โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ฟิโลโซเฟอร์ตื่นขึ้นกลางดึก   เขาพบว่าดารีลที่นอนข้างๆ นั้นหายตัวไป   แสงจันทร์สีเงินสาดส่องผ่านกรอบหน้าต่างที่เปิดกว้าง   ทาบทับลงบนเตียงที่ว่างเปล่า

 

เด็กชายตัวน้อยมองไปรอบๆ ห้อง   ไฟสีฟ้าจากเวทมนตร์ของดารีลยังสว่างไสว   ทั่วทั้งห้องจึงอบอุ่นอย่างทั่วถึง   ในขณะที่คนอื่นกำลังหลับใหล   คนผู้หนึ่งได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย  

 

ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกขุ่นใจ   พ่อมดน้อยคนนั้นหายไปไหนกัน   จริงอยู่คนอย่างดารีลคิดจะไปก็ไปคิดจะมาก็มา   แต่การที่หายไปกลางดึกเช่นนี้   อีกทั้งอาการป่วยก็ยังไม่หายดี   ครั้งนี้จึงดูเป็นการเกินไปหน่อย

 

เด็กชายเดินสำรวจไปรอบๆ บ้านก็ไม่พบแม้เงา   แต่คิดดูดีๆ หนุ่มน้อยคนนั้นจะไปที่ไหนได้   ในเมื่อประตูแห่งโอรีเวียปิดไปนานแล้ว   เขากลับเข้าไปในเมืองเวลานี้ไม่ได้แน่   ต่อให้มีปีกบินก็ตามที   เด็กชายตัวน้อยเดินกลับมายังห้องรับแขกที่ใช้เป็นที่นอนชั่วคราว   คทาของดารีลก็ไม่อยู่ที่นั่น   เขาคงถือติดมือออกไปด้วย  

 

ไฟในเตาที่โหมลุกอย่างสม่ำเสมอ   ทำให้ฟิโลโซเฟอร์อุ่นใจได้บ้าง   พลังของพ่อมดน้อยคงฟื้นคืนมาพอสมควรแล้ว   อย่างน้อยถ้าต้องเจอกับสิ่งไม่คาดคิด   เขาคงพอปกป้องตัวเองได้

 

เด็กชายมองไปที่หน้าต่างที่เปิดกว้าง   แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัว   ดารีลเคยแอบหลบออกจากบ้านโดยการปีนลงทางหน้าต่าง   บ้าจริง   นี่บ้านของเขาแท้ๆ ถ้าอยากออกไปก็แค่เปิดประตู   ใครจะว่า

 

ฟิโลโซเฟอร์โหนตัวออกทางหน้าต่าง   ห้องที่เขาอยู่มันคือชั้นล่าง   จึงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร   อากาศข้างนอกนั้นเย็นเยือก   แต่พระจันทร์เต็มดวงที่กระจ่างฟ้าทำให้บรรยากาศไม่ได้มืดมิด  

 

เสียงหอนของหมาป่าดังแว่วมาตามลม   เด็กชายชาวซีนาร์ยนั้นคุ้นชินกับสิ่งเหล่านี้จึงไม่นึกหวาดกลัวอะไร     

เขาเดินไปรอบๆ บริเวณบ้านจนไปถึงบึงน้ำสีเขียว   ใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น   ร่างเงาสีดำตัดกับแสงจันทร์ดูลึกลับน่าค้นหา

 

“ ดารีล ”

 

ฟิโลโซเฟอร์เรียกพลางวิ่งเข้าไปหา

หนุ่มน้อยทำสัญญาณให้เบาเสียง

 

“ เสียงของเจ้าน่ะ   ดังพอที่จะปลุกมังกรทั้งหุบเขาเลยทีเดียวเชียว ” 

 

“ ใครใช้ให้เจ้าแอบออกมาโดยไม่ชวนข้าล่ะ   ข้างนอกมีหมาป่าเจ้าไม่กลัวหรือ ”

 

เด็กชายขู่

 

ดารีลไม่ตอบว่ากระไร

เขานั่งลงแล้วเอื้อมมือไปในบึง

 

แม้คำสาปจะผ่านพ้นไปแล้ว

แต่อากาศที่เย็นจัดของฤดูหนาวทำให้บึงแห่งนี้คงสภาพเป็นแผ่นน้ำแข็ง

 

