แก้วนพคุณ

คืนวันอาทิตย์ก่อนเข้านอนพริมาส่งไลน์ถึงคเชนทร์ นัดเขาเจอใน  วันพรุ่งนี้ ภารดีฝากของไปให้เขา แม่ของหล่อนซื้อไว้เมื่อตอนที่สองสาวไปเดินเล่นในห้าง...ถ้าไม่เจอคเชนทร์ไม่รู้ว่าพริมาจะเป็นอย่างไร และฝากให้ลูกสาวนัดเด็กหนุ่มด้วย...เขาว่างเมื่อไหร่ให้บอก หล่อนอยากเลี้ยงข้าว
   “พรุ่งนี้พี่ตุลย์ไปโรงเรียนรึเปล่าคะ?”
   “ไปสิ! ถึงจะขี้เกียจเรียน แต่ก็ไม่เคยโดดหรอกนะ ว่าแต่ทำไมเหรอ?” คเชนทร์ตอบไลน์กลับมาอย่างไว พริมาเดาว่าเขาคงเล่นโทรศัพท์อยู่พอดีตอนหล่อนไลน์ไปถาม
   “แม่ฝากของไปให้ค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลูกแก้วเอาไปให้ที่ห้องนะคะ          พี่ตุลย์อยู่ห้องอะไร?”
   “ไม่ต้องลำบากหรอก ยังไงวันนั้นพี่ก็ไปโรงเรียนอยู่แล้วไม่ได้ไปส่งลูกแก้วนอกเส้นทางซะหน่อย” พริมาคะยั้นคะยอบอกว่าไม่ได้เด็ดขาด    เพราะแม่ของหล่อนตั้งใจฝากไปให้เขาและภารดีก็ซื้อมาแล้ว คเชนทร์จึงไม่ได้ค้านอะไรเขาบอกห้องและชั้น นัดเวลากับพริมาเรียบร้อยในวันพรุ่งนี้ พริมาส่งสติ๊กเกอร์ O.K. และ Goodnightกลับมา และไม่วายส่งรูปนพคุณ...ไก่แจ้  แสนสวยของหล่อนไปอวดเขาด้วย
   “หืม?” คเชนทร์มองรูปในมือถือพร้อมเลิกคิ้ว
    “อ้อ...ไอ้นพคุณ” เขานึกขึ้นได้ เพราะพริมาเอารูปไก่อวดเขาไปหลายรูปแล้ว เมื่อตอนที่คุยกันครั้งก่อน คเชนทร์มองแล้วยิ้ม เขาลุกหายไปที่ห้องพี่สาว
   “เมษ์! ขอไก่ตัวเด่ะ” คณิสราพี่สาวคนโตของคเชนทร์นั่งทำงานอดิเรก ของหล่อนอยู่ในห้อง ช่วงนี้หล่อนกำลังบ้าทำพวงกุญแจที่แกะจากหนังแล้วถักออกมาเป็นรูปต่างๆ หล่อนมีเพจเป็นของตัวเอง ทำแล้วโชว์ในเพจ “ประดิดประดอยสไตล์คณิสรา” ในเพจนี้จะทำทุกอย่างที่คณิสราสนใจ      พักก่อนหล่อนบ้าถักไหมพรม แต่ช่วงนี้อากาศเริ่มร้อนและไหมพรมก็เริ่มจะน่าเบื่อ หล่อนก็หันมาทำอย่างอื่น ส่วนใหญ่งานประดิดประดอยของหล่อนนั้น       ทำออกมาได้ดีทั้งหมด เพียงแต่น่าเสียดายที่เจ้าของเพจเป็นคนขี้เบื่อ          จึงทำงานอดิเรกของหล่อนแต่ละอย่างไม่ได้นาน แต่ถึงอย่างนั้นหล่อนก็มีลูกเพจไม่น้อยทีเดียว
   “ไก่อะไร? คราวก่อนก็เอาไปแล้ว นี่ฉันจะไว้ขาย” หลังๆ มานี่พอมี ลูกเพจติดตามหล่อนมากขึ้น จากทำเล่นปกติแก้เซ็งก็พอจะหารายได้ได้บ้าง
   “น่า! ขอตัวหนึ่ง เอาแบบนี้เลย” คเชนทร์เอารูปไก่ที่พริมาส่งมาให้พี่สาวดู คณิสราเลิกคิ้วนิดนึงแล้วดูรูปในมือถือ
   “ตัวนี้ไม่เหมือนของแกนี่นา...หูขาวด้วย” พี่สาวคเชนทร์พินิจไก่แจ้ พริมาชัดๆ
   “ก็ทำให้หน่อย...แกเก่งทำได้อยู่แล้ว”
   “จะเอาไปให้สาวเหรอ?” คราวนี้พี่สาวทำหน้าล้อเลียน
   “ให้น้อง...เอาน่า ไม่แน่นะถ้ามีใครมาเห็น อาจจะสั่งซื้อก็ได้ ได้ลูกค้าเพิ่มไปอีก” น้องชายบิ๊วอารมณ์เต็มที่
   “จะขายของต้องลงทุน ได้พรีเซ็นเตอร์ดีด้วยนา” คเชนทร์เห็นพี่สาวมีท่าทีสนใจจึงรีบเสนอ คณิสราหรี่ตามอง ปกติน้องชายหล่อนไม่ค่อยมาเซ้าซี้กับหล่อนมากนัก วันนี้มาแปลกเขาคงอยากได้จริงๆ
   “เออๆ เดี๋ยวค้นดูอันที่ทำไว้แล้วมาแต่งหูเพิ่มให้ รอได้ป่ะล่ะ?”
