Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่32 เผชิญเรื่องอันตราย (4)

พายุตอนกลางวันรุนแรงเกินไป ตอนกลางคืนก็ยังไม่สงบลง แสงไฟในห้องรับแขกสว่างไสวตลอดทั้งคืน ฝ่ามือใหญ่ตบแผ่นหลังที่บอบบางเบาๆ เสียงปลอบโยนแผ่วเบาคละเคล้าเสียงลมหิมะ ดังต่อเนื่องไม่หยุด

“ลั่วจื่อหาน ฮือๆๆ…”ลั่วจื่อหานนอนหลับไม่สนิทตลอดทั้งคืน พอได้ยินเสียงของคนที่อยู่บนเตียงก็ตื่นมาโดยพลัน น้ำเสียงอ่อนโยนคอยปลอบประโลม อี้เป่ยซีหาท่าที่สบายเจอก็นอนหลับสนิทต่อ ขนตายาวเปียกชื้นเล็กน้อย

ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างรำไร ลั่วจื่อหานได้ยินเสียงสวดมนต์ข้างนอก จึงนวดๆ ขมับแล้วเดินออกไปนอกห้อง

ตอนนี้หิมะหยุดตกแล้ว สีขาวปกคลุมโดยทั่ว

รอจนเก็บข้าวของทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ลั่วจื่อหานก็อุ้มอี้เป่ยซีที่หลับสนิทเดินไปยังประตูวัด ยังไม่ทันถึงประตูก็เห็นบางคนเข้ามาด้วยท่าทีร้อนรนเล็กน้อย

ลั่วจื่อหานเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่เดินมาตรงหน้า อี้เป่ยเฉินในตอนนี้ดวงตาทั้งสองแดงเรื่อ เสื้อเชิ้ตก็ยุ่งเหยิง คิดว่าไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเร่งรีบตามหาเธอ

ใช่แล้ว เมื่อวานเขาไม่ได้ให้คนไปบอกอี้เป่ยเฉินเรื่องสถานการณ์ของอี้เป่ยซี เขายอมรับว่าตัวเองเห็นแก่ตัวอยู่ภายใน แต่เขายิ่งรู้สึกว่านี่คือการลงโทษอี้เป่ยเฉินเล็กๆ น้อยๆ ลงโทษที่อีกฝ่ายประมาทเลินเล่อ

เขาจะไม่ปล่อยให้คนที่เขาใส่ใจห่างจากสายตาตัวเอง ไม่มีวันเด็ดขาด

ถ้าหากอี้เป่ยเฉินก็เป็นแบบนี้ เมื่อวานเธอคงไม่เผชิญกับเรื่องแบบนั้น ระหว่างที่คิด มือของลั่วจื่อหานก็ออกแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ พร้อมเดินไปหาคนที่อยู่ข้างหน้า

“กลิ้งตกลงมาจากหุบเขา มีไข้นิดหน่อย” ลั่วจื่อหานเอ่ยปากบอก น้ำเสียงไร้ความรู้สึกใดๆ

อี้เป่ยเฉินเห็นผู้หญิงในฝันของเขาปลอดภัยดี จิตใจที่เป็นกังวลจึงหายไปทันใด เขาพยักหน้าขอบคุณคนตรงหน้า ขณะที่เอื้อมมือต้องการจะรับอี้เป่ยซีไป ก็เพียงเห็นเธอเขยิบตัวพิงอยู่ในอ้อมแขนของคนข้างหลัง มือจึงค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ ความเจ็บปวดและเหลือเชื่อปรากฏจางๆ อยู่ในดวงตาสีดำ

เสี่ยวซีไว้ใจคนอื่นเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

ลั่วจื่อหานเม้มริมฝีปากบาง“ให้ฉันจัดการเถอะ”

อี้เป่ยเฉินถอนมือตัวเองกลับช้าๆ มองลั่วจื่อหานอยู่เนิ่นนานจึงพยักหน้า แล้วเปิดประตูรถที่เบาะหลัง

ภายในรถอบอุ่นเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าปรับไว้สำหรับคนขี้หนาว คนที่ถูกผ้าห่มบางๆ พันรอบขยับตัวอย่างอึดอัด พลิกด้านข้างเล็กน้อยจึงค่อยส่งเสียงพอใจแล้วนอนหลับต่อ

