ร้านหนังสือของคุณริกกะ

*NOTE* 『』จะใช้แทนช่องคำพูดนะครับ ส่วน 「」จะใช้แทนเสียงในหัวนะครับบ

 

 

 

 

『ริกกะเดี๋ยวอีก5นาทีช่วยมาพบครูที่ออฟฟิซหน่อยนะ』

 

คุณครูอมรรัตน์ที่เดินมาจากตึกได้บอกกับริกกะด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า

 

『ทราบแล้วค่ะอีกซักพักจะตามไปนะคะ』

 

ริกกะรีบตอบด้วยความตื่นตระหนก

 

ในระหว่างนั้นพวกของเจมส์ที่ได้ยินก็ต่างพากันสงสัยว่าครูอมรรัตน์นั้นต้องการอะไรจากตัวของริกกะกันนั้นเลยได้   วางแผนเพื่อที่จะตามไป

 

『นี่แกคิดว่าครูเขามีเรื่องอะไรกับริกกะไหมนะ』

 

โยถามเพื่อนของเขาด้วยความสงสัย

 

『คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เพราะฉันก็ได้ยินมาว่าริกกะน่ะเป็นเด็กเรียนดีถ้ามีเรื่องจริงๆคงจะเกี่ยวกับเรื่องเรียนมากกว่า』

 

เอกตอบกลับโยด้วยน้ำเสียงที่ไร้กังวล

 

『แหม ทำเป็นรู้ดีเชียวนะแอบชอบเขาอยู่รึไง』

 

โยแกล้งตอบกลับด้วยความกวน

 

『จะบ้ารึไง...ชั้นไม่ได้ชอบยัยนั่นซักหน่อยไม่ใช่สเปคฉันเลยแม้แต่นิดเดียว』

 

เอกรีบตอบกลับไปด้วยความเขินอาย

 

『นี่พวกนายเงียบหน่อยได้มั้ยเดี๋ยวพวกริกกะก็รู้หรอกว่าเราแอบฟังกันอยู่น่ะ』

 

เจมส์ตะโกนออกมาดุเพื่อนของเขา แต่เพื่อนทั้ง2ของเขากลับขำออกมา

 

『ฮ่าๆๆๆ..นายนี่ตลกเป็นบ้าเลย』

 

เจมส์กลับสนว่าทำไมเพื่อนของเขาถึงได้ขำออกมา

 

『นายว่าเราเสียงดังแต่ตอนนี้นายเสียงดังที่สุดเลยนะ..ฮ่าๆๆ』

 

เจมส์หน้าแดงขึ้นแล้วรีบหันกลับไปมองยังพวกริกกะ แต่ดูเหมือนพวกเธอจะยังไม่รู้เรื่อง

 

『เอาเป็นว่าช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ….นายน่ะทำไมถึงรู้จักกับริกกะได้ล่ะ』

 

โยได้เปลี่ยนเรื่องมาถามเจมส์แทน

 

『ฉันก็แค่บังเอิญไปเจอเธอแค่นั้นเองเลยอยากจะรู้จักมากกว่านี้…..ก็แค่นั้นเอง』

 

เจมส์ตอบกลับไปแบเงียบๆด้วยความเขินอาย

 

『แหน่ะมันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอนเลยใช่มั้ยบี1』

『ใช่แล้วล่ะบี2』

 

ทั้งเอกและโยต่างหยอกล้อเจมส์

 

『มีอะไรหรือคะคุณครู』

 

ริกกะที่เพิ่งเดินทางมาถึงห้องพักครูได้เปิดบทสทนากับครูอมรรัตน์

 

『มีซิ….เรื่องการสอบวัดระดับภาษาไทยคราวที่แล้วของเธอน่ะทำได้ดีสุดๆไปเลยรู้มั้ยผู้อำนวยการจะจัดงานให้รางวัลเธอในวันพรุ่งนี้ด้วยนะ』 

 

『เอ๊ะ..จริงหรือคะหนูทำได้ดีขนาดนั้นเลยหรือคะ』

 

『แน่นอนซิขนาดคุณครูหมวดอื่นๆที่รู้เรื่องนี้ยังชมเธอหมดเลยนะจ๊ะ』

 

ในระหว่างที่ริกกะกำลังคุยอยู่กับครูอมรรัตน์นั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้องพักครู

 

『อมรรัตน์ดูเหมือนจะมีแขกมาหาอยู่นอกห้องตั้ง3คนเลยนะ』

 

ครูรัชวีได้พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างพร้อมกับความไม่พอใจ

