Twin แฝดเลือดผสม

                                                                                ไขปริศนาสายเลือด
 
“สรุปว่าทุกคนในที่นี้รู้จักครอบครัวของผมใช่มั๊ยครับ?”   ชายน์ถามด้วยน้ำเสียงที่ยากจะคาดเดาได้    หลังจากที่พวกเขากลับมาพร้อมกับแม่มดสาวที่หมดสติจนอาจารย์และเด็กๆ ต่างแตกตื่นไปตามๆกัน    และด้วยเหตุนี้ทางสภาแกรนน่าจึงต้องเรียกประชุมเป็นการด่วนในประเด็นเรื่องการปรากฏตัวอีกครั้งของเผ่าพันธุ์แม่มดที่หายสาบสูญไปกว่าสิบปีจนเชื่อกันว่าสูญสิ้นเผ่าพันธุ์ไปแล้วนั่นเอง     และขณะนี้ชายน์ที่อยู่ในสภานี้ด้วยเพราะทุกคนอยากรู้เรื่องของฮันนี่แต่กลายเป็นว่าเรื่องที่ชายน์ยิงคำถามกลับไปนั้นก็กำลังสร้างความฉงนแก่สมาชิกทั้งหลายที่นั่งอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาไม่เว้นแม้แต่ลุงชาร์ล   เอดิสัน   มารีน   ริวและอาจารย์จากโฮเนอร์ทุกท่าน
“เรื่องนี้เราคิดว่าเธอคงพอจะรู้มาบ้างแล้วถึงสถานะของตัวเองนะ”    สมาชิกอาวุโสท่านหนึ่งกล่าวตอบไม่ตรงคำถามนัก
“ครับ   ผมพอรู้มาบ้างแล้ว   แต่ที่ผมไม่รู้ก็คือพ่อแม่ที่แท้จริงผมคือใคร    ผมมีหน้าที่อะไรกันแน่กับแผ่นดินนี้”  ชายน์เว้นวรรคคำพูดก่อนจะหันไปสบตากับชาล์ลและเอดิสันแล้วกล่าวออกมาอีกครั้ง
“และล่าสุดคือเรื่องฝาแฝดของผม”   ชายน์เน้นเสียงในประโยคนี้อย่างชัดเจนว่าเขาต้องการรู้ในประเด็นนี้ที่สุดจนหลายๆ คนหันมองหน้ากันเป็นเชิงเกี่ยงว่าใครจะเป็นคนตอบคำถามนี้ดี
 “ขออนุญาตท่านประธานสภาแกรนน่า   สมาชิกสภาและผู้ร่วมประชุมทุกท่าน   ข้าชาร์ล   ผู้ติดตามนายน้อยและอยู่กับนายน้อยในวันเกิดเหตุ   ข้าเองไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้นายน้อยหรือแม้แต่ท่านเอดิสันฟังเลย    วันนี้ข้าขออนุญาตเล่าในส่วนที่ข้ารับรู้นะครับ”  
“เชิญเลยชาร์ล”   ประธานสภาแกรนน่าเอ่ยอนุญาต   ชาร์ลจึงเริ่มเล่าเรื่องที่หลายคนไม่เคยรู้มาก่อนขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ในคืนนั้น   คืนที่พระราชวังของกษัตริย์วิลเลี่ยมถูกพวกกบฏเวทย์มืดบุกโจมตี   ตอนนั้นทางเราเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำแก่กบฏจนกษัตริย์วิลเลี่ยมตัดสินใจส่งเจ้าชายฝาแฝดและนายหญิงเฮเลนน่าหลบออกทางด้านหลังพระราชวังโดยมีข้าเป็นหัวหน้าหน่วยคุ้มกัน    แต่ตามคำทำนายจากตำราเวทย์พันปีที่บอกว่าเจ้าชายฝาแฝดทั้งสองคือผู้ที่มีชะตาตรงตามคำทำนายเรื่องของผู้พิทักษ์ที่ถือกำเนิดขึ้น     