Trap Demons หลุมพรางร้าย ปีศาจร้อน

 

7


 


 


“ก็รู้ว่า ผู้ชายคนนี้เขามาก่อนนายไง”


“อย่ามาโกหกไปหน่อยเลยวาโย”


ปักษาคงคิดว่าเรื่องที่ฉันพึ่งบอกเขาไปเป็นแค่เรื่องโกหกสิน่ะ แต่มันคือเรื่องจริงฉันรู้จักกับพี่ตรีภพมาทั้งชีวิต ต่างกับเขาที่ฉันพึ่งจะมารู้จักได้ไม่กี่ปี


“นายจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของนาย อย่าลืมไปสิปักษาว่าเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว”


ฉันพูดเสียงเย็นอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับเตือนความจำให้ปักษาได้รู้ว่าฉันกับเขาเลิกกันไปนานแล้ว


“ฉันไม่ได้ลืมหรอกวาโย ว่าเมื่อก่อนเธอรักฉันมากแค่ไหน”


ปักษาไม่เพียงแค่พูดเขากลับก้มหน้ามาใกล้ๆ กับหน้าฉันจนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่กำลังเป่ารดใบหน้าฉันอยู่ตอนนี้ การที่เขาเข้ามาใกล้ฉันแบบนี้มันทำให้เราสองคนต้องสบตากันอย่างเลี่ยงไม่ได้ และนั่นคงเป็นประสงค์ของปักษา


“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้รักนายแล้ว”


ฉันตอบกลับไปแล้วจ้องหน้าปักษากลับไปอย่างไม่ยอมแพ้


“ฉันจะทำให้เธอกลับมารักฉันอีก”


แต่ปักษากลับพูดคำที่ทำให้ฉันต้องอึ้งเพราะฉันไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะกล้าพูดเอาแต่ใจขนาดนี้


“ชาติหน้าเหอะ”


ฉันพูดแล้วก็ผลักปักษาออกไปให้ห่างแต่ปักษากลับดันตัวฉันไปจนชิดกำแพงแล้วใช้สองแขนของเขากักตัวฉันไว้ไม่ให้ออกไปไหน


“ชาตินี้แหละวาโยเตรียมตัวรอได้เลย”


ปักษาพูดแล้วก็ประทับริมฝีปากของเขาเข้ากับหน้าผากฉันแผ่วเบาแล้วเขาก็ผละออกไปปล่อยให้ฉันยืนค้างท่าเดิมอยู่ตรงนั้นคนเดียว


“มากไปแล้วปักษา”


ฉันกล่าวขึ้นด้วยความเจ็บใจหลังจากที่ได้สติคืนมา ฉันไม่น่าไปเสียท่าให้คนอย่างเขาเลย


ฉันใช้เวลาควบคุมสมาธิอยู่ตรงนั้นไม่นานก็เดินกลับมาที่โต๊ะโดยมีพี่ตรีภพนั่งรออยู่ ฉันยิ้มให้พี่ตรีภพครั้งหนึ่งก่อนจะมองไปทางที่ปักษานั่งอยู่ แต่ทางนั่นกลับว่างเปล่าไม่มีอะไร แสดงว่าปักษาคงกลับไปแล้วสิน่ะ อย่างนี้ค่อยโล่งอกหน่อยเพราะว่าถ้าเขาอยู่ต่อฉันกลัวว่าเขาจะคิดเล่นอะไรพิเรนทร์ๆ อีก


“ไปนานจังโย”


พี่ตรีภพถามขึ้นหลังจากที่ฉันนั่งประจำที่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว


“อ่อ พอดีโยท้องเสียนิดหน่อยค่ะ”


ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะโกหกพี่ตรีภพเลยน่ะ ถ้าจะให้บอกไปตามความจริงไปเดี๋ยวก็มีเรื่องขึ้นมาอีก พี่ตรีภพยิ่งเป็นคนอารมณ์ร้อนๆ อยู่ด้วย


“ตอนนี้โอเคน่ะ”


“ค่ะสบายมาก”


ฉันว่าชีวิตฉันตอนนี้เริ่มจะไม่โอเคแล้วล่ะ หลังจากที่ปักษาประกาศแบบนั้นออกมามันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้


หลังจากที่ฉันกับพี่ตรีภพทานข้าวเสร็จเราก็เดินทางมุ่งหน้ากลับบ้านฉันทันที บ้านของฉันก็ถือว่าเป็นบ้านหลังใหญ่อยู่ไม่น้อย ฉันเป็นลูกคนเดียวของบ้านหลังนี้สมาชิกที่อยู่ที่นี่เลยไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ที่เยอะๆ กันส่วนมากจะเป็นบรรดาคนใช้เสียมากกว่า เลยทำให้ที่นี่ดูไม่เหมือนบ้านร้างไป