   “รอได้...คืนนี้นะ” คเชนทร์นอนลงบนเตียงอีกฝั่งของพี่สาว เขาไม่ได้กดดันเพียงแต่ว่าถ้าไม่เสร็จและไม่ได้ของกลับไปคืนนี้ก็คงจะนอนที่นี่
   “นี่แกรอได้เนอะ...ไม่ได้กดดันเลยเนอะ” คณิสราหมั่นไส้ แต่พวงกุญแจไก่หล่อนมีอยู่แล้ว แค่เพิ่มหูนิดเดียว ใช้เวลาไม่นานหล่อนก็ไล่ไอ้ตุลย์กลับห้องตัวเองไปได้แน่นอน
 
   พริมามาถึงแต่เช้า หล่อนไลน์หาคเชนทร์แล้วว่าจะเอาของไปให้เขา
   ที่ห้องเช้านี้ก่อนเข้าแถว หล่อนจึงเดินไปตึกฝั่งตรงข้าม เพราะฝั่งมัธยมปลายอยู่คนละตึก
“พี่ถึงแล้วอยู่ที่ห้องเอากระเป๋ามาเก็บ เดี๋ยวลงไปหา” คเชนทร์ไลน์บอก
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลูกแก้วขึ้นไปหา พี่ตุลย์จะได้ไม่ต้องเอาของไปเก็บอีกรอบ”
“เคๆ “ คเชนทร์พิมพ์ไลน์ตอบกลับมาสั้นๆ ด้วยภาษาวัยรุ่น ที่ผู้ใหญ่บางคนอ่านแล้วคงไม่เข้าใจ ชั้น ม.5 อยู่ชั้นสอง ห้องของคเชนทร์อยู่ห้องแรก ห้องวิทย์ – คณิต ขึ้นมาถึงก็เจอเลย พริมาจึงไม่ต้องเดินไปไกล หล่อนไปชะโงกหน้ามองหาคเชนทร์อยู่ตรงประตูด้านหน้า ในห้องยังไม่ค่อยมีคนมามากนัก แต่ก็เรียกสายตาให้คนหันมามองหล่อนไม่น้อยเหมือนกัน...และหนึ่งในนั้นคือนพคุณ! นพคุณประหลาดใจ...ยัยตัวปัญหามาทำอะไรที่นี่? หรือหล่อนจะมาป่วนเขา นี่หล่อนพัฒนาถึงขั้นตามมาแสดงตนว่ารู้จักเขาถึงในห้องเรียนเลยหรือ? เด็กหนุ่มจ้องหน้าพริมาเขม็ง เขาเคยบอกหล่อนแล้วว่าเวลาอยู่ที่โรงเรียนไม่ต้องทำมาเป็นรู้จักกัน แต่นี่หล่อนเล่นหนักถึงขนาดตามมาถึงห้องของเขา...เด็กนี่ชักจะล้ำเส้นไปใหญ่แล้ว
“ลูกแก้ว!” เสียงคนเรียกยัยตัวปัญหาของเขาดังมาจากด้านหลังห้อง นพคุณหันไปมอง คเชนทร์นั่นเอง...หมอนั่นรู้จักพริมาได้อย่างไร? นพคุณเห็นพริมามองไปตามเสียงเรียกแล้วส่งยิ้มหวานสดใสไปให้คเชนทร์
