ร้านหนังสือของคุณริกกะ

*NOTE* 『』จะใช้แทนช่องคำพูดนะครับ ส่วน 「」จะใช้แทนเสียงในหัวนะครับบ
 
 
 
 
『ริกกะเดี๋ยวอีก5นาทีช่วยมาพบครูที่ออฟฟิซหน่อยนะ』
 
คุณครูอมรรัตน์ที่เดินมาจากตึกได้บอกกับริกกะด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า
 
『ทราบแล้วค่ะอีกซักพักจะตามไปนะคะ』
 
ริกกะรีบตอบด้วยความตื่นตระหนก
 
ในระหว่างนั้นพวกของเจมส์ที่ได้ยินก็ต่างพากันสงสัยว่าครูอมรรัตน์นั้นต้องการอะไรจากตัวของริกกะกันนั้นเลยได้   วางแผนเพื่อที่จะตามไป
 
『นี่แกคิดว่าครูเขามีเรื่องอะไรกับริกกะไหมนะ』
 
โยถามเพื่อนของเขาด้วยความสงสัย
 
『คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เพราะฉันก็ได้ยินมาว่าริกกะน่ะเป็นเด็กเรียนดีถ้ามีเรื่องจริงๆคงจะเกี่ยวกับเรื่องเรียนมากกว่า』
 
เอกตอบกลับโยด้วยน้ำเสียงที่ไร้กังวล
 
『แหม ทำเป็นรู้ดีเชียวนะแอบชอบเขาอยู่รึไง』
 
โยแกล้งตอบกลับด้วยความกวน
 
『จะบ้ารึไง...ชั้นไม่ได้ชอบยัยนั่นซักหน่อยไม่ใช่สเปคฉันเลยแม้แต่นิดเดียว』
 
เอกรีบตอบกลับไปด้วยความเขินอาย
 
『นี่พวกนายเงียบหน่อยได้มั้ยเดี๋ยวพวกริกกะก็รู้หรอกว่าเราแอบฟังกันอยู่น่ะ』
 
เจมส์ตะโกนออกมาดุเพื่อนของเขา แต่เพื่อนทั้ง2ของเขากลับขำออกมา
 
『ฮ่าๆๆๆ..นายนี่ตลกเป็นบ้าเลย』
 
เจมส์กลับสนว่าทำไมเพื่อนของเขาถึงได้ขำออกมา
 
『นายว่าเราเสียงดังแต่ตอนนี้นายเสียงดังที่สุดเลยนะ..ฮ่าๆๆ』
 
เจมส์หน้าแดงขึ้นแล้วรีบหันกลับไปมองยังพวกริกกะ แต่ดูเหมือนพวกเธอจะยังไม่รู้เรื่อง
 
『เอาเป็นว่าช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ….นายน่ะทำไมถึงรู้จักกับริกกะได้ล่ะ』
 
โยได้เปลี่ยนเรื่องมาถามเจมส์แทน
 
『ฉันก็แค่บังเอิญไปเจอเธอแค่นั้นเองเลยอยากจะรู้จักมากกว่านี้…..ก็แค่นั้นเอง』
 
เจมส์ตอบกลับไปแบเงียบๆด้วยความเขินอาย
 
『แหน่ะมันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอนเลยใช่มั้ยบี1』
『ใช่แล้วล่ะบี2』
 
ทั้งเอกและโยต่างหยอกล้อเจมส์
 
『มีอะไรหรือคะคุณครู』
 
ริกกะที่เพิ่งเดินทางมาถึงห้องพักครูได้เปิดบทสทนากับครูอมรรัตน์
 
『มีซิ….เรื่องการสอบวัดระดับภาษาไทยคราวที่แล้วของเธอน่ะทำได้ดีสุดๆไปเลยรู้มั้ยผู้อำนวยการจะจัดงานให้รางวัลเธอในวันพรุ่งนี้ด้วยนะ』 
 
『เอ๊ะ..จริงหรือคะหนูทำได้ดีขนาดนั้นเลยหรือคะ』
 
『แน่นอนซิขนาดคุณครูหมวดอื่นๆที่รู้เรื่องนี้ยังชมเธอหมดเลยนะจ๊ะ』
 
ในระหว่างที่ริกกะกำลังคุยอยู่กับครูอมรรัตน์นั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้องพักครู
 
『อมรรัตน์ดูเหมือนจะมีแขกมาหาอยู่นอกห้องตั้ง3คนเลยนะ』
 
ครูรัชวีได้พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างพร้อมกับความไม่พอใจ
 
