โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

อาเธอร์ขอให้คนในหมู่บ้านเอาเกวียนไปส่ง   เพราะเขาเห็นว่าดารีลนั้นอ่อนเพลียจนไม่น่าจะขี่ม้าเอง   ในตอนแรกหนุ่มน้อยมีท่าทีดื้อดึง   แต่ก็ถูกฟิโลโซเฟอร์ลากตัวขึ้นเกวียนไปจนได้   เขาแยกเขี้ยวใส่เด็กชายกลับได้เสียงหัวเราะชอบใจตอบกลับมา  
 
เมื่อเกวียนเคลื่อนตัวไปบนถนน   ดารีลที่กำลังเหนื่อยอ่อนก็หลับไปโดยที่เด็กชายคอยประคองอยู่ไม่ห่าง   ม้าสีขาวตัวนั้นไม่ยอมให้ใครขึ้นขี่   เมื่อมีคนพยายามจะจับมันก็กลายร่างเป็นนกเรเวนบินขึ้นสูงลิบ
 
เมื่อไปถึงที่หมายดารีลก็ยังคงหลับอยู่   อาเธอร์จึงอุ้มเขาเข้าไปยังที่นอนของฟิโลโซเฟอร์   แม้หนุ่มน้อยคนนี้จะตัวสูง   แต่เมื่ออยู่ในอ้อมแขนของหนุ่มใหญ่กลับดูบอบบางอย่างน่าประหลาด   ใบหน้าที่กำลังหลับนั้นบริสุทธิ์ไร้เดียงสา   ริมฝีปากที่เย้ายวนจนอาเธอร์ต้องเบือนหน้าหนี   ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปไกล  
 
อดีตนายทหารกล้าต้องประหลาดใจ   ว่าเหตุใดเด็กหนุ่มคนนี้จึงมีเสน่ห์ดึงดูดทางเพศที่รุนแรงนัก   อาจจะมากกว่าหญิงงามโดยทั่วไปเสียด้วยซ้ำ   อะไรบางอย่างในใบหน้านั้นสะท้อนในความทรงจำของเขาแปลกๆ
 
อาเธอร์วางร่างที่กำลังหลับใหลลงบนเตียงอย่างเบามือ   กลิ่นหอมจางๆ ชวนลุ่มหลงนั้นแทบทำเอาสติหลุดกระเจิง   เขากลั้นใจห่มผ้าให้แล้วคิดจะถอยออกไปอย่าเงียบเชียบ   สุดท้ายอดใจไม่ไหวต้องก้มลงฝากรอยจูบไว้บนหน้าผาก
 
หนุ่มน้อยคนนั้นตอบโต้ได้รวดเร็วทีเดียว   เขาคว้าคอเสื้อของอาเธอร์กระชากกลับมา   ชายหนุ่มกำลังคิดหาข้อแก้ตัว   แต่สุดท้ายก็พบว่าดารีลนั้นยังคงหลับอยู่   และกำลังกระซิบอะไรบางอย่าง   เมื่อตั้งใจฟังให้ดีก็พอจะจับใจความได้ว่า   เขากำลังวิงวอนถึงผู้เป็นบิดานั่นเอง
 
อาเธอร์รู้สึกประหลาดใจ   พ่อมดน้อยคนนี้มักมีท่าทีเย็นชากับผู้คน   แต่กลับยังมีบางช่วงบางเวลา   ที่สามารถแสดงความอ่อนไหวออกมาได้
 
“ ท่านพ่อคิดจะทำอะไรน่ะ ” 
 
เสียงของฟิโลโซเฟอร์ดึงสติเขากลับมา
 
“ อ้อ   ข้าก็แค่พยายามจัดท่านอนให้เขาน่ะ ”   
 
อาเธอร์ตอบ
เขาดึงมือพ่อมดน้อยไปวางแนบไว้ข้างตัว
 
“ ท่านแม่บอกว่าอาหารพร้อมแล้ว   ว่าแต่เราควรปลุกดารีลหรือเปล่า ”
 
