Trap Demons หลุมพรางร้าย ปีศาจร้อน

เขียนโดย Piano_sp

วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.04 น.

14 ตอน

0 วิจารณ์

12.97K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 เมษายน พ.ศ. 2563 08.12 น. โดย เจ้าของนิยาย

7) Trap Demons : 07

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ก็รู้ว่า ผู้ชายคนนี้เขามาก่อนนายไง”

“อย่ามาโกหกไปหน่อยเลยวาโย”

ปักษาคงคิดว่าเรื่องที่ฉันพึ่งบอกเขาไปเป็นแค่เรื่องโกหกสิน่ะ แต่มันคือเรื่องจริงฉันรู้จักกับพี่ตรีภพมาทั้งชีวิต ต่างกับเขาที่ฉันพึ่งจะมารู้จักได้ไม่กี่ปี

“นายจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของนาย อย่าลืมไปสิปักษาว่าเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว”

ฉันพูดเสียงเย็นอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับเตือนความจำให้ปักษาได้รู้ว่าฉันกับเขาเลิกกันไปนานแล้ว

“ฉันไม่ได้ลืมหรอกวาโย ว่าเมื่อก่อนเธอรักฉันมากแค่ไหน”

ปักษาไม่เพียงแค่พูดเขากลับก้มหน้ามาใกล้ๆ กับหน้าฉันจนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่กำลังเป่ารดใบหน้าฉันอยู่ตอนนี้ การที่เขาเข้ามาใกล้ฉันแบบนี้มันทำให้เราสองคนต้องสบตากันอย่างเลี่ยงไม่ได้ และนั่นคงเป็นประสงค์ของปักษา

“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้รักนายแล้ว”

ฉันตอบกลับไปแล้วจ้องหน้าปักษากลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

“ฉันจะทำให้เธอกลับมารักฉันอีก”

แต่ปักษากลับพูดคำที่ทำให้ฉันต้องอึ้งเพราะฉันไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะกล้าพูดเอาแต่ใจขนาดนี้

“ชาติหน้าเหอะ”

ฉันพูดแล้วก็ผลักปักษาออกไปให้ห่างแต่ปักษากลับดันตัวฉันไปจนชิดกำแพงแล้วใช้สองแขนของเขากักตัวฉันไว้ไม่ให้ออกไปไหน

“ชาตินี้แหละวาโยเตรียมตัวรอได้เลย”

ปักษาพูดแล้วก็ประทับริมฝีปากของเขาเข้ากับหน้าผากฉันแผ่วเบาแล้วเขาก็ผละออกไปปล่อยให้ฉันยืนค้างท่าเดิมอยู่ตรงนั้นคนเดียว

“มากไปแล้วปักษา”

ฉันกล่าวขึ้นด้วยความเจ็บใจหลังจากที่ได้สติคืนมา ฉันไม่น่าไปเสียท่าให้คนอย่างเขาเลย

ฉันใช้เวลาควบคุมสมาธิอยู่ตรงนั้นไม่นานก็เดินกลับมาที่โต๊ะโดยมีพี่ตรีภพนั่งรออยู่ ฉันยิ้มให้พี่ตรีภพครั้งหนึ่งก่อนจะมองไปทางที่ปักษานั่งอยู่ แต่ทางนั่นกลับว่างเปล่าไม่มีอะไร แสดงว่าปักษาคงกลับไปแล้วสิน่ะ อย่างนี้ค่อยโล่งอกหน่อยเพราะว่าถ้าเขาอยู่ต่อฉันกลัวว่าเขาจะคิดเล่นอะไรพิเรนทร์ๆ อีก

“ไปนานจังโย”

พี่ตรีภพถามขึ้นหลังจากที่ฉันนั่งประจำที่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“อ่อ พอดีโยท้องเสียนิดหน่อยค่ะ”

ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะโกหกพี่ตรีภพเลยน่ะ ถ้าจะให้บอกไปตามความจริงไปเดี๋ยวก็มีเรื่องขึ้นมาอีก พี่ตรีภพยิ่งเป็นคนอารมณ์ร้อนๆ อยู่ด้วย

“ตอนนี้โอเคน่ะ”

