โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ดารีลลากเด็กชายชาวซีนาร์ยมายังหน้าเตาผิง   อันมีทางเชื่อมไปยังห้องเก็บของที่เด็กและสตรีซ่อนตัวอยู่   ฟิโลโซเฟอร์นั้นได้แต่ดิ้นรนขัดขืน
 
“ ไม่ยุติธรรมเลย   สองคนนั้นยังได้อยู่สู้   เหตุใดเจ้าจึงให้ข้าไป ”  
 
เด็กชายท้วง
 
“ เจ้าควรปกป้องน้องสาวมิใช่หรือ ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นถาม
 
“ แน่ใจได้อย่างไรว่ามันจะไม่ไปที่นั่นก่อน   เราทุกคนไม่ควรไปออกันตรงหน้าประตูหรือ ”
 
เด็กชายย้อนถาม
 
“ ถ้าใครบางคนอยากทำเสียงดัง   ก็ต้องกระทืบเท้าลงตรงนี้   คงไม่มีประโยชน์ที่จะไปไล่ล่าคนกลุ่มเล็กๆ ในที่ลับๆ ข้ามั่นใจเรื่องนี้และเดิมพันไว้สูงมาก   หากเราไปออกันที่หน้าประตูก็เท่ากับชี้เป้าให้คนที่เหลือ   เจ้าเข้าไปอยู่กับพวกเขาเถอะ   หากแม้นข้างนอกไม่เหลือใครแล้วถ้าโชคดีมันอาจเลิกรา   แต่ถ้าไม่นั่นก็คือเวลาที่เจ้าต้องแสดงฝีมือ ”
 
“ จะอยู่ที่ไหนข้าก็ปกป้องนางได้เช่นกัน ”
 
“ ถ้าอย่างนั้นอาวุธของเจ้าล่ะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ส่งดาบไม้ให้เขาดู
ดารีลรับมาจับหักเป็นสองท่อน
ก่อนโยนเข้าไปในเตาผิง
 
“ แค่ฟืนท่อนเล็กๆ ข้าไม่นับ ”
 
“ เจ้าก็พูดเป็นเล่นไป   ปีก่อนนี้ข้ายังใช้ท่อนไม้นี่แหละสู้กับหมาป่า   จนชิงเอากระต่ายตัวน้อยมาให้คาโอเรียได้สำเร็จ   แต่ช่างเถอะไม่มีอาวุธข้าก็สู้มือเปล่าได้ ”      
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยว่า
เขาไม่รู้สึกโกรธเคืองต่อการกระทำของดารีลแม้แต่น้อย
 
เจ้าของร่างบางในชุดคลุมขาวคนนั้นจ้องมองเด็กชายแล้วส่ายหน้า
 
“ เหตุใดจึงดื้อดึงนัก   ข้าอุตส่าห์อยากให้เจ้าปรอดภัย ” 
 
“ เจ้าสิ่งนั้นมันมาถึงที่นี่นานแล้ว   เหตุใดจึงไม่ยอมพังประตูเข้ามา   หรือมันรออะไร ”
 
คนอายุน้อยกว่าทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง
 
“ รอพวกเรานี่แหละ   เคอร์คารอลชอบเล่นกับจิตใจของคน   หลังจากต้อนเหยื่อจนมุมแล้วมันจะทำเป็นนิ่งเฉย   จนกว่าใครคนหนึ่งจะแสดงธาตุแท้ออกมานั่นแหละ   เราจึงจะได้เผชิญน้ากับมันอย่างแท้จริง   เอาล่ะเลิกพล่ามเสียที   ไปหาที่ซ่อนได้แล้ว   คาโอเรียรอเจ้าอยู่นะ ”
 
เขาว่าพลางดันไหล่ฟิโลโซเฟอร์
แต่เด็กชายได้ขืนร่างเอาไว้
 
“ เดี๋ยวสิ ”
 
เด็กชายตัวน้อยว่า
 
“ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง   หากทุกคนนั่งอย่างสงบเจ้าสิ่งนั้นก็จะไม่โจมตีใช่หรือไม่   เหมือนตอนที่เราเผชิญหน้ากับมันด้วยกัน   เจ้าเองที่บอกให้ข้าอยู่นิ่งๆ และมันก็ได้ผล ”
 
“ เป็นไปได้ยาก   ปีศาจตนนั้นเจ้าเล่ห์มาก   มันไม่ปล่อยเหยื่อนั่งจิบชาสบายใจหรอก   เจ้าไม่เห็นหรือว่าวันนั้นมันบีบข้าได้อย่างไร   และสุดท้ายคนที่ชนะก็ไม่ใช่ข้า ”
 
“ แล้วเจ้ายังจะให้ข้าแสดงความเห็นแก่ตัวต่อหน้าเคอร์คารอลอีกหรือ ” 
 
ฟิโลโซเฟอร์ต่อว่า
 
“ หรือจะให้ข้ามัดเจ้า   โยนออกไปให้มันแทะกินเล่นถ่วงเวลา   แล้วฉวยโอกาสนั้นพาคนอื่นหลบหนี ” 
 
เสียงของนักเวทน้อยเริ่มแข็งกร้าว
 
“ ก็เอาสิ   ตามแต่ใจเจ้าเลย   ถ้าคิดว่านั่นเหมาะสมแล้ว ”
 
