ชีวิตของผมจะมีคนยุ่งมากไปแล้วนะ

"สายแล้ว สายแน่ๆ!!"
เสียงที่ตื่นตระหนกของมิสึที่วิ่งมาพร้อมกับเนรุ เป็นเสียงของนักเรียนที่วันนี้เข้าโรงเรียนสาย ซึ่งดูเหมือนตะมีแค่มิสึที่ตื่นตระหนก
แต่ทางด้านของเนรุนั้นกลับเฉื่อยชาเหมือนทุกครั้ง
"จะรีบไปทำไมเล่า ปกติก็สายแบบนี้อยู่แล้วหนิ ก็เพราะเธอนั่นแหละที่ตื่นสาย"
"แฮก..แฮก ก็แหมละครเรื่องนั้นมันสนุกนี่นาเลยดูจนดึกไปหน่อยน่ะ แต่ว่าวันนี้เธอต้องรีบนะเนรุคุง!"
"ทำไมเล่า ฉันไม่รีบหรอกนะ แค่โดนคุณครูที่ยืนหน้าโรงเรียนดุเองนี่ เรื่องแค่นี้ชั้นผ่านมาเยอะแล้ว"
"แต่วันนี้เป็นเวรของคุณครูซาซามินะ!!"
"..."
เสียงมิสึที่บอกให้เนรุรับรู้ว่าคุณครูเวรวันนี้เป็นคุณครูที่เขากลัวมากที่สุด เนรุได้ยินดังนั้น จึงรีบวิ่งสุดแรงที่เขามี
"สายแล้ว!! สายแน่ๆ!! ถ้าสายกว่านี้ชั้นต้องถูกฆ่าเเน่! รีบไปเร็วมิสึ!"
"โอ้!! ดูนายมีไฟขึ้นมาเชียวนะ สุดยอดเลยเนรุคุง!"
ทั้งคู่รีบวิ่งมาจนถึงหน้าโรงเรียนแล้ว เป็นเวลาที่ไกล้จะได้เวลาเข้าเรียนในคาบเช้าพอดี
"อ่ะถึงแล้วล่ะ เนรุคุง รีบเร็วเข้า!!"
"ชั้นไม่ไหวแล้ว! ที่วิ่งมานั่นก็หมดแรงแล้วนะ!!"
"งั้นชั้นจะช่วยนายเอง"
"เธอจะทำอะ__"
ยังไม่ทันที่เนรุจะได้ถาม มิสึได้จับเสื้อของเนรุ จากนั้นก็ได้ขว้างเนรุไปข้างหน้า ร่างของเนรุได้พุ่งเข้าโรงเรียนไป
ผ่านหน้าคุณครูซาซามิแล้วลงไปกองกับพื้นในบริเวรอีกไม่กี่เมตร
"อ้ะ! อรุนสวัสดิ์จ้ะ เนรุซัง วันนี้ดีจังเลยที่มาไม่สาย"
คุณครูซาซามิกล่าวทักทาย เนรุ ผู้ซึ่งตอนนี้ยังไม่ลุกขึ้นมา
"อรุนสวัสดิ์ค่ะ คุณครูซาซามิ!!"
"อ้าว มิสึจัง วันนี้ก็เกือบสายแล้วล่ะนะ"
"แฮ่ๆ ขอโทษค่ะ"
"งั้น ช่วยลากเนรุที่นอนอยู่ตรงนั้นเข้าห้องเรียนด้วยนะจ๊ะ แล้วเจอกันที่ห้องเรียนจ้ะ"
"รับทราบค่ะ!! ไปกันเร็วเนรุคุง!"
จากนั้นมิสึก็ได้ลากร่างอันไร้วิญญาณของเนรุไปที่ห้องเรียนในที่สุด
     ในช่วงพักเที่ยง มิสึ เนรุ ยูกิ และมิสึกิ ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกัน
 
"...ทำไมพวกเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ"
เนรุได้ถามมิสึกิกับยูกิ ด้วยความสงสัยที่ทั้งสองได้มานั่งที่โต๊ะนี้
"ชั้นมาเพื่อสังเกตนายไง ซาระดะคุง อีกอย่างชั้นมีเรื่องจะมาคุยด้วย"
"ส่วนชั้น...มาทำไมก็ไม่รู้"
คำตอบของทั้งสองนั้นยิ่งทำให้เนรุปวดหัวเข้าไปใหญ่
"อ่า..เอางั้นก็ได้นะฟุรุคาวะ ถือว่าเป็นคำตอบที่ดี"
ยูกิเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกเขินแล้วพลางยิ้มอ่อนขึ้นมาพร้อมกับตอบด้วยเสียงอันเขินอาย
"ข..ขอบคุณนะ"
"แล้วเธอล่ะคุณประธานนักเรียน ไม่ใช่ว่าการสังเกตชั้นมันหมดไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วหรอกหรอ"
เนรุได้หันมาถามมิสึกิหลังจากรู้สึกว่าไม่ได้อะไรจากการพูดคุยกับยูกิเลย
"เรียกประธานนักเรียนมันดูห่างเหินเกินไปนะซาระดะคุง จากนี้ไปเราต้องอยู่ด้วยกันอีกยาวการเรียกชื่อที่ไม่ใช่ยศน่าจะเพิ่มความสนิทสนมมากขึ้นนะ"
"งั้น ฮานาโกะ เรื่องที่จะคุยกับชั้นนี่คือ?"
