โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เด็กชายฟิโลโซเฟอร์นอนเอาผ้านวมคลุมหัว   ไม่ใส่ใจกับเสียงสายลมที่ครางหวีดหวิว   หรือแม้แต่เคอร์คารอลที่บินโฉบไปมารอบๆ ตัวบ้าน   ขณะนี้เป็นเวลากลางวันหรือกลางคืนก็ไม่อาจรู้ได้   เพราะทุกอย่างตกอยู่ในความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด
 
สายลมแรงกระแทกเข้ากับตัวบ้านอีกครั้ง   ตามมาด้วยเสียงคล้ายกรงเล็บขนาดใหญ่   ครูดไปตามผนังด้านนอกของตัวบ้าน   ฟิโลโซเฟอร์ตวัดผ้าห่มออกจากร่าง
 
มองเห็นดารีลกำลังยกมือปิดหน้า   เกลือกกลิ้งร่างไปมาบนที่นอนด้วยท่าทางทุรนทุราย   แหวนรูปงูบนนิ้วของเขาส่องประกายประหลาด
 
เด็กชายรีบคลานเข้าไปหา   พยายามเรียกชื่อแต่ไร้การตอบรับ   ฟิโลโซเฟอร์จึงกดร่างบอบบางนั้นแนบลงบนเตียง   เพราะไม่อยากให้เขากลิ้งไปกระแทกกำแพงจนบาดเจ็บ  
 
สายฟ้าฟาดลงใกล้ๆ ดารีลเลื่อนมือมาปิดปาก   เด็กน้อยรู้ว่าเขากำลังจะกัดมือตัวเองจึงได้ดึงมือนั้นออก  
 
แล้วส่งข้อมือตัวเองให้แทน   เขารู้สึกถึงคมเขียวที่บาดลงในผิวจนเจ็บแปลบ   แต่นั่นหาใช่สาระสำคัญไม่
 
เสียงกรงเล็บลากยาวมาถึงหน้าประตูบ้าน   หนุ่มน้อยคนนั้นสะดุ้งเฮือก   พลางชี้นิ้วข้างที่สวมแหวนไปที่ประตู   เสียงทุกอย่างก็เงียบกริบลง   ดารีลนั้นเริ่มหอบหายใจหนักหน่วง   เลือดสีเข้มซึมมาถึงขอบริมฝีปาก
 
ฟิโลโซเฟอร์ครางเบาๆ เขาซับเลือดนั้นด้วยมืออันสั่นระริก  
 
พ่อมดน้อยกระพริบตาถี่
เหมือนว่าสตินั้นจะคืนมาแล้ว
 
“ ข้าไม่เป็นไร ”  
 
เขาบอกด้วยรอยยิ้มบางๆ
 
“ นี่เรากำลังรอความตายอยู่หรือเปล่า ”
 
เด็กชายเอ่ยถาม
 
“ เจ้าไม่ตายหรอก ”
 
ดารีลว่า
 
“ อย่างน้อย   ตราบที่ข้ายังอยู่เจ้าจะไม่เป็นอะไร ”
 
นี่คือคำตอบของความสงสัยทั้งปวง   ว่าเหตุใดเขาจึงยืนอยู่ได้ในขณะที่คนอื่นล้มลง   นั่นเป็นดารีลทุ่มพลังรักษาทั้งหมดมาที่เขา   เป็นครั้งแรกที่เด็กชายตัวน้อยนั้นรู้สึกว่าดารีลช่างโง่นัก   เขาควรปกป้องตัวเองให้แข็งแรงเอาไว้มิใช่หรือ   เพราะตัวเขานั้นสำคัญกว่าคนทั้งปวง  
 
 
ฟิโลโซเฟอร์ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมมาสวม   เขาจะต้องออกไปข้างนอก   ถึงแม้จะรู้ว่าลมพายุนั้นรุนแรงเพียงใด   เขาไม่สนอะไรทั้งนั้นต่อให้มีสิบเคอร์คารอลยืนเรียงรายรอต้อนรับที่หน้าประตู   ก็ไม่ทำให้รู้สึกหวั่นไหวแม้แต่น้อย  
 
เด็กชายกลับขึ้นไปบนเตียง   คลุมผ้าให้ดารีลที่กำลังหลับ   เขาเกลี่ยเส้นผมออกไปจากใบหน้าขาวซีดนั้นอย่างแผ่วเบา   ในใจก็นึกสงสัยว่าใครกันช่างโหดร้าย   กล้าทำลายสิ่งที่งดงามที่สุดได้
 
ฟิโลโซเฟอร์บีบมือของดารีลด้วยความห่วงใย   แต่นั่นกลับกระตุ้นให้หนุ่มน้อยคนนั้นตื่น   เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าสวมชุดคลุมหนา   เขาก็คว้าข้อมือเอาไว้
 
“ จะไปไหน ”
 
“ ข้าจะไปตามคนมาช่วย ”
 
เด็กชายตอบ
 
“ ใคร   เจ้าไม่รู้หรือพ่อมดดีมีนไปต่างเมือง ”
 
“ ข้ารู้ ”
 
“ เจ้าจะไปหาใครกันแน่ ”
 