“มากันแล้วเหรอลูก”


เสียงแม่ของฉันทักขึ้นหลังจากที่เห็นฉันกับพี่ตรีภพเดินเข้าบ้านมา


“สวัสดีครับน้าพิกุล”


พี่ตรีภพกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง


“หวัดดีค่ะแม่ คิดถึงจังเลย”


ฉันกล่าวทักทายแล้ววิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ทันที หลังจากที่ฉันเข้ามหาลัยไปแล้วฉันไม่ค่อยได้กลับบ้านซักเท่าไหร่เพราะว่าที่นี่ไกลจากมหาลัยฉันค่อนข้างมากฉันเลยอยู่ที่คอนโดแทนนานๆ ถึงจะกลับที


“ไม่ต้องมาอ้อนเลยยัยเด็กคนนี้ ถ้าพี่เขาไม่ไปลากถึงมหาลัยคงไม่คิดจะมาหรอกใช่ไหม”


แม่ฉันพูดอย่างน้อยใจแต่ก็ไม่วายที่จะกอดตอบฉัน


“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย โยแค่ไม่ค่อยมีเวลา”


“จ้าๆ แม่คนงานเยอะ”


เรื่องประชดประชันแม่ฉันเป็นที่หนึ่งเลย


“แล้วแม่ให้พี่ตรีภพไปลากโยถึงมหาลัยมีเรื่องอะไรเหรอคะ”


ฉันถามหลังจากที่พวกเรามานั่งเล่นกันที่ห้องรับแขก


“ต้องให้มีเรื่องก่อนเหรอถึงค่อยกลับมาบ้านได้”


นี่แหละแม่ฉันขนาดฉันเป็นลูกแท้ๆ ก็ยังไม่เว้น


“จริงๆ แม่ก็มีเรื่องจะพูดด้วยแหละ”


“ก็พูดมาเลยซิคะ”


ฉันไม่ได้ใจร้อนอะไรเลยจริงๆ แต่แม่ฉันทำท่าทางมี พิรุธแบบนี้ฉันเลยยิ่งอยากจะรู้เร็วๆ ว่าเรื่องอะไร


“ต้องรอให้ป้านารีมาก่อนถึงจะพูดได้ นั่นไงมาพอดีเลย”


แม่ฉันกล่าวแล้วก็ยิ้มให้กับแขกที่พึ่งมาใหม่ ก็คือป้านารีแม่ของพี่ตรีภพซึ่งเป็นเพื่อนบ้านและเป็นเพื่อนสนิทของแม่ฉัน แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไมต้องรอให้ป้านารีมาก่อนถึงค่อยพูดได้


“สวัสดีค่ะ ป้านารี”


ฉันกล่าวทักทายพร้อมกับไหว้ไปด้วย ป้านารียิ้มรับอย่างเอ็นดูแล้วก็นั่งลงข้างๆ แม่ฉัน


“จ๊ะ ไม่เห็นตั้งนายสวยขึ้นน่ะเรา”


“ขอบคุณค่ะ”


ฉันว่าฉันก็เป็นแบบนี้มานายแล้วน่ะทำไมช่วงนี้มีแต่คนทักฉันว่าสวยขึ้นจัง


“เรากำลังจะพูดเรื่องนั้นอยู่พอดีเลย”


แม่ฉันหันไปคุยกับป้านารีด้วยความตื่นเต้น ฉันก็อยากรู้จริงว่ามันเป็นเรื่องอะไรเหมือนจะมีแค่สองคนนั้นเท่ามั้งน่ะที่รู้เรื่อง ฉันเลยหันหน้าไปมองพี่ตรีภพแต่พี่ตรีภพก็นั่งทำหน้างงไอยู่เหมือนกัน


“งั้นเหรอ ให้ฉันเป็นคนพูดเองดีกว่าเนอะ”


“เรื่องอะไรกันแม่ทำไมแม่ต้องไปยุ่งด้วยละ”


พี่ตรีภพที่สงสัยเหมือนกับฉันหันไปถามแม่ของเขาด้วยความสงสัย


“ก็เรื่องลูกๆ นั่นละ”


“เรื่องของพวกหนูเหรอ แล้วเรื่องอะไรกันค่ะ”


เรื่องของพวกฉันแล้วทำไมพวกแม่ๆ ถึงดูตื่นเต้นกันถึงขนาดนี้


“หนูโยกับตาภพลูกชายป้าเนี้ยก็รู้จักกันมานานแล้วใช่ไหมจ๊ะ แล้วตาภพก็เรียนจบแล้วด้วย ป้าไม่อ้อมค้อมเลยน่ะ”


ป้านารีพูดแล้วก็เอื้อมมือมาจับมือฉันไว้พร้อมกับยิ้มให้อย่างเอ็นดู ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งงงๆ กับคำพูดที่ป้านารีพึ่งกล่าวออกมา


“ป้ามาสู่ขอหนูมาเป็นลูกสะใภ้”


“.....”


