Twin แฝดเลือดผสม

ตัวตนที่แท้จริง

“หายป่วยแล้วหรือถึงออกมาเดินเที่ยวเล่นได้เนี่ย   วันหลังจะออกมาก็บอกพี่บ้างนะ  เดี๋ยวพี่พามาเอง”   กล่าวพร้อมกับเหลือบมองเดวี่

“ผมไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกพี่ริว   ว่าแต่พี่เหอะได้ดูผมประลองเวทย์ป่าว”   ชายน์ยังคงถามอย่างเจื้อยแจ้ว

“พี่โดนทางสภาแกรนน่าเรียกพบหน่ะ  เลยดูไม่จบ”  ริวตอบสั้นๆ   แต่ก็เป็นตามนั้นจริงๆ เพราะตอนที่เขากำลังดูการประลองเวทย์ในรอบสองอยู่นั้นจู่ๆ เขาก็โดนเรียกตัวด่วนทำให้เขาไม่ทันได้เห็นตอนจบของการประลองนั้น   แต่ก็พอจะรู้มาบ้างว่าชายน์ได้รับบาดเจ็บ

“แล้วนี่พี่เสร็จธุระแล้วหรือถึงมานั่งอยู่นี่ได้อ่ะ   ผมกับเพื่อนนั่งด้วยนะ”  กล่าวจบก็เรียกเดวี่ให้นั่งลงตามทันที   ส่วนริวนั้นตอนนี้เขาเองก็กำลังปฏิบัติภารกิจให้สภาแกรนน่าอยู่   แต่เพราะเรื่องงานของเขามันเกี่ยวข้องกับคนตรงหน้าเขาเลยปล่อยเลยตามเลย   อย่างน้อยก็อยู่ในสายตาพี่ละนะ

‘ฉันว่าพี่นายไม่ค่อยพอใจนะ’

‘รู้แล้ว  แต่แค่อยากแกล้งคนหน่ะ   โทษฐานที่มีความลับกับฉัน ฮ่าๆๆ’  การสนทนาในความคิดกับเสียงปริศนาจบลงหลังจากที่ชายน์บอกเหตุผลออกไป

“เธอใช่มั๊ยประธานรุ่นของปี1 หน่ะ”   ริวหันมาถามเด็กอีกคนที่มากับน้องชายของเขา

“ครับพี่ริว   ผม เดวี่   ลอฟดาน่า   ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”   กล่าวพร้อมกับโค้งคำนับอย่างดงามให้แก่ริว   แม้นามสกุลจะไม่เหมือนกับตอนประกาศในสนามแต่ริวก็เข้าใจเหตุผลของการปิดบังนั้นดี  จึงไม่ซักถามอะไรในประเด็นนี้ต่อ

“สนิทกับชายน์หรอ”   ริวยังซักไม่เลิก

“เอิ่มมม  ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกพี่ริว”   ชายน์ตอบบ้าง

“ครับ  ไม่ได้สนิทมาก   แต่คิดว่ากำลังพยายามสนิทให้มากที่สุด”  เดวี่ตอบเรียบๆ

“มีเหตุผลอะไรหรือเปล่า”   ริวยังไม่ละความพยายาม

“ผมต้องดูแลชายน์”  

“ทำไม”   ริวถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยปกตินัก

“ผมว่าพี่น่าจะเข้าใจในสิ่งที่ผมกำลังพยายามจะบอกพี่นะ   เรื่องดูแลชายน์มันไม่ใช่หน้าที่ของพี่คนเดียวหรอก”   เดวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังจนริวชะงักไปทันที

‘นี่มันเรื่องอะไรกันว่ะ’  ชายน์คิดอย่างสงสัย

“รู้ใช่มั๊ยว่าชายน์มีความสำคัญแค่ไหน”  ริวเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้นกว่าเก่า

”ครับ   พี่เชื่อใจผมได้”

“รับปากพี่   ไม่ว่าจะยังไง   ห้ามทิ้งชายน์   นายต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด”   ริวเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ด้วยสัจจะของลอฟดาน่า   เดวี่คนนี้จะคอยช่วยเหลือดูแลปกป้อง   ชายน์ ชาโดวส์  อินเดอนาสด้วยชีวิต”   คำกล่าวของเดวี่นั้นหนักแน่นเปี่ยมไปด้วยพลังที่ฟังแล้วชายน์ยังไม่กล้าเอ่ยขัดอะไรด้วยซ้ำ   และริวเองก็ดูท่าจะพอใจไม่น้อยเพราะทันทีที่เดวี่กล่าวจบริวก็ส่งยิ้มบางๆ ออกมาให้ทันที   ...ลอฟดาน่า  คำนี้แหละถึงได้ไม่ห่วง

