โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

อาเธอร์พาพ่อมดน้อยมาถึงกลางหมู่บ้าน   ฟิโลโซเฟอร์วิ่งเข้ามารับ   การมาถึงของดารีลสร้างความตื่นตะลึงไม่น้อย   เนื่องจากว่าไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ผู้ใช้เวทมนตร์จะก้าวขาผ่านรั้วหมู่บ้านเข้ามา   อีกทั้งรูปลักษณ์ของเขานั้นงดงามชวนหลงใหล   ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวจึงพากันมาเพื่อหวังได้เห็นกับตาสักครั้ง  

 

หนุ่มน้อยไม่สนใจสิ่งอื่นใด   เขาเดินตรงไปยังคนป่วยที่นอนแน่นิ่ง   ใช้นิ้วจับต้นคอของชายชราคนนั้นไว้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย   ชาวบ้านต่างซุบซิบกันด้วยความประหลาดใจและคาดหวังไปต่างๆ นาๆ

 

“ จะบอกว่าตายแล้วก็ได้   หรือยังไม่ตายก็ไม่ผิด   เอาเป็นว่าข้าจะลองดู   ใครก็ได้หาถังไม้ใบใหญ่ๆ ให้ที ”

 

ดารีลออกคำสั่ง

 

ชาวจึงบ้านหาถังไม้โอ๊คมาให้ตามที่บอก

ดารีลได้เติมน้ำอุ่นและน้ำต้มยาจนเต็มถัง

 

พวกเขาช่วยกันนำร่างชายแก่ลงไปแช่ในน้ำที่อุ่นจัดนั้น

 

ภายในกระโจมผ้าใบพ่อมดน้อยเผากำยานไว้รอบทิศ  

กลิ่นหอมประหลาดอบอวลไปทั่ว

 

นอกจากนั้นเขายังมอบเหรียญทองจำนวนหนึ่งให้อาเธอร์

เพื่อนำไปซื้ออาหารดีๆ มาให้ชาวบ้านผู้หิวโหย

 

“ ข้าไม่รับประกันว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ”

 

ดารีลบอกกับบุตรชายของชายชราคนนั้นและอาเธอร์

 

“ ข้าเข้าใจ   และไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไรสาบานได้ว่า   จะไม่ตำหนิท่าน ”

 

หนุ่มร่างกำยำคนนั้นบอก

 

“ ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว   จงเฝ้าระวังอย่าให้เตาเผากำยานดับและคอยเติมน้ำในอ่างเสมอ   ตอนนี้ข้าอยากออกไปข้างนอกเสียหน่อย   ฟิโลโซเฟอร์มากับข้าสิ ”

 

พูดจบเขาก็เดินออกไปทันทีโดยไม่รอฟังการตอบรับใดๆ

เด็กชายวิ่งตามไปโดยไม่รั้งรอเช่นกัน

 

พวกเขาเดินออกมาใกล้ๆ กับรั้วของด้านข้างของหมู่บ้าน

ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงมากมันสาดแสงสีแดงไปทั่วบริเวณ  

อีกฟากหนึ่งเป็นทิวเขาสีดำทอดยาวในความเวิ้งว้าง

 

ทั้งๆ ที่คนในหมู่บ้านนั้นมีมากมาย

แต่บรรยากาศตอนนี้ตรงนี้กลับเงียบเหงาวังเวง

 

“ เจ้าเคยรู้สึกกลัวหรือไม่ ”

 

อยู่ๆ ดารีลก็ถามขึ้น

เขาเกาะคทาด้วยสองมือเหมือนจะใช้มันพยุงตัวไว้

ท่าทางของเขาเหมือนยังไม่ฟื้นตัวดี

 

“ กลัวสิ   ข้าคิดว่าความกลัวเป็นเรื่องปรกติ   และเจ้าสามารถกลัวได้ ”

 

พ่อมดน้อยจ้องเขม็งไปยังทิวเขาเหล่านั้น

คิ้วเรียวงามขมวดเข้าหากัน

 

“ บางสิ่งบางอย่างควรจะพักบ้างนะ ”

 