“ค่ะสบายมาก”

ฉันว่าชีวิตฉันตอนนี้เริ่มจะไม่โอเคแล้วล่ะ หลังจากที่ปักษาประกาศแบบนั้นออกมามันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้

หลังจากที่ฉันกับพี่ตรีภพทานข้าวเสร็จเราก็เดินทางมุ่งหน้ากลับบ้านฉันทันที บ้านของฉันก็ถือว่าเป็นบ้านหลังใหญ่อยู่ไม่น้อย ฉันเป็นลูกคนเดียวของบ้านหลังนี้สมาชิกที่อยู่ที่นี่เลยไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ที่เยอะๆ กันส่วนมากจะเป็นบรรดาคนใช้เสียมากกว่า เลยทำให้ที่นี่ดูไม่เหมือนบ้านร้างไป

“มากันแล้วเหรอลูก”

เสียงแม่ของฉันทักขึ้นหลังจากที่เห็นฉันกับพี่ตรีภพเดินเข้าบ้านมา

“สวัสดีครับน้าพิกุล”

พี่ตรีภพกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง

“หวัดดีค่ะแม่ คิดถึงจังเลย”

ฉันกล่าวทักทายแล้ววิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ทันที หลังจากที่ฉันเข้ามหาลัยไปแล้วฉันไม่ค่อยได้กลับบ้านซักเท่าไหร่เพราะว่าที่นี่ไกลจากมหาลัยฉันค่อนข้างมากฉันเลยอยู่ที่คอนโดแทนนานๆ ถึงจะกลับที

“ไม่ต้องมาอ้อนเลยยัยเด็กคนนี้ ถ้าพี่เขาไม่ไปลากถึงมหาลัยคงไม่คิดจะมาหรอกใช่ไหม”

แม่ฉันพูดอย่างน้อยใจแต่ก็ไม่วายที่จะกอดตอบฉัน

“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย โยแค่ไม่ค่อยมีเวลา”

“จ้าๆ แม่คนงานเยอะ”

เรื่องประชดประชันแม่ฉันเป็นที่หนึ่งเลย

“แล้วแม่ให้พี่ตรีภพไปลากโยถึงมหาลัยมีเรื่องอะไรเหรอคะ”

ฉันถามหลังจากที่พวกเรามานั่งเล่นกันที่ห้องรับแขก

“ต้องให้มีเรื่องก่อนเหรอถึงค่อยกลับมาบ้านได้”

นี่แหละแม่ฉันขนาดฉันเป็นลูกแท้ๆ ก็ยังไม่เว้น

“จริงๆ แม่ก็มีเรื่องจะพูดด้วยแหละ”

“ก็พูดมาเลยซิคะ”

ฉันไม่ได้ใจร้อนอะไรเลยจริงๆ แต่แม่ฉันทำท่าทางมี พิรุธแบบนี้ฉันเลยยิ่งอยากจะรู้เร็วๆ ว่าเรื่องอะไร

“ต้องรอให้ป้านารีมาก่อนถึงจะพูดได้ นั่นไงมาพอดีเลย”

แม่ฉันกล่าวแล้วก็ยิ้มให้กับแขกที่พึ่งมาใหม่ ก็คือป้านารีแม่ของพี่ตรีภพซึ่งเป็นเพื่อนบ้านและเป็นเพื่อนสนิทของแม่ฉัน แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไมต้องรอให้ป้านารีมาก่อนถึงค่อยพูดได้

“สวัสดีค่ะ ป้านารี”

ฉันกล่าวทักทายพร้อมกับไหว้ไปด้วย ป้านารียิ้มรับอย่างเอ็นดูแล้วก็นั่งลงข้างๆ แม่ฉัน

“จ๊ะ ไม่เห็นตั้งนายสวยขึ้นน่ะเรา”

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันว่าฉันก็เป็นแบบนี้มานายแล้วน่ะทำไมช่วงนี้มีแต่คนทักฉันว่าสวยขึ้นจัง

“เรากำลังจะพูดเรื่องนั้นอยู่พอดีเลย”