นั่นเองทำให้พวกกบฏหันมาคิดกำจัดเจ้าชายทั้งสองแทนที่จะบุกโจมตีกษัตริย์วิลเลี่ยม    ในตอนนั้นพระราชวังโดนบุกทำลายจนกษัตริย์วิลเลี่ยมตัดสินใจสร้างมิติลับขึ้นมาซ้อนทับกับแกรนโซนแล้วซ่อนพระราชวังนั้นไว้   เมื่อรู้ถึงแผนการกษัตริย์วิลเลี่ยมจึงตามมาช่วยพวกเรา    ในระหว่างทางที่หลบหนีท่านเฮเลนน่าส่งนายน้อยมาให้ข้าพาหลบหนีแล้วท่านกับทหารส่วนที่เหลือพาคุณหนูชินหนีไปอีกทาง     และในที่สุดขบวนของท่านเซเลน่าก็ได้เสียชีวิตลงทั้งหมด   เมื่อกษัตริย์วิลเลี่ยมตามมาทันก็เกิดการต่อสู้ขึ้นจนกษัตริย์วิลเลี่ยมพลาดท่าเสียชีวิตลงอีกคน    ข้าที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดมาโดยตลอดแต่ไม่สามารถเข้าช่วยกษัตริย์ของข้าได้เพราะข้าต้องรักษาชีวิตนายน้อยไว้จึงพานายน้อยหลบหนีแต่ก็ไม่พ้นพวกมัน    ในที่สุดเราก็ปะทะกับพวกมันอีกครั้งจนข้าและนายน้อยหลุดไปยังอีกมิติหนึ่งคือมิติมนุษย์โลก     ข้าและนายน้อยอยู่ที่นั้นจนนายน้อยอายุครบ 13 ปี ข้าและนายน้อยถึงได้กลับมายังแกรนน่าอีกครั้ง” ชาร์ลเอ่ยเล่าเรื่องราวที่เขารับรู้ออกมาให้ทุกคนฟังโดยละเอียด
“หมายความว่า พ่อแม่ผม คือ…”   ชายน์เอ่ยพร้อมกับความรู้สึกไม่มั่นใจในคำตอบ
“ลูกคือเด็กคนที่รอดชีวิตไปกับชาร์ลไง   สายเลือดของวิลเลี่ยม กษัตริย์แห่งแกรนโซน”   เอดิสันเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แต่เราก็ไม่สามารถปักใจเชื่อได้นะว่าเรื่องที่ชาร์ลเล่ามาจะเป็นเรื่องจริง   เราต้องการเห็นการพิสูจน์ที่ชัดเจน”   ประธานสภาแกรนน่าเอ่ยตัดบทเพราะหลังจากที่เอดิสันกล่าวจบก็เกิดเสียงพูดคุยแทรกขึ้นมากมาย
“นาฬิกาชะตาชีวิตแห่งแกรนน่าหยุดเดินลงในค่ำคืนนั้นและเริ่มเดินอีกครั้งในคืนที่ชายน์กลับมา  ถ้าชายน์ไม่ใช่ผู้พิทักษ์ตามคำทำนายการหายไปและกลับมาของเขาคงไม่มีผลต่อนาฬิกานั่นแน่ๆ”   มารีนกล่าวแทรกขึ้นทันทีก่อนจะหันไปมองหน้าชายน์แล้วกล่าวต่อไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“สำหรับเหตุผลที่เรารับเป็นพ่อและแม่ของลูกนั้นอาจเป็นการกระทำที่ไม่สุภาพต่อสายเลือดกษัตริย์แห่งแกรนโซน   แต่ทั้งหมดนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของตัวลูกเองนะ”   มารีนกล่าวแจงเหตุผล
 “ชายน์มีพลังเวทย์และสามารถใช้เวทย์ได้ตามคำทำนาย   อีกทั้งยังสามารถอ่านภาษาแกรนน่าโบราณได้อีก      ซึ่งทั่วทั้งแกรนน่ามีคนอ่านได้แค่3 คน      อย่างนี้แล้วทุกท่านพอจะมั่นใจได้รึยัง?”   อาจารย์วัตสันเอ่ยสนับสนุนจนหลายคนเริ่มคล้อยตาม