“ และท่านก็ควรพักได้แล้ว   ข้าเสียใจที่ท่านต้องมาที่นี่ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

“ ช่างเถอะ   ข้าว่าคืนนี้ข้าคงกลับบ้านไม่ทันประตูปิด   ตอนนี้พวกเขากลับมาปิดประตูเมืองหลังตะวันตกดินอีกแล้ว   คงไม่ว่าอะไรนะถ้าข้าจะขอไปนอนค้างบ้านของเจ้า ”

 

“ บ้านข้าเสียที่ไหน   นั่นก็บ้านเจ้าเหมือนกันเจ้าไปที่นั่นได้ทุกเมื่อ   เจ้าบอกว่าประตูเมืองไม่ช่วยอะไร   ถ้าอย่างนั้นอยู่หลังกำแพงก็ใช่จะปรอดภัย   แต่อย่ากลัวไปเลยอยู่กับข้า   ข้าจะปกป้องเจ้าเอง ”

 

“ ให้เจ้าปกป้อง   ข้าว่าให้ข้าขุดหลุมอยู่ยังจะอุ่นใจกว่า ”

 

ดารีลว่า

เขามองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย

ที่นั่นคือทุ่งหญ้าอันเวิ้งว้าง

 

“ ตรงนั้นคือที่ๆ เราพบกันครั้งแรก ”

 

ฟิโลโซเฟอร์พูด

 

ดารีลยิ้มขื่น

 

“ ในตอนที่ข้าเห็นเจ้ากำดาบเล่มใหญ่   มีมังกรไฟบินเฉี่ยวอยู่เหนือหัว   เหมือนมีอะไรบางอย่างเตือนว่าชีวิตแสนเรียบง่ายของข้าได้พังทลายลงแล้ว   และดูเหมือนจริงดังนั้น ”

 

“ ข้าคงจะนำปัญหาใหญ่มาให้เจ้าแล้ว ”

 

เด็กชายว่า

 

“ แต่ข้าเคยไม่นึกเสียใจที่ช่วยพวกเจ้าไว้ ”

 

“ เพราะฉะนั้นข้าจึงสาบานว่าจะอยู่เคียงข้างและปกป้องเจ้า ”

 

“ แล้วเจ้าจะต้องเสียใจกับคำพูดนั้น   จงรู้เอาไว้ว่าข้าคือเป้าโจมตี   ถ้าเจ้าอยู่ข้างข้านั่นหมายถึงความตาย ”

 

ดารีลเตือน

 

“ เอาไว้เวลานั้นมาถึงข้าจะบอกเจ้าว่าเสียใจหรือไม่   ว่าแต่เจ้าไม่เล่าเรื่องของตัวเองให้ข้าฟังบ้าง   แม้แต่ชื่อของเจ้าข้ายังรู้มาจากผู้อื่น ”

 

“ เจ้าอยากฟังเรื่องไหนล่ะ ”

 

“ อะไรก็ได้ที่เจ้าอยากเล่า ”

 

ฟิโลโซเฟอร์รบเร้า

 

“ ชีวิตข้าราบเรียบจะตายเจ้าไม่อยากรู้หรอก   ข้าเติบโตมาในห้องสมุดกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง   รายรอบกายมีแค่หนังสือกับชั้นหนังสือ   ตั้งแต่จำความได้มีผู้คนมากมายผลัดกันอ่านหนังสือให้ข้าฟัง   พอข้าเริ่มอ่านหนังสือได้ข้าก็อ่านของข้าเอง   ชีวิตที่แทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวันเว้นแต่วันที่ปีนหน้าต่างออกมาจากห้องนั้น   แต่ข้าก็คุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้   จนข้าอายุราวๆ สักห้าขวบจึงถูกส่งตัวมาที่นี่ที่โอรีเวีย   ตลอดทางมีเสียงใครบางคนกระซิบว่าโอรีเวียคือที่ของข้า   หากข้าไม่รุ่งเรืองข้าก็กลับบ้านไม่ได้   ข้าในตอนนั้นมีแต่ความหวาดกลัวและสับสน   ถูกส่งมาอยู่กับผู้ที่ถูกแนะนำว่าปู่ที่ต่างบ้านต่างเมือง   สำหรับข้าแล้วทุกคนล้วนเป็นคนแปลกหน้า   ข้าเลยไม่ออกไปไหนโชคดีที่หลอดยอมทำตามคำขอของข้า   ปล่อยข้าไว้ในห้องและหาหนังสือมากมายมาให้   เอาเข้าจริงข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าเป็นหลานของลอร์ดเดเวอร์ลอสจริงหรือไม่ ”