 

『หนูขอฝากพี่จัดการก่อนได้ไหมคะตอนนี้หนูกำลังคุยธุระกับนักเรียนอยู่ค่ะ』

 

『ซวยแล้วไงดันเจอของโหดซะได้』

 

『เพราะแกมัวแต่ยุกยิกอยู่นั่นแหละเราถึงโดนจับได้น่ะ』

 

ทันใดนั้นประตูห้องพักครูได้เปิดออกมาพร้อมกับร่างอันสูงใหญ่ของครูผู้หยิงวัยกลางคนก็ได้ปรากฎออกมาให้เห็นด้วยเช่นกัน

 

『นี่!...พวกเธอกำลังทำอะไรอยู่มิทราบถ้ามีอะไรก็เดินเข้ามาสิจะมามัวด้อมๆมองๆทำไม』

 

เสียงของครูคนนั้นเป็นเสียงอันหยาบกร้านระคายหูของครูรัชวี

 

『ป-เปล่าครับพวกผมไม่ได้มีธุระอะไรเลยครับ แค่บังเอิญผ่านมาเฉยๆ』

 

พวกเจมส์รีบตอบกลับอย่างกระวนกระวายเพราะใครๆก็ต่างรู้ดีว่าหากมีปัญหากับครูรัชวีแล้วนอกจากจะถูกเพ่งเล็งเป็นพิเศษแล้วยังสามารถโดนยัดข้อหาแปลกๆที่ไม่เป็นธรรมได้

 

『หรือก็คือพวกเธอกำลังแอบฟังอยู่ซินะเข้ามาเดี๋ยวนี้รู้ไหมการแอบฟังคนอื่นน่ะเป็นเรื่องที่เสียมารยาทมากๆโดยเฉพาะถ้าเป็นธุระของคนอื่นถ้าพวกเธอออกไปทำข้างนอกพวกเธออาจจะโดนตำรวจจับเข้าตารางเอาได้』

 

ทุกๆคนต่างรู้ว่าครูรัชวีนั้นเป็นคนที่ไม่ยอมใครแล้วเธอจะไม่ยอมฟังข้อแก้ตัวเลยแม้แต่นิดเดียวไม่ว่าสิ่งที่เราะพูดนั้นจะถูกหรือผิดก็ตามยังไงซะตอนนี้พวกของเจมส์ก็ได้รู้แล้วว่าเขาไม่อาจเลี่ยงปัญหากับครูคนนี้ได้อีกต่อไป

 

『เข้ามาในห้องเดี๋ยวนี้ยังไงซะพวกเธอก็ต้องโดนทำโทษทางวินัยอยู่แล้ว』

 

『ครับ』

พวกเจมส์ได้เดินเข้ามาในห้องพักครูโดยที่พวกเขาจะได้เดินไปยังส่วนที่อยู่หลังสุดของห้องซึ่งซ่อนอยู่ตรงเหลี่ยมตึกพอดี

 

『คุณเจมส์เธอเป็นลูกครึ่งอังกฤษใช่ไหม』

 

『ใช่ครับ』

 

『ฉันได้ยินมาว่าคนอังกฤษน่ะมีความเป็นสุภาพบุรุษนะแต่ดูเหมือนว่าคุณเนี่ยจะไม่มีมันอยู่เลย』

 

『เอ่อ..ครูครับความเป็นสุภาพบุรุษนั้นไม่เกี่ยวกับชนชาตินะครับไม่ว่ายังไง-』

 

『นี่ฉันไม่ได้เรียกเธอมาให้เธอสอนฉันเรื่องชนชาตินะ』

 

บรรยากาศมาคุนั้นกำลังครอบคลุมทั่วทั้งห้องห้องที่ตอนแรกมีเสียงของเหล่าคุณครูที่กำลังคุยกันอยู่กลับกลายเป็นเสียงที่เงียบสงัดที่แม้แต่เหล่าคุณครูยังรู้สึกอึดอัดไปด้วย ทันใดนั้นก็มีเสียงของใครคนนึงดังขี้นมา

 

『นี่รัชวีเธอไม่เห็นจะต้องไปว่าเขาด้วยเลยเธอแค่เรียกมาตักเตือนแค่นั้นก็พอยังไงซะเจมส์เขาก็-』

 

『ไหนว่าคุณกำลังยุ่งกับงานของคุณอยู่ไงคุณจะมายุ่งเรื่องของเด็กๆพวกนี้ทำไมแล้วอีกอย่างนะเรื่องการจัดการระเบียบวินัยในตัวนักเรียนก็เป็นเรื่องของฉันด้วยคุณน่ะกลับไปทำงานของคุณต่อเถอะ』