“นี่มันเรื่องอะไรกันหรอ   ผมเป็นผู้ชายนะ  ดูแลตัวเองได้”   ชายน์กล่าวออกมาอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก

“งั้นมื้อนี้พี่เลี้ยงนะ   อยากกินอะไรก็สั่งเลย”   ริวกล่าวออกมาเพื่อเลี่ยงการตอบคำถามนั่นและดูท่าว่าจะได้ผลไม่น้อยเพราะทันทีที่พี่ชายบอกว่าจะเลี้ยง   น้องชายตัวแสบก็ลืมเรื่องเมื่อครู่นี้ไปซะสนิทแล้ว

“เย้   ของฟรีอีกแล้ว  ฮ่าๆๆๆ”  ชายน์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี

                                                          ……………………………………………………

“เอาล่ะนักเรียน   ตามที่ครูสั่งให้พวกเธอไปหาอาวุธประจำตัวมานั้นมีใครลืมมั๊ย”   กิมเมอร์อาจารย์ประจำวิชาการรบกล่าวถามนักเรียนปี1   ที่วันนี้มาเรียนกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันดีแล้ว   และเมื่อเห็นว่าเด็กๆ ให้ความร่วมมือดีกิมเมอร์ก็ยิ้มน้อยๆ ออกมาก่อนจะกล่าวต่อ

“ดีมากที่ทุกคนให้ความร่วมมือ   ถ้างั้นครูจะเริ่มสอนเลยละกันนะ   สืบเนื่องจากการประลองเวทย์ที่ผ่านมานั้นครูยังไม่เห็นพวกเธอจะใช้อาวุธกันซักเท่าไหร่เลย    ซึ่งอาจเพราะเธอยังไม่ถนัด   เธอยังไม่มีอาวุธหรือการใช้เวทย์อาจสะดวกและง่ายกว่า     แต่เธอต้องไม่ลืมว่านักเรียนโฮเนอร์ไม่ว่าจะอยู่สายใดก็ตามจะต้องเก่งและมีความชำนาญในการต่อสู้ทุกๆ สาย     และหนึ่งในนั้นก็คือการต่อสู้โดยใช้อาวุธ”   กิมเมอร์กล่าว

“เดวี่   เชิญออกมาด้านหน้าหน่อย”   เสียงเรียกของกิมเมอร์ทำให้นักเรียนทั้ง 4 สายต่างพากันหันมามองที่เดวี่เพียงคนเดียว   แต่เจ้าตัวก็เพียงแต่เดินออกไปหน้าชั้นเรียนอย่างสบายๆ

“เนื่องจากเรามีประธานรุ่นแล้วคือเดวี่   ดังนั้นครูก็จะขอเชิญประธานรุ่นของเราออกมาโชว์อาวุธของเขาและสาธิตการเรียนในวันนี้หน่อยก็แล้วกันนะ  หึหึ   เรียกอาวุธของเธอออกมาสิ”   กิมเมอร์ออกคำสั่งทันทีที่เดวี่ออกมายืนอยู่หน้าชั้นเรียนเรียบร้อยแล้วและเมื่อได้รับคำสั่งเด็กหนุ่มหน้านิ่งก็ทำตามแต่โดยดี

“หือออออ”   เสียงฮือฮาของเด็กปีหนึ่งดังไปทั้งห้องเรียนเพราะทันทีที่เดวี่เรียกดาบเล่มยาวสีดำออกมาอุณหภูมิในห้องก็ลดต่ำลงจนคนทั้งห้องเกิดความรู้สึกหนาวไปตามๆ กัน

“แค่เรียกดาบออกมาฉันก็รู้สึกอึดอัดแล้วอ่ะ   หนาวๆ ยังไงก็ไม่รู้”   มาร์ตินเอ่ยออกมาพร้อมกับนั่งลูบขนแขนตัวเองที่ลุกตั้งไปทั้งแขน

“นั่นดาบอะไรกันแน่   ทำไมไอเวทย์มันถึงได้รุนแรงขนาดนั้นนะ”   เบลเอ่ยออกมาอย่างสงสัย