 

“ ท่านอย่าเอาคำพูดของเจ้าชายมาใส่ใจ   นั่นเป็นสาเหตุที่ไม่มีใครรู้จักท่านเพราะเขาขังเจ้าไว้ตลอด   แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ามีพลังของผู้วิเศษ ”

 

เด็กชายคิดถึงคำแดกดันของเจ้าชายเอลานอสในวันนั้น

 

“ แน่นอนว่าย่อมรู้   ข้าเรียนการใช้คาถาและพลังตั้งแต่เริ่มอ่านหนังสือได้   แต่ในเวลานั้นท่านลอร์ดอาจยังไม่รู้ ”

 

 

มีคนเรียกพวกเขากลับเข้าไปด้านในเพราะคนชราฟื้นแล้ว  

ดารีลเข้าไปตรวจอาการแล้วพยักหน้า

 

“ เขาจะกลับมาแข็งแรงอีกในเร็ววัน ”

 

พ่อมดน้อยให้คำมั่น

ชาวบ้านต่างร่ำให้คลานเข้ามาจุมพิตที่เท้าของเขา

 

ดารีลถอยหลังกรูด

สีหน้าตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

 

“ อย่ามาแตะตัวข้า   ข้ามาที่นี่ไม่ได้หมายความว่าพวกเจ้าจะตีตนเสมอข้าได้ ”

 

หนุ่มน้อยทำเสียงดุดัน

แต่พลังการข่มขู่ของเขาใช้ไม่ได้ผลเอาเสียเลย

 

ชาวบ้านหาได้ฟังเสียงไม่

พวกเขาคืบคลานเข้ามาขอเพียงได้สัมผัสแม้เศษธุลี

 

ดารีลถอยไปจนชิดผนัง  

เขาหันไปหาอาเธอร์เป็นเชิงขอความช่วยเหลือ  

 

อดีตนายทหารแห่งโอรีเวียจึงแหวกผู้คนเข้าไป

อุ้มดารีลขึ้นพาดบ่าพาเข้าไปในห้องๆ หนึ่งก่อนจะปิดประตู

 

“ ข้าไม่ได้จัดยาผิดนะ ”

 

ดารีลว่า

 

“ ทุกครั้งข้าจะปรุงยาอย่างระวังเสมอ   เหตุใดพวกเขาจึงคุ้มคลั่ง ”

 

“ สิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอกนั่นไม่ใช่ความคุ้มคลั่งหรอกอย่ากังวลใจไปเลย ”

 

อาเธอร์ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เด็กชายตัวน้อยแห่งซีนาร์ยแหวกประตูตามเข้ามาจนได้

 

“ เอาล่ะอยู่กันในห้องนี้ก่อนนะข้าจะไปคุยกับพวกเขา ”

 

อาเธอร์บอก

 

ดารีลหยิบเอาหินแบนๆ ที่มีหลุมตรงกลางออกมาพร้อมกับลูกแก้ว   เขาทิ้งสมุนไพรสองสามชนิดลงในหลุมหินนั้น   ฟิโลโซเฟอร์อาสาช่วยคลึงลูกแก้วบดสมุนไพร   พ่อมดน้อยเตรียมยาอีกสองสามชุดให้คนในหมู่บ้าน

และเป็นดังที่เขากังวล   ฟ้ามืดแล้วแล้วประตูเมือได้งปิดลงและเขายังอยู่นอกกำแพง

 

 

***   วางหินซ้อนกัน   บูชาเทพเจ้า   ต้องห้ามในโอรีเวีย   ค่อยเติมทีหลัง   เผลอข้ามไปเฉยเลย