ชีวิตของผมจะมีคนยุ่งมากไปแล้วนะ

    โรงเรียนประถมในเครือข่ายของโรงเรียนฮานะฟุรุสึกะ

นักเรียนต่างพากันยืนดูคะแนนสอบของตนที่ได้ถูกประกาศออกมา นักเรียนบางคนก็ดีใจที่ตอนนั้นได้คะแนนดี

นักเรียนบางคนดีใจที่คะแนนตนเองผ่านค่าเฉลี่ยได้แบบหวุดหวิด นักเรียนบางคนเสียใจเพราะคะแนนที่ทำออกมาได้นั้นไม่ถึงกับที่ตั้งไว้

นักเรียนบางคนเสียใจที่คะแนนของตรงน้อยกว่าค่าเฉลี่ย นักเรียนบางคนมาดูเป็นพิธีไม่ได้สนใจกับคะแนนสอบที่สูงหรือต่ำแต่อย่างไร

มิสึ เด็กสาวที่ไม่รู้ประสีประสายืนมองดูคะแนนของตนในกลุ่มผู้คนหมู่มาก

"เห้อ...รอดตายแล้วเรา คะแนนขนาดนี้คงไม่โดนคุณพ่อคุณแม่ดุแล้วล่ะมั้ง"

มิสึโล่งอกแล้วรู้สึกเหมือนเธอจะพอใจกับคะแนนสอบของเธออยู่พอสมควร เธอเหลือบมองบนกระดานอีกครั้งด้วยความสงสัย

ใครกันนะในปีนี้ที่ได้คะแนนสูงที่สุดในระดับชั้น

"ซาระดะ เนรุ เจ้านั่นอีกแล้วหรอ ว่าแต่ใครกันน่ะ"

เธอหันไปมองรอบตัว เหลือบมองสังเกตนักเรียนชายคนนึงเดินออกไปที่เพิ่งเดินออกไปจากฝูงคนด้วยท่าทีที่เหม่อลอย

"คนนั้นหรือปล่าวนะ ถ้าใช่เขาคงช่วยชั้นให้เรียนได้ดีกว่านี้แน่ๆ แต่ดูถ้าน่าจะเป็นคนคุยด้วยยากนะ"

มิสึเริ่มเดินไปหาเด็กผู้ชายคนนั้น เด็กผู้ชายที่เธอไม่รู้จัก 

"นี่ นายน่ะ ใช่ซาระดะ เนรุ หรือปล่าว?"

"..่....ก็ใช่อยู่หรอก มีอะไรหรือปล่าว?"

"ชั้นชื่อ คาวะอิ มิสึ ยินดีที่ได้รู้จักนะ นายเนี่ยสุดยอดเลยนะ"

"ถ้าหมายถึงคะแนนนั่นล่ะก็ ไม่หรอก เพราะมัน...ไ่มีความหมายแล้วยังไงล่ะ"

     

     เช้าวันหนึ่ง เนรุได้ยืนรอมิสึที่ตื่นสายตามเคยที่หน้าบ้านของเธอ

"นี่เธอ นี่เร็วหน่อยก็ดีนะ ชั้นไม่อยากโดนอาจารย์ซาซามิลากไปห้องปกครองหรอกนะ"

"มาแล้วจ้าา!!"

เสียงของมิสึตะโกนออกมาจากชั้นสอง จากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็กระโดดลงมาตรงบริเวณหน้าต่างของตน ทับเนรุที่ยืนรออยู่ข้างล่าง

"ลงได้สวย วันนี้อากาศดีจังเนอะเนรุคุง"

"น...นี่เธอ จะมีวันไหนมั้ยที่ชั้นไม่โดนเธอทำร้ายร่างกายก่อนไปโรงเรี่ยนเนี่ย!"

"รีบไปโรงเรียนกันเถอะ สายแล้วนะ!!"

"เธอก็เลิกเหยียบชั้นซักทีสิ!!"

