Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

เขียนโดย Piano_sp

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.34 น.

20 ตอน

0 วิจารณ์

15.93K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 08.40 น. โดย เจ้าของนิยาย

12) Trap Evil : 11

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บ้าจริง ถ้าพันแสงรู้เรื่องนี้เข้าเขาคงด่าว่าฉันโง่อีกแน่ๆที่ยอมตามผู้ชายมาอย่างว่าง่ายแบบนี้ ถึงแม้ว่าตอนนี้พันแสงจะไม่อยู่ก็ตามเถอะ แต่ฉันก็รู้สึกสังหรณ์ใจว่าจะถูกเขาด่ายังไงก็ไม่รู้ และตอนนี้ฉันได้แต่นั่งตัวลีบติดกับโซฟาในห้องที่ฉันเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง และฉันไม่เคยลืมมันเลยแหละห้องของภูเบศ หมอนั่นพาฉันมาที่นี่ทำไมกันนะ

“น้ำ”

เสียงของภูเบศดังขึ้นมันทำให้ฉันสะดุ้งขึ้นมาด้วยความตกใจเพราะเมื่อกี้ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่คนเดียวไง เดินมาไม่ให้สุ่มให้เสียงแบบนี้เป็นใครบ้างละที่จะไม่ตกใจ

“หึ”

หลังจากที่ภูเบศเห็นฉันสะดุ้งเมื่อเขาก็หัวเราะออกมาครั้งหนึ่งแล้วยื่นแล้วน้ำส่งมาให้ฉัน ฉันว่าตอนนี้ภูเบศดูไม่น่าไว้ใจเลยอ่ะ

“พาฉันมาที่นี่ทำไม”

ฉันถามขึ้นหลังจากที่ยื่นมือไปรับน้ำที่ภูเบศเอามาให้มาถือในมือ

“พามาทำแฟนไง”

ภูเบศตอบแล้วก็ส่งยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่คนเดียว เป็นอะไรของเขากันนะเอาแต่นั่งยิ้มอยู่ได้ มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นกับเขาอย่างนั้นเหรอ

“ทำไงอะ”

“เดี๋ยวรู้ กินน้ำก่อนเดี๋ยวมันไม่เย็น”

น้ำเหรอ ฉันมองแก้วน้ำที่อยู่ในมือของตัวเองแล้วก็รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมาทันที ฉันเลยยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างไม่สงสัยอะไร ส่วนภูเบศเองก็ได้แต่มองตามฉันตาไม่กระพริบ เป็นไรของเขาทำตัวมีพิรุจ

“มองไร”

ฉันถามแล้วก็วางแก้วน้ำที่เหลือน้ำอยู่ครึ่งแก้วลงบนโต๊ะ แล้วหันมามองหน้าภูเบศด้วยความสงสัย

“มองเธอ”

ภูเบศตอบแล้วจ้องหน้าฉันนิ่ง แล้วเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าฉันมาเรื่อยๆ สถานการณ์แบบนี้ฉันรู้สึกได้ถึงความอันตรายแล้วแหละ

“บุหลัน”

เสียงของภูเบศเรียกชื่อของฉันด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแหบพร่า พร้อมกับยื่นมืออุ่นๆของเขาทาบมาที่ใบหน้าฉันแล้วลูบเบาๆ อ่า ร้อนชะมัด ไม่รู้ว่าตอนนี้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าร่างกายของฉันมันร้อนแปลกๆทั้งๆที่ห้องๆนี้ก็เปิดแอร์เย็นฉ่ำ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย

“ภูเบศฉันร้อน ถอยออกไปที”

ฉันบอกคนตรงหน้าเสียงแหบ พร้อมกับลมหายใจที่เริ่มติดขัด ภูเบศมองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มออกมา

“บอกให้ฉันถอยแล้วจับคอเสื้อไว้แบบนี้ ให้ทำไง”

หลังจากที่ภูเบศกล่าวจบฉันก็มองไปที่มือของตัวเองที่กำลังกำคอเสื้อของเขาเอาไว้แน่น ตอนนี้การกระทำของฉันตรงข้ามกับความคิดทุกอย่างความคิดของฉันอยากจะผลักไสคนตรงหน้าให้ออกห่างๆ แต่ร่างกายฉันมันกลับรั้งเขาเอาไว้โดยที่ฉันเองก็ไม่สามารถบรรยายได้ว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรของฉันอยู่ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี้ย

