โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

อาเธอร์ขอให้คนในหมู่บ้านเอาเกวียนไปส่ง   เพราะเขาเห็นว่าดารีลนั้นอ่อนเพลียจนไม่น่าจะขี่ม้าเอง   ในตอนแรกหนุ่มน้อยมีท่าทีดื้อดึง   แต่ก็ถูกฟิโลโซเฟอร์ลากตัวขึ้นเกวียนไปจนได้   เขาแยกเขี้ยวใส่เด็กชายกลับได้เสียงหัวเราะชอบใจตอบกลับมา  

 

เมื่อเกวียนเคลื่อนตัวไปบนถนน   ดารีลที่กำลังเหนื่อยอ่อนก็หลับไปโดยที่เด็กชายคอยประคองอยู่ไม่ห่าง   ม้าสีขาวตัวนั้นไม่ยอมให้ใครขึ้นขี่   เมื่อมีคนพยายามจะจับมันก็กลายร่างเป็นนกเรเวนบินขึ้นสูงลิบ

 

เมื่อไปถึงที่หมายดารีลก็ยังคงหลับอยู่   อาเธอร์จึงอุ้มเขาเข้าไปยังที่นอนของฟิโลโซเฟอร์   แม้หนุ่มน้อยคนนี้จะตัวสูง   แต่เมื่ออยู่ในอ้อมแขนของหนุ่มใหญ่กลับดูบอบบางอย่างน่าประหลาด   ใบหน้าที่กำลังหลับนั้นบริสุทธิ์ไร้เดียงสา   ริมฝีปากที่เย้ายวนจนอาเธอร์ต้องเบือนหน้าหนี   ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปไกล  

 

อดีตนายทหารกล้าต้องประหลาดใจ   ว่าเหตุใดเด็กหนุ่มคนนี้จึงมีเสน่ห์ดึงดูดทางเพศที่รุนแรงนัก   อาจจะมากกว่าหญิงงามโดยทั่วไปเสียด้วยซ้ำ   อะไรบางอย่างในใบหน้านั้นสะท้อนในความทรงจำของเขาแปลกๆ

 

อาเธอร์วางร่างที่กำลังหลับใหลลงบนเตียงอย่างเบามือ   กลิ่นหอมจางๆ ชวนลุ่มหลงนั้นแทบทำเอาสติหลุดกระเจิง   เขากลั้นใจห่มผ้าให้แล้วคิดจะถอยออกไปอย่าเงียบเชียบ   สุดท้ายอดใจไม่ไหวต้องก้มลงฝากรอยจูบไว้บนหน้าผาก

 

หนุ่มน้อยคนนั้นตอบโต้ได้รวดเร็วทีเดียว   เขาคว้าคอเสื้อของอาเธอร์กระชากกลับมา   ชายหนุ่มกำลังคิดหาข้อแก้ตัว   แต่สุดท้ายก็พบว่าดารีลนั้นยังคงหลับอยู่   และกำลังกระซิบอะไรบางอย่าง   เมื่อตั้งใจฟังให้ดีก็พอจะจับใจความได้ว่า   เขากำลังวิงวอนถึงผู้เป็นบิดานั่นเอง

 

อาเธอร์รู้สึกประหลาดใจ   พ่อมดน้อยคนนี้มักมีท่าทีเย็นชากับผู้คน   แต่กลับยังมีบางช่วงบางเวลา   ที่สามารถแสดงความอ่อนไหวออกมาได้

 

“ ท่านพ่อคิดจะทำอะไรน่ะ ” 

 

เสียงของฟิโลโซเฟอร์ดึงสติเขากลับมา

 

“ อ้อ   ข้าก็แค่พยายามจัดท่านอนให้เขาน่ะ ”   

 

อาเธอร์ตอบ

เขาดึงมือพ่อมดน้อยไปวางแนบไว้ข้างตัว

 

“ ท่านแม่บอกว่าอาหารพร้อมแล้ว   ว่าแต่เราควรปลุกดารีลหรือเปล่า ”