เด็กชายตัวน้อยก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
 
เสียงระฆังชวนคลื่นเหียนดังหง่างขึ้นครั้งหนึ่ง
แล้วเงียบหายไป
 
เด็กๆ ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
แต่ทุกคนก็ยืนหยัดไม่ถอยสักก้าว
 
ดารีลจ้องเขม็งไปที่ประตูบานใหญ่
 
“ ข้าสามารถสาปเจ้าได้โดยไม่ต้องเสียเวลาคิด   ดังนั้นจะไปดีๆ หรือข้าต้องลงมือ ”
 
เขาพูดโดยไม่หันมามองคู่สนทนา
 
“ เช่นนั้นเจ้าไม่สังหารข้าเลยล่ะ   มันไม่ต่างกันหรอก   เจ้าก็รู้ดี   ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไว้เพียงลำพังเด็ดขาด ”
 
คำพูดของเด็กชายทำให้เขาต้องหันกลับมา
 
“ ข้าเกลียดคนแบบเจ้าที่สุด   ในทุกแผนการรบ   ต้องมีคนเสียสละเพื่อที่จะไปให้ถึงเป้าหมาย   ไม่อย่างนั้นแผนการก็ไม่อาจดำเนินไปได้ ”
 
“ แต่ข้ารักเจ้า   เห็นเจ้าเป็นคนในครอบครัว   เป็นดังเพื่อน   เป็นดังพี่   และข้าไม่อาจสละเจ้าได้ไม่ว่าด้วยเหตุใด ”
 
มีเสียงกระแทกและเสียงขูดข่วนดังสะท้านขึ้นจากทางด้านนอก
 
ดารีลถอนหายใจ
 
“ นี่เป็นช่วงเวลาที่เลวร้าย   เจ้าอย่ามาเพ้อเจ้อได้หรือไม่   ข้าน่ะจะไม่อดทนแล้วนะ ”
 
พูดจบเขาก็หันหลังให้
แล้วเดินตรงไปที่หน้าประตู
โดยไม่แม้แต่จะชำเลืองมองมาทางฟิโลโซเฟอร์
 
ประตูไม้ถูกฟาดอย่างแรงจนแตกทะลุ
ใบหน้าผอมแห้งเหมือนมีเพียงแค่หนังหุ้มกระดูก
มุดผ่านรอยแยกนั้นเข้ามา
พร้อมกับส่งเสียงครืดคราด
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยถึงกับตัวเย็นวาบ
ฝันร้ายภายใต้หุบเขามรณะได้ย้อนกลับมาเยือนอีกครั้ง
 
ดารีลหมุนคทารอบหนึ่ง
มันกลับกลายเป็นธนู
 
เขายิงเจ้าสัตว์ร้ายตัวนั้น
ร่างของมันตายปิดคารูที่ใช้มุดเข้ามา
 
“ เกรบ๊อค   มันคือเกรบ๊อค ”
 
อีเลียสร้อง
เขานั้นตื่นกลัวเป็นอย่างมาก
 
“ ขอบใจ   ข้ากำลังอยากรู้อยู่พอดี   เพื่อนเก่าเจ้าหรอกหรือแนะนำข้าบ้างสิ   ดูทรงคงเป็นคนสุภาพไม่น้อย ”
 
โลธอร์ว่าด้วยท่าทางแสนซื่อ
แต่ก็สร้างเสียงหัวเราะขึ้นมาได้ครืนหนึ่ง
 
ซากของสัตว์ร้ายตัวนั้นถูกดึงออกไปฉีกเนื้อกินโดยเพื่อนของมันเอง
มือเล็กๆ แห้งเหี่ยวมากมายแย่งชิงกันยื่นเข้ามา
พวกมันช่วยกันหักแผ่นไม้เพื่อเปิดรอยแยกให้กว้างขึ้น
 
ดารีลโยนถุงผ้าสีเข้มเข้าไปในกระถางไฟ
กลิ่นกำยานฉุนแรงคลุ้งไปทั้งห้อง
 
“ เกรบ๊อค   สัตว์ปีศาจที่มีถิ่นกำเนิดจากที่มืดและถ้ำลึก   มันแพ้ไฟ   สายตาไม่ดี   แต่จมูกดมกลิ่นเป็นเลิศ ”
 
ดารีลว่า
 
สัตว์ปีศาจร่างเหี่ยวยื่นหน้าเข้ามา
แล้วก็ต้องสะบัดหน้า
เพราะกลิ่นกำยานเข้มข้นทำให้จมูกที่รับกลิ่นดีเกินไประคายเคือง
 
“ มีคำแนะนำอื่นอีกไหม”
 
อีเลียสถามหวาดๆ
 
“ มี   อย่าให้มันเข้าถึงตัวได้เพราะเขี้ยวกับกรงเล็บของมันคมมาก   จงจัดการมันที่หัวหรือลำคอ   ถ้าโดนทำร้ายตรงส่วนแขนขามันจะโกรธและพุ่งเข้าใส่เร็วขึ้น ”
 
“ โอเค   ฟังดูง่ายดี”
 
โลธอร์ว่า
 
“ คำเตือนข้อสุดท้าย   ร่างของเกรบ๊อคติดไฟง่าย   ระวังมันลุกเป็นไฟแล้วคลอกพวกเรากันเอง ”