“ฮือ ไม่รู้ฉันเป็นไรนายช่วยฉันที”

ฉันได้แต่ครางออกมาด้วยความทรมารเพราะตอนนี้ร่างกายฉันมันร้อนจนแทบจะระเบิดออกมาได้อยู่แล้ว รู้สึกทรมานอย่างไม่ทราบสาเหตุ จนฉันเริ่มดิ้นด้วยความกระสับกระส่าย ภูเบศเลยกดร่างของฉันไว้ใต้ร่างของเขาโดยมีเขาใช้ร่างกายที่มีขนาดใหญ่กว่าฉันคร่อมร่างของฉันไว้

“ให้ช่วยจริงเหรอ แน่ใจนะ”

ภูเบศถามเสียงแหบพร้อมกับกดหน้าผากของเขาลงมาบนหน้าผากฉัน ตอนนี้ลมหายใจของภูเบศก็ร้อนไม่แตกต่างกับความรู้สึกข้างในของฉันสักเท่าไหร่

“อือ ช่วยที”

สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ตอนนี้คืออ้อนวอนให้ภูเบศช่วยฉันจากความรู้สึกที่ทรมารนี้ให้ได้ ไม่ว่าเขาจะทำยังไงฉันก็ยอมหมดแหละตอนนี้

“อย่าร้องไห้ทีหลังละยัยเอ๋อ”

หลังจากที่ภูเบศกล่าวประโยคนั้นจบริมฝีปากร้อนๆของภูเบศก็ทาบลงมาบนริมฝีปากของฉัน ก่อนที่ภูเบศจะค่อยๆบดขยี้ริมฝีปากของเขากับของฉันอย่างช้าๆ

“อื้อ”

ฉันกำคอเสื้อของภูเบศไว้แน่น ส่วนมือของภูเบสที่วางอยู่บนหน้าฉันเมื่อกี้เริ่มเลื่อนลงมาเรื่อยๆ ตอนนี้ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะต่อต้านเขาเลยสักนิด แต่มันกลับรู้สึกดีแปลกๆไม่ว่ามือของภูเบศจะลากผ่านตรงไหนมันก็ทำให้ความร้อนที่อยู่ในร่างกายฉันทุเลาลงได้อย่างน่าประหลาดใจ เขาเป็นพ่อมดหรือเปล่านะถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ได้

“ไปที่เตียงกัน”

ฉันไม่รู้ว่าบุคคลที่กำลังคร่อมร่างของฉันอยู่พูดอะไร มารู้ตัวอีกทีร่างของฉันก็โดนอุ้มให้ลอยขึ้นด้วยฝีมือของภูเบศก่อนที่เขาจะเดินอุ้มฉันไปที่ไหนสักที่ด้วยความเร่งรีบ จนในที่สุดภูเบศก็วางร่างของฉันลงบนเตียงที่แสนนุ่มของเขาด้วยความอ่อนโยนโดยที่เขาไม่ยอมถอยห่างจากร่างฉันเลยแม้แต่เสี้ยววินาที ทันทีที่เขาวางฉันลงเขาก็รีบตามมาประกบด้วยความเร็วแสง ตอนนี้ฉันได้แต่มองการกระทำของภูเบศที่ทำอยู่ตอนนี้เหมือนกับคนไม่มีสติ รู้สึกหัวสมองมันว่างเปล่าไปหมด คิดอะไรก็ไม่ออก

“อื้อ”

ฉันครางออกมาเมื่อรู้สึกว่าภายในเสื้อยืดที่ฉันสวมใส่อยู่มันกำลังถูกรุกรานด้วยมืออุ่นๆของคนที่กำลังคร่อมตัวฉันอยู่ ภูเบศยิ้มออกมาแล้วก็ก้มหน้ามาประกบริมฝีปากของฉันอีก แต่ครั้งนี้มันเต็มไปด้วยความร้อนแรงยิ่งกว่าครั้งที่ผ่านมา มันเต็มไปด้วยความเรียกร้อง อ้อนวอน ฉันเลยเผลอจูบตอบเขาไปอย่างเงอะงะ และผลที่ได้คือเสียงครางที่แสดงถึงความพึงพอใจของภูเบศที่ดังเล็ดลอดออกมา แต่...แค่นี้มันไม่พอ ฉันต้องการมากกว่านี้

