เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่43:มากับฉัน
หวางจวนได้ยินคำพูดของเฉิงเฟิงจือแล้วเธอกำหมัดแน่น เธอไม่มีน้ำตาเลย ในใจก็ไม่ได้เจ็บปวด มีแต่ความหมดหวัง
“ใครบอกว่าเธอไม่มีที่ไป? เธอไปอยู่บ้านฉันได้ พวกเธอไม่ต้องการ แต่ฉันต้องการ ฉันจะรับเธอเป็นน้อง ให้เธอใช้ชีวิตกับฉัน อีกหน่อยฉันจะดูแลเธอเอง”
ที่จริงตอนที่เฉินเยี่ยนเดินออกมาเธอคิดไว้ดีแล้วเธอมองออกว่าคนในหมู่บ้านไม่อยากจะยุ่งเรื่องคนอื่นมาก ซุ่ยหนีไม่ยอมปล่อยหวางจวน หวางเหล่าฉือซื่อเกินไปเป็นเสาหลักให้ครอบครัวหวางไม่ได้ แม่หวางจวนก็ทำอะไรลูกสะใภ้ไม่ได้ พี่ชายคนโตและคนรองของหวางจวนก็ไม่สนใจใยดี ไม่ยอมรับฟังสาเหตุ กลัวต้องขายหน้า พี่สะใภ้เธอก็บีบบังคับให้เธอตาย ลุงเธออยากจะช่วย แต่ป้าเธอไม่ยอม ถ้าไม่ใช่ตัวเองออกหน้า คงรอไม่ถึงวันพรุ่งนี้แล้ว จากเดิมที่ยังมีชีวิตอยู่กลางเป็นศพแข็งตายซาก ไม่เห็น ไม่รู้จักเธอก็ไม่พูด นี่เห็นแล้ว แล้วยังเป็นคนที่ไม่แย่ในสายตาด้วย เธอไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้
พูดออกไปว่าให้หวางจวนอยู่กับเธอ เฉินเยี่ยนไม่ได้วู่วาม บางทีคนอื่นฟังดูเหมือนจะไร้เหตุผล แต่ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้
พ่อแม่เธอเป็นคนนิสัยไม่แย่เลย ถ้าหวางจวนกลับไปกับเธอ เธอเชื่อว่าพ่อแม่ต้องไม่ว่าอะไรหวางจวน ให้ที่พักพิงแก่หวางจวน รอจนหวางจวนค่อยๆ ฟื้นฟู จนกว่าแผลในใจเธอจะค่อยๆ ดีขึ้น บางทีหวางจวนอาจจะมีทางเดินของตัวเองและมีความสุขก็ได้
ตอนนี้แล้ว คิดว่าเธอจะพาหวางจวนกลับ คนในครอบครัวอาจจะไม่ค่อยขัดแย้ง ยังไงพ่อแม่ ปู่หวางจวนก็ไม่อยากให้หวางจวนตาย เพียงแต่โดนคนในบ้านบังคับจนรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ หวางจวนทำขายหน้า แล้วมีซุ่ยหนีที่ก่อกวนตลอดเวลา พวกเขาจึงทำอะไรไม่ได้
เป็นฝั่งซุ่ยหนีที่มาก่อความรำคาญนั้นดูหนักกว่า ถ้าเธอพาหวางจนกลับ งั้นความโกรธของซุ่ยหนีก็จะเปลี่ยนมาที่เธอแทน มาไล่ด่าถึงหน้าประตูบ้านเธอ ถ้าเธอมาด่าอยู่หน้าบ้านทุกวัน พ่อแม่ก็คงรำคาญเหมือนกัน
เฉินเยี่ยนหรี่ตาลง ความรำคาญเล็กน้อยเทียบกับหนึ่งชีวิตไม่ถือว่าหนักหนา อีกอย่างถ้าเธอแข็งข้อ ซุ่ยหนีก็คงไม่กำเริบเสิบสานแบบนี้หรอก
นี่เป็นความคิดของเฉินเยี่ยน คนอื่นไม่รู้ ดังนั้นตอนที่ได้ยินเฉินเยี่ยนพูดว่าจะเอาหวางจวนมาอยู่กับเธอทุกคนต่างตกใจกันหมด
“เธอพูดอะไร นี่จวนเอ๋อร์เป็นลูกสาวของฉัน ไม่ใช่ญาติพี่น้องบ้านเธอเลย จะไปอยู่บ้านเธอได้ยังไง นี่ไม่ถูกต้องนะ”
แม่หวางจวนถามเฉินเยี่ยนอย่างเลื่อนลอย เวลานี้น้ำตาเธอยังเปรอะหน้าอยู่ ดูแล้วน่าสงสารมาก
“ไม่ไปบ้านฉัน หรือจะต้องให้เธอตาย?”