“เข้ามาทางประตูด้านหลังนี่” คเชนทร์ส่งเสียงบอกมา พริมาเดินตามเสียงเรียกไปด้านหลังห้อง นพคุณเห็นหล่อนกับคเชนทร์ยืนคุยอะไรกันสักอย่าง     แต่เขาอยู่หน้าห้องจึงไม่ได้ยินว่าพวกนั้นคุยอะไรกัน แต่เห็นคเชนทร์หยิบโทรศัพท์และยื่นให้หล่อนดู พริมาดูสนใจไม่น้อยและหล่อนยิ้ม...รอยยิ้มนั่น เขาไม่ชอบใจเลย หงุดหงิด!!! เด็กหญิงยื่นถุงอะไรสักอย่างให้คเชนทร์        เขารับไว้และพวกนั้นก็ออกจากห้องไปพร้อมกัน นพคุณดูนาฬิกา...จะได้เวลาเข้าแถวแล้ว เขาต้องไปเข้าแถวนี่นา จะมานั่งอยู่ในห้องอ่านหนังสือได้อย่างไร เขาลุกและออกทางประตูหน้า เพราะนพคุณนั่งหน้าจึงเข้าออกประตูห้องได้อย่างสะดวก...เหมือนคเชนทร์ที่นั่งแถวหลังสุด จึงเข้าออกประตูหลังได้สะดวกเหมือนกัน จังหวะที่นพคุณ เดินออกไปนั้น พวกพริมาก็เดินมาถึงประตูหน้าพอดี สาวน้อยชะงักเล็กน้อย
“อ้าว? รู้จักกันเหรอ?“ คเชนทร์ทักขึ้นพร้อมมองสลับระหว่างพริมากับนพคุณ
“เปล่าค่ะ” พริมาตอบอย่างไว เล่นเอานพคุณขมวดคิ้วเบาๆ
“อ่อ...เห็นมองหน้ากันนึกว่ารู้จักซะอีก งั้นไปกันเถอะจะเข้าแถวแล้ว” พริมาพยักหน้า หล่อนกับคเชนทร์เดินผ่านหน้านพคุณไปแล้ว นพคุณไม่ได้เดินตามไป เขาเว้นให้พวกนั้นนำหน้าไปก่อน แต่สายตาเขามองตามไปตลอด ยัยเด็กนั่นตอบแบบไม่คิดเลยสักนิดแถมยังไม่มองหน้าเขาอีกด้วย
“โห...น้องพริมาเอาของมาให้ไอ้ตุลย์ว่ะ พวกสาวๆ นี่ก็ต้องชอบคนหล่อๆ เป็นธรรมดา แกกินแห้วแล้วไอ้ดลย์” เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“สงสัยงานนี้กินแห้วกันอีกหลายคนนั่นแหละ หมั่นไส้ไอ้ตุลย์เว้ยดูดิเดินออกไปพร้อมกันด้วย” นพคุณได้ยินทุกคำ เขาไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เพราะเขาไม่แน่ใจว่าพริมารู้จักกับคเชนทร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะเทอมก่อน...ตอนที่เขายังไม่ได้มาเรียนที่นี่ เพราะถ้าเป็นเทอมนี้เขาไม่เห็นว่าสองคนนี้จะมีโอกาสได้ไปเจอกันตอนไหน แต่ก็อย่างว่าเขาจะไปเห็นพฤติกรรมพริมาตลอดเวลาได้อย่างไร ขนาดวันก่อนยังเห็นหล่อนไปนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ผู้ชายผ่านหน้าเขาอยู่เลย...