เด็กชายถาม
 
“ อย่าเลย ”
 
อาเธอร์ตอบ
 
“ เขาคงต้องการพักผ่อนมากกว่าจะดื่มกินอะไร ”
 
ทั้งสองจึงเดินไปยังห้องครัว
เพราะมีโต๊ะรับประทานอาหารวางอยู่ที่นั่น
 
ส่วนห้องรับแขกด้านหน้าจัดเป็นห้องนอนชั่วคราว
ตั้งแต่ครั้งป่วยหนักยังไม่มีการจัดเรียงใหม่
 
คาโอเรียนั่งอุ้มกระต่ายลูไว้บนตัก
แต่สายตาชำเลืองไปทางห้องรับแขก
 
ส่วนคาโลไรน์นั้นง่วนอยู่กับการจัดโต๊ะอาหาร
 
“ ดารีลล่ะ ”
 
นางถาม
 
“ ให้เขานอนไปเถอะ ”
 
คนเป็นสามีตอบ
 
“ วันนี้เหนื่อยมากแล้ว ”
 
“ คนที่หมู่บ้านเป็นอย่างไรบ้างคะ ”
 
เด็กหญิงผมสีทองถามขึ้นบ้าง
 
“ พวกเขาปรอดภัยดีแล้วและจะแข็งแรงได้ในอีกไม่ช้า   โชคดีจริงๆ ที่ไม่มีใครตายเพราะการล้มป่วยในครั้งนี้ ”
 
บิดาของนางตอบ
 
“ เราจำเป็นต้องมีห้องนอนเพิ่ม ”
 
อยู่ๆ คาโลไรน์ก็เอ่ยขึ้น
 
“ เพื่อใครล่ะ ”
 
อาเธอร์เย้าแหย่
 
“ เจ้าคงไม่ได้หวังว่าเขาจะมานอนที่บ้านเราบ่อยๆ หรอกนะ ”
 
 
“ จะมาหรือไม่   เขาก็เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา   ถึงอย่างไรเขาต้องมีห้องเป็นของตัวเอง ”
 
นางตอบ
ด้วยสีหน้าจริงจัง
ในตอนนี้คาโลไรน์ได้ถือเอาดารีลเป็นเหมือนบุตรคนหนึ่ง
 
“ ดารีลนอนบนเตียงของข้าได้   ข้าไม่รู้สึกอึดอัดอะไร   แต่ถ้าเขาไม่ชอบใจให้ข้านอนบนพื้นก็ยังได้ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
 
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว
คาโลไรน์กับบุตรสาวก็ช่วยกันเก็บจานไปล้าง
 
เด็กหญิงแอบเดินไปดูพ่อมดน้อยที่กำลังหลับอยู่
ก่อนจะอุ้มกระต่ายลูเดินเข้าห้องนอนไป
 
ห้องของคาโอเรียนั้นอยู่ชั้นสองของตัวบ้าน
ถัดขึ้นไปคือห้องใต้หลังคา
อันเป็นที่อยู่ของพี่ชายของนาง
 
 
แต่ในตอนนี้ฟิโลโซเฟอร์ต้องนอนที่ห้องรับแขกไปก่อน
เพราะเตียงของเขายังไม่ถูกขนย้ายกลับ
 
เมื่อความมืดกรายเข้ามา
อากาศก็เริ่มหนาวเย็น
 
แม้ตอนนี้คำสาปได้พ้นไปแล้ว
แต่ฤดูหนาวที่เดินทางมาถึง
จึงทำให้อากาศไม่สามารถอุ่นไปมากกว่านี้แล้ว
 
ฟิโลโซเฟอร์เดินเข้าไปในห้องนั้น
เติมถ่านหินให้กับเตาผิง
 
เขารู้สึกดีใจที่วันนี้ยังต้องนอนในห้องรับแขก
เพราะดารีลจะได้นอนหลับอย่างอบอุ่นตลอดทั้งคืน
ในช่วงเวลาที่หนาวเหน็บเช่นนี้