『หนูขอฝากพี่จัดการก่อนได้ไหมคะตอนนี้หนูกำลังคุยธุระกับนักเรียนอยู่ค่ะ』
 
『ซวยแล้วไงดันเจอของโหดซะได้』
 
『เพราะแกมัวแต่ยุกยิกอยู่นั่นแหละเราถึงโดนจับได้น่ะ』
 
ทันใดนั้นประตูห้องพักครูได้เปิดออกมาพร้อมกับร่างอันสูงใหญ่ของครูผู้หยิงวัยกลางคนก็ได้ปรากฎออกมาให้เห็นด้วยเช่นกัน
 
『นี่!...พวกเธอกำลังทำอะไรอยู่มิทราบถ้ามีอะไรก็เดินเข้ามาสิจะมามัวด้อมๆมองๆทำไม』
 
เสียงของครูคนนั้นเป็นเสียงอันหยาบกร้านระคายหูของครูรัชวี
 
『ป-เปล่าครับพวกผมไม่ได้มีธุระอะไรเลยครับ แค่บังเอิญผ่านมาเฉยๆ』
 
พวกเจมส์รีบตอบกลับอย่างกระวนกระวายเพราะใครๆก็ต่างรู้ดีว่าหากมีปัญหากับครูรัชวีแล้วนอกจากจะถูกเพ่งเล็งเป็นพิเศษแล้วยังสามารถโดนยัดข้อหาแปลกๆที่ไม่เป็นธรรมได้
 
『หรือก็คือพวกเธอกำลังแอบฟังอยู่ซินะเข้ามาเดี๋ยวนี้รู้ไหมการแอบฟังคนอื่นน่ะเป็นเรื่องที่เสียมารยาทมากๆโดยเฉพาะถ้าเป็นธุระของคนอื่นถ้าพวกเธอออกไปทำข้างนอกพวกเธออาจจะโดนตำรวจจับเข้าตารางเอาได้』
 
ทุกๆคนต่างรู้ว่าครูรัชวีนั้นเป็นคนที่ไม่ยอมใครแล้วเธอจะไม่ยอมฟังข้อแก้ตัวเลยแม้แต่นิดเดียวไม่ว่าสิ่งที่เราะพูดนั้นจะถูกหรือผิดก็ตามยังไงซะตอนนี้พวกของเจมส์ก็ได้รู้แล้วว่าเขาไม่อาจเลี่ยงปัญหากับครูคนนี้ได้อีกต่อไป
 
『เข้ามาในห้องเดี๋ยวนี้ยังไงซะพวกเธอก็ต้องโดนทำโทษทางวินัยอยู่แล้ว』
 
『ครับ』
พวกเจมส์ได้เดินเข้ามาในห้องพักครูโดยที่พวกเขาจะได้เดินไปยังส่วนที่อยู่หลังสุดของห้องซึ่งซ่อนอยู่ตรงเหลี่ยมตึกพอดี
 
『คุณเจมส์เธอเป็นลูกครึ่งอังกฤษใช่ไหม』
 
『ใช่ครับ』
 
『ฉันได้ยินมาว่าคนอังกฤษน่ะมีความเป็นสุภาพบุรุษนะแต่ดูเหมือนว่าคุณเนี่ยจะไม่มีมันอยู่เลย』
 
『เอ่อ..ครูครับความเป็นสุภาพบุรุษนั้นไม่เกี่ยวกับชนชาตินะครับไม่ว่ายังไง-』
 
『นี่ฉันไม่ได้เรียกเธอมาให้เธอสอนฉันเรื่องชนชาตินะ』
 
บรรยากาศมาคุนั้นกำลังครอบคลุมทั่วทั้งห้องห้องที่ตอนแรกมีเสียงของเหล่าคุณครูที่กำลังคุยกันอยู่กลับกลายเป็นเสียงที่เงียบสงัดที่แม้แต่เหล่าคุณครูยังรู้สึกอึดอัดไปด้วย ทันใดนั้นก็มีเสียงของใครคนนึงดังขี้นมา
 
『นี่รัชวีเธอไม่เห็นจะต้องไปว่าเขาด้วยเลยเธอแค่เรียกมาตักเตือนแค่นั้นก็พอยังไงซะเจมส์เขาก็-』
 
『ไหนว่าคุณกำลังยุ่งกับงานของคุณอยู่ไงคุณจะมายุ่งเรื่องของเด็กๆพวกนี้ทำไมแล้วอีกอย่างนะเรื่องการจัดการระเบียบวินัยในตัวนักเรียนก็เป็นเรื่องของฉันด้วยคุณน่ะกลับไปทำงานของคุณต่อเถอะ』
 
