Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่33เคลือบแคลงใจ(1)

อี้เป่ยเฉินมองดูกระดาษข้อสอบในมือ ทนไม่ไหวเอาปากกาขีดๆ เขียนๆ อยู่ด้านบนอีก ตรวจทานเสร็จแล้วก็มองดูสาวน้อยสีหน้ากระวนกระวายที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างจริงจัง เขาถอนหายใจก่อนจะเรียกเธอให้เข้ามา

“เป็น เป็นไงบ้าง” แววตาเธอเป็นประกายเพราะคาดหวังรอคอย อี้เป่ยเฉินทนตำหนิเธอไม่ได้ จึงพยักหน้าให้

“พะ พอได้ วิธีการคิดส่วนหนึ่งถูกต้อง แต่แค่…”

“จริงเหรอ?”

เขากล่าวอย่างยากลำบากภายใต้สายตาของเธอ“ใช่ แต่ถ้าอยากได้คะแนนดีกว่านี้ยังต้องพยายามอีก”

“ฉันจะพยายาม…”อี้เป่ยซีรับข้อสอบบนโต๊ะมาทันที คำตอบสีดำทุกข้อล้วนมีคำอธิบายประกอบสีแดงอยู่ข้างๆ สีหน้าที่ยังสดใดมากเมื่อครู่หายไปทันใด“เมื่อกี้พี่บอกว่าพอได้แท้ๆ”

“ก็พอได้ไง เธอดูตรงนี้ สูตรเธอ…เหมือนจะผิด”

อี้เป่ยซีดึงข้อสอบมาจากมือเขา เดินลากเท้ากลับไปยังโต๊ะเล็กเมื่อครู่ จากนั้นต่อสู้กับโจทย์คำถามพีชคณิตต่อ บางครั้งกัดนิ้วหัวแม่มือ บางครั้งหมุนปากกาในมือ บางครั้งก็เล่นผมด้วยความหงุดหงิด อี้เป่ยเฉินมองดูทุกการเคลื่อนไหวของเธอ มุมปากยกยิ้ม

อันที่จริง พีชคณิตเชิงเส้นก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นนี่นา ปากกาหมึกซึมในมือของอี้เป่ยเฉินหยุดนิ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้า...ช่างเถอะ วิชาคณิตศาสตร์ของเสี่ยวซีนี่ช่างมหัศจรรย์จริงๆ

อี้เป่ยซีส่งคำตอบส่วนที่สองให้เขาอย่างเชื่องช้า อี้เป่ยเฉินเพียงแค่กวาดตามอง ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเธอ“อืม เธอลองทำข้อสอบอีกไม่กี่ครั้งก็น่าจะผ่านแล้ว”

“ฉันก็ไม่อยากท่องจำหรอกนะ แต่ว่าฉันแค่ไม่เข้าใจนี่นา ตัวอักษรพวกนี้ก็แปลกๆ ทฤษฎีอะไรไม่รู้เข้าใจยากแล้วก็ไม่เหมือนกันด้วย ทำไมเขาไม่อธิบายให้เข้าใจง่ายกว่านี้หน่อย ไม่ต้องทำให้มันลึกซึ้งไม่ได้เหรอ”

“เพราะเธอไม่เข้าถึงภาษาและความคิดของเขาไง”

“แล้วทำไมไม่ใช้ภาษากับความคิดของฉันอธิบายล่ะ”

“เป่ยซี” เขาลูบผมของอี้เป่ยซีที่ชี้ขึ้นเล็กน้อยในฤดูหนาว “แบบนั้นก็จะมีแค่ไม่กี่คนที่เข้าใจน่ะสิ”

อี้เป่ยซีรู้ว่าตัวเองผิด จึงไม่ได้พูดต่อ เธอกวาดมองเอกสารบนโต๊ะ ตัวอักษร‘เวยหลาน’ ตัวใหญ่ที่เขียนด้วยพู่กันสะท้อนอยู่ในดวงตา แม้จะเป็นการตีพิมพ์ แต่ว่าสไตล์ของตัวอักษรสง่างามมาก

“พี่เป่ยเฉินทำงานกับลั่วจื่อหานเหรอ?”