และแล้วทั้งคู่ก็ไปถึงโรงเรียนได้ในที่สุด ในช่วงกลางวัน มิสึ มิสึกิ ยูกิ และเนรุได้นั่งรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน

ซึ่งดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องชินตาไปซะแล้วที่ยูกิกับมิสึกิมานั่งรับประธานอาหารด้วยกันซึ่งตอนนี้มิสึกับมิสึกิก็เริ่มปะทะวาจากันน้อยลง

บรรยากาศเป็นไปด้วยความปกติเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ เนรุได้นึกถึงชิโระ หญิงสาวประหลาดที่ทำตัวเหมือนแมว ด้วยความสงสัยจึงเริ่มถามทุกคน

"จะว่าไป พวกเธอเคยเห็นเด็กตัวเล็กๆ ใส่ชุดสีขาว ผมขาว ที่ใส่หูแมวกับหางแมวบ้างรึป่าว"

ทั้งสามคนทำหน้าสงสัย เหมือนทุกคนจะไม่เคยเห็น

"ชั้นไม่เคยเห็นนะ เดี๋ยวลองถามคุณพ่อให้ก็ได้ถ้าอยู่ในโรงเรียนพ่อชั้นน่ารู้"

"ชั้น...ก็ไม่เคยนะ ชั้นไม่ค่อยได้ออกไปไหน ขอโทษด้วยนะเนรุคุง"

"ชั้นก็ไม่เคย ว่าแต่ นายเคยไปเห็นที่ไหนหรอ?"

"ชั้นบังเอิญ เจอกับเธอที่ม้านั่งริมทางน่ะ เหมือนเธอจะเป็นเด็กแปลกๆที่ชอบต่อคำลงท้ายด้วย เหมียว น่ะนะ"

"เอ๋ แปลกคนจังง"

"ถ้าพวกเธอไม่รู้จักก็ไม่เป็นไรหรอก ชั้นแค่ถามไว้น่ะ"

เรื่องที่เนรุถามในวันนี้เหมือนจะสะกิดใจของทุกคน ทุกคนเริ่มที่จะสนใจเด็กสาวที่ชื่อชิโระ เด็กสาวปริศนาหูแมว

หลังจากที่ทุกคนเริ่มแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัว เนรุได้ไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ภายในอาคารเรียน หลังจากที่เนรุเดินออกมา ชิโระได้มาอยู่หน้าห้องน้ำชาย

นั่นทำให้เนรุตกใจมาก เพราะว่าตั้งแต่ที่เขาเข้ามา ไม่น่าจะมีใครตามเขามาแท้ๆ

"แฮ่ๆ เจอแล้ว คนที่มีของอร่อยเหมียว"

"น...นี่! เธอมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!!"

"เมื่อกี้นี่เองเหมียว ก่อนที่นายจะเข้าไปในห้องนั่นน่ะเหมียว"

"ชั้นไม่รู้เลยนะว่าเธอตามมา แล้วเธอตามมายังไงล่ะ?"

"ชั้นจำกลิ่นของนายได้ไงเหมียว ว่าแต่ว่าของกินล่ะเหมียว!"

"วันนี้ชั้นไม่มีหรอกนะ...ชั้นไม่ได้ซื้อมาน่ะ เงินชั้นหมดแล้วด้วย"

"โกหกเหมียว!! ชั้นได้กลิ่นหอมๆจากหลังนายนะเหมียว!"

"ไม่มี บอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ!!"

"เอามานะเหมียว!! ชั้นหิวแล้วนะเหมียว!!!"

ชิโระเริ่มงอแง เนรุเกรงว่าถ้าถูกใครเจอเข้าล่ะก็คงได้เป็นเรื่องเข้าใจผิดที่ว่าเนรุแกล้งเด็กหรือเป็นพวกโลลิคอนเป็นแน่ 

"รู้แล้วน่า! ก่อนอื่นลงไปก่อน ที่นี่ไม่บนุญาตให้กินขนมบนอาคาร ถ้าใครรู้ชั้นจะซวยไปด้วย"

"จริงหรอเหมียว? ขอบคุณน้าเหมียว รีบลงไปข้างล่างกันเถอะเหมียว!!"

หลังจากที่ทั้งสองลงมาข้างล่างเนรุก็ได้ทำตามสัญญาโดยการที่ให้ปลาเส้นที่เขากะว่าจะเก็บไว้กินบนห้องเรียนให้กับชิโระ ชิโระรู้สึกดีมากดูราวกับเด็ก

หรือแมวที่กำลังมีความสุขเมื่อได้เจอของเล่นใหม่ 

"ไอ้นี่อร่อยจังเลยเหมียว!! อร่อยกว่าสิ่งที่เรียกว่าขนมอีกนะเหมียว!"

