นนั้นแล้วเจ้ายังคิดจะสู้คนเดียวอีกหรือ ”
 
หนุ่มน้อยกล้ามโตขึ้นเสียง
 
“ ทำไม   เกิดเป็นห่วงข้าขึ้นมาหรือไง   เสียใจด้วยนะข้าไม่ได้มีรสนิยมอะไรแบบนั้น ”
 
ดารีลหลิ่วตาข้างหนึ่งด้วยสีหน้าสุดกวน
 
คำพูดนั้นแทงใจ
เป็นความจริงที่ดัลลัจห่วงใยเขา
 
เพราะความตายของบุรุษผู้นี้
จะนำพาความเสียใจอย่างใหญ่หลวงมาสู่เจ้าหญิงลูเซียน่า
 
ชายหนุ่มรู้สึกขัดเคืองใจที่มีคนรู้ทัน
เขาจึงผลักไหล่ดารีลจนเซถอยหลัง
 
ฟิโลโซเฟอร์ได้พุ่งเข้ามาคว้าร่างบอบบางเอาไว้
ทั้งที่ความจริงไม่จำเป็นเลย
 
“ ให้ตายสิ   แค่ถูกปฏิเสธความรักถึงกับต้องทำร้ายร่างกายเลยหรือ   แบบนี้ไม่ไหวเลยนะ   เกิดเป็นผู้ชายทั้งทีหัดใจกว้างกว่านี้หน่อยได้ไหม   ในเมื่อคนเขาไม่มีใจให้   ยังจะบังคับขู่เข็ญอีก ”
 
เด็กชายว่า
พลางยิ้มให้คนในอ้อมแขนแบบมีเลศนัย
 
ดัลลัจถึงกับยืนงง
เขาไม่เข้าใจมุกตลกของเด็กน้อย
 
ดารีลสลัดร่างออกมาจนพ้น
เขาจ้องเด็กชายด้วยสายตาคมกริบ
 
“ ถอยไปห่างๆ ”
 
น้ำเสียงของเขาก็เข้มมากเช่นกัน
 
“ เจ้าไล่ข้าไม่ได้หรอกดารีล   อย่างน้อยข้าก็กุมความลับของคืนนั้นเอาไว้   เจ้าคงไม่อยากให้ข้าเอาไปโพนทะนาใช่ไหม ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เริ่มทำตัวเจ้าเล่ห์
 
“ คืนไหน ”
 
คิ้วเรียวงามของพ่อมดน้อยขมวดเข้าหากัน
เขาดูจริงจังพอๆ กับดัลลัจเลย
 
“ คืนก่อนนี้ไง   ที่เจ้าอุ๊บ ”
 
ปากของเขาโดนรวบปิดไว้เสียก่อน
 
“ เจ้าเด็กนรกหัดดูเสียบ้าง   นี่ไม่ใช่เวลามาเพ้อเจ้อ   เก็บปากของเจ้าเสียแล้วไปอยู่กับเพื่อนของเจ้า ” 
 
ความดุดันนั้นมีมากมายนัก
แต่เด็กชายชาวซีนาร์ยกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
 
และกิริยาของดารีล
กลับไปกระตุ้นความสงสัยของเด็กๆ
ว่าคืนนั้นมันยังไงกัน
 
“ ดารีล   ข้าจะไม่ยอมยืนดูเจ้าตายหรอกนะ ”
 
พ่อมดน้อยไม่ตอบ
เขาลากฟิโลโซเฟอร์ไปหาเพื่อนทั้งสอง
 
คว้าริ้วผ้าสีทองมามัดเด็กชายเอาไว้
รวดเร็วจนไม่สามารถสลัดออกได้ทัน
 
“ ปล่อยนะ   เจ้ากล้าทำแบบนี้กับข้าหรือ   อีเลียสช่วยข้าด้วย ”
 
โลธอร์ได้แต่ยืนทำตาปริบๆ
ส่วนสหายร่างผอมนั้นส่ายหน้าเอือมระอา
 
“ ใครกล้าปลดเชือกข้าจะสาปให้กลายเป็นสลอธพิการ ”
 
ดารีลขู่
 
มีความเคลื่อนไหวเกิดขึ้นที่หน้าประตู
ร่างครึ่งคนครึ่งมังกรก้าวเข้ามา
 
ปีศาจตนนั้นสูงใหญ่เป็นสามเท่าของคนปรกติ
ดวงตาสีส้มแสดและผิวสีน้ำตาลแดง
 
ดัลลัจยังคงยืนจังก้า
ดาบหนากำมั่นอยู่ในมือข้างหนึ่ง
 
ในขณะที่คนอื่นต่างหวาดกลัวลนลาน
เด็กหนุ่มร่างกำยำได้พุ่งเข้าใส่
 
แต่เคอร์คารอลนั้นว่องไวนัก
มันเบี่ยงตัวหลบ
แล้วเหวี่ยงแขนฟาด
 
เจ้าหนุ่มผู้กล้านั่นถึงกับกระเด็นไปชนเข้ากับหุ่นปัน
เขาหล่นลงพื้นพร้อมกับเศษปูนปั้นที่แตกเกลื่อน
 