“อืม เขาให้เงื่อนไขที่น่าดึงดูดใจมาก อีกอย่างทำงานกับเวยหลานมีประโยชน์สำหรับการพัฒนาบริษัทพวกเรามากด้วย” ในขณะที่พูดเขายังสงสัยในใจอยู่บ้าง เพียงแต่เพราะอะไรอีกฝ่ายถึงยกชิ้นเนื้อติดมันให้เขาทั้งหมด ทว่าเอาแค่น้ำมันบางส่วนไปพอเป็นพิธีเท่านั้น

“แต่ว่าพี่เป่ยเฉินยังดูลังเลมาก”

อี้เป่ยเฉินหัวเราะเบาๆ ในโลกนี้ไม่มีอาหารกลางวันฟรีหรอก เพราะว่าเงื่อนไขที่ให้ใจกว้างเกินไป ดีจนยากที่จะเชื่อได้ ถามหน่อยเถอะว่ามีบริษัทไหนที่ยอมให้หุ้นส่วนกินอย่างอิ่มหนำสำราญโดยไม่ต้องการสิ่งใด จุดประสงค์ของลั่วจื่อหานคืออะไรกันแน่?

เพราะอะไรถึงทำประโยชน์ให้คนอื่นเปล่าๆ

ลั่วจื่อหานดับบุหรี่ในมือ ดูสัญญาที่อี้เป่ยเฉินส่งมาให้ แค่ก็ส่งของขวัญแรกพบหน้าให้กันเท่านั้น ทำไมต้องระวังตัวขนาดนี้ เขาส่ายหัว ระแวงมากเกินไปก็อาจทำให้งานใหญ่ไม่สำเร็จ

“จื่อหาน ฉันไม่เข้าใจจริงๆ” มู่ลี่ไป๋ได้ยินแล้วมองเขาอย่างสงสัย ไม่เห็นว่าเขาจะมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกับอี้เป่ยเฉินเลย ทำไมถึงมอบโอกาสใหญ่แบบนี้ให้คนอื่น

“นายไม่ต้องเข้าใจหรอก ที่ให้นายสืบไปถึงไหนแล้ว?”

“อี้เป่ยซี เพศหญิง อายุสิบเจ็ดปี ตอนนี้กำลังเรียนเศรษฐศาสตร์อยู่ที่มหาวิทยาลัยหนิงเปิ่น…”

“ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องพวกนี้”

มู่ลี่ไป๋ยักไหล่พูด“เธอเพิ่งกลับประเทศมา ชีวิตในประเทศU ทางนั้นสืบอะไรก็สืบไม่เจอ สิ่งที่ฉันสืบได้นายก็รู้อยู่แล้ว”

“อี้เป่ยซีถูกบ้านอี้เลี้ยงมาตลอดเหรอ?”

“พวกเขาบอกว่าเมื่อก่อนที่อยู่บ้านเจิ้ง หลังจากบ้านเจิ้งเกิดเรื่อง อี้เป่ยซียังเด็กมาก อีกทั้งบ้านเจิ้งก็ไปสร้างศัตรูไว้ ก็เลยให้บ้านอี้ดูแลมาตลอด คนอื่นเลยไม่รู้เรื่องของเธอเท่าไร พอโตขึ้นมาหน่อยแล้วเธอถึงจะปรากฏตัวต่อหน้าคนอื่น”

ลั่วจื่อหานเงียบไปพักใหญ่ “ถ้างั้นเรื่องตอนเด็กๆ ก็ไม่ชัดเจนสิ?”

“เปล่า ในเวชระเบียนของโรงพยาบาลเคยมีชื่อของเธอ เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเธอเกิดและโตที่ประเทศU ดูแล้วเธอน่าจะไม่ใช่คนคนนั้น”

“ฉันรู้แล้ว”

“นายคงไม่ได้ยกโครงการนี้ให้อี้เป่ยเฉินเพราะรู้สึกว่าอี้เป่ยซีคล้ายเขาหรอกนะ”

ลั่วจื่อหานคลายเนคไทออกอย่างเหนื่อยหน่าย“ไม่ได้เหรอ?”

“ได้สิได้ นายจะทำอะไรก็ได้ นายคิดว่าฉันกับคนคนนั้นมีอะไรเหมือนกันไหม นายเอาโครงการหนึ่งจุดแปดล้านมาให้ฉัน ให้ฉันนอนนับเงินด้วยคนสิ”

เขาลุกขึ้นมาจากที่นั่งทันที ไม่สนใจคนที่พูดอยู่ข้างๆ

“นี่นายจะไปไหน?”

“ดื่มเหล้า”

------------