“ภู อื้อ ได้โปรด”

ภูเบศผละออกห่างจากฉันฉันเลยผวาตามเพราะรู้สึกว่าเหมือนเขาจะทิ้งฉันให้ทรมานอยู่แบบนี้คนเดียว

“ชู่ ใจเย็น”

ภูเบศพูดขึ้นพร้อมกับกดร่างของฉันลงบนที่นอนเหมือนเดิม เขานั่งคร่อมฉันอยู่แล้วก็มองมาที่หน้าฉันตอนนี้เรากำลังสบตากันอยู่สายตาของภูเบศตอนนี้ร้อนแรงมากมันแทบจะแผดเผาร่างฉันอยู่แล้ว เรามองสบตากันสักพักภูเบศก็ถอดเสื้อของเขาออกอย่างเร่งรีบ แล้วเขาก็ก้มมาประกบริมฝีปากฉันอีก ครั้งนี้ไม่ได้นานเท่าครั้งที่ผ่านๆมาแต่ความร้อนแรงยังคงอยู่

หลังจากนั้นเขาก็ผละริมฝีปากของเขาออก ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะค่อยๆลากต่ำลงมาเรืื่อยๆจากปากมาที่แก้ม ต่อมาก็เป็นคาง จนมาหยุดที่ซอกคอ มันทำให้ฉันขนลุกซู่ขึ้นมาทันที ฉันได้แค่นอนให้คนตัวโตสัมผัสฉันไปเรื่อยๆอย่างไม่เป็นตัวของตัวเองไม่มีตรงไหนเลยที่ภูเบศไม่สัมผัส ฉันเผลอหลุดเข้าไปในวังวนของเขาสักพักพอมารู้ตัวอีกทีเสื้อผ้าท่อนบนฉันถูกถอดออกไปตอนไหนก็ไม่รู้

“เดี๋ยว”

หลังจากที่มีสติ ฉันก็ยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกของตัวเองไว้ทันที พร้อมกับใบหน้าที่รู้สึกร้อนยิ่งกว่าเดิมแต่ภูเบศหรือจะยอมเขากลับดึงมือฉันออกจากหน้าอกของฉันด้วยความง่ายดายจนหน้าอกคู่ใจของฉันต้องประจันต่อสายตาของเขา และภูเบศเองก็มองมาที่หน้าฉันด้วยสายตาหื่นกระหาย สายตาของเขาเหมือนเสือที่กำลังจะตะครุบเหยื่อเลย

“ซ่อนรูปน่ะเรา”

คำพูดของภูเบศทำให้ฉันที่ร้อนอยู่แล้วกลับรู้สึกร้อนยิ่งกว่าเดิม

“อ่า อืม”

ริมฝีปากของภูเบศช่างร้ายกาจซะจริงๆ มันทำให้สติฉันหลุดออกไปวิ่งเล่นข้างนอกแล้วมันก็ไม่กลับมา ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดเหมือนว่ามันยังไม่พอ ฉันอยากได้มากกว่านี้

“ภู”

ฉันได้เพียงแค่เรียกชื่อเขาออกมาเพื่อบรรเทาความทรมานนี้

“อื้อ ของจริงแล้วน่ะ”

หลังจากที่จบประโยคของภูเบศเขาก็ผละออกไปซักพักแล้วก็รีบกลับมาใหม่เหมือนกลับกลัวว่าฉันจะหนีไปไหน ตอนนี้ถ้าให้หนีได้ฉันก็ไม่มีแรงจะหนีแล้วแหละ ตอนนี้ฉันต้องการเขาคนนี้อย่างมากที่สุด

“อ่า เจ็บ”

