ชีวิตของผมจะมีคนยุ่งมากไปแล้วนะ

     วันที่5 มีนาคม ในโรงพยาบาล ณ หน้าห้องผู้ป่วยพิเศษ

"คุณหมอครับ อาการของภรรยาผมเป็นอย่างไรบ้างครับ"

"อาการของคุณผู้หญิงนั้น..ทรุดลงเรื่อยๆครับ ทางของพวกเราพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหาปัญหาของอาการของคุณหญิงอยู่น่ะครับ"

"ภรรยาผม....ภรรยาผมจะเป็นอะไรมั้ยครับคุณหมอ"

"หมอในตอนนี้ยังไม่สามารถตอบได้นะครับว่า อาการของคุณผู้หญิงจะหายเป็นปกติหรือไม่ แต่ว่า.....กำลังใจตอนนี้เป็นสิ่งสำคัญครับ

เรียกได้ว่า คุณผู้หญิงที่ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ได้ เพราะกำลังใจล้วนๆเลยก็ว่าได้ครับ"

"ซาซาเอะ..."

อีกด้านนึง ในห้องของผู้ป่วยพิเศษ

"คุณแม่คะ วันนี้คุณหมอมาตรวจคุณแม่แล้วว่ายังไงบ้างหรอคะ"

"อ๋ออ คุณหมอบอกว่า แม่กำลังจะหายแล้วจ้ะ อีกไม่นานแล้วล่ะน้าา.....เพราะว่า...เพราะว่ายูกิจังของแม่เป็นเด็กดียังไงล่ะจ๊ะะ"

"งั้น ถ้าหนูเป็นเด็กดีคุณแม่ก็จะหายเร็วขึ้นหรอคะะ....งั้นหนูจะเป็นเด็กดีค่ะ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า...งั้นสัญญากับแม่หน่อยได้มั้ยจ๊ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอให้หนู........"

 

     ณ ปัจจุบัน โรงเรียนตอนเวลา 1 ทุ่ม เนรุกับยูกิได้อยู่ภายในโรงเรียน โดยการแอบหลบอาจารย์ที่คุมตึกพร้อมกับยามรักษาการ

"นี่...ยูกิคุง...ทำไมเราต้องมาตอนกลางคืนด้วยล่ะ"

"ก็...ชั้นแค่สงสัยน่ะ...ตอนกลางคืนที่โรงเรียนนี้จะเป็นอย่างไรกันนะ"

"งั้นนี้ก็คือเดทหรอ.."

"เอ๋...เอ่อ จะคิดอย่างนั้นก็ได้นะ"

ทั้งยูกิและเนรุได้แอบย่องเข้าไปในอาคาร น่าแปลกใจอย่างยิ่ง ทั้งที่โรงเรียนมีกล้องวงจรปิดอยู่เยอะขนาดนี้ ทำไมต้องมียามรักษาการอยู่เยอะเพียงนีั้

"ถ้าถูกเจอล่ะก็ศพไม่สวยแน่....อาจารย์ซาซามิคงฆ่าชั้นแน่ๆ ดังนั้นต้องระวังหน่อยนะ"

ระหว่างที่เนรุกำลังจับมือของยูกิไว้พลางมองกล้องวรจรปิดและยามรักษาการเพื่อไม่ให้รู้ตัว ด้านหลังของพวกเธอได้มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา

"นี่..พวกคุณทำไมถึงอยู่นี่ล่ะ"

"อ่ะ....เอ๋!? ฮานาโกะ"

"คุณประธาน"

"นี่ ซาราดะคุง พาคุณฟุรุคาวะมาทำอะไรในที่แบบนี้น่ะ ถ้าจะเดทกันล่ะก็ โรงเรียนตอนกลางคืนไม่ใช่ที่ที่ดีเลยนะ"

เสียงของมิสึกิ ทำให้ยามรักษาการตกใจและรู้ตัวว่ามีคนแอบเข้ามาในโรงเรียนในยามวิกาล

"นั่น!! ใครน่ะ เผยตัวออกมาซะ!!"