ลั่วจื่อหานพิงเบาะหลัง สีหน้าไร้อารมณ์ แต่ในใจกลับลิงโลดเล็กน้อย คนที่นั่งเบาะคนขับกำพวงมาลัยแน่น ทั้งสองมือออกแรงจนเส้นเลือดปูดขึ้นเล็กน้อย

อี้เป่ยซีเอ่ย“ลั่วจื่อหาน”

“อืม” เขาก้มหน้า น้ำเสียงอ่อนโยน

“พวกเราจะกลับแล้วเหรอ”

“อืม เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว”

“ดี”

อี้เป่ยซีรู้สึกว่าตัวเองนอนหลับไปนานมาก ราวกับว่าหลับไปทั้งฤดูหนาว กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อฉุนแสบจมูก เธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นโรงพยาบาลที่ตกแต่งด้วยสีขาวบริสุทธิ์

ไหนบอกว่าจะพาเธอกลับบ้านไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาโรงพยาบาลได้ เธอรู้สึกได้ถึงเข็มน้ำเกลือบนมือ ไม่กล้าเคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้า

“เสี่ยวซี เธอตื่นแล้วเหรอ” อี้เป่ยเฉินพยุงเธอลุกขึ้นนั่ง เห็นมือเธอที่แข็งทื่อและท่าทางระมัดระวังมากแล้ว ก็ถอนหายใจเบาๆ“ไว้ขวดน้ำเกลือขวดนี้หมดแล้ว พวกเราก็กลับกันโอเคไหม”

เธอพยักหน้าหงึกหงัก ครุ่นคิดครู่หนึ่งจึงเอ่ยปาก“พี่เป่ยเฉิน แล้ว...ลั่วจื่อหานล่ะ?”

“เสี่ยวซีวางใจเถอะ เขาไม่เป็นไร ตอนนี้กลับไปแล้ว”

“เขาได้พูดอะไรหรือเปล่า” อี้เป่ยเฉินยื่นมือลูบผมของเธอ เมื่อเห็นว่าเธอไม่หลบจึงสบายใจขึ้นมา หรือว่าก่อนหน้านี้เขาคิดมากไปเอง

“พูด เขาบอกว่าอี้เป่ยซีไม่เชื่อฟังเลย ให้พี่สั่งสอนเธอให้ดี”

ได้ยินแล้วอี้เป่ยซีถอนหายใจโล่งอก“ไม่ใช่หรอก พี่เป่ยเฉินเป็นคนพูดเองแน่ๆ”

อี้เป่ยเฉินยักไหล่โดยไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เขากอดคนตัวเล็กๆ ไว้ในอ้อมแขน“เสี่ยวซี บอกพี่ได้ไหมว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น?”

“พี่คะ” เธอเงยหน้า“ฉันหิวมากเลย”

“ได้ เดี๋ยวจะพาเธอไปกินร้านโปรดของเธอ”

……

ที่ประเทศU…

“ใครสั่งให้คุณทำแบบนี้” เสียงเกรี้ยวกราดดังสะเทือนหู

“อิ่ง ฉันก็อยากทำอะไรให้พี่ใหญ่เหมือนกัน”

“คุณนี่มันผู้หญิงโง่เง่า ตอนนี้ใครก็แตะต้องเขาไม่ได้เข้าใจไหม ตอนนี้คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น รอให้ผมไปประเทศC ค่อยว่ากัน”

ผ่านไปเนิ่นนาน อีกฝ่ายจึงตอบรับเสียงเบาได้

ผู้ชายคนนั้นเก็บโทรศัพท์มือถือ ระหว่างครุ่นคิดอยู่ในความมืด จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก

คนที่เข้ามาเอ่ยขึ้น“ลูกคิดให้ดีนะ อย่าทำเรื่องที่ตัวเองจะเสียใจทีหลัง”

“ตอนนี้ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วแม่”

“อี้เป่ยซีเขาเป็นเด็กดี”

“หึ”

เสียงฝีเท้าที่จากไปดังชัดเจนเป็นพิเศษในบ้านที่ว่างเปล่า ทุกย่างก้าวไม่หวั่นไหว ราวกับเป็นคำประกาศที่ดังสนั่นก่อนการต่อสู้ ทรงพลังและเด็ดขาด

------------