โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )
เขียนโดย shilen
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 18.27 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 20.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
103) ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากให้ท่านช่วย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าวันต่อมาอากาศแจ่มใสไม่มีเค้าของพายุใดๆ น้ำแข็งก็เริ่มละลาย แสงแดดอุ่นๆฉาบไล้ไปทั่วผืนดิน อาเธอร์ตื่นขึ้นเพื่อทำงานในส่วนของเขา แม้ยังคงต้องดื่มยาแต่เขาก็แข็งแรงพอ คนอื่นๆ ก็เช่นกัน มีเพียงดารีลเท่านั้นที่ยังดูโรยแรง ทำให้ต้องนอนนิ่งๆ บนเตียงเพราะถูกคาโลไรน์บังคับ เขาเอื้อมมือไปผลักบานหน้าต่างที่อยู่ข้างเตียงให้เปิดออก นกเรเวนตัวนั้นบินมาเกาะกรอบหน้าต่าง สายตาจ้องมองพ่อมดน้อยนิ่งงัน
ทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทาง สิ่งผิดปรกติเหมือนจะอันตรธานหายไปจนหมดสิ้นแล้ว
ดารีลหยิบดาบโบราณเล่มนั้นขึ้นมาดู นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามรูปสลักอันวิจิตรบนฝักดาบ ใบหน้าของเขาฉายแววเหนื่อยล้าและเศร้าหมอง เขาเลื่อนมือไปจนถึงอัญมณีสีแดงเม็ดนั้นแล้วหลับตาลง คลื่นพลังมากมายไหลผ่านเขาไปดังพายุ ร่างเงาสีดำพลันปรากฏตรงหน้า สูงใหญ่น่าเกรงขาม ดวงตานั้นเป็นสีแดงเพลิงและกรงเล็บแหลมคม
หนุ่มน้อยสะดุ้ง ปล่อยมือจากดาบในทันที ภาพมายาก็หายวับไป
“ เกิดอะไรขึ้น ”
ฟิโลโซเฟอร์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
เขาเดินเข้ามา
และทันได้เห็นกิริยาเมื่อครู่
“ ไม่มีอะไร ”
ดารีลตอบ
“ ข้าแค่เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นเท่านั้นเอง ”
ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นปิดตา
ราวกับจะพยายามสลัดภาพเมื่อครู่ให้พ้นไป
เด็กชายตัวน้อยถอนหายใจ
แล้วนั่งลงข้างๆ
“ ข้าจะช่วยอะไรเจ้าได้บ้าง ”
ดารีลหันมามองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ เช่นนั้น ช่วยไปบอกแก่มารดาของเจ้า ว่าข้าต้องกลับบ้านแล้ว ”
“ เห็นจะยาก หรือบางทีพ่อของข้าอาจเอารถม้าไปส่ง ”
ดารีลส่ายหน้า
“ ข้าขี่ม้าไปเองไวกว่า ”
ว่าแล้วเขาก็ดีดนิ้วหยอกล้อกับนกสีดำตัวนั้น
หลังรับประทานอาหารเช้าพ่อ มดน้อยก็เตรียมตัวกลับโดยไม่ฟังคำทัดทานใด เขาบอกว่าบ้านคือที่เดียวที่จะทำให้เขาดีขึ้น เพราะที่นั่นมีสมุนไพรต่างๆ ครบถ้วน
ม้าสีขาวปราดเปรียวของเขาวิ่งมารอรับ มันสวยงามและขาวสะอาด แต่ทว่าดวงตานั้นกลับแดงฉาน
“ ท่านแน่ใจนะว่าจะไม่ให้ข้าไปส่ง ”
อาเธอร์ถามด้วยความเป็นห่วง
“ ท่านอย่ากังวลไปเลย ม้าตัวนี้ฉลาดนัก มันสามารถวิ่งกลับบ้านได้เองโดยทิ้งข้าไว้ข้างหลัง ”
ดารีลบอก
เหมือนม้าจะฟังรู้เรื่องว่าโดนจิกกัด
มันก้มหัวลงแล้วพุ่งชนเจ้านายเบาๆ
“ ถ้าเช่นนั้นข้าขอให้ท่านเดินทางอย่างปรอดภัย ”
คนเป็นเจ้าของบ้านกล่าวอวยพร
“ อ้อเดี๋ยวก่อน ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากให้ท่านช่วย ”
หนุ่มน้อยคนนั้นเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้
“ ข้ายินดีช่วยท่านทุกเรื่อง อย่าว่าแต่เรื่องเดียวเลย ต่อให้เป็นร้อยเป็นพันข้าก็จะพยายาม ”
“ ข้าไม่รบกวนท่านขนาดนั้นหรอก ”
ดารีลว่าพลางหยิบห่อผ้าห่อหนึ่งออกมา
มันผูกปมเป็นสี่เหลี่ยมแน่นหนา
“ ท่านรู้จักหมู่บ้านนอกกำแพงใช่หรือไม่ ”
“ ข้าเคยผ่านแต่ไม่เคยเข้าไปข้างในเสียที ”
อาเธอร์ตอบตามจริง
“ นั่นและ คราวนี้ท่านต้องเข้าไป กลางหมู่บ้านจะมีบ่อน้ำอยู่ ท่านจงแอบเอาสิ่งนี้โยนลงในน้ำ ”
“ นี่คือ ”
อาเธอร์ถามพลางยกห่อขึ้นดมรู้สึกกลิ่นคุ้นๆ
“ คนในหมู่บ้านมีอาการป่วยเหมือนๆ กับพวกท่านและนี่คือยารักษา ”
“ ข้านึกว่าต้องต้มเสียอีก ”
“ อันที่จริงต้มย่อมดีกว่า แต่ข้าไม่อยากให้เอิกเกริก โยนยานี่ลงน้ำ มันเป็นบ่อน้ำดื่มของทั้งหมู่บ้าน พวกเขาทุกคนจะต้องดื่มน้ำจากบ่อนั้นและค่อยๆ ทุเลาจนหายดี แบบนั้นน่าจะดีกว่า ข้าเป็นพ่อมดถ้าเข้าไปเองคงวุ่นวายไม่น้อย ให้ทุกคนคิดว่าเป็นการป่วยไข้ทั่วไปจะได้ไม่ต้องตื่นกลัวคำสาป ”
“ ข้าเข้าใจแล้ว ”
“ ดี ถ้าอย่างนั้นข้าลาก่อน ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง ”
ดารีลว่า
“ ท่านก็เช่นกัน ”
ม้าสีขาวเชิดหัวขึ้น
ดารีลกระโดดขึ้นหลังม้าได้อย่างสง่างามแม้จะดูอ่อนแรง
ทั้งคู่วิ่งออกไปรวดเร็วและนุ่มนวลราวกับสายลมยามเช้า
พวกเขามองหนุ่มน้อยค่อยๆ ห่างออกไปจนลับสายตา
หลังจากกลับเข้าบ้านอาเธอร์ก็เตรียมม้า
“ ท่านพ่อจะไปที่หมู่บ้านนั่นใช่หรือไม่ข้าอยากไปด้วย ”
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
“ มันจะอันตรายหรือเปล่าคะ ”
คาโลไรน์เป็นกังวล
“ ไม่หรอก มันก็แค่หมู่บ้านเล็กๆ หมู่บ้านหนึ่ง และคนที่อาศัยอยู่ในนั้นก็เป็นคนธรรมดาไม่ใช่สัตว์ประหลาดแต่อย่างใด เจ้าอย่าได้คิดมากเลย ”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