"อ่ะ....ชั้นเองค่ะ ฮานาโกะ มิสึกิ ประธานนักเรียน"

"ประ...ประธานนักเรียน!! ท..ทำไมมาอยู่นี่ได้ล่ะครับ! ถึงคุณจะเป็นนักเรียนก็ไม่ควร__"

"ขอโทษค่ะ...พอดีว่าชั้นมาทำหน้าที่พิเศษค่ะ"

มิสึกิเอ่ยปากพูดออกไป เสียงที่ดูน่าเชื่อถือและอ่อนหวานนั้น เมื่อผู้รักษาการได้ยินก็ทำให้จิตใจอ่อนแรง และเริ่มเขินขึ้นมา

"ต..แต่ว่า เธอ..เธอยังเป็นนักเรียนอยู่ ยังไงก็___"

"ไม่....ได้....หรอ...คะ?"

เสียงออดอ้อนของมิสึกิ ทำให้หัวใจของยามรักษาการคนนั้นรู้สึกเคลิบเคลิ้มในทันที

"ช...เชิญเลยครับ!! ถ้ามีอะไรผิดปกติล่ะก็ช่วยบอกด้วยนะครับ!!!"

"ขอบคุณนะคะ แต่ดูเหมือนว่าที่สระว่ายน้ำจะมีคนอยู่นะคะ ช่วยไปดูให้หน่อยนะคะ"

"ได้ครับ!! ผมจะไปดูเดี๋ยวนี้เลยครับ!!!"

ยามรักษาการคนนั้นได้รีบวิ่งไปตรวจตราที่สระว่ายน้ำทันที ไม่น่าเชื่อว่าเสียงของมิสึกินั้นเปรียบเหมือนกับคำสั่งของพระเจ้าจริงๆ

"อำนาจเธอเนี่ย ช่างเหลือล้นเหลือเกินนะ"

"เอาล่ะ วันนี้ชั้นมีธุระที่ต้องทำจริงๆ พวกเธอจะทำอะไรก็รีบทำนะ แต่!! หวังว่าคงไม่ทำอะไรลามกในที่นี้หรอกนะ"

"ไม่ทำหรอกเฟ้ย!!"

หลังจากที่ได้เจอกับมิสึกิ เธอก็ได้เดินไปที่อื่น ตอนนี้จึงเหลือแค่ยูกิกับเนรุอีกครั้ง

"เนรุคุง....เราจะไปไหนกันหรอ"

"ที่ที่เก็บความลับของเธอไว้ยังไงล่ะ"

หลังจากที่ทั้งสองคนได้หลบยามรักษาการและกล้องวงจรปิดทั้งโรงเรียนได้สำเร็จ ในที่สุดทั้งสองก็ขึ้นมาในชั้นที่ห้องเก็บศิลปะอยู่

ห้องนี้ต้องสแกนลายนิ้วมือเข้าเท่านั้น เป็นห้องพิเศษที่ถูกซื้อโดยตระกูลฟุรุคาวะ 

"นี่ ห้องนี้น่ะ ต้องเป็นคนของตระกูลเธอหรือคนที่อยุ่ที่บ้านเธอเท่านั้นใช่มั้ย"

"อ่ะ...อืม"

"งั้นช่วยเปิดให้ทีสิ....ชั้นอยากจะตามหาความจริงน่ะ"

ทั้งสองได้เข้ามาในห้องเก็บศิลปะสำเร็จ เนรุได้เริ่มมองไปรอบห้องเหมือนจะหาอะไรบางอย่าง

"นี่ ยุกิคุง บอกชั้นได้หรือยังหรอว่าเรามาทำอะไรที่นี่น่ะ"

"ตอนนั้น....ตอนนั้นเธอบอกว่าเธอลอกศิลปะของคุณแม่ของเธอใช่มั้ยล่ะ"

"อ่ะ อืม ก็ใช่ ศิลปะพวกนี้น่ะ ชั้นสร้างขึ้นตามความทรงจำของชั้นน่ะ"

"อ่ะ...เจอแล้ว แล้วอันนี้ใช่ศิลปะที่เธอสร้างหรือปล่าว"