“ อยากหาปลาหรือไง   ข้าว่าเวลานี้ไม่เหมาะนะ   กลับเข้าบ้านเถอะเจ้ายังป่วยอยู่ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

แต่พ่อมดน้อยกลับก้าวพรวดลงไปในบึง

 

“ หยุดนะดารีลเจ้ากำลังจะตกน้ำ ”

 

เด็กน้อยรู้สึกตกใจมาก

เขาไม่คิดว่าคนอย่างดารีลจะกล้าเล่นพิเรนทร์ได้ขนาดนี้

 

“ แผ่นน้ำแข็งนี่หนามาก   เจ้าจะตื่นเต้นไปเพื่อ ”

 

หนุ่มน้อยย้อน

 

“ ส่งมือมานี่ก่อนที่แผ่นน้ำแข็งจะแตก   ท่านแม่เคยบอกว่าถ้าตกลงไปแล้วหาช่องเดิมไม่เจอ   เจ้าจะต้องตายเพราะติดอยู่ใต้แผ่นน้ำแข็ง   หนาวตายมันทรมานมากนะ ”

 

“ มันก็จริงแต่เป็นบางส่วน   ข้าบอกแล้วว่าน้ำแข็งนี่หนาพอ   ดังนั้นไม่มีคนตกน้ำในคืนนี้อย่างแน่นอน ”

 

ไม่พูดเปล่าเขายังถอยหลังลึกเข้าไปเรื่อยๆ

 

“ หยุดเถอะนะดารีล   ข้าน่ะยังว่ายน้ำไม่เป็น   งานนี้คงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้ ”

 

เด็กชายอ้อนวอน

 

ดารีลจึงยื่นปลายคทามาให้เด็กชายจับไว้

แต่แทนที่เขาจะกลับเข้าฝั่ง

 

กลับออกแรงดึงฟิโลโซเฟอร์เข้าไปในบึงด้วย

อารมณ์ตกใจทำให้เขาคว้าร่างของดารีลมากอดไว้

 

“ เจ้าเด็กปัญญานิ่ม ”

 

คนอายุมากกว่าทำเสียงดุ

ฟิโลโซเฟอร์จึงนั่งลงลองเอากำปั้นทุบแผ่นน้ำแข็ง

 

“ บ้านเดิมของเจ้าอยู่ซีนาร์ยมิใช่หรือ   ถ้าจำไม่ผิดมันมีแม่น้ำสายใหญ่ไหลผ่าน   ในฤดูหนาวแหล่งน้ำทุกแห่งย่อมกลายสภาพเป็นน้ำแข็ง   อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่เคยลงไปเล่นในแม่น้ำนั่น   มันเป็นเรื่องสนุกที่ใครๆ ก็ทำกัน ” 

 

ดารีลว่า

 

“ ถ้าเจ้าเคยเห็นแม่น้ำครายเจ้าจะไม่พูดแบบนี้   แม่น้ำสายนั้นไหลเชี่ยวกรากมาก   ท่านแม่ไม่ยอมให้เข้าไปใกล้อย่างแน่นอน   ไม่ว่าจะเป็นฤดูร้อนหรือฤดูหนาวก็ตามที ”

 

พ่อมดน้อยทำเสียงบางอย่าง

ที่ยากจะฟังออกว่าเป็นเสียงหัวเราะหรือเสียงสำลัก

 

เขาถอยออกห่างจากฟิโลโซเฟอร์แล้วเริ่มไถลไปบนน้ำแข็ง

เด็กชายได้แต่ยืนมอง

แสงจันทร์ที่สะท้อนกับเกล็ดน้ำแข็งนั้นส่องประกายงดงามมาก

 

ความเชื่อเกี่ยวกับดารีลนั้นเปลี่ยนแปลงไปทีละน้อย

ตอนแรกเขาคิดว่าดารีลนั้นถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี

 

ฝึกให้อยู่ในระเบียบอย่างเคร่งครัด

ทั้งความคิดและการกระทำต้องอยู่ในกรอบเสมอ

 

แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นได้เปลี่ยนไป

วัยเด็กของพ่อมดน้อยคนนี้คงซนได้เรื่องเลยทีเดียว

 

ดารีลนั้นหมุนตัวอยู่รอบๆ เด็กชาย

เขาทั้งรวดเร็วและมั่นคง

ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่เคยลื่นล้ม

 

ฟิโลโซเฟอร์นึกสนุกจึงไถลตามไปบ้าง

จากช้าๆ แล้วจึงค่อยๆ เร็วขึ้น

 

