ร้านหนังสือของคุณริกกะ

หลังจากนั้นมิ้งค์ได้บอกกับเธมส์ว่าเธอจะขอตัวไปห้องน้ำก่อน

『นี่เธมส์ฉันขอไปห้องน้ำก่อนนะจ๊ะเดี๋ยวจะกลับมา』

『ได้สิ』

เธมส์รีบตอบกลับมา

หลังจากที่มิ้งค์ได้เดินออกห่างมาจากเธมส์แล้ว มิ้งค์ได้ควักโทรศัพท์ของเธอออกมาพร้อมกับส่งข้อความไปหาใครคนนึง

แล้วจู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา

『ฮัลโหล....เรียบร้อยแล้วหล่ะ..ใช่..ยัยนั่นเชื่อหัวปักหัวปำเลย..ได้คงไม่นานหรอก..ค่าจ้างตามที่ตกลงนะ....』

มิ้งค์ได้ตัดสายไปแล้วพร้อมกับแสยะยิ้มด้วยหน้าตาอันชั่วร้าย

『เฮ้อ..นี่ฉันต้องคลุกอยู่กับยัยโง่นั่นไปจนถึงเมื่อไหร่กันนะ』

หลังจากมิ้งค์ได้บ่นกับตัวเองไปแล้วเธอก็เดินกลับไปหาเธมส์ใหม่

『กลับมาแล้วหรอ..ไวจังน้า』

เธมส์ถามมิ้งค์ด้วยน้ำเสียงน่าสงสัย

『อ่อ..พอดีปวดเบาน่ะ』

『อย่างนี้นี่เองแฮะๆ』

มิ้งค์ได้แต่คิดอยู่ในใจว่า

ยัยโง่เอ้ยโดนมาขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวรึยังไงช่างเถอะยังไงซะงานของลูกค้ามันก็สำคัญกว่าอยู่แล้ว

ด้าน ริกกะ

『นี่ๆสรุปเมื่อกี้อ่ะเจมส์จริงๆใช่มั้ย』

『แล้วเธอไปรู้จักเจมส์ได้ไงอ่ะ...หรือว่า.....』

อิ้งค์ยังคงถามริกกะอยู่เรื่อยๆเพราะทั้งสงสัยและอยากแกล้งเธอ

『นี่..เดี๋ยวสิฉันเพิ่งเจอเขาได้แค่ครั้งสองครั้งเอง...เราไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกนะ』

ริกกะตอบกลับมาด้วยความเหนื่อยใจเล็กน้อย

『ยัยอิ้งค์แกจะถามริกกะไปจนถึงตอนไหนเนี่ยฉันจำได้ว่าตอนแรกริกกะก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน』

ไอซ์ยังคงดุอิ้งค์อยู่เรื่อยๆ

『แหมๆ..ไม่ใช่ว่าเธอก็อยากรู้รึไงดูหน้าเธอเองสิจ๊ะ คุณเจ้าหญิงซึนเดเระ』

อิ้งค์ตอบกลับไปจนทำให้หน้าของไอซ์แดงก่ำ

『ปะ-เปล่าซักหน่อยย่ะ ฉะ-ฉันก็แค่สงสันนิดๆหน่อยๆว่าเจอกันได้ยังไงอะไรก็แค่นั้นเองนะ!』

ไอซ์กำลังเขินอายจนทำให้เธอพูดไม่เป็นคำ

『เห...ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าพวกเธอไปเจอกันได้ยังไง』

ทั้งอิ้งค์และไอซ์ตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบจากริกกะด้วยแววตาเป็นประกาย

แลแล้วทันใดนั้นก็มีคนกำลังเดินเข้ามาหาพวกริกกะ

『เห้ยเจมส์แกเห็นป่ะวะ』

『อะไรวะ』

ริกกะกำลังจะพบกับอะไรกันแน่