"อ่อ พอดีว่าคุณพ่อของชั้นอยากจะคุยกับเธอน่ะ"
เมื่อได้ยิน เนรุได้เกิดความสงสัยทันที
"พ่อของเธอ? ชั้นไม่รู้จักพ่อของเธอซักหน่อย ทำไมพ่อของเธอถึงอยากคุยกับชั้นล่ะ"
หญิงสาวทั้งสามกลับหันมาที่เนรุ พร้อมกับทำหน้าสงสัย
"นี่เนรุคุง....ไม่รู้จักพ่อของประธานนักเรียนหรอ"
ยูกิทำหน้าสงสัยพร้อมกับมองด้วยด้วยท่าทีสงสัย
"เนรุคุงง แบบนี้จะอยู่โรงเรียนนี้ไม่ได้นะ!"
มิสึก็ทำหน้าเช่นเดียวกับยูกิเหมือนกัน มิสึกิได้กุมหัวของเธอในท่าทีที่เอือมระอากับเนรุเต็มที
"นี่นาย...น่าจะจำชื่อ ผอ.ของโรงเรียนที่ตัวเองอยู่ให้ได้สิ.."
"เอ๋..ชื่อ ผู้อำนวยการ? เอ๋!! อย่าบอกนะ ว่าคนที่อยากคุยกับชั้นคือผู้อำนวยการโรงเรียน!!"
ในที่สุดเนรุก็รู้ตัว ว่าคนที่อยากคุยกับเขาคือ ผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ นั่นทำให้เนรุ แทบจะเป็นลมเลยทีเดียว
"ล..แล้วทำไมพ่อของเธอถึงเป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนนี้ได้ล่ะเนี่ย!!"
"นี่...นายไม่รู้จักสามตระกูลผู้ก่อตั้งโรงเรียนนี้หรอกหรอ"
"จะไปรู้ได้ยังไงเล่า เรื่องแบบนั้นน่ะ"
นอกจากเนรุที่ไม่รู้เรื่องแล้วยังมีอีกคนที่เหมือนจะยังไม่รู้เรื่องสามตระกูลผู้ก่อตั้งด้วย นั่นคือมิสึ
"เอ๋! ชั้นรู้เรื่องที่พ่อของประธานเป็นผู้อำนวยการอยู่หรอกนะ แต่เรื่องสามตระกูลผู้ก่อตั้งเนี่ย ชั้นไม่เคยรู้มาก่อนเลย นึกว่าตระกูลฮานาโกะจะเป็นผู้สร้าง
โรงเรียนนี้คนเดียวซะอีกนะ"
มิสึกิและยูกิที่รู้เรื่องนี้อยู่แล้วจึงเริ่มอธิบายเพื่อให้ทั้งสองคนนี้เข้าใจเรื่องสามตระกูลผู้ก่อตั้ง
"ก็ถ้าสังเกตชื่อโรงเรียนก็น่าจะรู้นี่.."
ยูกิได้พูดเพื่อให้เนรุลองนึกดู
"จะไปรู้มั้ยเล่า ก็คนเขียนไม่ได้เอ่ยถึงเลยนี่ เห็นแต่คำว่าโรงเรียน ไม่เห็นมีชื่อโรงเรียนซักที"
มิสึกิได้ยินดังนั้นจึงได้บอกชื่อของโรงเรียนนี้ไปพร้อมกับอธิบายเพิ่มเติม
"ช่วยไม่ได้นะ...งั้นชั้นจะบอกและอธิบายให้ละกัน โรงเรียนนี้มีชื่อว่า โรงเรียน ฮานะฟุรุสึกะ เป็นโรงเรียนที่ถูกก่อตั้งโดยการจับมือกันของสามตระกูล
นั่นคือ ตระกูลฮานาโกะ ตระกูลฟุรุคาวะ และตระกูลทตสึกะ ทั้งสามตระกูลนี้นี่แหละที่ตั้งโรงเรียนนี้ขึ้นมา และใช้คำนำหน้าของตระกูลทั้งสามมารวมกัน
จึงกลายเป็น โรงเรียนฮานะฟุรุสึกะ ยังไงล่ะ"
"อะไรเนี่ย ชื่อโรงเรียนบ้าบออะไร คนเขียนขี้เกียจคิดชื่อโรงเรียนสินะ!!"