 

ด้วยลักษณะท่าทางและวิธีการพูดของเธอทำให้บรรยากาศนั้นแย่ลงไปกว่าเดิมแถมคุณครูคนนั้นดูเหมือนจะหน้าเสียไปอีกด้วย

 

『เฮ้อ..พ่อแม่สมัยนี้มัวแต่ทำงานจนไม่มีเวลาให้ลูกเต้าตัวเองเลยเพราะงี้สินะเด็กสมัยนี้มารยาทเลยไม่ค่อยมี』

 

『ครูครับถ้าจะว่าก็ว่าแค่ตัวผมพอครับทำไมต้องสาวไปถึงบุพการีผมด้วยเรื่องแบบนี้ผมไม่-』

 

『พอได้แล้วตั้งแต่เข้ามาเธอก็เอาแต่พูดจาไร้สัมมาคาราวะเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่คุณเจมส์』

 

「ใช่แล้วล่ะคนแบบนี้ไงที่ฉันเกลียดที่สุดคนแบบเขาคนที่ไม่ยอมฟังอะไรเลยเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่」

『เซ็นเอกสารนี่ซะ』

 

『ถ้าครูไม่อธิบายว่ามันคืออะไรผมก็ไม่เซ็นหรอกนะครับ』

 

『แล้วทำไมเธอถึงไม่อ่านมันซะล่ะเธอจะมีตาไว้ทำอะไรงั้นหรอฮะ』

 

「ใบลงโทษทางวินัย?เอกสารฉบับนี้ใช้สำหรับการลงโทษทางวินัยสำหรับรักเรียนที่ฝ่าฝืนกฏของทงโรงเรียน」

 

『แค่เรื่องแค่นี้ผมต้องโดนลงโทษทางวินัยเลยหรอครับ』

 

『ฉันไม่ให้เธอโดนพักการเรียนก็บุญแล้วนะทีนี้ก็เงียบๆแล้วเซ็นไป』

 

『แล้วผมจะโดนพักการเรียนข้อหารอะไรครับ?』

 

『เธอยังต้องให้ฉันพูดอีกหรอหุบปากของเธอแล้วเซ็นใบบันทึกได้แล้วพวกเธอจะได้รีบออกไปซักที』

สุดท้ายเจมส์และเพื่อนของเขาก็ได้ยอมเซ็นใบบันทึกแล้วเดินออกจากห้องไปเมื่อพวกเขากลับมาที่ห้องเรียนก็ได้พบว่าเรื่องของพวกเขาก็ได้กระจายไปแล้วเรียบร้อย

 

『นี่ๆจริงรึเปล่าที่นายไปฉะกับครูรัชวีมาน่ะ』

 

『นี่ๆนายโดนเรื่องอะไรกันเนี่ยทำไมถึงได้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นน่ะ』

 

『นายมันโคตรเท่ห์เลยว่ะเจมส์』

 

พวกเขาทั้ง3คนกำลังงุนงงกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแต่ดูเหมือนว่าเอกนั้นจะหันไปทางเจมส์แล้วเจมส์นั้นกำลังทำหน้าแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนแต่จู่ๆสีหน้าของเจมส์ก็กลับมาเป็นปรกติ

 

『อ๋อ….ไม่มีอะไรหรอกแค่โดนอะไรนิดๆหน่อยๆแค่นั้นเอง』

 

『เหอะขนาดโดนมาหนักแล้วแท้ๆยังเก๊กได้อีกรึไงเจมส์ฉันขอบอกเลยนะต่อจากนี้ชีวิตแกได้ยุ่งเหยิงกว่าเดิมแน่ๆ』

 

เสียงปริศนาที่ดังมาจากหลังห้องทำให้ทุกคนหันกลับไปมองว่าต้นตอของเสียงนั้นคือใครแต่แล้วเมื่อทุกคนได้รู้ว่าใครเป็นต้นตอของเสียงนั้นก็ต่างพากันทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายแถมยังมีบางส่วนหัวเราะด้วย

 

『แกอีกแล้วหรอเบิร์ดเมื่อไหร่แกจะเลิกทำตัวอย่างนี้ซักทีนะใครๆก็รู้ว่าแกอิจฉาที่เจมส์เหนือกว่าแกตลอดเลยใช่ไหมล่ะฮ่าๆๆๆๆ』