เฉินเยี่ยนพูดเสียงเรียบ เธอรู้ว่าแม่หวางจวนสงสารลูกสาว แต่ในความสงสารก็มีข้อจำกัดอยู่เหมือนกัน เวลาจำเป็นก็ยอมทิ้งหวางจวนได้ ถ้าวันนี้ตัวเองไม่ออกหน้า หวางจวนอาจจะอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้ ไม่แน่ตอนกลางคืนก็มีเชือกแขวนคอหรือยาเบื่อหนูห่อหนึ่งฆ่าตัวตายแล้ว
แม่หวางจวนอึ้งเงียบไป คำพูดของเฉินเยี่ยนเธอโต้กลับไม่ได้ เธอรู้อยู่แก่ใจ เรื่องนี้ใหญ่ขนาดนี้ คนในบ้านและจวนเอ๋อร์ไม่มีหน้าแล้ว ถ้าจวนเอ๋อร์ยังอยู่ อีกหน่อยก็ใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้แล้ว ลูกสะใภ้คนนั้นของตัวเองจะต้องบีบบังคับให้ลูกสาวเธอตายแน่นอน
หวางจวนไม่อยากเชื่อคำพูดเฉินเยี่ยน เกิดเรื่องแบบนี้ ร่างกายและจิตใจเธอเต็มไปด้วยแผล คนที่บ้านทำแบบนี้กับตัวเอง เธอไม่สามารถโกรธเกลียดได้ ได้แต่ยอมรับ เธอคิดดีแล้ว เธอจะไม่ทำให้ที่บ้านลำบาก เธอมีชีวิตไปแบบนี้ก็ทรมาน ตอนกลางคืนเธอจะเอาเชือกแขวนคอตัวเอง อีกหน่อยจะได้ไม่ต้องได้ยินคำพูดโหดร้าย และเจ็บช้ำน้ำใจอีก แต่ตอนนี้เฉินเยี่ยนจะให้ตามเธอกลับไป แล้วยังบอกว่าตัวเธอไม่ผิด ทำไมเฉินเยี่ยนทำแบบนี้?
“เธอก็แค่พูดไปเท่านั้น ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าเธอจะเอาหวางจวนกลับไป เธอเป็นหัวหน้าครอบครัวหรือไง? ไม่ต้องมาพูดจาใหญ่โต โอเว่อร์เกินจริงตรงนี้”
เฉิงเฟิงจือกลับไม่เชื่อ เบ้ปากพูดกับหวางจวน
“ฉันพูดคำไหนคำนั้น ฉันนับถือหวางจวนเหมือนน้องสาว ฉันจะพาเธอกลับไป ต่อจากนี้ของกิน ข้าวของที่ใช้ พวกเธอไม่ต้องมายุ่ง ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ ฉันยอมแล้ว บ้านเธอยอมหรือเปล่า?”
ในเมื่อเฉินเยี่ยนออกมาแล้ว ก็จะไม่ถอยหลังกลับ
“แล้วเธอล่ะ?”
เฉิงเฟิงจือชี้ไปที่ซุ่ยหนี ตอนนี้ซุ่ยหนีไม่ได้ด่าคนแล้ว มองมาทางนี้อยู่ เธออยากรู้ว่าฝั่งนี้เกิดเรื่องอะไร “เธอไม่ได้รู้อยู่แก่ใจหรือ?”
เฉินเยี่ยนขี้เกียจพูดกับเฉิงเฟิงจือแล้ว แต่เธอรู้ว่าบ้านหวางจวน คำพูดของเฉิงเฟิงจือถือว่ามีน้ำหนัก เฉิงเฟิงจือรู้ดีอยู่แก่ใจ ถ้าหวางจวนไปกับตัวเอง ซุ่ยหนีก็จะต้องมาโกรธเกลียดตัวเอง เวลาปกติเฉินเยี่ยนที่ไม่มีเรื่องอะไรก็ไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัว แต่ให้เธอดูหวางจวนตาย เธอทำไม่ลงจริงๆ
เฉิงเฟิงจือไม่ได้พูดอะไร ลูกตากลิ้งไปมาไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร
“เฟิงจือ ไม่อย่างนั้น ไม่อย่างนั้นก็ให้น้องไปกับเฉินเยี่ยนเถอะ ไม่ว่าจะยังไง จวนเอ๋อร์ก็ไม่ควรตาย”
ฝั่งแม่หวางจวนเริ่มรู้สึกหวั่นไหว ลูกชายลูกสะใภ้ที่บ้านต่างไม่ต้องการหวางจวน กลัวจะขายหน้า ต้องบังคับให้ลูกสาวตาย ให้ลูกสาวตายกับให้ลูกสาวไปกับคนอื่นเทียบกันแล้ว เธอเลือกอย่างหลัง เฉินเยี่ยนก็บอกแล้วไม่ใช่หรือ เธอรับจวนเอ๋อร์เป็นน้องสาว ถือเป็นน้องญาติกัน ถ้าอย่างนั้นจวนเอ๋อร์อยู่บ้านเฉินเยี่ยนก็ยังพอไหว รอผ่านไปสองปีเรื่องนี้ผ่านไปแล้ว เธอจะแอบไปหาสามีให้จวนเอ๋อร์แต่งงาน
หวางจวนได้ยินคำพูดแม่ตัวเองแล้วไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกยังไง เฉินเยี่ยนที่เป็นคนนอกมายืนอยู่ตรงนี้ออกหน้าแทนเธอ แล้วคนที่บ้านล่ะ?