“เดี๋ยวนะ   สรุปว่าพ่อแม่ที่แท้จริงผมคือกษัตริย์วิลเลี่ยมกับท่านเฮเลนน่าหรือ?   แล้วนามสกุลผมล่ะ?   ชาโดวส์หรอ?”   ชายน์ยังคงสงสัย
“ก็อินเดอนาสนี่แหละ    นามสกุลนี้เป็นของกษัตริย์วิลเลี่ยม    ส่วนที่พ่อใช้นามสกุลนี้เพราะท่านอนุญาตให้ใช้ได้   เราเลยมีนามสกุลเดียวกัน”   เอดิสันตอบแต่ชายน์ก็ยังคงงงอยู่ดี
“ท่านพ่อเขาเป็นญาตห่างๆ ของกษัตริย์วิลเลี่ยมน่ะลูก    ส่วนชาโดวส์คือชื่อแสดงสายเลือดของลูกน่ะ”   มารีนเอ่ยเสริม
“ผมไม่เข้าใจ”
“ท่านพ่อของกษัตริย์วิลเลี่ยมมีสายเลือดเทพและเอลฟ์อยู่ในตัวและท่านแม่ของกษัตริย์วิลเลี่ยมมีสายเลือดภูตและฟินิกซ์    กษัตริย์วิเลี่ยมจึงมีสายเลือดผสมถึง4 เผ่าพันธุ์     ส่วนท่านเฮเลนน่ามีสายเลือดปีศาจกับแวร์วูฟจากพ่อและแม่มดจากแม่   นั่นหมายถึงท่านเฮเลนน่าก็มีเชื้อสายของ3 เผ่าพันธุ์นี้อยู่ในตัว     ดังนั้นบุตรที่เกิดมาจะมีสายเลือดของ 7 เผ่าพันธุ์อยู่ในตัวแต่จะเป็นในลักษณะของลูกเสี้ยวนะ    และลูกคือคนที่มี7 สายเลือดนี้อยู่ในตัว     เพียงแต่ว่าเลือดแห่งปีศาจแสดงลักษณะออกมาชัดเจนกว่า     นี่คือเหตุผลที่กษัตริย์วิลเลี่ยมตั้งชื่อลูกแล้วตามด้วยชาโดวส์ยังไงล่ะจ๊ะ”
“ส่วนพี่ชายของนายน้อยก็คือคุณหนูชิน   หรือ ชิน ไลท์ อินเดอนาส    ผู้ที่มีสายเลือดเทพชัดเจนอย่างไรล่ะขอรับ”   ผู้ร่วมประชุมหนึ่งในสภาแกรนน่าเอ่ยออกมาและสามารถเรียกความสนใจจากทุกๆ คนได้เป็นอย่างดี  
“ข้าขอแนะนำตัว   ข้าคือ เชดาวี่   ลอฟดาน่า    องครักษ์แห่งกษัตริย์แกรนโซน   ในคืนนั้นตัวข้าเองไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เพราะกษัตริย์วิลเลี่ยมส่งข้าไปยังกรีนโซนเพื่อแจ้งขอความช่วยเหลือจากกษัตริย์โลซีกัส   ข้าเองก็ยังคงละอายใจมาจนถึงบัดนี้เพราะเมื่อกลับมาก็ไม่ปรากฏแม้พระราชวังและผู้คนเลยแม้แต่คนเดียว” เชดาวี่กล่าว
“ท่านคือพ่อของเดวี่ใช่มั๊ยครับ?”  ชายน์ถามพลางส่งยิ้มไปให้เชดาวี่
“ถูกแล้วขอรับนายน้อย   ข้าคือองค์รักษ์แห่งกษัตริย์แกรนโซน   คือทหารของนายน้อยแม้ใครยังคาใจสงสัยในตัวท่าน   แต่ข้าเชื่อตั้งแต่ชาร์ลพาท่านกลับมาแล้วล่ะครับ   เพราะข้าเองก็รู้จักชาร์ลดี”  เชดาวี่กล่าวพลางชำเลืองมองยังกลุ่มของสมาชิกสภาแกรนน่าที่ตั้งป้อมสงสัยในตัวของชายน์ไม่เลิก