ดารีลมีท่าทีหวาดระแวง
 
เด็กชายก็เอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าตอบคำถามนั้น
 
“ เช่นนั้น   บอกมาว่าจะไปที่แห่งใด ”
 
“ ข้าไปไม่ไกลหรอก   แค่หัวมุมถนนตรงสี่แยกเปลี่ยวร้างสักที่ ”
 
พ่อมดน้อยตกตะลึง
 
“ เจ้าจะไปหาสตรีชุดแดง   ข้าบอกเจ้าแล้ว ”
 
“ ใช่   เจ้าบอกข้า   เจ้าบอกว่าคำแนะนำของนางเชื่อถือได้   แม้เจือด้วยความประสงค์ร้ายก็ตามที   แต่ข้ามั่นใจว่าจะสามารถรับมือนางได้   ข้าตั้งใจเก็บนางไว้เป็นทางเลือกสุดท้าย   และตอนนี้เราก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ” 
 
เด็กชายขึ้นเสียง
 
“ นางไม่ใช่ทางเลือก   ไม่สมควรคิดถึงนางเสียด้วยซ้ำ   ข้าบอกว่าข้ายังไหวเจ้าไม่เชื่อหรือไง ”
 
ฟิโลโซเฟอร์น้ำตาร่วง
เขาพร้อมจะเชื่อดารีลทุกอย่าง
 
เว้นแต่เรื่องนี้เรื่องเดียว
ที่ไม่อาจทำใจให้เชื่อได้แล้ว
 
หนุ่มน้อยกำมือให้กระชับเข้า
ทำให้รับรู้ว่าเรี่ยวแรงนั้นบางเบาเพียงใด
เด็กชายใจหายวาบ
 
ดารีลเคยแข็งแกร่งเสมอ
เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่
 
แต่ฟิโลโซเฟอร์ก็ไม่กล้าดึงมือนั้นออก
ทำได้แค่เพียงนิ่งอยู่
 
และคิดว่าเมื่อดารีลหลับ
เขาจะรีบไปให้เร็วที่สุด
 
เพื่อเจ้าแล้วข้ายอมแลกทุกอย่าง
 
เสียงร้องกรีดแหลมดังขึ้นอีกคราวนี้มันดังตรงหน้าประตูเลยทีเดียว
เหมือนบ้านทั้งหลังสั่นไหว
ไฟในเตาดับวูบเหลือเพียงถ่านแดงๆ ที่ยังพอให้แสงสวาง
 
ดารีลสูดลมหายใจเฮือก
เขาเริ่มทุรนทุรายอีกครั้ง
 
ฟิโลโซเฟอร์กดไหล่เพื่อนรักเอาไว้
ไม่อยากให้เขาดิ้นรนมากไปกว่านี้
ในใจรู้สึกเดือดดาลเป็นอย่างมาก
 
สิ่งที่อยู่ด้านนอกจะเป็นผู้ใช้มนต์ดำหรือปีศาจก็ตามแต่
เขาไม่กลัวแม้แต่น้อย
 
ในความมืดสลัวดารีลได้พูดบางอย่างกับเขา
แต่เสียงนั้นแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน
 
เด็กชายจึงก้มลงไปเอาหน้าแนบชิด
 
“ ดาบของเจ้าล่ะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์คว้าดาบโบราณเล่มนั้น
ส่งให้ทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
 
อัญมณีสีแดงที่ประดับตรงด้ามดาบส่องประกายสีแดงเข้มสุดอำมหิต
แต่เมื่อดารีลเอื้อมมือไปสัมผัส
ประกายนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นสีแดงอบอุ่นงดงามในทันที
 
แล้วทุกอย่างก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
ความมืดหายไปพร้อมกับแสงสว่างที่ปรากฏบนท้องฟ้า
 
ไฟในเตาก็กลับมาสว่างไสว
เสียงลมเสียงกรีดร้องหายวับไปราวกับไม่เคยมีอยู่
 
ฟิโลโซเฟอร์เปิดม่านหน้าต่างให้แสงแดดทอเข้ามา
แม้จะไม่ทำให้อุ่นมากนักแต่ก็ใจชื้นขึ้นได้
 
ดารีลนั้นหลับไปอีกครั้งด้วยลมหายใจที่สม่ำเสมอ
สีเลือดเริ่มกลับมาปรากฏบนใบหน้า
 
เด็กชายวางดาบเล่มนั้นไว้ใกล้ๆ เขา
จับสองมือวางประสานกันตรงช่วงท้อง
แล้วคลุมผ้าให้
 
ดารีลเวลาหลับนั้นเหมือนเด็ก
งดงามบริสุทธิ์และไร้เดียงสา
 
ต่างกับตอนตื่น
ที่ดูเคร่งขรึมและเจ้าระเบียบตลอดเวลา
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยเดินไปเปิดประตูบ้าน
เขาต้องตกตะลึง
ที่เห็นทุ่งหญ้าสีเขียวฉาบไปด้วยน้ำแข็ง
 
แม้แต่บนกลังคาบ้านก็ยังมีน้ำแข็งงอกลงมาเป็นแท่งๆ
ราวกับเขี้ยวของปีศาจร้าย