เธอหลับตา เก็บกดความทรมานไว้ในใจ เธอไม่ไปบ้านเฉินเยี่ยน ตัวเองเป็นคนเป็นแบบนี้ จะไปกล้าสร้างความลำบากให้คนอื่นได้ยังไง“เธอพูดอะไรก็พูดได้ พวกเขาแยกบ้านกันแล้ว บ้านนั้นมีลุงจงและหู่จื่ออยู่ เธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งออกมาพูดอะไรเธอก็เชื่อ”
เฉิงเฟิงจือจ้องหน้าแม่สามี
“พวกเราฟังพี่สาว พี่สาวเราเป็นเสาหลักของบ้านได้ พี่บอกว่าให้พี่หวางจวนไปงั้นก็ไปเถอะ”
เฉินหู่ตะโกนออกไป ตอนแรกเขาแค่จะมาดูสนุกๆ เฉยๆ ยังไงหวางจวนกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ถึงแม้จะน่าสงสาร เขาก็ไม่คิดจะรับหวางจนมาที่บ้านตัวเอง แต่พี่สาวออกมาพูดแล้ว งั้นเขาก็จะยืนข้างพี่สาว ไม่สนใจคนอื่นพูดหรอก
“เจ้ายังเป็นเด็กน้อย...”
เฉิงเฟิงจือคืดไม่ถึงว่าเฉินหู่จะกล้าพูดแบบนี้ เธอไปต่อไม่ถูก
“งั้นแล้วข้าล่ะ คำพูดข้ายึดถือได้ไหม เดิมทีเรื่องนี้ข้าไม่อยากจะยุ่ง แต่ลูกสาวข้าพูดแล้ว เรื่องที่พวกเธอทำข้าก็ทนดูไม่ไหว ขอแค่พวกเธอยอม พวกเราก็จะให้จวนเอ๋อร์ไปบ้านพวกเราเถอะ อย่างที่เยื่อนจื่อบอก เธอนับถือจวนเอ๋อร์เป็นน้องสาว ไม่ต้องให้พวกเธอเป็นห่วง”
เฉินจงเดินออกมา เดิมทีหวางนิวอยากจะดึงเขาไว้ ถึงแม้หวางนิวจะสงสารหวางจวน แต่ไม่อยากสร้างความลำบากให้คนที่บ้าน ดังนั้นตอนที่เฉินเยี่ยนพูดเธอคิดจะคัดค้าน รู้สึกว่าลูกสาวหาเรื่องใส่ตัว เรื่องนี้ไม่ควรเข้าไปยุ่ง แต่เฉินจงไม่ให้เธอออกมา คิดไม่ถึงว่าสามีจะออกมาสนับสนุนลูกสาวตัวเอง นี่จะรับหวางจวนกลับมา ไม่ลำบากที่บ้านหรือ? ไปยั่วโมโหซุ่ยหนี อีกหน่อยจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง แค่คิดเธอก็ปวดหัวแล้ว ไม่รู้จริงๆ ว่าสามีและลูกสาวพวกเขาคิดอะไรกันอยู่ แต่สามีพูดแล้ว เธอก็ไม่สามารถบอกว่าไม่ได้
เฉินเยี่ยนคิดว่าพ่อสนับสนุนตัวเอง เพราะช่วงนี้ได้ใกล้ชิดกันเธอเลยเข้าใจพฤติกรรมของคนในบ้าน แต่ว่าตอนนี้พ่อและเฉินหู่ออกมายืนทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความสุขจางๆ ที่พุ่งขึ้นมาในใจ