Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

 

​10


 


 


คุณเคยเจอคนที่เอ๋อเท่าผู้หญิงที่ชื่อบุหลันมาก่อนไหม แน่นอนว่าคงไม่เพราะผู้หญิงคนนี้เกินจะเยียวยาความเอ๋อของเธอจริงๆ แล้วทำไมตอนนี้ในหัวของผมถึงได้คิดแต่เรื่องของผู้หญิงคนนี้อยู่เต็มหัวแบบนี้กันเนี้ย ผมคงบ้าไปแล้วจริงๆ อ่อ ตอนนี้ผมมาซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ผมกำลังเดินเบื่อๆอยู่คนเดียวตามปกติ ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยจะชอบมาเดินห้างสักเท่าไหร่ พอดีมีของที่ต้องซื้อเลยมา


“ภูเบศคะ”


จู่ๆก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นมาจากที่ไหนสักที่ ตอนแรกผมว่าจะไม่สนใจแล้วแหละถ้าเสียงนั้นมันไม่ได้เรียกชื่อของผมเข้า พอผมหันไปดูที่ต้นเสียงก็เจอเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่มีหุ่นที่แสนจะเซ็กซี่ แต่ไม่น่าเอา ยืนโบกไม้โบกมือส่งมาให้ผมอยู่​


“เอลล่า คิดถึงจัง”


ยัยผู้หญิงคนนั้นพูดแล้วเดินมาเกาะแขนผมพร้อมทั้งเอานมโตๆที่ทำมาใหญ่เวอร์ของเธอมาถูกับแขนของผม เหี้ย ยัยนี่แม่งใครว่ะ


“ถอยไป”


ผมออกปากไล่พร้อมกับดึงแขนตัวเองออกมาจากการโดนนมยัยนี่สูบเข้าไป แต่ยัยนี่แม่งเป็นปลิงเปล่าว่ะเกาะแน่นชิบ ไม่รู้ว่าผมไปให้ยัยนี่รู้จักตั้งแต่ตอนไหน ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรกผมคงไม่ออกมาเดินห้างแน่ น่ารำคาญชิบ


“ไม่เอาน่า ภูเบศ วันนั้นเรายังสนุกกันอยู่เลย เอลล่ายังจำวันนั้นได้ดี”


เอ่อ ทำไมกูจำไม่เห็นได้ ผมขอบอกเลยว่าผมจำผู้หญิงคนนี้ไม่ได้จริงๆไม่รู้ว่าผมไปเล่นสนุกกับเธอตอนไหน สนุกในที่นี้ก็คือเรื่องอย่างว่านั่นแหละ มันเป็นสิ่งเดียวที่ผู้ชายสมัยนี้เห็นว่าเป็นเรื่องปกติและชอบทำกัน แต่ผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิตผมแต่ละคนบอกตามตรงน่ะผมจำไม่ได้เลยสักคน แม้แต่ชื่อผมก็จำไม่ได้ ไม่ใช่ว่าผมความจำสั้นหรืออะไร แค่พวกเธอไม่มีค่าพอให้จดจำยังไงล่ะ ส่วนมากผมก็แค่เอาๆแล้วก็ไปใครไปมันเพราะคนอย่างผมไม่มีคำว่าผูกมัด


“วันนี้เราไปสนุกเหมือนกับวันนั้นอีกไหม ไปที่คอนโดเอลล่าเหมือนครั้งก่อนไง”


ผู้หญิงสมัยนี้นี่มันน่ารำคาญเนอะ ชวนผู้ชายไปนอนด้วยเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆ ถ้าผู้ชายเป็นฝ่ายชวนก็ว่าไปอย่าง แต่นี่มันเรียกว่าเสนอตัวชัดๆ แต่แล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับเจ้าของร่างเล็กๆที่แสนจะคุ้นเคย ที่กำลังมองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว อ่า ยัยนี่โผล่มาได้จังหวะดีแฮะ ตัวช่วยของผมมาแล้ว เธอคนนั้นคือบุหลัน ซึ่งตอนนี้เธอก็กำลังมองมาที่ผมด้วยสายตางุดงงอยู่ แล้วก็มองดูรอบๆตัวเองเหมือนกับไม่แน่ใจว่าผมกำลังมองเธออยู่


‘ฉันมองเธอยัยบื่อ’


ผมขยับปากช้าๆไม่ให้มีเสียงออกมา ส่วนแขนของผมก็ปล่อยให้ยัยผู้หญิงนมโตสูบเล่นไปก่อน แต่ดูเหมือนคนอย่างบุหลันจะเข้าใจอะไรยากกว่าที่คิด ผมเลยกวักมือเรียกเธอมาหา ยัยเอ๋อนั่นก็เดินมาหาอย่างว่าง่ายหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่ช่วยคิดหน่อยก็ดี ถ้าเกิดคนที่เรียกเธออยู่ไม่ใช่ผมแต่เป็นคนอื่นเข้า มันคงสนุกแน่ละงานนี้ ให้ได้อย่างนี้สิ


