โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เด็กชายฟิโลโซเฟอร์นอนเอาผ้านวมคลุมหัว   ไม่ใส่ใจกับเสียงสายลมที่ครางหวีดหวิว   หรือแม้แต่เคอร์คารอลที่บินโฉบไปมารอบๆ ตัวบ้าน   ขณะนี้เป็นเวลากลางวันหรือกลางคืนก็ไม่อาจรู้ได้   เพราะทุกอย่างตกอยู่ในความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด

 

สายลมแรงกระแทกเข้ากับตัวบ้านอีกครั้ง   ตามมาด้วยเสียงคล้ายกรงเล็บขนาดใหญ่   ครูดไปตามผนังด้านนอกของตัวบ้าน   ฟิโลโซเฟอร์ตวัดผ้าห่มออกจากร่าง

 

มองเห็นดารีลกำลังยกมือปิดหน้า   เกลือกกลิ้งร่างไปมาบนที่นอนด้วยท่าทางทุรนทุราย   แหวนรูปงูบนนิ้วของเขาส่องประกายประหลาด

 

เด็กชายรีบคลานเข้าไปหา   พยายามเรียกชื่อแต่ไร้การตอบรับ   ฟิโลโซเฟอร์จึงกดร่างบอบบางนั้นแนบลงบนเตียง   เพราะไม่อยากให้เขากลิ้งไปกระแทกกำแพงจนบาดเจ็บ  

 

สายฟ้าฟาดลงใกล้ๆ ดารีลเลื่อนมือมาปิดปาก   เด็กน้อยรู้ว่าเขากำลังจะกัดมือตัวเองจึงได้ดึงมือนั้นออก  

 

แล้วส่งข้อมือตัวเองให้แทน   เขารู้สึกถึงคมเขียวที่บาดลงในผิวจนเจ็บแปลบ   แต่นั่นหาใช่สาระสำคัญไม่

 

เสียงกรงเล็บลากยาวมาถึงหน้าประตูบ้าน   หนุ่มน้อยคนนั้นสะดุ้งเฮือก   พลางชี้นิ้วข้างที่สวมแหวนไปที่ประตู   เสียงทุกอย่างก็เงียบกริบลง   ดารีลนั้นเริ่มหอบหายใจหนักหน่วง   เลือดสีเข้มซึมมาถึงขอบริมฝีปาก

 

ฟิโลโซเฟอร์ครางเบาๆ เขาซับเลือดนั้นด้วยมืออันสั่นระริก  

 

พ่อมดน้อยกระพริบตาถี่

เหมือนว่าสตินั้นจะคืนมาแล้ว

 

“ ข้าไม่เป็นไร ”  

 

เขาบอกด้วยรอยยิ้มบางๆ

 

“ นี่เรากำลังรอความตายอยู่หรือเปล่า ”

 

เด็กชายเอ่ยถาม

 

“ เจ้าไม่ตายหรอก ”

 

ดารีลว่า

 

“ อย่างน้อย   ตราบที่ข้ายังอยู่เจ้าจะไม่เป็นอะไร ”

 

นี่คือคำตอบของความสงสัยทั้งปวง   ว่าเหตุใดเขาจึงยืนอยู่ได้ในขณะที่คนอื่นล้มลง   นั่นเป็นดารีลทุ่มพลังรักษาทั้งหมดมาที่เขา   เป็นครั้งแรกที่เด็กชายตัวน้อยนั้นรู้สึกว่าดารีลช่างโง่นัก   เขาควรปกป้องตัวเองให้แข็งแรงเอาไว้มิใช่หรือ   เพราะตัวเขานั้นสำคัญกว่าคนทั้งปวง  

 

 

ฟิโลโซเฟอร์ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมมาสวม   เขาจะต้องออกไปข้างนอก   ถึงแม้จะรู้ว่าลมพายุนั้นรุนแรงเพียงใด   เขาไม่สนอะไรทั้งนั้นต่อให้มีสิบเคอร์คารอลยืนเรียงรายรอต้อนรับที่หน้าประตู   ก็ไม่ทำให้รู้สึกหวั่นไหวแม้แต่น้อย  

 

เด็กชายกลับขึ้นไปบนเตียง   คลุมผ้าให้ดารีลที่กำลังหลับ   เขาเกลี่ยเส้นผมออกไปจากใบหน้าขาวซีดนั้นอย่างแผ่วเบา   ในใจก็นึกสงสัยว่าใครกันช่างโหดร้าย   กล้าทำลายสิ่งที่งดงามที่สุดได้

 

ฟิโลโซเฟอร์บีบมือของดารีลด้วยความห่วงใย   แต่นั่นกลับกระตุ้นให้หนุ่มน้อยคนนั้นตื่น   เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าสวมชุดคลุมหนา   เขาก็คว้าข้อมือเอาไว้

 

“ จะไปไหน ”

 

“ ข้าจะไปตามคนมาช่วย ”

 

เด็กชายตอบ

 

“ ใคร   เจ้าไม่รู้หรือพ่อมดดีมีนไปต่างเมือง ”

 

“ ข้ารู้ ”

 

“ เจ้าจะไปหาใครกันแน่ ”

 