“ดาบดำแห่งราชันย์ปีศาจ   สมกับตำแหน่งประธานรุ่นจริงๆ นะ  เดวี่  ลอฟดาน่า   ฮ่าๆๆๆ”   กิมเมอร์กล่าวพลางหัวเราะเสียงดังไปลั่นห้อง    และแน่นอนว่าเมื่อได้ยินคำว่าปีศาจนักเรียนส่วนใหญ่ก็พากันตกใจ    บ้างก็มองเดวี่ด้วยสายตาแบบหวาดกลัวและนั่นทำให้เดวี่หงุดหงิดไม่น้อย   ...ลอฟดาน่าหรอ?  ราชันย์ปีศาจรึ?  อย่าบอกนะว่าชื่อนี้ดาบนี้และชายคนนี้..

“อาจารย์แกคงอยากให้เดวี่เป็นตัวร้ายสินะ”   นีโอกล่าวออกมาอย่างอดที่จะเป็นห่วงความรู้สึกของเพื่อนไม่ได้ 

“เอาล่ะเด็กๆ  แค่เพื่อนเธอสืบเชื้อสายมาจากปีศาจเท่านั้นเอง   ไม่ต้องตกใจนะ”   กิมเมอร์กล่าวพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เหตุการณ์เป็นไปตามที่คิด

“ดาบเล่มนี้ได้ผสานเวทย์ของเจ้าของดาบลงไปเรียบร้อยแล้ว   เมื่อเราผสานเวทย์ลงไปก็จะทำให้ดาบมีอานุภาพมากยิ่งขึ้นและช่วยผ่อนกำลังของการต่อสู้ลงได้อีกด้วย     เดวี่แสดงให้เพื่อนๆ ดูหน่อยซิ   ไม่ต้องกลัวความเสียหายนะเพราะนี่สนามเรียนวิชาการรบ   ฉันอนุญาตเต็มที่”   กิมเมอร์กล่าวออกตัว   และทันที่ได้รับอนุญาตเดวี่ก็หลับตาลงพร้อมกับกลุ่มควันสีดำลอยคละคลุ้งอยู่รอบๆ ดาบในมือ    ทันทีที่เดวี่ลืมตาและวาดดาบออกไปยังสนามเบื้องหน้าก็ปรากฏว่า…

บึ้มมมมม!!     เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วทั้งสนาม   อานุภาพของระเบิดจากดาบดำเล่มนั้นส่งผลให้พื้นสนามเบื้องหน้าเป็นหลุมขนาดใหญ่พร้อมกับเปลวไฟที่ลุกติดอยู่ในบริเวณหลุมนั้น

“เอาล่ะ   นี่คือตัวอย่างของการใช้เวทย์ผสานกับอาวุธ    สำหรับคนที่มีอาวุธและผสานเวทย์แล้วก็จะเข้าใจในสิ่งที่ครูพูดดี    แต่หากใครที่พึ่งจะมีอาวุธเป็นของตัวเองหรือยังไม่ได้ผสานเวทย์ของตนลงกับอาวุธเธอก็จำเป็นต้องผสานเวทย์ก่อน    ซึ่งคุณสมบัติพิเศษของอาวุธที่เพิ่มขึ้นมานั้นจะสอดคล้องกับธาตุประจำตัวของคนที่ผสานเวทย์นะ”   กิมเมอร์กล่าวอย่างละเอียด

“ส่วนวิธีการผสานเวทย์ลงในอาวุธก็แสนจะง่าย     เพียงแค่เลือดของเธอสัมผัสกับอาวุธนั่นพร้อมกับร่ายเวทย์นิดหน่อยจากนั้นอาวุธอาจเปลี่ยนแปลงรูปร่างไปบ้างตามความเหมาะสมเพราะอาวุธและตัวเธอจะผสานเป็นหนึ่งเดียวหลังจากผสานเวทย์แล้ว     ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นคือเรื่องธรรมดา    อย่าได้ตกใจ  ฮ่าๆๆ”   กล่าวจบก็เริ่มสอนเวทย์สำหรับการผสานเวทย์ให้เหล่านักเรียนทันทีทันที

‘ว้ายยยย  ดาบฉันกลายเป็นสีชมพูอ่ะเธอ  สวยอ่ะ’

‘นี่ๆๆ  หอกของฉันกลายเป็นหอกแก้วไปทั้งเล่มเลยอ่ะ    แจ่มสุดๆไปเลย  วู้ววว’    เสียงอันตื่นเต้นของเหล่าเด็กๆ ที่เริ่มลงมือผสานเวทย์แล้วดังออกมาเป็นระยะๆ