แม่ฉันหันไปคุยกับป้านารีด้วยความตื่นเต้น ฉันก็อยากรู้จริงว่ามันเป็นเรื่องอะไรเหมือนจะมีแค่สองคนนั้นเท่ามั้งน่ะที่รู้เรื่อง ฉันเลยหันหน้าไปมองพี่ตรีภพแต่พี่ตรีภพก็นั่งทำหน้างงไอยู่เหมือนกัน

“งั้นเหรอ ให้ฉันเป็นคนพูดเองดีกว่าเนอะ”

“เรื่องอะไรกันแม่ทำไมแม่ต้องไปยุ่งด้วยละ”

พี่ตรีภพที่สงสัยเหมือนกับฉันหันไปถามแม่ของเขาด้วยความสงสัย

“ก็เรื่องลูกๆ นั่นละ”

“เรื่องของพวกหนูเหรอ แล้วเรื่องอะไรกันค่ะ”

เรื่องของพวกฉันแล้วทำไมพวกแม่ๆ ถึงดูตื่นเต้นกันถึงขนาดนี้

“หนูโยกับตาภพลูกชายป้าเนี้ยก็รู้จักกันมานานแล้วใช่ไหมจ๊ะ แล้วตาภพก็เรียนจบแล้วด้วย ป้าไม่อ้อมค้อมเลยน่ะ”

ป้านารีพูดแล้วก็เอื้อมมือมาจับมือฉันไว้พร้อมกับยิ้มให้อย่างเอ็นดู ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งงงๆ กับคำพูดที่ป้านารีพึ่งกล่าวออกมา

“ป้ามาสู่ขอหนูมาเป็นลูกสะใภ้”

“.....”

ห๋า เมื่อกี้หูฉันไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม หรือว่ายังไง ฉันได้ยินว่าป้านารีมาขอฉันไปเป็นลูกสะใภ้ของท่านนี่ฉันฟังไม่ผิดไปใช่ไหม

“เรื่องนี้ป้าก็คุยกับแม่หนูไว้แล้ว แล้วตาภพก็ชอบพอหนูอยู่ด้วย ป้าว่าเราน่าจะเกี่ยวดองกันไว้น่ะ”

ทันทีที่ป้านารีพูดจบฉันหันไปมองหน้าแม่ฉันที่นั่งยิ้มด้วยความชอบใจอยู่ก่อนแล้วก็หันไปมองหน้าพี่ตรีภพที่นั่งหน้าแดงกับคำพูดที่แม่ของเขาพึ่งกล่าวไป พี่ตรีภพชอบฉันเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“พี่ตรีภพชอบโยเหรอ”

ฉันถามแล้วชี้นิ้วมาทางตัวเอง

“ใช่ พี่ชอบโยมานานแล้ว”

พี่ตรีภพตอบแล้วมองหน้าฉันด้วยสายตาที่จริงจัง งั้นตั้งแต่เมื่อก่อนที่ตรีภพก็ชอบฉันนะนึกว่าฉันชอบเขาฝ่ายเดียวซะอีก แต่คำตอบที่พี่ตรีภพพูดออกมาแทนที่ฉันจะดีใจที่พี่เขาก็มีความรู้สึกตรงกับฉัน แต่ฉันกลับไม่มีความรู้สึกนั้นเลย มีแค่ความรู้สึกที่วางตัวลำบากเข้ามาแทนที่ ถึงพี่ตรีภพจะเป็นรักแรกของฉันแต่นั่นก็นานมาแล้ว ความรู้สึกรักของฉันเลยจางหายไปหมดมีแต่ความรู้สึกนับถือเสียมากกว่าตอนนี้

“ลูกก็ไม่มีแฟนอยู่แล้วนี่ แม่ว่าแบบนี้แหละดีแล้ว”

แม่ฉันหันมากล่าวกับฉัน ฉันว่าจะกล่าวปฏิเสธไปแต่เจอสายตาของแม่ฉันเข้า ฉันเลยพูดออกมาไม่ได้

“แต่โยยังเรียนไม่จบเลย”

ฉันหาข้ออ้างอื่นมา

“หมั้นไว้ก่อนไม่เสียหายลูก”