ห๋า เมื่อกี้หูฉันไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม หรือว่ายังไง ฉันได้ยินว่าป้านารีมาขอฉันไปเป็นลูกสะใภ้ของท่านนี่ฉันฟังไม่ผิดไปใช่ไหม


“เรื่องนี้ป้าก็คุยกับแม่หนูไว้แล้ว แล้วตาภพก็ชอบพอหนูอยู่ด้วย ป้าว่าเราน่าจะเกี่ยวดองกันไว้น่ะ”


ทันทีที่ป้านารีพูดจบฉันหันไปมองหน้าแม่ฉันที่นั่งยิ้มด้วยความชอบใจอยู่ก่อนแล้วก็หันไปมองหน้าพี่ตรีภพที่นั่งหน้าแดงกับคำพูดที่แม่ของเขาพึ่งกล่าวไป พี่ตรีภพชอบฉันเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน


“พี่ตรีภพชอบโยเหรอ”


ฉันถามแล้วชี้นิ้วมาทางตัวเอง


“ใช่ พี่ชอบโยมานานแล้ว”


พี่ตรีภพตอบแล้วมองหน้าฉันด้วยสายตาที่จริงจัง งั้นตั้งแต่เมื่อก่อนที่ตรีภพก็ชอบฉันนะนึกว่าฉันชอบเขาฝ่ายเดียวซะอีก แต่คำตอบที่พี่ตรีภพพูดออกมาแทนที่ฉันจะดีใจที่พี่เขาก็มีความรู้สึกตรงกับฉัน แต่ฉันกลับไม่มีความรู้สึกนั้นเลย มีแค่ความรู้สึกที่วางตัวลำบากเข้ามาแทนที่ ถึงพี่ตรีภพจะเป็นรักแรกของฉันแต่นั่นก็นานมาแล้ว ความรู้สึกรักของฉันเลยจางหายไปหมดมีแต่ความรู้สึกนับถือเสียมากกว่าตอนนี้


“ลูกก็ไม่มีแฟนอยู่แล้วนี่ แม่ว่าแบบนี้แหละดีแล้ว”


แม่ฉันหันมากล่าวกับฉัน ฉันว่าจะกล่าวปฏิเสธไปแต่เจอสายตาของแม่ฉันเข้า ฉันเลยพูดออกมาไม่ได้


“แต่โยยังเรียนไม่จบเลย”


ฉันหาข้ออ้างอื่นมา


“หมั้นไว้ก่อนไม่เสียหายลูก”


แล้วฉันจะกล้าขัดคำสั่งแม่ของฉันกันละ ก็ต้องเป็นไปตามคำบัญชาแล้วละ


หลังจากที่ทานมื้อค่ำเสร็จฉันก็ปลีกตัวมานั่งเล่นคนเดียวที่สวนหย่อมหน้าบ้าน วันนี้มีเรื่องให้ฉันต้องคิดตั้งหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องของปักษา หรือเรื่องงานหมั้นของฉันกับพี่ตรีภพอีก เรื่องต่างๆ หลับมาทับถมฉันเป็นว่าเล่น


“มาทำอะไรคนเดียวตรงนี้”


ฉันหันไปตามเสียงก็เจอเข้ากับพี่ตรีภพที่กำลังเดินเข้ามาหาฉัน


“มานั่งเล่นค่ะ”


ฉันตอบแล้วพี่ตรีภพก็นั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ ฉัน


“หนักใจเรื่องเมื่อตอนบ่ายเหรอ”


“นิดหน่อยค่ะ”


ฉันตอบแล้วก้มมองดูพื้นหญ้าด้วยความกังวล


“พี่ทำให้โยเครียดหรือเปล่า”


“ไม่เลยค่ะ พี่ตรีภพ โยแค่คิดว่าโยยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องพวกนี้”


ใช่ ฉันพึ่งอยู่ปีสามเอง ยังไม่ทันคิดเรื่องพวกนี้อยู่ในสมองสักนิด


“เดี๋ยวพี่จะทำให้โยพร้อมเอง”


พี่ตรีภพพูดแล้วหันมาส่งยิ้มให้ฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกลำบากใจอย่างบอกไม่ถูก ถ้าปฏิเสธเรื่องนี้ไปก็กลัวแม่ฉันจะไปผิดใจกับป้านารีที่เป็นเพื่อนกันมานาน และก็ดูเหมือนแม่ฉันจะมีความสุขมากที่ทำให้ฉันได้หมั้นกับพี่ตรีภพ ขัดใจแม่ไม่ได้ด้วยสิ