 

『อึก...ใครจะไปอิจฉาไอคนพรรค์นี้กันวะ』

 

『จ้าๆพ่อคนเก่ง』

 

『ทุกคนพอได้แล้วคาบบ่ายจะเริ่มแล้วนะ』

 

เมื่อสิ้นเสียงของหัวหน้าห้องทุกคนก็กลับไปนั่งประจำที่ของตัวเอง

 

『ฉันขอบอกแกไว้ก่อนเลยนะเจมส์ คอร์เนลล์ ต่อจากนี้ชีวิตแกต้องเจอแต่ความลำบาก』

 

เบิร์ดได้มากระซิบข้างหูเจมส์แต่เจมส์ก็ไม่ได้คิดอะไรพร้อมกับกลับไปนั่งประจำที่ของตนเอง

กริ๊ง…...เสียงออดหมดเวลาคาบสุดท้ายได้ดังขึ้นทุกคนได้เก็บของพร้อมบอกลากันส่วนเจมส์และผองเพื่อนได้เดินออกจากโรงเรียนไปก่อนหน้านี้แล้ว5นาที

 

『เฮ้อ….ไม่อยากจะคิดเลยว่าเราต้องไปเจอกับอะไรแบนี้เลย』

 

『นี่โย』

 

『หะ?』

 

『ต่อยหน้าฉันทีขอแบบแรงที่สุดในชีวิตนายเลยนะ』

 

『นี่นายโดนด่าจนสมองเพี๊ยนไปแล้วรึไง』

 

『ชั่งฉันเถอะหน้าต่อยหน้าฉันที』

 

ปั๊ก...โยต่อยหน้าเอกสุดแรงเกิด

 

『มันเจ็บนะเว้ย』

 

『ก็แกบอกให้ฉันต่อยเองไม่ใช่รึไง』

 

『ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะเจ็บขนาดนี้』

 

『สรุปแล้วมันไม่ใช่ความฝันใช่ไหมเนี่ย』

 

เอกได้กระซิบกับตัวเองทันใดนั้นเองเจมส์ก็ดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

 

『พวกนายกลับไปก่อนเลย』

 

『เอ๋….』

 

ทั้งคู่ได้อุทานพร้อมกันเพราะตกใจที่ปกติเจมส์ที่จะกลับบ้านด้วยกันดันมาบอกให้กลับไปก่อน

 

『ฉันมีที่ที่ต้องไปก่อนน่ะ』

 

『ก็ได้นะ...แต่นายจะกลับมาเล่นเกมด้วยกันใช่ไหมคืนนี้』

 

『ฉันไม่ยอมให้พวกนายเวลแซงฉันหรอกน่าฮ่าๆ』

 

หลังจากบทสนทนาได้จบลงเจมส์ได้แยกออกจากทั้งคู่

 

『แล้วพวกเราเอาไงต่อดีอ่ะ』

 

โยถามเอกด้วยความงุนงง

 

『ไปร้านป้าแอ๊วกันมั้ยฉันเริ่มหิวละ』

 

『คิดดีๆก็เป็นนี่นายหน่ะ』

 

『เงียบไปเลย』

 

　

แอ๊ด…...เสียงประตูไม้เก่าได้ถูกเปิดออกพร้อมกับมีเสียงของชายแก่ดังขึ้นมา

 

『ยินดีต้อนรับครั-..อ้าวเจ้าหนุ่มคนเมื่อวานหนิว่าไงเป็นยังไงบ้างมาหาริกกะอย่างงั้นหรอเธอยังกลับมาไม่ถึงหรอกนะ』

 

ชายคนนั้นได้ทักทายเจมส์อย่างเป็นมิตรแต่ดูเหมือนว่าเจมส์จะทั้งงงและเขินอายใเวลาเดียวกัน

 

『อ่าครับ』

 

เจมส์ตอบกลับไปอย่างเงียบๆไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้นมา

 

『กลับมาแล้วค่า』

 

ริกกะได้รีบเปิดประตูออกมาแล้วได้พบจับเจมส์ที่กำลังนั่งอยู่ตรงมุมร้าน

 

『อ๊ะ….!?』

 

『เอาล่ะคนแก่อย่างฉันก็หมดหน้าที่แล้วคงต้องปล่อยให้คนหนุ่มสาวทำที่เหลือต่อกันเอาเอง』

 

พ่อของริกกะพูดจบก็เดินกลับไปที่หลังร้านปล่อยให้ทั้งคู่มองหน้ากับต่อไป...