“ท่านบอกท่านคือทหารของผม   แล้วเดวี่ละครับ   ในเมื่อเขาเป็นถึง….”  ชายน์เว้นวรรคคำพูดเพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาควรจะพูดดีหรือไม่
“เดวี่ก็คือสหายของคุณหนูชินและนายน้อยสมัยเด็กยังไงล่ะขอรับ   ส่วนเรื่องสถานะของตัวเขาเองนั้นเดวี่ต้องจัดการด้วยตัวเขาเอง    เพราะตอนนี้ที่นั่นไม่มีอะเป็นของเดวี่แล้ว” เชดาวี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา    เขาเองก็สงสารบุตรชายไม่น้อยที่เกิดมามีสายเลือดของกษัตริย์แต่ไม่สามารถได้ใช้ชีวิตในแบบที่ควรจะเป็น    และที่สำคัญสิ่งที่ควรจะได้รับก็โดนแย่งไป
“เอาล่ะทุกท่าน   สำหรับเรื่องสายเลือดและสถานะของชายน์ ชาโดวส์ อินเดอนาสที่หลายท่านลงความเห็นว่าเขาคือสายเลือดของกษัตริย์แห่งแกรนโซนที่หายสาบสูญไปนั้น   แม้ว่าเจ้าตัวจะมีความสามารถตามที่เห็นแต่ข้าก็เห็นควรว่าให้ชายน์ ชาโดวส์ อินเดอนาสอยู่ในสถานะบุตรบุญธรรมของเอดิสันต่อไปก่อนจนกว่าเขาจะพิสูจน์ในสิ่งต่อไปนี้ได้คือ    ถ้าเขาคือสายเลือดของกษัตริย์วิลเลี่ยมเขาต้องรู้ว่ากษัตริย์วิลเลี่ยมสร้างมิติลับซ่อนพระราชวังไว้ที่ไหนและต้องคลายเวทย์นั้นได้    เมื่อใดที่เขาสามารถหามิติลับและพระราชวังพบทางสภาแกรนน่าก็พร้อมที่จะคืนทุกอย่างให้แก่เขา   ส่วนเรื่องผู้พิทักษ์นั้นเนื่องจากเขายืนยันว่าชิน ไลท์ อินเดอนาสยังคงมีชีวิตอยู่   นั่นหมายความว่าบุคคลในคำทำนายอาจเป็นใครก็ได้ในสองคนนี้      ดังนั้นเรื่องนี้ต้องพิสูจน์กันด้วยภารกิจของผู้พิทักษ์   หากว่าเขาคือผู้พิทักษ์จริงเขาย่อมสามารถทำภารกิจนั้นได้    ทุกท่านเห็นว่าอย่างไรเชิญอภิปราย”   ประธานในสภาแกรนน่าเอ่ยสรุปออกมาและเหมือนว่าทุกคนในที่นี้จะเห็นด้วยกับความคิดนี้
“แล้วภารกิจของผู้พิทักษ์คืออะไรครับ?”   ชายน์ถามต่อทันที
“ตามคำทำนายนั้นผู้พิทักษ์คือจอมเวทย์ผู้ที่สร้างผลึกไว้แทนอัญมณีศักดิ์สิทธิของแกรนน่า   เมื่อจอมเวทย์ท่านนั้นสูญสิ้นลงเขาจะกลับมาเกิดใหม่เพื่อตามหาชิ้นส่วนทั้ง7 ของอัญมณีนั้น   และในทุกๆ ปีเราจะทำพิธีถ่ายเวทย์ให้กับผลึกที่ทำหน้าที่แทนอัญมณีศักดิ์สิทธิ    ภารกิจของผู้พิทักษ์คือหากเป็นผู้พิทักษ์จริงจะต้องถ่ายเวทย์แห่งแสงและรัตติกาลเวทย์ได้ด้วยตัวคนเดียวโดยไม่ต้องใช้จอมเวทย์นับสิบๆ ดังที่เราเคยทำมา    และนอกจากนั้นจะต้องตามหาชิ้นส่วนทั้ง7 ของอัญมณีศักดิ์สิทธิพบ”   คำตอบของนักปราชญ์อาวุโสทำเอาชายน์นิ่งค้างไปทันที