เนรุหยิบกล่องหีบเก่าใบหนึ่งที่ถูกล็อคไว้ขึ้นมา เป็นหีบใบเล็กที่ดูเก่ามาก อาจดูเหมือนกับว่ามันถูกปิดไว้ประมาณสิบปีที่แล้ว

กล่องใบนั้น ยูกิไม่เคยเห็นมาก่อน 

"ไม่นะ...ชั้นไม่เคยเห็นกล่องใบนี้เลย"

"แสดงว่าเธอ...ไม่ใช่เจ้าของสินะ"

"ใช่ แล้วทำไมมันถึงอยู่ที่นี่ล่ะ"

"ตอนที่ชั้นช่วยเธอเก็บงานศิลปะน่ะ ชั้นได้ไปเจอมันตรงที่รวบรวมศิลปะของเธอ มันถูกใส่กุญแจไว้...ลองดูด้านล่างของกล่องสิ"

ด้านล่างของหีบใบนั้น ถูกเขียนไว้ว่า รหัส วันเกิดของคุณหนู

"วันเกิดของคุณหนู.."

"ชั้นว่า รหัสที่จะเปิดน่ะ มันคือวันเกิดเธอนะ"

ยูกิลองใส่วันเกิดของเธอลงไปในรหัส ซึ่งเป็นเลข 1225 (วันที่ 25 เดือน ธันวาคม)

แกร็ก!!

"เปิดออกด้วยล่ะ ในนั้นมีข้อความอยู่ด้วย"

"อ่ะ!!..มีคนมา ฟุรุคาวะ แอบก่อนเร็ว!!"

เนรุดึงตัวของยูกิที่ถือหีบใบนั้นมาที่ตนพร้อมกับหลบตัวเองไปอยู่ที่ด้านหลังของภาพวาดชิ้นหนึ่งที่ใหญ่พอที่จะซ่อนตัว

เสียงเดินก้าวเข้ามาในห้อง 

"ค...คุณพ่อ!!?"

"คุณพ่อหรอ..คนคนนั้นคือคุณพ่อของฟุรุคาวะหรอ?"

พ่อของยูกิ ฟุรุคาวะ คุโด้ ได้เข้ามาในห้อง พร้อมกับยืนชมศิลปะในห้องนั้น

"งดงามจริงๆเลยนะ ผลงานของเธอน่ะ ซาซาเอะ..."

เสียงที่เอ่ยออกมานั้นทำให้ยูกิตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

"เธอน่ะ สร้างสรรค์ผลงานที่สุดยอดตลอดเลยนะ ชั้นรักเธอ....ที่เธอน่ะเป็นแบบนั้นนั่นแหละ แต่น่าเสียดาย...ศิลปะของเธอ...

ดันถูกเด็กบ้าทำลายไปตั้งหนึ่งชิ้น... นี่ซาซาเอะ ยกโทษให้ชั้นเธอนะ ชั้นไม่สามารถปกป้อง ศิลปะที่เธอสร้างขึ้นมาได้

เดี๋ยวชั้นจะให้ เด็กคนนั้น..ซ่อมให้นะ นี่ ซาซาเอะ ได้ยินชั้นมั้ย"

คำพูดของพ่อนั้น ลูกสาวได้ยินทั้งหมด หลังจากที่คนเป็นแม่ได้เสียชีวิตลง คนเป็นพ่อนั้นรู้สึกสูญเสียครั้งใหญ่ เขารู้สึกไม่สามารถขาดเธอไปได้

เขาผู้รู้สึกสูญเสีย ได้มีสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเขาไว้คือศิลปะของภรรยาของเขา

"นี่ซาซาเอะ ทำไม..ทำไมเด็กคนนั้นถึงหน้าตาเหมือนกับเธอเหลือเกินนะ ซาซาเอะ มันทำให้....มันทำให้ชั้นนึกถึงเธอตลอด"

คำพูดของคนเป็นพ่อได้ตอกย้ำเข้าไปในจิตใจของลูกที่ได้ยินเขาทุกถ้อยคำ เนรุที่ได้ฟังอยู่นั้นเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา เมื่อได้เห็นน้ำตาของยูกิไหลอีกครั้ง

"นี่ อยู่ตรงนี้ก่อนนะ.."