เมื่อมิสึได้ฟังแล้วก็รู้สึกเหมือนกับไขปริศนาขึ้นมาทันที
"อ๋อ!! เป็นงี้นี่เอง นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมยูกิจัง ถึงมีห้องรวบรวมศิลปะของเธอสินะ"
"อ่ะ..อืม เดิมที่มันเป็นห้องของพ่อชั้นน่ะ"
"โห ยูกิจังสุดยอดด"
มิสึเข้าไปกอดยูกิ ดูเหมือนทั้งสองจะสนิทกันนะ ทางด้านเนรุก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน ไม่อยากเชื่อว่าทั้งสองคนทั้งยูกิ และมิสึกิจะเป็นคนใน
ตระกูลผู้ก่อตั้ง และอีกอย่างเนรุก็เริ่มรู้สึกเหมือนเรื่องราวมันจะเริ่มใหญ่โตเกินที่เขาจะรับไหวด้วย
"อะไรกัน ชั้นไม่ได้ต้องการให้คนมายุ้งกับชั้นเยอะขนาดนี้ซักหน่อยนะะ"
จู่ๆเนรุก็น้ำตาซึมออกมา พลางนึกถึงอดีตที่เขายังไม่ต้องมาเจอกับเรื่องวุ่นแบบนี้ จากนั้นมิสึกิก็ได้เข้ามาหาเนรุ
"เอาหน่า ไม่ต้องรีบร้อนหรอก คุณพ่อยังไม่ได้กำหนดเวลาน่ะ ดุเหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกนะ"
"ถ้ามันเป็นงั้นก็ดีน่ะสิ"
     หลังจากนั้น ทุกคนต่างก็แยกย้ายไปทำธุระของตนเองและเตรียมพร้อมเข้าเรียนในช่วงบ่าย เนรุก็ได้เดินไปตามทางพลางคิดถึงเรื่องต่างๆที่ได้
สนทนากันระหว่างทานข้าว
"เห้อ ผู้อำนวยการงั้นหรอ งั้นตาลุง พ่อของฟุรุคาวะ ก็เป็นคนก่อตั้งโรงเรียนนี้น่ะสิ ต้องไปขอโทษที่ไปชกหน้าแล้วล่ะมั้ง"
เนรุพลางคิดเรื่องพวกนั้นแล้วนั่งที่ม้านั่งระหว่างทาง เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่อากาศดี เนรุจึงนั่งกินขนมที่ซื้อมาอยู่รับบรรยากาศ
"อากาศดีจัง นั่งงีบตรงนี้ซักหน่อยคงได้ล่ะมั้ง"
จากนั้นเนรุก็หลับตาลง หลังจากนั้นไม่นาน เนรุก็ได้ยินเสียงแปลกๆ จากด้านบน
"หลบไป!! เหมียว!!"
เด็กสาวตัวเล็กคนหนึ่งได้หล่นลงมาจากต้นไม้ หล่นใส่หัวของเนรุ
"โอ้ย!! อะไรเนี่ย"
เด็กสาวตัวเล็กที่หล่นลงมา ผมสีขาว ผิวขาวเนียน ดวงตาที่เหลืองทอง ชุดสีขาว ที่น่าแปลกนั้นคือ เธอมีหูแมวและหางแมวด้วย
"เด็กหรอ เด็กหรอเนี่ย!"
"โอ้ย เจ็บจังเลยเหมียว"
"นี่เธอ เป็นอะไรมั้ยเนี่ย ไหวมั้ย"
เนรุตกใจ พลางถามเด็กน้อยคนนั้นด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอนั้นตกลงมาจากต้นไม้
"อุ้ย ไม่เป็นไรหรอกเหมียว ว่าแต่ ใครน่ะเหมียว!"
"เหมียวหรอ? ที่เธอคอสเป็นแมวรึไง"
"ไม่ใช่คอสนะเหมียว!! เป็นแมวจริงๆนะเหมียว!!"
เหมือนเนรุจะเจอคนแปลกๆอีกแล้ว ในใจของเนรุคิดอยู่ว่า นี่เขาจะไม่เจอคนที่ปกติไม่ได้เลยรึไง เรนุพลางถอนหายใจพร้อมสนทนาต่อ
"อ่าๆ แมวก็แมว แล้วเธอไปทำอะไรข้างบนล่ะเนี่ย"
"ก็บนนั้นมันน่านอนนี่เหมียว เลยไปนอนน่ะเหมียว"
"แต่บนนั้นมันอันตรายนะ! ระวังตัวหน่อยสิ"
"ไม่เป็นไรหรอกเหมียว ตกมายังไงแมวก็ลงแบบสบายๆน่าเหมียว"
"แล้วที่ตกลงมาร้องโอ้ยนั่นอะไรน่ะ?"