“ผู้พิทักษ์สามารถถ่ายเวทย์ให้แก่ผลึกนั่นได้ตามที่ข้าบอกโดยใช้ภาษาแกรนน่าโบราณ   ข่าวว่าเธอใช้ภาษาแกรนน่าโบราณได้นี่   แบบนี้ก็น่าลองอยู่นะชายน์”   ครั้งนี้นักปราชญ์อาวุโสกล่าวพร้อมส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้แก่ชายน์เช่นกันที่ชายน์ก็ส่งยิ้มกลับไปให้เช่นกัน
“ถ้าทุกท่านเห็พ้องต้องกันตามนี้ข้าในนามของประธานสภาแกรนน่าขอปิดประชุมวาระพิเศษแต่เพียงเท่านี้”   ประธานสภาแกรนน่ากล่าวปิดประชุม    แต่เหมือนว่าทางโรงเรียนโฮเนอร์จะยังคงมีเรื่องคาใจอยู่จึงมีเสียงดังแทรกออกมา
“ขออนุญาตครับ    แล้วเด็กสาวเชื้อสายแม่มดที่พึ่งปรากฏตัวนี้จะอายังไงดีล่ะ?”   ผู้อำนวยการโฮเนอร์เอ่ยถามเสียงดังชัดเจน
“เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องน่ายินดีที่ทำให้รู้ว่าเผ่าพันธุ์แม่มดยังอยู่    ส่วนจะจัดการอย่างไรอันนี้ให้ทางโฮเนอร์จัดการได้เลยเพราะตอนนี้เจ้าตัวก็อยู่ที่โฮเนอร์นี่”   ประธานสภากล่าวก่อนที่จะลุกเดินออกไปเช่นกันกับสมาชิกคนอื่นๆ ที่เริ่มพากันเดินออกกันเรื่อยๆ
“ท่านผู้อำนวยการครับ   สรุปแล้วเรื่องของฮันนี่ทางโรงเรียนจะเอายังไงครับ?”   ชายน์วิ่งเข้ามาเอ่ยถามผู้อำนวยการโรงเรียนหลังจากที่เห็นว่าประเด็นนี้ยังไม่กระจ่าง
“หลานอยากจะให้ตาตอบว่ายังไงดีล่ะชายน์ ฮ่าๆๆ”   ชายชราผู้แข็งแรงและอารมณ์ดีเอ่ยพร้อมหัวเราะร่วน
“เอ่ออ  คือ ผม…”   ชายน์เองก็ประหม่าไม่น้อยเพราะแม้ว่าเขาจะมีฐานะเป็นหลานบุญธรรมของชายผู้นี้แต่เขาก็ไม่เคยพูดคุยกันเลยซักครั้งเดียวจนมาถึงคราวนี้   หนำซ้ำชายชรายังเรียกเขาว่าหลานและแทนตัวเองว่าตาก็ยิ่งทำให้ชายน์ประหม่าเข้าไปอีก
“งั้นตาจะให้ฮันนี่เรียนที่โฮเนอร์นะ   แต่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าตัวเขาด้วยว่าจะอยู่กับเรารึเปล่า   และที่สำคัญฮันนี่ต้องผ่านการทดสอบกับทางโรงเรียนของเราก่อนนะ ฮ่าๆๆ”   ชายชราเจ้าของตำแหน่งผู้อำนวยการเอ่ยพลางขยี้หัวหลานบุญธรรมอย่างเอ็นดู
‘อะไรที่พอจะมาช่วยหลานตาทำภารกิจได้ตาก็พร้อมจะอำนวยความสะดวกให้เต็มที่อยู่แล้ว  หึหึ’
                                                                  ………………………………………
 
 
“สรุปทางสภาว่ายังไงบ้างล่ะชายน์?”   เซฟานี่บุกเข้ามาถามถึงในห้องเมื่อรู้ว่าชายน์กลับมาแล้ว
“บุกห้องพักผู้ชายตอนกลางคืนแบบนี้คิดอะไรอยู่มั๊ยเนี่ยเซ ฮ่าๆๆ”   มาร์ตินและเพื่อนๆ ที่ตามมาสมทบเอ่ยแซวเซฟานี่อย่างอารมณ์ดี
“นี่มาร์ตี้   ช่วยเงียบและไม่ขัดฉันซักเรื่องมันจะตายมั๊ยห๊ะ!!”   เซฟานี่หันมาเอ่ยพร้อมส่งสายตาพิฆาตมาให้จนมาร์ตินโดดไปหลบหลังนีโอทันที