เนรุได้เริ่มลุกขึ้นมาจากที่ที่ตัวเองซ่อน ในขณะที่เสียงคุณพ่อของยูกิยังพร่ำเพ้อถึงภรรยาของตนอยู่

"นี่ซาซาเอะ..."

"มันจะมากไปแล้วนะ!!!"

เสียงของเนรุได้ตะโกนดังจนทำให้พ่อของยูกิหันกลับมา เนรุได้ชกไปที่รูปภาพศิลปะที่เป็นสมบัติของโรงเรียนอย่างเต็มแรง

กระจกกรอบรูปภาพนั้นได้แตก มือของเนรุเปื้อนด้วยเลือด มือของเขานั้นมีรอยแผลบาดจากกระจก ทั้งคุโด้และยูกิต่างก็ตกใจกับสิ่งที่เนรุได้ทำลงไป

"แก!!! แกเป็นใคร แกกล้า กล้าทำลายศิลปะของซาซาเอะได้ยังไงกัน!!"

"ไม่ใช่!! นี่ไม่ใช่ศิลปะของภรรยาของคุณ! นี่น่ะ..นี่น่ะ มันคือศิลปะที่ถูกสร้างขึ้นจากความเศร้าของลูกสาวคุณต่างหาก!!"

"แก..แกต้องชดใช้!!"

เมื่อได้ยินดังนั้น เนรุได้ดึงปกเสื้อของดุโด้ขึ้น ด้วยความโกรธ แล้วชกไปที่หน้าของคุโด้อย่างเต็มแรง

"ยังไม่ได้ยินอีกหรอ!! ภรรยาของคุณน่ะ....คุณซาซาเอะน่ะ เขาตายไปนานแล้ว!! สิ่งที่คุณทำ..สิ่งที่คุณทำตอนนี้มันก็แค่..มันก็แค่ใช้ลูกสาวของคุณ

เป็นตัวแทนเท่านั้นเอง ลูกสาวของคุณน่ะ...ลูกสาวของคุณ..ไม่ใช่ตัวแทนของใครทั้งนั้น!!"

"คุณพ่อ!!เนรุคุง!! หยุดเถอะ!!ขอร้องล่ะหยุดเถอะ"

ยูกิที่แอบอยู่นั้นวิ่งเข้ากอดปกป้องคุณพ่อของเธอไว้ เนรุได้ถอยออกมาพร้อมกับมือที่เปื้อนเลือดของเขา ศิลปะในห้องนี้ถูกทำลายตนเกือบหมด

จากการอาละวาดของเนรุ ในห้องนั้นมีแต่เสียงร้องไห้ของยูกิที่ดังอยู่ในห้องแห่งนั้น

"พ่อคะ...พ่อคะหนูขอโทษ หนูขอโทษนะคะ หนูขอโทษ"

ยูกิได้พูดทั้งน้ำตา เสียงร้องไห้ของยูกิ และคำพูดของเนรุทำให้คุณพ่อของยูกิรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาได้ใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดคนเป็นลูกอย่างแนบ

แน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาของคนเป็นพ่อ ทั้งสองกอดกันด้วยความรัก ในตอนนี้ ในที่สุด

"ยูกิ พ่อขอโทษ พ่อขอโทษจริงๆนะ พ่อขอโทษ"

     ในวันรุ่งขึ้น ข่าวที่ห้องเก็บผลงานศิลปะก็ได้ถูกออกข่าว เนรุได้นั่งดูข่าวนั้นก่อนไปโรงเรียน

"เมื่อคืนนี้มีคนลอบเข้ามาทำลายผลงานศิลปะของฟุรุคาวะ ทำให้ผลงานทั้งหมดเสียหาย เป็นมูลค่าหลายล้านบาท ไม่ทราบว่าคุณฟุรุคาวะ คุโด้ มี

ความคิดเห็นอย่างไรบ้างครับ"

"ครับ เรื่องคนที่ทำลายผลงานศิลปะของลูกสาวผม ผมจะพยายามหาตัวให้เจอครับ"

"เอ่อ ไม่ทราบว่า หน้าของท่านไปโดนอะไรมาคะ ถึงได้ฟกช้ำซะขนาดนี้"

"อ่อ...คือ..บังเอิญว่าไปสะดุดล้มแล้วก็บังเอิญเอ่อ...แล้วก็"

เนรุที่ได้ดูข่าวนั้นก็ได้ ยิ้มออกมาเล็กน้อย

"พ่อลูก เหมือนกันไม่มีผิด"

     ที่โรงเรียน ก่อนคาบเรียนจะเริ่ม 

"นี่!! มือนายไปทำอะไรมาน่ะ หาหมอต้องหาหมอก่อน โรงพยาบาล โรงพยาบาล!!!"