“นี่นอกจากเดวี่แล้วพวกเรายังมีใครที่ผสานเวทย์ลงในอาวุธแล้วบ้างล่ะ”   เซฟานี่ถามขึ้นหลังจากที่เข้าใจวิธีการดีแล้ว

“ฉัน  เรียบร้อยแล้วล่ะ  ฮ่าๆๆ” ดัชเอ่ย

“ถ้างั้นฉัน   เบล   มาร์ติน   นีโอและชายน์ยังไม่ได้ผสานเวทย์สินะ    เริ่มเลยละกันนะ”   กล่าวจบเซก็เรียกดาบสีฟ้าครามออกมาไว้ในมือพร้อมกับกดคมมีดลงบนปลายนิ้วน้อยๆ ให้เลือดนั้นหยดลงบนดาบ   จากนั้นก็ร่ายเวทย์ทันที     ฉับพลันแสงสีขาวก็สว่างว้าบไปทั้งร่างของเซฟานี่จนเด็กคนอื่นๆ ต้องหันมามอง   และเมื่อแสงนั่นดับลงดาบในมือของเซก็ส่องประกายยิ่งกว่าเก่าจนเด็กๆ ที่เห็นต่างอิจฉาไปตามๆ กัน

“สวยจังเช   เดี๋ยวรอดูของพวกฉันบ้างนะ”   กล่าวจบมาร์ติน  เบลและนีโอก็เริ่มลงมือบ้างทันทีโดยธนูของนีโอที่มีสีดำนั่นก็เปลี่ยนเป็นสีขาวสว่างทั้งคัน      ทางด้านดาบสีส้มของเบลนั้นก็เกิดไฟลุกท่วมดาบทั้งเล่มทันทีหลังจากที่เบลร่ายเวทย์จบลง    เวลาผ่านไปร่วมนาทีไฟนั่นจึงดับลงและเผยให้เห็นดาบสีส้มเล่มเดิมแต่มีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเก่านิดหน่อย   ส่วนดาบของมาร์ตินนั้นไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

“ว้าว   ดาบสีส้มสวยจังเลย   เหมาะกับธาตุไฟของนายจริงๆ”   นีโอกล่าวอย่างชื่นชม

“ก็เหมือนธนูของนายนั่นแหละ   นายมีธาตุแสงเป็นธาตุประจำตัว   ธนูก็เปลี่ยนเป็นสีขาวเพื่อให้เหมาะกับนายไง”   เบลยกเหตุผลมาอธิบาย

“งั้นดาบของฉันที่สวยขึ้นก็เพราะว่าได้รับอานุภาพความสวยจากฉันไปหน่ะสิ  คิกคิก”   เซกล่าวเล่นๆ อย่างอารมณ์ดีจนมาร์ตินอดจะแซวขึ้นมาไม่ได้

“ฉันคิดว่าเธอคงเข้าใจอะไรผิดนะ   เธอหน่ะโหดมากกว่าสวยซะอีกเซ  หึหึ”   มาร์ตินกล่าวอย่างหงุดหงิดที่ดาบของเขาไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆ เลย   แต่ก็อดเห็นด้วยไม่ได้ว่าเซฟานี่เธอสวยมากจริงๆ แหละ > <

“แล้วนายทำไมยังไม่เริ่มอีกละชายน์   ฉันรอดูของนายโดยเฉพาะเลยนะ”   ดัชเอ่ยทักออกมาและนั่นทำให้เพื่อนๆ ในกลุ่มหันมาสนใจชายน์ทันที

“ใช่ๆๆ  รีบๆ เลยชายน์   พวกฉันอยากเห็นว่าดาบสีดำของนายจะเหมือนของเดวี่หรือเปล่า”   เซกล่าวอย่างตื่นเต้น

“เอ่อ  คือ”  ชายน์หน้าซีดพลางตอบอย่างตะกุกตะกัก

‘นายกลัวเลือดใช่มั๊ย ชายน์’   เสียงปริศนาในความคิดร้องทักอย่างรู้ทัน

‘ไม่ได้กลัว   แต่แค่ไม่อยากเห็น  โธ่..’   ชายน์ปฏิเสธ

“กลัวเลือดหรอ”    เดวี่ถามเหมือนกับรู้ความคิดของคนตรงหน้า

“แค่ไม่ชอบ  ไม่ได้กลัวซะหน่อย”  ชายน์เอ่ยเสียงอ่อย   แต่ก็เรียกรอยยิ้มจากเพื่อนๆ ได้เป็นอย่างดี