“คือพวกเราอยากรู้อ่ะค่ะ   เลยตามมาถามที่นี่  แฮ่ๆๆ”   เจด้าเอ่ยแก้ตัวแทนเพื่อน
“ฮันนี่จะเป็นนักเรียนใหม่ที่โฮเนอร์   ถ้าเขาสมัครใจนะ”   ชายน์ตอบพลางยิ้มกริ่ม
“หมายความว่าไง?”   เบลถามทันที
“ท่านผู้อำนวยการอนุญาตให้ฮันนี่เรียนที่นี่   แต่ต้องผ่านการทดสอบของโรงเรียนเราให้ได้ก่อน”
“จริงๆ ที่ฮันนี่เข้าเรียนได้ง่ายแบบนี้น่าจะเพราะว่าเผ่าพันธุ์ของแม่มดด้วยล่ะมั้ง    อย่าลืมสิว่าเผ่าพันธุ์แม่มดหายไปกว่าสิบปีจนเราคิดว่าเผ่าพันธุ์นี้สูญสิ้นไปแล้ว    เมื่อมีแม่มดปรากฏตัวขึ้นในรอบสิบปีก็ย่อมเป็นที่น่าสนใจอยู่แล้ว”   ดัชเอ่ยตามความคิดของตน
“แต่ฉันว่าหากเธออยู่ที่นี่ก็จะเป็นประโยชน์แก่ชายน์ตามที่ชายน์เล่าเรื่องของเธอให้พวกเราฟังอ่ะนะ”   เชตอบเสริมความคิดของดัช
“ก็เป็นไปได้ทั้งนั้น    เพราะบาบาร่าให้เธอตามฉันมาเพื่อคอยช่วยเหลือฉัน    และฉันก็เชื่อว่าบาบาร่าต้องรู้อะไรบ้างอย่างที่อาจเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้แน่ๆ”   ชายน์ตอบก่อนจะเปลี่ยนเรื่องทันที
“ว่าแต่ฮันนี่เป็นอย่างไรบ้าง?”  
“ฉันจัดการให้แล้ว    ตอนนี้พักอยู่ที่ห้องของฉัน”เซฟานี่ตอบเสียงใส
“ขอบใจนะเซ”   กล่าวพลางส่งยิ้มหวานและสายตาวาววับไปให้จนเซฟานี่ยืนค้างนิ่งไปทันที
“เอ่ออ  มะ ไม่เป็นไรหรอก  แฮ่ๆๆ”   เซฟานี่ตอบรับพลางก้มหน้าหลบสายตาหวานนั่นก่อนที่แก้มเธอจะแดงไปกว่านี้
“เซ   เธอป่วยหรอ   หน้าแดงเชียวนะ ฮ่าๆๆๆ”   มาร์ตินเห็นแล้วก็อดที่จะแซวไม่ได้
“ฉันเหนื่อยอ่ะ   พวกเธอกลับไปก่อนเถอะ    เชกับเจด้าก็กลับหอไปได้แล้ว   พรุ่งนี้เรามีแข่งนะ”   ชายน์เอ่ยไล่หน้าตาเฉยจนเพื่อนๆ อดที่จะพากันยิ้มไปกับอาการเขินของชายน์และเซฟานี่ไม่ได้   แต่ก็ยอมพากันเดินออกไปแต่โดยดี
“พรุ่งนี้เราเริ่มแข่งแปดโมงเช้านะชายน์   รีบนอนรีบพักผ่อนซะเพราะนายก็เจ็บมาเหมือนกันนี่” เบลเอ่ยเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“ขอบใจนะเบล   ทางนี้ฉันจัดการต่อเอง  หึหึ”   เดวี่ชิงตอบก่อนจนชายน์อ้าปากเก้อ
“ฮ่าๆๆ   ตามสบายนะ”   เบลหัวเราะลั่นเมื่อเห็นอาการของเดวี่ที่ไม่เคยจะเก็บได้เหมือนเรื่องอื่นๆเลยซักครั้งว่าห่วงชายน์ 
ปัง!!  เสียงปิดประตูดังขึ้นเมื่อเพื่อนๆ พากันออกไปหมดแล้ว   เดวี่หันมาจ้องชายน์ก่อนจะเดินเข้ามาหาในที่สุด
“แดร์ดราก้อนไปแล้วหรอ?”   ชายน์ชิงถามก่อน
“อืม”
“ได้ฝากอะไรไว้มั๊ย?”  