ทั้งคู่เล่นสนุกด้วยกันโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใดบนโลก

นอกจากพื้นน้ำแข็ง

แสงจันทร์

และช่วงเวลาดีๆ

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยนั้นสนุกจนลืมระวัง

เขาไถลตัวเร็วเกินไปจนเกือบจะล้มหัวฟาด

 

ดารีลพุ่งเข้ามาด้วยความตั้งใจจะคว้าเอาไว้

แต่เด็กชายนั้นเข้าใจผิดคิดว่าเพื่อนรักกำลังจะล้ม

 

จึงกลายเป็นว่าเขาดึงเอาหนุ่มน้อย

ให้ล้มลงมาบนร่างของเขา

 

“ ให้ตายสิ ”

 

คนอายุมากกว่าอุทาน

 

“ ขอโทษที   ข้าไม่ได้ทำเจ้าเจ็บใช่ไหม ”

 

“ ช่างเถอะ   ข้าต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ   ที่ชวนเจ้าเล่นอะไรแบบนี้   ทั้งที่รู้ดีว่าเจ้าทึ่มแค่ไหน ”

 

ดารีลว่าพลางพลิกตัวลงไปนอนข้างๆ

เขาไม่ได้บาดเจ็บอะไร

 

“ พระจันทร์คืนนี้งดงามจริงๆ เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาถึงโอรีเวีย   ที่ข้าได้เห็นว่าพระจันทร์ในต่างถิ่น   ก็สามารถเปล่งประกายได้ขนาดนี้ ”

 

หนุ่มน้อยพูด

เขานอนหงายมองดวงจันทร์ตรงๆ

 

“ คงเพราะคืนนี้เจ้าอยู่นอกเมือง ”  

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

“ ที่ซีนาร์ยพระจันทร์ก็สวยงามไม่น้อย   ถ้าเจ้าชอบบรรยากาศแบบนี้เชื่อได้เลยว่า   เจ้าจะต้องชอบบ้านเดิมของข้า   เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน   หากว่าเจ้ายังหาทางกลับบ้านไม่เจอ   ไปอยู่บ้านของข้าก่อนก็ได้ ” 

 

ทันใดก็มีเสียงหมาป่าหอนขึ้นอีก

และมันดังไกล้เข้ามา

 

“ มีคืนหนึ่งเมื่อนานแสนนานมาแล้ว ”

 

ดารีลพูดไปเรื่องอื่น

 

“ ข้านอนชมจันทร์อยู่บนพื้นน้ำแข็ง   ที่ริมตลิ่งของแม่น้ำ   ปรากฏร่างหมาป่าขนาดใหญ่สองตัว   มันนั่งอยู่ตรงนั้นและจ้องมองมาที่ข้า   ขนสีเงินสะท้อนกับแสงจันทร์งดงามยิ่งนัก   ในตอนนั้นข้าตั้งความหวังไว้ในใจ   ว่าโตขึ้นข้าจะต้องเป็นหมาป่าให้ได้ ” 

 

มี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยถึงเรื่องราวในวัยเด็กกับผู้อื่น 

 

“ บ้าไปแล้ว ”  

 

ฟิโลโซเฟอร์อุทานตาโต

 

“ ก็แค่ความคิดของเด็กคนหนึ่ง   เจ้าจะตกใจทำไม ” 

 

“ ไม่มีใครเคยเตือนเจ้าหรืออย่างไร   ว่าหมาป่าน่ะคาบเด็กตัวเล็กๆ ไปฉีกเนื้อกินได้   โชคดีแค่ไหนแล้วที่เจ้ารอดมา ”

 

“ สัตว์ป่ามักจะล่าเมื่อหิว   มันไม่เหมือนมนุษย์หรอก ”

 

คนอายุมากกว่าว่า

 

“ แล้วเจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่า   มันไม่ได้หิว   จนอยากกลืนเจ้าลงไปทั้งตัว ”

 

ดารีลไม่ตอบ

เขาหันไปให้ความสนใจกับพระจันทร์เต็มดวงนั้นต่อ

 

พระจันทร์คืนนี้สวยที่สุดอย่างนั้นหรือ

เด็กชายนึก

 

ไม่จริงหรอก

ยังมีสิ่งอื่นที่งามวิจิตรกว่าอยู่ตรงนี้

 

ไม่ไกลเลย