แล้วฉันจะกล้าขัดคำสั่งแม่ของฉันกันละ ก็ต้องเป็นไปตามคำบัญชาแล้วละ

หลังจากที่ทานมื้อค่ำเสร็จฉันก็ปลีกตัวมานั่งเล่นคนเดียวที่สวนหย่อมหน้าบ้าน วันนี้มีเรื่องให้ฉันต้องคิดตั้งหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องของปักษา หรือเรื่องงานหมั้นของฉันกับพี่ตรีภพอีก เรื่องต่างๆ หลับมาทับถมฉันเป็นว่าเล่น

“มาทำอะไรคนเดียวตรงนี้”

ฉันหันไปตามเสียงก็เจอเข้ากับพี่ตรีภพที่กำลังเดินเข้ามาหาฉัน

“มานั่งเล่นค่ะ”

ฉันตอบแล้วพี่ตรีภพก็นั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ ฉัน

“หนักใจเรื่องเมื่อตอนบ่ายเหรอ”

“นิดหน่อยค่ะ”

ฉันตอบแล้วก้มมองดูพื้นหญ้าด้วยความกังวล

“พี่ทำให้โยเครียดหรือเปล่า”

“ไม่เลยค่ะ พี่ตรีภพ โยแค่คิดว่าโยยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องพวกนี้”

ใช่ ฉันพึ่งอยู่ปีสามเอง ยังไม่ทันคิดเรื่องพวกนี้อยู่ในสมองสักนิด

“เดี๋ยวพี่จะทำให้โยพร้อมเอง”

พี่ตรีภพพูดแล้วหันมาส่งยิ้มให้ฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกลำบากใจอย่างบอกไม่ถูก ถ้าปฏิเสธเรื่องนี้ไปก็กลัวแม่ฉันจะไปผิดใจกับป้านารีที่เป็นเพื่อนกันมานาน และก็ดูเหมือนแม่ฉันจะมีความสุขมากที่ทำให้ฉันได้หมั้นกับพี่ตรีภพ ขัดใจแม่ไม่ได้ด้วยสิ

“โยว่าเราเข้าไปข้างในกันก่อนดีกว่าค่ะ”

ฉันรู้สึกว่านั่งต่อไปนานๆ กับพี่ตรีภพแล้วรู้สึกถึงรังสีแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ หรือว่าฉันคิดไปเอง

“อือ”

แล้วเราก็เดินเข้าไปในบ้านของฉันกัน

เช้าวันต่อมา

ฉันรีบออกมาจากบ้านทันทีเพราะแม่ฉันให้พี่ตรีภพไปส่งที่มหาลัย และตอนนี้ฉันก็ยังไม่อยากที่จะเจอหน้าพี่ตรีภพซักเท่าไหร่ ฉันเลยรีบหนีออกมาก่อนที่แม่ฉันจะโทรไปบอกพี่ตรีภพ ตอนนี้ถ้าเลี่ยงอะไรได้ฉันก็จะเลี่ยง

“เป็นไรหน้าบึ่งแต่เช้า”

เมืองเหนือที่เห็นฉันนั่งหน้าบึ่งอยู่ตรงโต๊ะใต้ตึกเรียนถามขึ้นด้วยความสงสัย

“มีเรื่องให้คิดนะ เฮ้อ~”

ฉันตอบกลับแล้วก็ถอดหายใจเฮือกใหญ่ จนเมืองเหนือมองฉันอย่างงงๆ เพราะปกติฉันไม่เคยอยู่ในสภาพนี้สักที

“เรื่องอะไรเล่าให้ฟังสิ”

“นายจำพี่ตรีภพได้ฉันไหม”

ฉันเริ่มเปิดประเด็น ส่วนเมืองเหนือที่นั่งฟังอยู่ก็พยักหน้าเป็นเชิงรู้

“ใช่คนที่เป็นรักแรกเธอใช่ไหม ไอ้พี่เพื่อนบ้านนั้นน่ะ”

เมืองเหนือสมแล้วที่เป็นเพื่อนฉันมานานเขารู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวฉัน รวมทั้งเรื่องที่พี่ตรีภพเป็นรักแรกของฉันด้วย

“อือ”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับเขากันละ”

“ฉันต้องไปหมั้นกับพี่เขาอ่ะ”