"นี่ มิสึ กังวลเกินไปแล้วนะ"

"แผลทั้งมือขนาดนี้ พันซะขนาดนี้ไม่ให้ชั้นเป็นห่วงได้ยังไง ไปห้องพยาบาล ไปห้องพยาบาลเร็วเข้า!!"

"ยัยนี่...นี่มิสึ...ขอบคุณนะ"

คำพูดของเนรุทำให้มิสึเขินจนสีหน้าแดงออกอาการ จนเผลอตบไปที่มือของเนรุ

"ต...ตาบ้ามาพูดอะไรแบบนี้เนี่ย!!!"

"โอ้ยยย!!!"

สุดท้ายเนรุก็ได้ไปที่ห้องพยาบาลอยู่ดี

     ที่ห้องพยาบาล เนรุได้นอนรักษาอาการบาดเจ็บที่มือ แน่นอนว่าไม่สามารถเขียนได้ เพราะสือที่เจ็บนั้นเอง จากนั้น สิสึกิก็เข้ามา

"นี่นาย...ซาระคะคุง"

"ซาระคะนั่นมันใครกันน่ะ...ชั้นซาระดะต่างหาก"

"เมื่อวานนี้ เล่นซะพังหมดเลยนะ"

"อะไร..ไม่ใช่ชั้นซักหน่อย ข่าวก็ออกว่าไม่รู้นี่"

"แต่ถึงขั้นพังสมบัติของโรงเรียนได้เพื่อผู้หญิงเนี่ย สมแล้วล่ะนะที่ไม่เอาไหน"

"หนวกหูน่า"

"งั้น นี่เนื้อหาที่เรียนในวันนี้ ชั้นไปเรียนแทนเธอให้แล้ว แล้วก็...นายเนี่ยก็มีมุมแปลกเหมือนกันล่ะนะ..ชั้นก็ไม่ได้เกลียดหรอกนะ ขอตัวล่ะ"

"....หนวกหูน่า"

     ช่วงพักเที่ยงมิสึก็ได้มาดูแลและป้อนอาหารให้ หลังจากนั้นเธอก็ไปเรียน หลังจากเธอไปเรียนได้ไม่นาน พ่อของยุกิก้เดินเข้ามา

"....."

"อะไรกัน ตาลุงเองหรอมีธุระอะไรหรอครับ"

"นี่นายน่ะ....เป็นอะไรกับลูกสาวชั้นกันแน่"

"ห่ะ...พูดเรื่องอะไรน่ะ?"

"ไม่ได้มีความสำพันธ์อะไรใช่มั้ย!!! ถ้าชั้นจับได้ว่าแกจ้องจะจีบลุกสาวชั้นละก็ชั้นไม่ไว้แน่!!"

"แน่คุณพ่อที่ห่วงลูกสาวตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ..."

"หึ....แต่ยังไงก็ต้องขอบใจแกมาก ซาระดะ เนรุสินะ ถ้าเป็นเพื่อนลูกสาวชั้นล่ะก็ ฝากลูกสาวชั้นด้วยนะ..."