ปีศาจร้ายตัวนั้นย่างสามขุมเข้าไปหา
ด้วยท่าทีมุ่งร้าย
 
ดารีลไปถึงได้ก่อน
เขาร่ายคาถาสร้างกำแพงน้ำแข็งขวางทางไว้
 
แล้วลากดัลลัจที่นอนสลบไสล
ออกมาจนพ้นระยะโจมตี
 
แต่กำแพงน้ำแข็งนั้นก็แตกลง
เพียงเพราะโดนหมัดกระแทกเข้าครั้งเดียว
 
ฟิโลโซเฟอร์มองเห็นประกายสีแดง
ในมือของเคอร์คารอล
 
เด็กชายตัวน้อยพอจะเดาออกว่ามันคือสิ่งใด
เขารู้สึกหวั่นใจจนแทบคลั่ง
 
ในเวลานี้มีเพียงดารีลเท่านั้นที่ยืนหยัดต่อหน้าสิ่งชั่วร้าย
เขานั้นว่องไวอย่างน่าประหลาด
แต่เคอร์คารอลแข็งแกร่งกว่าโดยไร้ข้อโต้แย้ง
 
หนุ่มน้อยร่างบางระหงทำได้เพียงแค่ถอยร่น
การโจมตีใดๆ ด้วยคาถาของเขา
ไม่อาจระคายผิวของปีศาจร้ายตรงหน้าได้เลย
 
สุดท้ายดารีลก็ถูกต้อนไปจนมุม
เคอร์คารอลตะปบรูปปั้นเทพีผู้ถือถาดใส่ปลายหอกศักดิ์สิทธิ์แตกเกลื่อน
 
ดารีลสร้างม่านน้ำแข็งเป็นหลังคาคุ้มกันตนเอง
และก็เป็นเหมือนทุกครั้ง
ปีศาจร่างแดงทิ้งหมัดลงตรงนั้น
 
พ่อมดน้อยใช้ความรวดเร็วไถลร่างออกมาพ้นแรงประทะได้หวุดหวิด
เขาดีดตัวลุกขึ้นหันกลับไปเผชิญกับเคอร์คารอลที่กำลังร้องโหยหวน
 
ดูเหมือนเขาจะว่างจัด
เพราะยังมีเวลาจัดชุดให้เข้าที่เข้าทาง
หลังจากม้วนตัวหลายตลบ
 
ปีศาจตัวนั้นชูมือที่มีหอกศักดิ์สิทธิ์ปักอยู่ขึ้นมา
แท้จริงดารีลแอบจับปลายหอกตั้งรอไว้แล้ว
 
เมื่อกำปั้นขนาดใหญ่ทุบลงมาโดยไม่ระวังจึงเกิดเหตุดังกล่าว
เลือดสีดำหยดลงพื้นกลายเป็นหลุมยุบดังโดนน้ำกรด
 
“ เป็นแผลได้เหมือนกันหรือ ”
 
ดารีลว่า
พร้อมกับยิ้มยั่วน้อยๆ
 
เคอร์คารอลคำรามลั่น
มันดึงปลายหอกออกจากมือ
แล้วปาเข้าใส่หนุ่มน้อยคนนั้นด้วยความเร็วและรุนแรง
 
ดารีลเบี่ยงตัวหลบได้อย่างไม่เดือดร้อนอะไร
หอกนั้นพุ่งเฉียดร่างไปเพียงเล็กน้อย
 
ตอนนี้ปีศาจร้ายได้เดือดดาลอย่างหนัก
และพ่อมดน้อยก็ยังยั่วยุมันไม่หยุด
 
เสียงคำรามลั่นจนพื้นสะเทือน
เลือดไหลนองรวมตัวกันเป็นดาบดีดำ
อัญมณีในมือก็เปล่งประกายสุดเยือกเย็น
 
ฟิโลโซเฟอร์ใจหายวาบ
เขาดิ้นรนอย่างสุดกำลัง
 
ชั่วพริบตาหนึ่งเคอร์คารอลได้หันมาทางเขา
แล้วพันธนาการทั้งปวงก็ร่วงหล่น
เด็กชายเป็นอิสระในทันที