"เธอไม่รู้จัก ปลาเส้นหรือไง"

"ปลา!! ชิโระชอบกินปลา!! ไหนปลาไหนเหมียว!!"

"ก็ที่เธอกำลังกินนั่นแหละ นั่นน่ะมันทำมาจากปลา"

ชิโระสงสัยจึงเริ่มสูดกลิ่นของปลาเส้นอีกครั้ง

"กลิ่นไม่เหมือนปลาเลยเหมียว! อย่ามาโกหกนะเหมียว!!"

"ก็มันทำมาจากปลานิดเดียวยังไงล่ะ"

"ได้น้อยจังเหมียว ไม่อิ่มเลยเหมียว"

สีหน้าที่ดูเสียใจของชิโระทำให้หัวใจของเนรุเต้นตึกตักขึ้นมา 

"ช...ช่วยไม่ได้ วันหลังชั้นจะซื้อของมาให้กินละกัน"

คำของเนรุนั้นชิโระได้ยิน นั่นทำให้ดวงตาสีทองของชิโระนั้นเปล่งประกายไปด้วยความหวัง ที่ตัวของชิโระนั้นต้องการที่จะได้กินของอร่อย

"จริงๆนะเหมียว!! ไม่โกหกนะเหมียว! จะเอาของอร่อยมาจริงๆนะเหมียว!!"

"ก็ได้ ชั้นก็ไม่อยากได้ยินเสียงท้องร้องของสาวน้อยหรอกนะ ยิ่งเป็นสาวน้อยหูแมวด้วยแล้วล่ะก็นะ"

"ขอบคุณนะเหมียว!! งั้นชั้นจะรอของกินที่ใต้ต้นไม้สีชมพูนะเหมียว!!"

"ต้นไม้สีชมพู? ต้นซากุระหรอ ที่นี่มีต้นซากุระด้วยหรอ?"

"ขอบคุณนะเหมียว!! งั้นชิโระจะเป็นแมวของเจ้านายนะเหมียว"

"จ...เจ้านาย!! พูดอะไรของเธอน่ะ!!"

"เอ๋ ก็เจ้านายต่อจากนี้จะให้ของอร่อยกับชิโระ งั้นก็ต้องเป็นเจ้านายของชิโระสิเหมียว"

สีหน้าที่สงสัยของชิโระทำให้เนรุครุ่นคิดหนักใจ ในที่สุดเนรุก็ตัดสินใจได้

"เข้าใจแล้ว แต่ห้ามเรียกชั้นว่าเจ้านายนะ ชั้นชื่อซาระดะ เนรุ เรียกเนรุอย่างเดียวก็ได้ ถ้าขืนเธอเรียกเจ้านายอีกชั้นจะไม่เอาอาหารมาให้เธอ"

"ได้เลยเหมียว เจ้านายให้เรียกเจ้านายว่าเนรุสินะเหมียว แต่อย่าลืมอาหารชิโระนะเหมียว!!"

"ก็บอกว่าอย่าเรียกเจ้านายไง!!"

    ในตอนนั้นก็จวนจะได้เวลาเรียนคาบบบ่ายที่เนรุจะต้องเข้า เสียงประชาสัมพันธ์แจ้งเตือนให้ทราบว่าตอนนี้เป็นเวลาที่จะต้องเข้าเรียนแล้ว

เนรุได้เดินกลับมาที่ห้องเรียนแต่ก็ไม่ลืมที่จะร่ำลากับชิโระ

"ได้เวลาที่ชั้นจะต้องไปเรียนแล้ว เธอเองก็รีบไปเรียนซะล่ะ โชคดีนะ"

"โชคดีนะเหมียว ชิโระจะรอของอร่อยของเจ้านาย..เอ้ย..ของเนรุนะเหมียว!!!"