“มาแล้วเหรอ”


ผมกล่าวแล้วก็ส่งยิ้มให้บุหลัน ส่วยยัยเอ๋อนั่นไม่ต้องพูดถึงเธองงรับประทานไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว


“ยัยนี่ใครคะภูเบศ”


ยัยนมโตถามผมด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อยพร้อมกับจ้องหน้าบุหลันด้วยสายตาดูถูกอีก เบื่อผู้หญิงพวกนี้ก็เพราะแบบนี้แหละชอบหวงของทั้งๆที่ของสิ่งนั้นไม่ใช่ของตัวเองเลย


“ยัยนี่เหรอ”


ผมพูดพลางแกะมือปลิงเกาะนั่นออกจากแขนตัวเองแล้วเดินมาโอบไหล่บุหลันแทน กลิ่นเฉพาะตัวของยัยนี่หอมชะมัด ผมรู้ว่าบุหลันไม่ใช้น้ำหอมมันเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเธอ กลิ่นนี้มันยังคงติดที่หมอนของผมอยู่เลย และกลิ่นนี้มันทำให้ผมฝันเห็นหน้าเธอทุกคืนยังไงล่ะ ผมมันเริ่มบ้าไปแล้วจริงๆใช่ไหม แต่ช่างเถอะ ตอนนี้สนใจเรื่องที่อยู่ตรงหน้านี้ก่อนก็แล้วกัน


“แฟนฉันเอง”


สิ้นประโยคที่ผมพูดไม่ใช่แค่ยัยนมโตเท่านั้นที่เหว่อไป ยัยเอ๋อที่ผมกอดอยู่นี่ก็เหว่อไปด้วยเหมือนกัน ก็...สถานการณ์มันบีบบังคับให้ผมต้องพูดแบบนั้นนี่นา จริงๆนะ


“อย่าล้อเล่นแบบนี้สิคะ คนอย่างคุณไม่เอายัยเฉิ่มนี่ไปเป็นแฟนหรอก”


ยัยนมโตพูดพร้อมกับมองดูบุหลันด้วยสายตาเหยียดหยาม 


“คิดว่าล้อเล่นเหรอ”


ผมกล่าวเสียงเย็นพร้อมกับจ้องหน้ายัยนมโตนิ่งๆ ยัยนั่นดูหน้าซีดลงทันทีหลังจากที่โดนผมจ้องหน้าไป


“เรื่องนี้จริงจัง”


ผมพูดเน้นๆแต่ไม่ได้พูดกับ ยัยนมโตนั่นหรอกประโยคเมื่อกี้ผมหันมาพูดกับยัยเอ๋อนี่ต่างหาก บุหลันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมด้วยสายตางงๆ แต่บอกไว้ก่อนนะ ยัยนี่ทำหน้าแบบนี้มันทำให้ผมคิดถึงเรื่องที่เราจูบกันเมื่อไม่กี่วันก่อนขึ้นมา ทันที รสชาติหวานๆที่ผมไม่เคยได้ลิ้มลองจากผู้หญิงคนไหนมาก่อน รสชาติที่ผมต้องการและมันทำให้ผมคลั่งจนมาถึงทุกวันนี้ยังไงละ


“วันนั้นเรายัง….”


“วันนั้นอะไรจำไม่เห็นได้เลย”


ก่อนที่ยัยนมโตจะพูดจบผมก็พูดตัดหน้าเธอไปก่อน ดูเหมือนเธอจะโกรธนะดูจากสีหน้าของเธอที่เริ่มแดงขึ้นเพราะความโกรธบวกกับการหายใจแรงๆของเธอ คิดว่าผมแคร์เหรอ ไม่เลยสักนิด


“ภูเบศ!”


เธอเรียกชื่อผมเสียงดังพร้อมกับจ้องหน้าผมาด้วยความโกรธแค้น


“เรารู้จักกันเหรอ หึ ก็ไม่ อย่ามายุ่งกับฉันอีก”


ผมกล่าวประโยคนั้นเสร็จก็พายัยเอ๋อออกมาจากสถานการณ์ตรงนั้นทันที และต่อมาผมก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังตามหลังมาติดๆ เฮ้อ ผู้หญิงแบบนี้มันน่าเบื่อจริงๆนะ


“เดี๋ยวสิ”


คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมไม่ได้ยินเสียงเธอเลยตั้งแต่ที่เราเจอกันวันนี้ 


“นึกว่าเป็นใบ้”


ผมพูดแล้วก็พายัยเอ๋อนี่เดินตรงไปที่รถของผมที่จอดอยู่ในลานจอดรถของห้าง


“เดี๋ยวๆ”


บุหลันขื่นตัวออกจากการเกาะกุมของผมพร้อมกับหยุดเดินแล้วมามองหน้าผมแทน


“ฉันไปเป็นแฟนนายตั้งแต่ตอนไหน”


ผมว่าเธอถามผมช้าไปน่ะ แต่ดีแล้วแหละที่พึ่งมาถามไม่งั้นแผนการของผมเมื่อกี้แตกไม่เป็นท่าแน่