"....มารับคืนวันไหนก็บอกละกันนะตาลุงงี่เง่า"

"หึ..ไอ้เจ้าเด็กบ้า..ชั้นล่ะเกลียดแกจริงๆ"

พ่อของยูกิได้วางของฝากไว้ จากนั้นก็เดินออกไป

     หลังจากนั้นไม่กี่วัน มือของเนรุก็หายดี รอยแผลที่มือของยูกิก็เช่นกัน ทั้งสองได้มานั่งคุยกันที่ใต้ร่มไม้

"ขอบคุณนะ หลังจากนั้นพ่อกับชั้นก็ดีกันแล้วล่ะ"

"งั้นก็ดีแล้ว...แล้วในกล่องนั้นมีอะไรบ้างล่ะ"

"อ่ะ อืม มีอัลบั้มรูปของชั้นที่เคยวาดไว้น่ะ แล้วก็มีจดหมายสองฉบับน่ะ"

     จดหมายฉบับที่หนึ่ง

สวัสดีครับคุณหนู ถ้าคุณหนูเปิดกล่องนี้ได้ แสดงว่าคุณหนูหามันเจอแล้วสินะครับ ผมได้รับคำสั่งจากคุณหญิงไว้ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตครับ

ว่าให้ช่วยปกป้องกล่องนี้ไว้ เพราะของในกล่องนี้ประเมินค่าไม่ได้ ผมเลยจึงต้องแอบเอากล่องใบนี้ใส่เป็นงานศิลปะไว้เพื่อที่มันจะถูกรักษาไว้อย่างดี

ครับ กล่องใบนี้เป็นกล่องของคุณหญิงครับ ผมว่า คนที่คุณหญิงอยากให้ดู คงจะมีเพียงคุณหนูนั่นแหละครับ ขอโทษด้วยนะครับที่ต้องทำให้มันวุ่นวาย

เนื่องจาก ผมไม่สามารถเอาไปให้คุณหนูได้โดยตรงครับ เพราะคุณหญิงท่านเสียไปก่อนที่ผมจะถามเรื่องนี้ ขอโทษด้วยครับ

     จดหมายฉบับที่สอง

สวัสดีจ้า ฟุรุคาวะ ซาซาเอะ เองค่า คนที่อ่านจดหมายในตอนนี้คงจะเป็นยูกิจังสินะ ก่อนอื่นเลย แม่ต้องขอโทษด้วยนะ ตอนที่ลูกได้อ่านจดหมายนี้

แม่ก็คงไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้วล่ะนะ ขอโทษด้วยนะที่ลูกอาจจะเหงาน่ะ คุณพ่อสบายดีหรือปล่าวจ๊ะ ถ้าคุณพ่อทำอะไรไม่ดีล่ะก็

ขอโทษแทนคุณพ่อเขาด้วยนะ แต่แม่มันใจเลยว่า เขาน่ะรักหนูอย่างแน่นอน เขาก็เป็นแบบนี้ล่ะจ้ะ ลูกมีเพื่อนที่โรงเรียนมั้ยจ๊ะ คบเพื่อนที่ดีนะ

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่แม่ไม่ทันได้สอน ลูกจงเรียนรู้ด้วยตัวเอง จงเชื่อมั่นในสิ่งที่ทำนะ

แล้วก็ขอโทษที่แม่โกหกลูกด้วยนะ ต่อให้ลูกเป็นเด็กดีขนาดไหน แม่ก็คงไม่หายอยู่ดี แต่ลูกต้องเป็นเด็กดีนะ เพราะแม่จะเฝ้าดูหนูตลอดไปเลยล่ะ 

เรื่องรูปที่หนูลืมวาดในวันนี้ หนูจงวาดตาใจของหนุและวาดในสิ่งที่อยากวาด สิ่งที่ทำให้หนูมีความสุข แล้วแม่จะรอดูนะ รักลูกนะ

ฟุรุคาวะได้นึกถึงสิ่งที่ตนได้อ่านจากหีบกล่องนั้น 

"ขอบคุณนะคะ คุณแม่ ซักวันหนึ่งหนูจะวาดสิ่งที่อยากวาดและมีความสุขกับมันค่ะ"

 

"งั้น ถ้าหนูเป็นเด็กดีคุณแม่ก็จะหายเร็วขึ้นหรอคะะ....งั้นหนูจะเป็นเด็กดีค่ะ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า...งั้นสัญญากับแม่หน่อยได้มั้ยจ๊ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอให้หนูเข้มแข็ง และสักวันนึงหนูจะเจอคนที่หนูรักนะ"

"หนู...เจอแล้วค่ะ...คุณแม่".