“ฝากบอกว่าอย่าลืมนึกถึงเขาเมื่อนายมีปัญหา”  เดวี่ตอบขณะจ้องชายน์ไม่วางตาและเงียบไปชั่วครูก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“ถอดเสื้อสิชายน์”
“ห๊ะ!!  ว่าไงนะ?”  ชายน์ถามกลับอย่างตกใจ
“ถอดเสื้อออก  เดี๋ยวนี้”  เดวี่ย้ำหนักแน่นจนชายน์ยอมทำตาม
“แล้วก็นอนนิ่งๆ” เดวี่สั่งด้วยใบหน้ากลั้นยิ้มเต็มที่
“อ่ะ   ถอดหมดล่ะ   จะทำอะไรก็เชิญเลยเจ้าชาย ฮ่าๆๆ”   ชายน์ตอบพร้อมล้มตัวลงนอนแล้วหลับตานิ่ง   ทุกอย่างเงียบสงบนิ่งไปชั่วครู่จนชายน์อดจะตื่นเต้นไม่ได้ว่าเดวี่จะทำอะไร
“หลายแผลเลยนะนี่    รอยฟกช้ำก็นิดหน่อย”   เดวี่กล่าวพลางใช้ปลายนิ้วแตะยาแล้วป้ายลงบนแผลฟกช้ำอย่างแผ่วเบาจนชายน์อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“ก็ยุ่งๆ อ่ะ   กลับมาก็ไปสภาแกรนน่าเลย   ไม่ได้ปฐมพยาบาลแต่แรก”   ชายน์ตอบพลางลืมตาแป๋ว
“ใช้เวทย์รักษาไม่ได้หรอ?”   ชายน์ยังคงถามต่อ
“ได้   แต่ยานี่ของบาบาร่าน่ะ   ฉันแค่อยากลอง”   เดวี่ตอบพลางกระตุกยิ้มเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องและน้ำเสียงที่เป็นการเป็นงานทันที
“พรุ่งนี้การแข่งขันรอบชิงของทุกรายการจะแข่งขันที่โรงเรียนเรา    ตอนนี้เด็กๆและผู้ลงแข่งก็เข้าพักที่หอรับรองหมดแล้ว”
“นายว่าพวกเราจะทำได้มั๊ย?”
“ไม่รู้   แต่ที่แน่ๆ   พวกเวทย์มืดมันมาแน่    ฉันอยากให้นายระวังตัวไว้มากๆ”   เดวี่เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงเครียด
“พวกนั้นลงแข่งด้วยหรือ?”
“คนของพวกมันมีปะปนอยู่ทุกที่   อีกอย่างนะช่วงค่ำหลังจากงานเลี้ยงเลิกแล้วจะเป็นพิธีศักดิ์สิทธิของแกรนน่า    พวกมันต้องบุกมาแน่”
“มาทุกปีเลยมั๊ย?”
“ไม่หรอก    ทุกๆ ปีผลึกนั่นจะอ่อนกำลังลงเรื่อยๆ    และปีนี้ผลึกเวทย์นั่นอ่อนกำลังลงที่สุดไง   พวกนั้นจะต้องบุกมาทำลายผลึกแน่  เมื่อผลึกถูกทำลายแกรนน่าจะกลายเป็นดินแดนรัตติกาลทันที”   เดวี่อธิบาย
“ถ้าฉันคือผู้พิทักษ์จริง   ฉันจะปกป้องผลึกนั่นเอง”   ชายน์ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ระวังชินด้วยนะ   ฉันว่าเขาดูแปลกๆ     เขาเป็นพวกใช้เวทย์แห่งแสงแต่ทำไมแววตาเขาถึงดำมืดแบบนั้น   ฉันว่าเหมือนเขาตกอยู่ในอำนาจอะไรซักอย่างนะ”   เดวี่เอ่ยพลางนวดยาไปด้วยและเมื่อสังเกตว่าคนที่นอนอยู่นั้นเงียบไปนานจึงก้มหน้าชะโงกไปมองคนที่นอนคว่ำก้มหน้าอยู่นั่นทันที
“หลับ?”  เดวี่เอ่ยเสียงฉงนเมื่อเห็นเปลือกตานั่นปิดสนิท   แต่เมื่อก้มลงไปใกล้ๆ ก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ ดังออกมาจากคนที่นอนนิ่งอันเป็นสัญญาณว่าหลับสนิทไปแล้วนั่นเอง
“เหนื่อยแย่เลยสินะ นายน้อยสหายข้า”   เดวี่เอ่ยพร้อมกับดึงผ้าห่มมาห่มให้อย่างแผ่วเบา
‘นายทำหน้าที่ของนาย   ฉันก็จะทำหน้าที่ของฉันให้เต็มที่เช่นกัน นายน้อยสหายข้า’
…....................................................................................………………………………………………………………………………………………………