“โยว่าเราเข้าไปข้างในกันก่อนดีกว่าค่ะ”


ฉันรู้สึกว่านั่งต่อไปนานๆ กับพี่ตรีภพแล้วรู้สึกถึงรังสีแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ หรือว่าฉันคิดไปเอง


“อือ”


แล้วเราก็เดินเข้าไปในบ้านของฉันกัน


เช้าวันต่อมา


ฉันรีบออกมาจากบ้านทันทีเพราะแม่ฉันให้พี่ตรีภพไปส่งที่มหาลัย และตอนนี้ฉันก็ยังไม่อยากที่จะเจอหน้าพี่ตรีภพซักเท่าไหร่ ฉันเลยรีบหนีออกมาก่อนที่แม่ฉันจะโทรไปบอกพี่ตรีภพ ตอนนี้ถ้าเลี่ยงอะไรได้ฉันก็จะเลี่ยง


“เป็นไรหน้าบึ่งแต่เช้า”


เมืองเหนือที่เห็นฉันนั่งหน้าบึ่งอยู่ตรงโต๊ะใต้ตึกเรียนถามขึ้นด้วยความสงสัย


“มีเรื่องให้คิดนะ เฮ้อ~”


ฉันตอบกลับแล้วก็ถอดหายใจเฮือกใหญ่ จนเมืองเหนือมองฉันอย่างงงๆ เพราะปกติฉันไม่เคยอยู่ในสภาพนี้สักที


“เรื่องอะไรเล่าให้ฟังสิ”


“นายจำพี่ตรีภพได้ฉันไหม”


ฉันเริ่มเปิดประเด็น ส่วนเมืองเหนือที่นั่งฟังอยู่ก็พยักหน้าเป็นเชิงรู้


“ใช่คนที่เป็นรักแรกเธอใช่ไหม ไอ้พี่เพื่อนบ้านนั้นน่ะ”


เมืองเหนือสมแล้วที่เป็นเพื่อนฉันมานานเขารู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวฉัน รวมทั้งเรื่องที่พี่ตรีภพเป็นรักแรกของฉันด้วย


“อือ”


“แล้วเกี่ยวอะไรกับเขากันละ”


“ฉันต้องไปหมั้นกับพี่เขาอ่ะ”


ฉันพูดออกมาเสียงเรียบแต่คนที่ฟังอยู่อย่างเมืองเหนือทำหน้าตกใจจนเห็นได้ชัด เรื่องนี้คงน่าตกใจกว่าการที่ฉันไปเป็นแฟนของปักษาอีกละมั้ง


“เธอคงไม่ได้พูดเล่นซิน่ะ”


ดูเหมือนว่าเมืองเหนือคงยังไม่เชื่อในเรื่องที่ฉันพึ่งพูดออกไปแน่ และมันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดกันมาก่อนนี่


“หน้าฉันเหมือนพูดเล่นเหรอ”


หมอนี่ก็ถามไม่ดูสีหน้าฉันว่าฉันกังวลขนาดไหน


“เอาไงละทีนี้”


ดูเหมือนว่าเมืองเหนือที่พึ่งหายจากอาการตกใจจะเป็นกังวลไม่แพ้ฉัน ขนาดคนอื่นยังกังวลแทนฉันเลยแล้วตัวฉันละตอนนี้ในหัวแทบระเบิดออกมาอยู่แล้ว


“นี่แหละที่ฉันกำลังคิดอยู่ เฮ้อ ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย”


ฉันกล่าวแล้วก็ฟุบหน้าลงบนโต๊ะอย่างคนหมดแรง


“เอาน่า ยังไงเขาก็เป็นรักแรกของเธอน่ะ”


“รักแรกก็จริงแต่ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอะไรกับพี่เขาแล้วอ่ะ”


“อย่าบอกน่ะเธอยังรักไอ้ปักษาอยู่”


“จะบ้าเหรอ คิดอะไรของนายกัน”


ฉันรีบลุกขึ้นตอบกลับเมืองเหนือทันทีที่เขาถามฉันมาแบบนั้น หมอนี่ถามอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระชะมัด แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกร้อนตัวแปลกๆ แบบนี้ด้วยล่ะ


“ก็ไม่แน่น่ะวาโย”


“เลิกพูดไปเลย”


ฉันตอบกลับไปอย่างหงุดหงิดแล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะอีกที


 


 


 


เป็นรักแรกไม่พอ ยังจะมาหมั้นกันอีก


งานนนี้ถ้าปักษารู้จะทำยังไงกันนะ


โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