ดารีลมีท่าทีหวาดระแวง

 

เด็กชายก็เอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าตอบคำถามนั้น

 

“ เช่นนั้น   บอกมาว่าจะไปที่แห่งใด ”

 

“ ข้าไปไม่ไกลหรอก   แค่หัวมุมถนนตรงสี่แยกเปลี่ยวร้างสักที่ ”

 

พ่อมดน้อยตกตะลึง

 

“ เจ้าจะไปหาสตรีชุดแดง   ข้าบอกเจ้าแล้ว ”

 

“ ใช่   เจ้าบอกข้า   เจ้าบอกว่าคำแนะนำของนางเชื่อถือได้   แม้เจือด้วยความประสงค์ร้ายก็ตามที   แต่ข้ามั่นใจว่าจะสามารถรับมือนางได้   ข้าตั้งใจเก็บนางไว้เป็นทางเลือกสุดท้าย   และตอนนี้เราก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ” 

 

เด็กชายขึ้นเสียง

 

“ นางไม่ใช่ทางเลือก   ไม่สมควรคิดถึงนางเสียด้วยซ้ำ   ข้าบอกว่าข้ายังไหวเจ้าไม่เชื่อหรือไง ”

 

ฟิโลโซเฟอร์น้ำตาร่วง

เขาพร้อมจะเชื่อดารีลทุกอย่าง

 

เว้นแต่เรื่องนี้เรื่องเดียว

ที่ไม่อาจทำใจให้เชื่อได้แล้ว

 

หนุ่มน้อยกำมือให้กระชับเข้า

ทำให้รับรู้ว่าเรี่ยวแรงนั้นบางเบาเพียงใด

เด็กชายใจหายวาบ

 

ดารีลเคยแข็งแกร่งเสมอ

เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

 

แต่ฟิโลโซเฟอร์ก็ไม่กล้าดึงมือนั้นออก

ทำได้แค่เพียงนิ่งอยู่

 

และคิดว่าเมื่อดารีลหลับ

เขาจะรีบไปให้เร็วที่สุด

 

เพื่อเจ้าแล้วข้ายอมแลกทุกอย่าง

 

เสียงร้องกรีดแหลมดังขึ้นอีกคราวนี้มันดังตรงหน้าประตูเลยทีเดียว

เหมือนบ้านทั้งหลังสั่นไหว

ไฟในเตาดับวูบเหลือเพียงถ่านแดงๆ ที่ยังพอให้แสงสวาง

 

ดารีลสูดลมหายใจเฮือก

เขาเริ่มทุรนทุรายอีกครั้ง

 

ฟิโลโซเฟอร์กดไหล่เพื่อนรักเอาไว้

ไม่อยากให้เขาดิ้นรนมากไปกว่านี้

ในใจรู้สึกเดือดดาลเป็นอย่างมาก

 

สิ่งที่อยู่ด้านนอกจะเป็นผู้ใช้มนต์ดำหรือปีศาจก็ตามแต่

เขาไม่กลัวแม้แต่น้อย

 

ในความมืดสลัวดารีลได้พูดบางอย่างกับเขา

แต่เสียงนั้นแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน

 

เด็กชายจึงก้มลงไปเอาหน้าแนบชิด

 

“ ดาบของเจ้าล่ะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์คว้าดาบโบราณเล่มนั้น

ส่งให้ทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด

 

อัญมณีสีแดงที่ประดับตรงด้ามดาบส่องประกายสีแดงเข้มสุดอำมหิต

แต่เมื่อดารีลเอื้อมมือไปสัมผัส

ประกายนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นสีแดงอบอุ่นงดงามในทันที

 

แล้วทุกอย่างก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

ความมืดหายไปพร้อมกับแสงสว่างที่ปรากฏบนท้องฟ้า

 

ไฟในเตาก็กลับมาสว่างไสว

เสียงลมเสียงกรีดร้องหายวับไปราวกับไม่เคยมีอยู่

 

ฟิโลโซเฟอร์เปิดม่านหน้าต่างให้แสงแดดทอเข้ามา

แม้จะไม่ทำให้อุ่นมากนักแต่ก็ใจชื้นขึ้นได้

 

ดารีลนั้นหลับไปอีกครั้งด้วยลมหายใจที่สม่ำเสมอ

สีเลือดเริ่มกลับมาปรากฏบนใบหน้า

 

เด็กชายวางดาบเล่มนั้นไว้ใกล้ๆ เขา

จับสองมือวางประสานกันตรงช่วงท้อง

แล้วคลุมผ้าให้

 

ดารีลเวลาหลับนั้นเหมือนเด็ก

งดงามบริสุทธิ์และไร้เดียงสา

 

ต่างกับตอนตื่น

ที่ดูเคร่งขรึมและเจ้าระเบียบตลอดเวลา

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยเดินไปเปิดประตูบ้าน

เขาต้องตกตะลึง

ที่เห็นทุ่งหญ้าสีเขียวฉาบไปด้วยน้ำแข็ง

 

แม้แต่บนกลังคาบ้านก็ยังมีน้ำแข็งงอกลงมาเป็นแท่งๆ

ราวกับเขี้ยวของปีศาจร้าย