ฉันอุทานออกมาเมื่อรู้สึกว่ามีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในร่างกาย ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรเลยเลื่อนสายตาลงไปมองที่จดกึ่งกลางระหว่างร่างกายของตัวเองก็ปรากฏว่าภูเบศกำลังสอดใส่แก่นกายของเขาเข้ามาในร่างกายของฉัน น้ำตาของฉันไหลออกมาทันทีอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกเจ็บเหมือนร่างกายของฉันถูกฉีกทำให้ฉันไม่สามารถห้ามน้ำตาของตัวเองไม่ให้ไหลได้เลยจริงๆ

“ชู่ว เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว”

ภูเบศก้มลงมาปลอบใจฉันด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน แล้วเขาก็ใช้ริมฝีปากของเขาจูบซับน้ำตาฉันจนหมด เรามองตากันอยู่นานจนฉันลืมความรู้สึกที่เจ็บปวดจนแทบขาดใจตายเมื่อกี้ไปอย่างง่ายดาย และฉันต้องผวาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อภูเบศตัดสินใจดันร่างกายของเขาเข้าใส่ร่างกายของฉันมาจนสุดทางจนฉันรู้สึกว่าข้างในฉันตอนนี้มันแน่นไปหมด

"ฮึก เจ็บนะ"

"อ่า โทษที"

ภูเบศเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งแล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาจูบฉันอีกครั้งทั้งๆที่ตัวของเขายังคงแช่คาอยู่อย่างนั้น ดีหน่อยที่เขายังไม่ขยับเพระาถ้าเขาขยับตอนนี้ฉันคงต้องรู้สึกเจ็บอีกแน่ๆ

"หายเจ็บยัง"

ภูเบศผละริมฝีปากออกแล้วเอ่ยถมด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแหบพร่า ฉันแอบเห้นด้วยนะว่าเมื่อกี้เขากัดปากของตัวเองไว้แน่นเหมือนกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่างอยู่ ฉันเลยส่ายหน้าแทนคำตอบแล้วใช้มือกำแขนของภูเบศที่ค้ำอยู่กับเตียงนอนไว้แน่นเพ่ื่อหาที่ยึด

"งั้นฉันขยับนะ"

เหมือนเป็นนประโยคบอกเล่าที่ดังออกมาจากปากของเขาก่อนที่เขาจะขยับร่างกายของเขาอย่างที่เขาเอ่ยไว้จริงๆ ภูเบศเริ่มขยับร่างกายท่อนล่างของเขาช้าๆก่อนทีี่จังหวะการขยับของเขาจะเริ่มเป็นจังหวะขึ้นมาและมันก็เริ่มเร็วขึ้น เร็วขึ้นและเร็วขึ้น ตอนแรกมันก็รู้สึกเจ็บแต่ทำไมตอนนี้ฉันกลับรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกนี้ฉันไม่เคยพบเจอมาก่อน แต่เป็นความรู้สึกที่ดีนะ

"อ่า โครตแน่น"

“อ่า ภู”

ฉันได้แต่ครางออกมาเพื่อปลดปล่อยความอึดอัดที่มีอยู่ข้างในให้ออกมา ร่างกายของฉันเริ่มสั่นคลอนตามแรงที่คนตัวโตโถมเข้ามา เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นมาตามใบหน้าของฉันและก็ของภูเบศ ภูเบศเลยเอาเอื้อมมือของเขามาปาดเหงื่อบนหน้าผากให้ฉันแผ่วเบา ฉันเลยได้แต่กอดภูเบศไว้แน่น จนในที่สุดร่างกายของฉันและของภูเบศก็กระตุกขึ้นมาพร้อมกันเมื่อเราสองคนเดินทางมาจนถึงจุดสุดยอด

"กรี๊ด"

"อ่า"

เสียงครางทุ่มต่ำของภูเบศเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก ใบหน้าที่หล่อเหลาราวเทพบุตรตอนนี้กลับบิดเบี้ยวไปตามอารมณ์ของคนที่เป็นเจ้าของใบหน้า เม็ดเหงื่อของภูเบศไหลตกลงมาบนร่างกายฉัน ตอนนี้เราสองคนแทบจะหล่อหลอมเป็นร่างเดียวกันแล้ว ไม่รู้ว่าพวกเราหล่อหลอมกันนานแค่ไหนรู้แค่ว่ากว่าฉันจะได้พักฉันก็แทบสลบคาอกเขาไปแล้ว