“มองหน้าฉันนะ”   เดวี่กล่าวจบชายน์ทำตามทันที  

“อ๊าคคค”   ชายน์ร้องลั่นเมื่อมีดสั้นเล่มงามกรีดลงบนนิ้วโดยที่เจ้าของนิ้วไม่ทันจะได้ตั้งตัว   เลือดสีแดงสดหยดลงบนดาบสีดำเล่มงามพร้อมกับไอเวทย์สีดำลอยคละคลุ้งไปทั่ว

“ร่ายเวทย์สิชายน์”   นีโอเอ่ยเตือนเมื่อเห็นว่าชายน์หน้าซีดจนผิดปกติ

‘ฉันเคยบอกแล้วใช่มั๊ยว่าเราจะปลุกพลังที่หลับใหลของนายให้ตื่นเมื่อถึงเวลา…’   เสียงปริศนาในหัวดังแทรกขึ้นมา

‘ว่าตามฉันนะ’   เสียงนั้นกล่าวอีกครั้งพร้อมกับร่ายเวทย์บทอื่นที่ต่างไปจากที่อาจารย์กิมเมอร์สอน   เมื่อชายน์เริ่มร่ายเวทย์วงแหวนสีทองมากมายก็ปรากฏขึ้นล้อมรอบร่างของชายน์ไว้พร้อมกับที่ร่างนั้นทรุดลงทันที

“ชายน์”   นีโอกำลังจะวิ่งเข้าไปช่วยแต่ทว่าเมื่อเข้าถึงวงแหวนสีทองนั้นก็ต้องกระเด็นออกมาทันที   ในขณะนี้เด็กปี1 ทั้งสนามต่างก็หยุดกิจกรรมของตนเองแล้วหันมาสนใจชายน์กันหมดไม่เว้นแม้แต่กิมเมอร์ที่ยืนมองวงเวทย์นั้นด้วยความตกตะลึง

“วงเวทย์เทวา   เป็นไปได้ยังไง”   กิมเมอร์นั้นพอจะรู้มาบ้างว่าเด็กนี่น่าจะเป็นผู้พิทักษ์ในคำทำนายเพราะสามารถอ่านภาษาแกรนน่าโบราณได้    แต่เขาก็ไม่ได้เชื่อซะสนิทใจจนได้เห็นชายน์ใช้เวทย์แห่งแสง   ใช้รัตติกาลเพลิงและนี่ยังใช้วงเวทย์เทวาได้อีก  …นี่มันคุณสมบัติของผู้พิทักษ์ตามคำทำนายเลยนี่!!

‘อดทนหน่อยนะชายน์   นายจำเป็นที่จะต้องผ่านมันไปให้ได้’   เสียงปริศนาในหัวดังออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงชายน์ไม่น้อย

ภาพเหตุการณ์ต่างๆ มากมายไหลผ่านเข้ามาในหัวของชายน์   ภาพที่บอกความเป็นมาของตัวเขา และภาพสุดท้ายคือบุรุษผู้หนึ่งที่อธิษฐานจิตก่อนจะสิ้นลม   จากนั้นแสงสีรุ้งและขาวดำก็พุ่งออกมาจากร่างนั้นลับหายไปคนละทิศทาง

บัดนี้ร่างของชายน์มีแสงสีขาวสว่างห่อหุ้มอยู่รอบๆ กาย    วงเวทย์สีทองที่ล้อมร่างเขาไว้ตอนนี้กำลังมีอักขระสีทองลอยออกมาหมุนโคจรอยู่รอบๆร่างของชายน์จากช้าเป็นเร็วขึ้นเรื่อยๆ   จนตอนนี้ไม่มีใครสามารถมองผ่านวงโคจรของอักขระนั้นได้แล้ว   อึดใจเดียวอักขระนั้นพุ่งเข้าไปยังใจกลางวงโคจรนั้นก่อนที่วงแหวนสีทองจะค่อยๆ หายไปพร้อมๆกับที่มีแสงสว่างสีขาวว้าบขึ้นมาจนทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต้องยกมือปิดหน้าพร้อมกับหลับตาทันที

เมื่อทุกอย่างกลับคืนสู่สภาวะปกติก็ปรากฏร่างของเด็กผู้ชายตัวสูงภายในมือถือดาบเล่มยาวสีดำสนิท   ผู้ที่มีคันคิ้วเข้มดกดำรับกับจมูกโด่งได้รูปอยู่บนใบหน้าเรียวสวย     ริมฝีปากสีชมพูอิ่มกับดวงตาสีดำนั่นมันช่างคุ้นเคยเสียเหลือเกิน    แต่ทว่าผมดำที่ยาวถึงกลางหลังกับปีกสีดำนั่น….