“ตั้งแต่ฉันจูบเธอ”


พอผมกล่าวจบแก้มขาวซีดทั้งสองข้างของบุหลันก็แดงขึ้นมา ผมเห็นแล้วอยากกดจมูกลงไปแรงๆซักครั้งสองครั้งให้หายหมั่นเขี้ยวจริงๆ ผู้หญิงคนนี้มักจะแสดงความรู้สึกออกมาทางสีหน้าแบบไม่ปิดบังอะไรเลย และนี่ละมั้งที่ทำให้เธอดูน่าสนใจ


“ไม่เอา ฉันไม่เป็นแฟนนาย ฉันต้องรีบไปบอกผู้หญิงคนนั้น”


คำพูดของบุหลันมันทำให้ผมหงุดหงิดจริงๆวะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธผมเลยซักครั้งยันนี่นี่มัน ดื้อจริงๆ ขอเสนอนี้มันไม่ได้มาให้เห็นบ่อยนะ ยัยนี่จะปฏิเสธผมแบบนี้ไม่ได้ และตอนนี้บุหลันก็กำลังจะเดินกลับไปหายัยนมโตเพื่อไปบอกความจริง  ถ้าปล่อยให้ไปยัยเอ๋อนี่ก็โดนตบฟรีนะสิ ไม่ได้ๆ 


หมับ!


ผมเลยเอื้อมมือไปจับแขนของเธอไว้เพื่อไม่ให้ยัยเอ๋อนี่เดินกลับไปอย่างที่เธอต้องการ


“ทำไมถึงไม่อยากเป็นแฟนฉัน”


ฉันถามแล้วก้มหน้าไปใกล้ๆกับหน้าของบุหลัน ตอนนี้สายตาผมกำลังจดจ่ออยู่ที่ริมฝีปากสีชมพูที่กำลังเม้มเป็นเส้นตรงอยู่ อ่า อยากเอาปากเข้าไปกระแทกจัง


“เอ่อ..”


บุหลันทำหน้าคิดสักพักพร้อมกับพึมพำอยู่กับตัวเอง ผมได้แต่มองริมฝีปากนั่นขยับไปมาอย่างใจจดใจจ่อรู้สึกอยากจะเข้าไประดมจูบเธอให้หายอยากซะตอนนี้ แต่เย็นไว้ ภูเบศ  เดี๋ยวกระต่ายจะตื่นแล้วมึงจะอดแดก


“นายสูบบุหรี่”


“จะเลิกแล้ว”


“นายดื่มเหล้าเยอะ”


“จะดื่มให้น้อยลงล่ะกัน อะไรอีกละ”


เหตุผลที่ยัยนี่ไม่อยากเป็นแฟนผมมันช่างไร้สาระชะมัด


“ฉันไม่ชอบนาย”


คำนี้เจ็บดีแฮะ และประโยคเปล่งออกมาจากปากของบุหลันเมื่อกี้ทำเอาผมเริ่มเดือด มันเป็นครั้งแรกที่ได้ยิน ปกติผมถูกบอกรักมาตลอด ประโยคเมื่อกี้ควรเป็นผมพูดสิไม่ใช่ให้ยัยเอ๋อนี่พูด


“งั้นจะทำให้ชอบเอง”


พอพูดเสร็จผมก็ลากบุหลันเข้ามานั่งในรถผมส่วนผมก็รีบเข้าไปนั่งประจำที่คนขับด้วยความเร็วแสงเดี๋ยวยัยเอ๋อจะหนีออกไปก่อน


“นายจะพาฉันไปไหน”


บุหลันถามแล้วทำหน้าเหมือนจะตกใจกับสิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้ เหงื่อเธอเริ่มผุดออกมาตามไรผม ผมเห็นอย่างนั้นเลยเอื้อมมือไปเช็ดออกให้ พร้อมกับเปิดแอร์ในรถให้เย็นกว่าเดิม


“ไปไหนดีน้า”


ผมตอบแล้วยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มของผมมันทำให้บุหลันรู้ว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัย ถ้าเธอคิดจะขัดขื่น


“ไม่ไปได้ไหม”


คำถามซื่อๆที่ถูกเปล่งมาจากริมฝีปากบางมันทำให้ผมตลกกับคำถามของเธอมาก ยัยนี่เอ๋อจริงว่ะ สถานการณ์แบบนี้ถ้าเป็นคนอื่นคงสติแตกแล้วโวยวายไปแล้ว แต่ยัยนี่กลับนั่งนิ่งๆแล้วเอ่ยถามคำถามที่แสนจะไร้เดียงสาแบบนี้มาอีก 


“ต้องไป เพราะจะพาไปทำเมีย เอ๊ย ทำแฟน”


ผมไม่ได้คิดอะไรหื่นๆนะ ปากมันพูดไปเอง ผมไม่ได้คิดเลยจริงๆ


 


 


 


 


 


5555 ปวดหัวแทนพระเอกของเราจริงๆ


โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