ด้วยลักษณะท่าทางและวิธีการพูดของเธอทำให้บรรยากาศนั้นแย่ลงไปกว่าเดิมแถมคุณครูคนนั้นดูเหมือนจะหน้าเสียไปอีกด้วย
 
『เฮ้อ..พ่อแม่สมัยนี้มัวแต่ทำงานจนไม่มีเวลาให้ลูกเต้าตัวเองเลยเพราะงี้สินะเด็กสมัยนี้มารยาทเลยไม่ค่อยมี』
 
『ครูครับถ้าจะว่าก็ว่าแค่ตัวผมพอครับทำไมต้องสาวไปถึงบุพการีผมด้วยเรื่องแบบนี้ผมไม่-』
 
『พอได้แล้วตั้งแต่เข้ามาเธอก็เอาแต่พูดจาไร้สัมมาคาราวะเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่คุณเจมส์』
 
「ใช่แล้วล่ะคนแบบนี้ไงที่ฉันเกลียดที่สุดคนแบบเขาคนที่ไม่ยอมฟังอะไรเลยเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่」

『เซ็นเอกสารนี่ซะ』
 
『ถ้าครูไม่อธิบายว่ามันคืออะไรผมก็ไม่เซ็นหรอกนะครับ』
 
『แล้วทำไมเธอถึงไม่อ่านมันซะล่ะเธอจะมีตาไว้ทำอะไรงั้นหรอฮะ』
 
「ใบลงโทษทางวินัย?เอกสารฉบับนี้ใช้สำหรับการลงโทษทางวินัยสำหรับรักเรียนที่ฝ่าฝืนกฏของทงโรงเรียน」
 
『แค่เรื่องแค่นี้ผมต้องโดนลงโทษทางวินัยเลยหรอครับ』
 
『ฉันไม่ให้เธอโดนพักการเรียนก็บุญแล้วนะทีนี้ก็เงียบๆแล้วเซ็นไป』
 
『แล้วผมจะโดนพักการเรียนข้อหารอะไรครับ?』
 
『เธอยังต้องให้ฉันพูดอีกหรอหุบปากของเธอแล้วเซ็นใบบันทึกได้แล้วพวกเธอจะได้รีบออกไปซักที』
สุดท้ายเจมส์และเพื่อนของเขาก็ได้ยอมเซ็นใบบันทึกแล้วเดินออกจากห้องไปเมื่อพวกเขากลับมาที่ห้องเรียนก็ได้พบว่าเรื่องของพวกเขาก็ได้กระจายไปแล้วเรียบร้อย
 
『นี่ๆจริงรึเปล่าที่นายไปฉะกับครูรัชวีมาน่ะ』
 
『นี่ๆนายโดนเรื่องอะไรกันเนี่ยทำไมถึงได้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นน่ะ』
 
『นายมันโคตรเท่ห์เลยว่ะเจมส์』
 
พวกเขาทั้ง3คนกำลังงุนงงกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแต่ดูเหมือนว่าเอกนั้นจะหันไปทางเจมส์แล้วเจมส์นั้นกำลังทำหน้าแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนแต่จู่ๆสีหน้าของเจมส์ก็กลับมาเป็นปรกติ
 
『อ๋อ….ไม่มีอะไรหรอกแค่โดนอะไรนิดๆหน่อยๆแค่นั้นเอง』
 
『เหอะขนาดโดนมาหนักแล้วแท้ๆยังเก๊กได้อีกรึไงเจมส์ฉันขอบอกเลยนะต่อจากนี้ชีวิตแกได้ยุ่งเหยิงกว่าเดิมแน่ๆ』
 
เสียงปริศนาที่ดังมาจากหลังห้องทำให้ทุกคนหันกลับไปมองว่าต้นตอของเสียงนั้นคือใครแต่แล้วเมื่อทุกคนได้รู้ว่าใครเป็นต้นตอของเสียงนั้นก็ต่างพากันทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายแถมยังมีบางส่วนหัวเราะด้วย
 
『แกอีกแล้วหรอเบิร์ดเมื่อไหร่แกจะเลิกทำตัวอย่างนี้ซักทีนะใครๆก็รู้ว่าแกอิจฉาที่เจมส์เหนือกว่าแกตลอดเลยใช่ไหมล่ะฮ่าๆๆๆๆ』
 