 

เด็กชายถาม

 

“ อย่าเลย ”

 

อาเธอร์ตอบ

 

“ เขาคงต้องการพักผ่อนมากกว่าจะดื่มกินอะไร ”

 

ทั้งสองจึงเดินไปยังห้องครัว

เพราะมีโต๊ะรับประทานอาหารวางอยู่ที่นั่น

 

ส่วนห้องรับแขกด้านหน้าจัดเป็นห้องนอนชั่วคราว

ตั้งแต่ครั้งป่วยหนักยังไม่มีการจัดเรียงใหม่

 

คาโอเรียนั่งอุ้มกระต่ายลูไว้บนตัก

แต่สายตาชำเลืองไปทางห้องรับแขก

 

ส่วนคาโลไรน์นั้นง่วนอยู่กับการจัดโต๊ะอาหาร

 

“ ดารีลล่ะ ”

 

นางถาม

 

“ ให้เขานอนไปเถอะ ”

 

คนเป็นสามีตอบ

 

“ วันนี้เหนื่อยมากแล้ว ”

 

“ คนที่หมู่บ้านเป็นอย่างไรบ้างคะ ”

 

เด็กหญิงผมสีทองถามขึ้นบ้าง

 

“ พวกเขาปรอดภัยดีแล้วและจะแข็งแรงได้ในอีกไม่ช้า   โชคดีจริงๆ ที่ไม่มีใครตายเพราะการล้มป่วยในครั้งนี้ ”

 

บิดาของนางตอบ

 

“ เราจำเป็นต้องมีห้องนอนเพิ่ม ”

 

อยู่ๆ คาโลไรน์ก็เอ่ยขึ้น

 

“ เพื่อใครล่ะ ”

 

อาเธอร์เย้าแหย่

 

“ เจ้าคงไม่ได้หวังว่าเขาจะมานอนที่บ้านเราบ่อยๆ หรอกนะ ”

 

 

“ จะมาหรือไม่   เขาก็เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา   ถึงอย่างไรเขาต้องมีห้องเป็นของตัวเอง ”

 

นางตอบ

ด้วยสีหน้าจริงจัง

ในตอนนี้คาโลไรน์ได้ถือเอาดารีลเป็นเหมือนบุตรคนหนึ่ง

 

“ ดารีลนอนบนเตียงของข้าได้   ข้าไม่รู้สึกอึดอัดอะไร   แต่ถ้าเขาไม่ชอบใจให้ข้านอนบนพื้นก็ยังได้ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว

คาโลไรน์กับบุตรสาวก็ช่วยกันเก็บจานไปล้าง

 

เด็กหญิงแอบเดินไปดูพ่อมดน้อยที่กำลังหลับอยู่

ก่อนจะอุ้มกระต่ายลูเดินเข้าห้องนอนไป

 

ห้องของคาโอเรียนั้นอยู่ชั้นสองของตัวบ้าน

ถัดขึ้นไปคือห้องใต้หลังคา

อันเป็นที่อยู่ของพี่ชายของนาง

 

 

แต่ในตอนนี้ฟิโลโซเฟอร์ต้องนอนที่ห้องรับแขกไปก่อน

เพราะเตียงของเขายังไม่ถูกขนย้ายกลับ

 

เมื่อความมืดกรายเข้ามา

อากาศก็เริ่มหนาวเย็น

 

แม้ตอนนี้คำสาปได้พ้นไปแล้ว

แต่ฤดูหนาวที่เดินทางมาถึง

จึงทำให้อากาศไม่สามารถอุ่นไปมากกว่านี้แล้ว

 

ฟิโลโซเฟอร์เดินเข้าไปในห้องนั้น

เติมถ่านหินให้กับเตาผิง

 

เขารู้สึกดีใจที่วันนี้ยังต้องนอนในห้องรับแขก

เพราะดารีลจะได้นอนหลับอย่างอบอุ่นตลอดทั้งคืน

ในช่วงเวลาที่หนาวเหน็บเช่นนี้