Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่34 เคลือบแคลงใจ(2)

สัปดาห์สอบ ในห้องติวหนังสือมีผู้คนหนาแน่นทุกวัน เวลาปิดไฟบนโต๊ะหนังสือในหอพักก็ยิ่งดึกขึ้นทุกคืน ในสมองราวกับภาชนะชนิดแข็งที่ถูกบังคับให้ยัดของต่างๆ นานาใส่จนเต็ม โดยไม่สนใจว่ามีตรรกะหรือไม่ และไม่สนว่าจะเก็บรักษาได้นานแค่ไหน

หลิงจื่อเซี่ยคิดจะกลับบ้านไปจัดของที่ตัวเองต้องใช้ แล้วรีบกลับมาเตรียมตัวสอบที่มหาวิทยาลัยต่อ เพียงขับรถเข้าไปในเขตที่พักก็เห็นรถคนคุ้นเคยคันนั้นซึ่งเป็นคันที่ไม่ได้เห็นบ่อยนัก

วันนี้ทำไมพี่จื่อหานถึงกลับมาล่ะ? เธอเผยรอยยิ้มงดงามมากออกมาโดยไม่รู้ตัว

“พี่จื่อหาน” ลั่วจื่อหานจัดแขนเสื้อสูท ได้แต่ตอบรับว่าอือเบาๆ แต่ไม่ได้มองเธอ ขณะที่หลิงจื่อเซี่ยกำลังจะขึ้นไปชั้นบน เขาถึงเอ่ยปากราวกับนึกอะไรได้บางอย่าง

“เธอจะกลับไปที่มหา’ลัยไหม?”

“กลับสิ อีกไม่กี่วันก็สอบแล้ว ตอนนี้ต้องเร่งอ่านหนังสือ”

“อืม พี่จะไปส่งเธอเอง”

“หืม…”เธอมีปฏิกิริยาทันที“อะไรนะ พี่จื่อหานจะไปส่งฉัน?”

ลั่วจื่อหานเงยหน้าชำเลืองมองเธอ“เธอปฏิเสธก็ได้นะ”

“เปล่าๆๆ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้” พูดจบก็วิ่งเข้าห้องตัวเองไปราวกับควัน เก็บของอย่างรวดเร็ว แล้วรีบร้อนลงมา ระหว่างนั้นเธอรีบเกินไปจนเกือบจะสะดุดล้ม

ลั่วจื่อหานเดินอยู่ด้านหน้าเงียบๆ คนข้างหลังก็นับว่าเชื่อฟัง ไม่ได้พูดอะไรเลย

เงียบมาตลอดทาง ลั่วจื่อหานส่งเธอถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัย แต่ยังไม่มีท่าทีจะจากไป

“พี่จื่อหาน ขอบคุณนะ”

“อืม อ่านหนังสือดีๆ” เขาไม่ได้มองเธอ สายตากำลังกวาดหาร่างที่คุ้นเคยไปทั่วทุกทิศ

ทำไมถึงเกิดความรู้สึกไร้เดียงสาว่าจะเจอเธอได้ ลั่วจื่อหานแอบขำกับความงี่เง่าของตัวเอง ขณะที่เลี้ยวรถกลับก็เห็นอี่เป่ยซีรีบร้อนเข้ามา เธอยังคงห่อตัวเองไว้อย่างแน่นหนา การก้าวเดินสบายๆ

เธอดูไม่กังวลเรื่องสอบเลย

ไม่กังวลเหรอ จะไม่กังวลได้อย่างไร แต่ว่ากังวลไปจะมีประโยชน์อะไร อี้เป่ยซีบังคับให้ตัวเองเดินช้าลง ให้ตัวเองมองดูทิวทัศน์รอบข้าง จังหวะที่รวดเร็วเกินไป ความกดดันที่มากเกินไป ล้วนไม่เหมาะสมกับเธอทั้งสิ้น มันน่ากลัวมากจริงๆ

จู่ๆ เธอก็หยุดเดินและมองคนที่อยู่ในรถ ทำไมเขาถึงโผล่มาที่ประตูมหาวิทยาลัยได้ล่ะ? บังเอิญจัง?

“ลั่วจื่อหาน?” อี้เป่ยซีเดินมาข้างหน้าต่าง กระจกรถค่อยๆ ลดระดับลง เผยให้เห็นใบหน้าด้านข้างของเขา เธอหรี่ตามอง คนคนนี้ถูกเลี้ยงดูมายังไงนะ ผิวพรรณดีเกินไปหน่อยแล้วมั้ง

“อืม มีอะไร?”

คุยเป็นรึเปล่าเนี่ย พอเจอกันก็ถามว่ามีอะไร ถ้าไม่มีอะไรทักทายไม่ได้เหรอ?

อี้เป่ยซีมุ่ยปาก“ก็ไม่มีอะไร ก็แค่อยากขอบคุณนาย”

“เธอขอบคุณแล้ว”

เธอกำหมัดแน่นชอบกวนโมโหคนขนาดนี้เลยเหรอ ช่างเถอะ นายมีความสุขก็ดี

“เป่ยซี” ลั่วจื่อหานเอ่ยปากอย่างลังเลเล็กน้อย “เธอคิดว่าเมืองA เป็นยังไงบ้าง?” ดวงตาที่มีคำถามจับจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา ไม่กล้าปล่อยรายละเอียดใดๆ ให้ผ่านไป

เมืองA...รอยยิ้มบนใบหน้าเธอเปลี่ยนเป็นขมฝาดโดยพลัน เมืองA เป็นสถานที่ที่สวยมากๆ เธอเงยใบหน้าเล็กๆ ขึ้น เผยรอยยิ้มบางที่เธอคิดว่าผ่อนคลายที่สุดแล้ว“เมืองA ก็ไม่เลวนะ ฉันนึกว่านายคุ้นเคยกับที่นั่นมากซะอีก?”

“ฉันแค่คุ้นเคยกับถนนจิงเหว่ยเท่านั้นเอง”

ถนนจิงเหว่ย เธอก้มหน้ามองพื้น“อ้อ ฉันยังต้องกลับไปอ่านหนังสือ ขอตัวก่อนนะ ไว้เจอกัน”

จากไปด้วยความอึดอัดแบบนี้อีกแล้ว ลั่วจื่อหานสตาร์ทรถ ขับไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับมหาวิทยาลัย

ทำไมเธอต้องปิดบังด้วย?

เซี่ยเซี่ย ทำไมเธอถึงได้จากที่นั่นไปอีก ทำไมถึงจากไปโดยไม่ลาสักคำ

ทำไมถึงไม่ส่งข่าวคราวมาให้ฉันสักนิด…

------------