『อึก...ใครจะไปอิจฉาไอคนพรรค์นี้กันวะ』
 
『จ้าๆพ่อคนเก่ง』
 
『ทุกคนพอได้แล้วคาบบ่ายจะเริ่มแล้วนะ』
 
เมื่อสิ้นเสียงของหัวหน้าห้องทุกคนก็กลับไปนั่งประจำที่ของตัวเอง
 
『ฉันขอบอกแกไว้ก่อนเลยนะเจมส์ คอร์เนลล์ ต่อจากนี้ชีวิตแกต้องเจอแต่ความลำบาก』
 
เบิร์ดได้มากระซิบข้างหูเจมส์แต่เจมส์ก็ไม่ได้คิดอะไรพร้อมกับกลับไปนั่งประจำที่ของตนเอง

กริ๊ง…...เสียงออดหมดเวลาคาบสุดท้ายได้ดังขึ้นทุกคนได้เก็บของพร้อมบอกลากันส่วนเจมส์และผองเพื่อนได้เดินออกจากโรงเรียนไปก่อนหน้านี้แล้ว5นาที
 
『เฮ้อ….ไม่อยากจะคิดเลยว่าเราต้องไปเจอกับอะไรแบนี้เลย』
 
『นี่โย』
 
『หะ?』
 
『ต่อยหน้าฉันทีขอแบบแรงที่สุดในชีวิตนายเลยนะ』
 
『นี่นายโดนด่าจนสมองเพี๊ยนไปแล้วรึไง』
 
『ชั่งฉันเถอะหน้าต่อยหน้าฉันที』
 
ปั๊ก...โยต่อยหน้าเอกสุดแรงเกิด
 
『มันเจ็บนะเว้ย』
 
『ก็แกบอกให้ฉันต่อยเองไม่ใช่รึไง』
 
『ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะเจ็บขนาดนี้』
 
『สรุปแล้วมันไม่ใช่ความฝันใช่ไหมเนี่ย』
 
เอกได้กระซิบกับตัวเองทันใดนั้นเองเจมส์ก็ดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
 
『พวกนายกลับไปก่อนเลย』
 
『เอ๋….』
 
ทั้งคู่ได้อุทานพร้อมกันเพราะตกใจที่ปกติเจมส์ที่จะกลับบ้านด้วยกันดันมาบอกให้กลับไปก่อน
 
『ฉันมีที่ที่ต้องไปก่อนน่ะ』
 
『ก็ได้นะ...แต่นายจะกลับมาเล่นเกมด้วยกันใช่ไหมคืนนี้』
 
『ฉันไม่ยอมให้พวกนายเวลแซงฉันหรอกน่าฮ่าๆ』
 
หลังจากบทสนทนาได้จบลงเจมส์ได้แยกออกจากทั้งคู่
 
『แล้วพวกเราเอาไงต่อดีอ่ะ』
 
โยถามเอกด้วยความงุนงง
 
『ไปร้านป้าแอ๊วกันมั้ยฉันเริ่มหิวละ』
 
『คิดดีๆก็เป็นนี่นายหน่ะ』
 
『เงียบไปเลย』
 
　
แอ๊ด…...เสียงประตูไม้เก่าได้ถูกเปิดออกพร้อมกับมีเสียงของชายแก่ดังขึ้นมา
 
『ยินดีต้อนรับครั-..อ้าวเจ้าหนุ่มคนเมื่อวานหนิว่าไงเป็นยังไงบ้างมาหาริกกะอย่างงั้นหรอเธอยังกลับมาไม่ถึงหรอกนะ』
 
ชายคนนั้นได้ทักทายเจมส์อย่างเป็นมิตรแต่ดูเหมือนว่าเจมส์จะทั้งงงและเขินอายใเวลาเดียวกัน
 
『อ่าครับ』
 
เจมส์ตอบกลับไปอย่างเงียบๆไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้นมา
 
『กลับมาแล้วค่า』
 
ริกกะได้รีบเปิดประตูออกมาแล้วได้พบจับเจมส์ที่กำลังนั่งอยู่ตรงมุมร้าน
 
『อ๊ะ….!?』
 
『เอาล่ะคนแก่อย่างฉันก็หมดหน้าที่แล้วคงต้องปล่อยให้คนหนุ่มสาวทำที่เหลือต่อกันเอาเอง』
 
พ่อของริกกะพูดจบก็เดินกลับไปที่หลังร้านปล่อยให้ทั้งคู่มองหน้ากับต่อไป...