สาวน้อยปริศนาลุกขึ้น พร้อมกับปัดเสื้อที่เปื้อนฝุ่น จากนั้นก็ถามกับเนรุต่อ
"นายยังไม่ตอบชั้นเลยนะเหมียว นายเป็นใครเหมียว!"
"ชั้นหรอ ชั้นแค่คนที่ถูกสวรรค์ลงโทษยังไงล่ะ ว่าแต่เธอนั่นแหละเป็นใครที่นี่มันโรงเรียนมัธยมปลายนะ" 
"ชั้นชื่อชิโระเหมียว ชั้นรู้แค่ว่าชั้นเป็นแมว ที่เหลือก็ไม่รู้แล้วเหมียว"
เนรุได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มปวดหัวขึ้นมา รู้สึกเหมือนเธอคนนี้จะความจำเสื่อม แถมยังเป็นโรคอะไรที่คิดว่าตัวเองเป็นแมวด้วย
"เห้อ..เอางั้นก็ได้ สรุปเธอชื่อชิโระงั้นสินะ ชั้นชื่อ ซาระดะ เนรุ รู้แค่นี้ก็พอนะ"
โครกก เสียงท้องร้องของชิโระดังลั่นขึ้นมา
"หิวจังเลยเหมียว ขออะไรกินหน่อยสิเหมียว"
ชิโระได้ทำหน้าอ้อนวอน ทำให้เนรุไม่มีทางเลือก แล้วก็หยิบขนมที่เขาจะไปกินที่ห้องขึ้นมา
"อ่ะนี่...ชั้นให้"
"อะไรน่ะเหมียว?"
"ขนมไง อร่อยนะ ชั้นกินประจำเลย"
เมื่อได้ยินดังนั้น ชิโระก็ได้กัดถึงขนมโดยที่ยังไม่ได้เกะออกมา
"ไม่อร่อยเลยเหมียว โกหกนี่เหมียว!!"
"เธอก็แกะก่อนสิโว้ยย!!"
หลังจากนั้น เนรุก็เป็นคนแกะห่อขนมแล้วป้อนชิโระ
"ว้าววว ไอ้นี่อร่อยจังเลยเหมียว อร่อยจังเลยเหมียวว!!"
หลังจากที่ชิโระได้กินขนมหมด จนเธออิ่ม ชิโระก็ได้ขดตัวนอนอยู่ทีม้านั่งที่เนรุนั่ง แล้วก็หลับไป
"หลังจากกินเสร็จก็นอนหรอเนี่ย...เหมือนแมวไปยันนิสัยเลยหรอ ช่างเถอะไปดีกว่า"
จากนั้นเนรุก็ได้เดินไปเรียนในคาบบ่ายของตน
 
     ในสถานที่หนึ่งภายในโรงเรียน หญิงสาวผมยาว ใส่ชุดมิโกะ ในมือถือดาบไม้ กำลังฝึกดาบไม้อยู่ เหมือนจะมุ่งมันอย่างเต็มที่
"แฮก...แฮก ยังใช้ไม่ได้ แค่นี้น่ะ....ยังใช้ไม่ได้ ยังไงแค่นี้ก็ยังไม่สามารถเอาชนะหมอนั่นได้"
หญิงสาวคนนั้นได้เริ่มฝึกต่อไป...
 
     ในห้องของผู้อำนวยการ มิสึกิได้กำลังคุยอยู่กับผู้อำนวยการของโรงเรียนฮานะฟุรุสึกะอยู่ภายในห้องสองต่อสอง
"นี่ค่ะ คุณพ่อ ผลการเรียนของ ซาระดะ เนรุ ตั้งแต่ช่วงประถมถึงมัธยมต้นค่ะ"
"นี่ มิสึกิ ตอนที่อยู้โรงเรียนให้เรียกผอ.นะ"
"ค่ะ ผอ. ว่าแต่ทำไมถึงต้องการผลการเรียนของซาระดะคุงล่ะคะ"
"เพราะว่าชั้นสนใจน่ะสิ ดูสิผลการเรียนเนี่ย"
เมื่อมิสึกิเห็นผลการเรียนของเนรุ ทำให้เขาตกใจมาก 
"ไม่อยากจะเชื่อเลยใช่มั้ยล่ะ น่าสนใจมากๆเลยล่ะ"
"ค่ะ น่าสนใจและน่าแปลกใจมากค่ะ".