“ไอ้ตุลย์ขี่บิ๊กไบค์...” นพคุณนึกได้ เพราะสาวๆ ในห้องพูดกันบ่อยๆ ว่าอยากนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เขา
“อ๋อ...คงจะคบกันมานานแล้ว” นพคุณคาดเดาเอาจากสิ่งที่เห็น เขายักไหล่ ถ้าสองคนนั่นคบกัน ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา แต่ทำไมใจมันหวิวๆ แปลกๆ         พริมาลืมไปว่านพคุณก็อยู่ ม.5 และอยู่ห้องวิทย์ – คณิต นี่เขาจะคิดว่าหล่อนแอบตามเขามารึเปล่านะ? แต่เมื่อกี้ตอนคเชนทร์ถามหล่อนก็รีบตอบอย่างไวแล้วว่าไม่รู้จักเขา คงไม่มีใครรู้หรอกว่าหล่อนกับนพคุณรู้จักกัน
“หวังว่าคุณชายใหญ่จะไม่กริ้วนะ” พริมาพึมพำเบาๆ
“อะไรนะ?” คเชนทร์หันไปชะโงกถาม
“อ่อ...เปล่าค่ะ” พริมารีบตอบโดยไว
“วันนี้พูดเป็นคำเดียวรึไงนะ เปล่าค่ะ เปล่าค่ะ” คเชนทร์ถามยิ้มๆ
“แหะๆ แม่ฝากมาบอกด้วยว่าวันหลังไปกินข้าวกันนะคะ แม่จะเลี้ยง” พริมาเปลี่ยนเรื่องคุย ขืนคุยต่อไปหล่อนกลัวจะหลุดพูดอะไรออกไป
“ได้ๆ นัดมาเลยนะ ของฟรีพี่ชอบ”
“ขอบคุณสำหรับพวงกุญแจนะคะ ลูกแก้วชอบมากๆ เลย ฝากขอบคุณพี่เมษ์ด้วยนะคะ” สาวน้อยแกว่งพวงกุญแจที่คเชนทร์ให้หล่อนพร้อมยิ้มสดใสให้เขา คเชนทร์ยิ้มตอบ
“ได้ๆ ถ้าใครถามก็บอกว่าสั่งได้นะ ตามลิ้งค์ที่ให้ดูเมื่อกี้เลย” คเชนทร์ส่งลิ้งค์เพจของคณิสราให้พริมาหล่อนเข้าไปดูแล้วกดถูกใจ ในเพจนั้นมีแต่ของน่ารักๆ เต็มไปหมด พี่สาวคเชนทร์มีความชอบคล้ายๆ กันกับหล่อน
“โห...อยากไปเจอพี่เมษ์จัง” พริมาเอาพวงกุญแจใส่กระเป๋ากระโปรง หล่อนพูดจากใจจริง ดูจากงานอดิเรกของคณิสราแล้ว พวกหล่อนน่าจะเข้ากันได้เป็นอย่างดี
“แต่แปลกดีนะ...ไก่แจ้ของลูกแก้วชื่อเหมือนเพื่อนในห้องพี่เลย         คนที่เดินออกมาจนเกือบจะชนกันเมื่อกี้น่ะ หมอนั่นก็ชื่อนพคุณเหมือนกัน ฮ่าๆ” คเชนทร์ขบขัน คนชื่อนี้ก็มีไม่เยอะ น่าแปลกที่ยังมีคนเอาชื่อนี้ไปตั้งชื่อไก่อีก เด็กหนุ่มมองอยู่ว่าพริมาจะตอบว่าอย่างไร แต่ก็มีเสียงเรียกขัดขึ้นมาก่อนพอดี
“ลูกแก้ว!” เสียงยามาเรียกมาจากที่ไกลๆ หล่อนนั่งอยู่กับพวกเพื่อนๆ ในห้อง พริมาโบกมือกลับไป...ยามาไลน์มาตามหล่อนตั้งแต่เช้าแล้ว เพราะวันนี้เพื่อนหล่อนจัดติวหนังสือก่อนเข้าแถว แต่เพราะพริมาติดธุระต้องไปส่งของที่ห้องคเชนทร์หล่อนจึงไม่ได้เข้าร่วมติวกับเพื่อนๆ คนอื่น ดูจากสีหน้านักเรียนจำยอมทั้งหลาย หล่อนคิดว่าเทอมนี้คงจะมีคนมาโรงเรียนเวลาเข้าแถว พอดีหรือไม่ก็มาสาย เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมานั่งเรียนกับติวเตอร์จอมโหดแน่ๆ
“ลูกแก้วไปก่อนนะคะ ไว้จะไลน์หา” พริมาโบกมือลาแล้ววิ่งไปหาพวกเพื่อนๆ ที่ยืนตาละห้อยเหมือนจะขอตัวช่วย ให้ยามาเปลี่ยนความคิดที่จะ “เข็น” เกรดนิยมให้กลายเป็นเกียรตินิยมซะที แต่ตัวช่วยอย่างหล่อนคงจะทำอะไร หรือช่วยใครไม่ได้เลย เพราะหล่อนคงจะเป็นลำดับต้นๆ ในลิสต์รายชื่อที่ต้องเข็นของยามาแน่ๆ