“นายคือ….”  เบลเอ่ยออกมายังไม่ทันจบก็ประสานสายตาเข้ากับชายผมดำยาวตรงหน้า     และอำนาจบางอย่างก็ทำให้เบลก้มหน้าหลบสายตานั้นทันทีทั้งๆ ที่ยังไม่ทันจะพูดจบ

“ชายน์  ชาโดวส์   อินเดอนาส”  เสียงที่แสนจะคุ้นเคยดังออกมาจากปากของคนตรงหน้าที่รูปร่างหน้าตาออกจะแปลกไปซักหน่อยแต่บางอย่างก็บอกว่านี่คือเพื่อนของพวกเขา     และนั่นก็ทำให้มาร์ตินวิ่งเข้าไปโดดกอดเพื่อนรักตรงหน้าทันที

“นายโคตรดูดีเลยว่ะชายน์   โห   มีปีกด้วย ฮ่าๆๆๆ”   เสียงร้องชื่นชมและการกระทำของมาร์ตินทำให้สาวๆ หลายคนอิจฉาอยู่ไม่น้อยที่ได้กอดกับชายน์

“ร่างที่แท้จริงสินะ   สรุปนายมันพวกไหนกันแน่เนี่ย”   นีโอกล่าวอย่างสงสัย     เพราะชายน์มีรัตติกาลเวทย์ที่สูงมาก   สามารถใช้เวทย์แห่งแสงได้ดีและยังใช้เวทย์จากธาตุพื้นฐานได้ดีเยี่ยมอีก

“ฉันก็คือฉัน    คือเพื่อนพวกนายไม่ใช่หรือ?”   กล่าวยิ้มๆ ก่อนจะกระพือปีกสีดำนั่นพลันปีกก็หายไปทันที

“อาจารย์ครับ   ทำไมดาบหมอนั่นไม่เปลี่ยนแปลงแต่ร่างหมอนั่นกลับเปลี่ยนไปละครับ”   แจ็คกี้ที่ดูท่าจะไม่ค่อยพอใจกับชายน์เท่าใดนักที่ได้รับความสนใจจากหลายๆ คนจึงเอ่ยออกมาอย่างสงสัยปนอารมณ์หงุดหงิด

“มี 2 กรณีคืออาวุธเปลี่ยนเพื่อให้เหมาะสมกับคน     และอีกกรณีคือคนเปลี่ยนเพื่อกลับสู่ร่างที่แท้จริงให้เหมาะที่จะใช้อาวุธหน่ะ”   กิมเมอร์กล่าวอธิบายพลางจ้องมองแต่ชายน์อย่างไม่วางตา

“แล้วเขาจะกลับมาเหมือนเดิมรึเปล่าคะอาจารย์”   เซฟานี่ถาม

“ถ้าอายุถึงวัยสมบูรณ์หลายๆ เผ่าพันธุ์ก็จะแสดงร่างที่แท้จริง   ถ้านี่คือร่างที่แท้จริงก็จะต้องอยู่กับร่างนี้   แต่ก็สามารถที่จะปิดอำพรางบางอย่างได้     เช่นถอดปีกอย่างที่เพื่อนเธอพึ่งจะทำไงล่ะ”    กิมเมอร์อธิบายตามที่เขารู้

“ถึงวัยสมบูรณ์หรอ   แล้วฉันจะมีร่างที่แท้จริงแบบชายน์รึเปล่านะ”     มาร์ตินกล่าวอย่างสงสัยแต่ก็โดนเซขัดจนหัวคะมำ

“ถ้านายมีร่างที่แท้จริงก็คงจะมีหูมีหางพร้อมกับหลังอานละมั้ง  ฮ่าๆๆๆ”    สิ้นเสียงของเซ   เพื่อนๆ ก็พากันหัวเราะลั่น

‘เป็นท่านจริงๆ ด้วย นายน้อย’   เดวี่คิดพลางยิ้มกว้างออกมาโดยที่ไม่มีใครทันสังเกตุเห็น

                   …………………………………………………………………………………………………………………………………………………