ทั้งสองร่ำลากันเสร็จเนรุหันหลังกลับด้วยความคิดที่ว่า ชิโระนั้นช่างเป็นเด็กที่แปลกจริงๆ

     ในช่วงเย็นพระอาทิตย์เริ่มตกลงนักเรียนทุกคนเริ่มกลับบ้าน มิสึและเนรุได้เดินกลับบ้านด้วยกัน

"เห้อออ....วันนี้เรียนหนักจังเลยย สมการที่อาจารย์สอนเนี่ยมันยากจริงๆนะ คงต้องให้นายสอนแล้วล่ะน้าา"

"ชั้นไม่อยากจะสอนให้คนที่ได้คะแนนเยอะกว่าชั้นหรอกนะ"

ในระว่างที่เนรุและมิสึต่างก็พูดคุยถกเถียงกันในเรื่องของวิชาที่เรียนในวันนี้ สายตาของเนรุก็ได้มองเห็นชิโระที่เดินไปที่ไหนซักแห่ง

"เด็กคนนั้น...ชิโระนี่"

"เอ๋...ชิโระ...เด็กที่เธอพูดถึงตอนนั้นหรอ ไหนล่ะไหนๆๆๆ"

"...ช่างเถอะคงเดินกลับบ้านล่ะมั้ง"

"ไปดูกันเถอะ!!!! ชั้นอยากเห็นสาวหูแมวที่เธอพูดถึงนะ เธอไปทางไหนหรอ?"

"ทางนั้น..."

เนรุได้ชี้ทางที่ชิโระเดินไป เมื่อเนรุชี้ไป ทันใดนั้น มิสึก็ได้จับมือเนรุแล้ววิ่งไปทางนั้นทันที ทางที่เนรุและมิสึไปเป็นทางที่มีรั้วสูงราวกับกำแพงไม้

ในที่สุดเนรุและมิสึก็เห็นชิโระเดินเข้าไปที่ประตูของสถานที่แห่งนี้ที่เปิดอยู่ เนรุและมิสึได้แอบสะกดรอยตามไปโดยที่ไม่ให้ชิโระรู้ตัว

"เด็กคนนั้นน่ารักจังเลยยย นี่เนรุคุง ไปรู้จักกับเด็กน่ารักแบบนี้ได้ยังไงกันน"

"ถ้าบอกว่ารู้จักเพราะเธอหล่นใส่หัวชั้น เธอจะเชื่อมั้ยล่ะ"

"เธอเดินเข้าไปแล้ว ไปกันเถอะ...เอ๊ะ ที่นั่นน่ะ"

"อะไรเล่า รีบไปได้แล้ว"

ทั้งสองได้ตามชิโระเข้าไปในสถานที่นั้น สถานที่ที่เป็นดูเหมือนโรงฝึกดาบที่อยู่ในโรงเรียน ในสถานที่นั้นที่ลานกว้างมีต้นซากุระต้นใหญ่ต้นหนึ่ง

แผ่กิ่งก้านออกไปอย่างกว้างขวาง บรรยากาศถูกจัดให้เหมือนอยู่ในโรงฝึกดาบของญี่ปุ่นรวมกับบรรยากาศของพระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า 

ทำให้ที่นี้สวยงดงามจนทำให้ทั้งมิสึและเนรุต่างก็ตกตะลึงในความงดงามของสถานที่แห่งนี้

"ว้าว เนรุคุงสวยจังเลยย"

"ใช่ สวยงามจัง ต้นซากุระนี่เองเหรอที่ชิโระบอก"

"เอ๋ นายนัดเธอมาที่นี่หรอ"

"ปล่าวหรอกนะ ถ้าชั้นนัดชั้นจะมากับเธอทำไม"

ระหว่างที่มิสึและเนรุกำลังพูดคุยกัน ที่ข้างหลังของทั้งสองได้มีผู้หญิง ผมยาว ที่ใส่ชุดมิโกะ ภายในมือของเธอถือดาบไม้

เข้ามาทางด้านหลังของพวกเขา

"พวกคุณเป็นใครแล้วเข้ามาทำอะไรที่นี่น่ะ"

ทั้งมิสึและเนรุตกใจกับเสียงที่ได้ยินแล้วหันไปสบตากับสาวคนนั้น

"จะถามอีกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าไม่ตอบชั้นคงต้องใช้กำลัง พวกคุณเป็นใคร เข้ามาทำอะไรที่นี่".